licemer
გააჩერეთ ფორუმი! ჩავდივარ! ჩავ-დი-ვარ!
ჯგუფი: Members
წერილები: 43739
წევრი No.: 48791
რეგისტრ.: 8-December 07
|
#11059106 · 2 Oct 2008, 15:14 · · პროფილი · პირადი მიმოწერა · ჩატი
ისტორიული პოლიტიკური ემიგრაციის შთამომავლს, სალომე ზურაბიშვილსაც მიაჩნია, რომ ამ მოვლებს შორის არის მსგავსებაც და განსხვავებაც.
.
სალომე ზურაბიშვილი: _ პირველ როგში, მინდა იმით დავიწყო, რაც ამ დღეებში ტელევიზიით მოვისმინე საფრანგეთის ემიგრაციის მისამართით. თურმე, 1921 წელს საქართველოს მთავრობა ემიგრაციაში გაიქცა და დღეს ისეთი მთავრობა გვყავს, რომ გაუმკლავდა ამ შემოტევას. ეს არ შეესაბამება სინამდვილეს. არც მაშინ გაქცეულა მთავრობა და არც დღეს გამკლავებია.
1921 წელს ბევრი ფიქრი დასჭირდათ, სანამ ამ გადაწყვეტილებამდე მივიდოდნენ _ დაეტოვებინა თუ არა ქვეყანა. მე ამას თავისუფლად ვლაპარაკობ, რადგან ჩემი ოჯახის წევრები იყვნენ არა სოციალ-დემოკრატები, არამედ ეროვნულ-დემოკრატები. ისინი ამ საკითხშიც ეწინააღმდეგებოდნენ მთავრობას. არც დღეს არის მარტივად საქმე და უმთავრესია, ითქვას სიმართლე. აგვისტოს დასაწყისში დღევანდელი მთავრობის ნახევარი გასული იყო ბაქოში თავიანთი ოჯახებით. ზოგიერთი კი თურქეთის საზღვრისკენ. ზოგი მათგანი გააჩერეს. ზოგმა გაასწრო.
_ ასეთი ინფორმაცია საიდან გაქვთ??
_ (იღიმება) არაფერი იმალება და ეს ყველამ იცის უკვე. ამიტომ იმის ძახილით, რომ ჩვენ მაგრები ვართ და ისინი იყვნენ ლაჩრები, ვერ შევქმნით ისტორიას.
მსგავსება როგორ არ არის ამ მოვლენებთან, როცა რუსეთი თავისი ჯარებით შემოდის საქართველოში, გინდა თუ არა, ორივე მოვლენას უკავშირებ ერთმანეთს. მაგრამ, რამდენიმე თვის წინ პრეზიდენტს შევეწინააღმდეგე იმ კამპანიის წამოწყებისას, როცა მან განაცხადა, რომ ევროპა 1921 წელს არ დაეხმარა საქართველოს, მიატოვა და ამიტომ დაიღუპა საქართველოო. არც ეს მოსაზრება არ არის სწორი. იმიტომ არ დაიღუპა საქართველო, რომ ევროპამ მიატოვა. საქართველო დაიღუპა მთავრობის არასწორი პოლიტიკის გამო. როგორც გენერალი კვინიკაძე აღნიშნავდა, თბილისის ბრძოლა კიდევ შეიძლებოდა, მაგრამ მომხდარზე ძნელია იმის მტკიცება, გაიმარჯვებდნენ თუ არა. ერთი რამ ცხადია: ომამამდე და რუსეთის ჯარის საქართველოში შემოსვლამდე მთავრობამ დაუშვა ძალიან ბევრი შეცდომა. ძალიან გაურკვეველი პოლიტიკა ჰქონდა. ევროპაში წავიკითხე საქართველოს შესახებ მაშინდელი ელჩების მიმოწერის არქივები. იქ ძალიან კარგად ჩანს, რომ არ ესმით ევროპელებს, რომელი ორიენტაციისაა ეს მთავრობა, პროდასავლური თუ სოციალისტური ინტერნაციონალის, რადმენად ახლოს არიან ქართველი სოციალისტები რუსულ სოციალიზმთან. ეს გაურკვევლობა არის მიზეზი იმისა, რომ ვითარების გართულების დროს გაჭიანურდა დახმარების შესახებ გადაწყვეტილების მიღება ევროპის მხრიდან.
ისიც ხომ ვიცით, რომ დასახმარებლად იარაღით დატვირთული გემი მოდიოდა საფრანგეთიდან ბულგარეთის გავლით. ის გემი საქართველოს საზღვარზე შემოვიდა მაშინ, როცა უკვე დამთავრებული იყო ბრძოლის აქტიური ფაზა. ვერანაირად შევადარებთ მაშინდელ საქართველოს დღევანდელთან, რადგან დღეს ჩვენი ქვეყანა, მაშინდელთან შედარებით, უკვე იყო გაძლიერებული დიდი მხარდაჭერით, ეკონომიკური წინსვლის გარკვეული პოტენციალით (არ მიყვარს გადაჭარბებული შეფასებები), მაგრამ ფაქტია, ეს არის ყველაზე დიდი განსხვაება. მაშინ საქართველო იყო დამოუკიდებელი, მაგრამ მას მხარს არ უჭერდა მსოფლიოს 90 პროცენტი. ამ დროს ამ პროვოკაციაზე წასვლა, როცა ამერიკა მხარს გიჭერს და თან გაფრთხილებს, არ წამოეგო რუსეთის პროვოკაციასო, არის ჩვენი თავის მიმართ დაშვებული დიდი დანაშაული. ამაზე ჩვენ ვაგებთ პასუხს და არა _ უცხოელები და არც _ რუსები, რადგან რუსები ისევ რუსობენ!.. ამაში არც მოულოდნელი არ არის არაფერი. მთავრობის მთავარი სტრატეგია უნდა ყოფილიყო თავიდან აეცილებინა რუსეთის ამგვარი აგრესია. ეს იგივია, ვულკანის გვერდით ცხოვრობდე და არაფერი მოიმოქმედო თავდასაცავად. იმის მაგივრად, რომ მომზადებული ვყოფილიყავით ამისათვის, მოუმზადებელიც აღმოვჩნდით და ბევრი პლიტიკური შეცდომაც იქნა დაშვებული, რაც ახლა ასე ძვირად გადავიხადეთ.
_ კონკრეტულად რას თვლით პოლიტიკურ შეცდომად?
_ პირველ რიგში, ცხინვალის რეგიონის, სამაჩაბლოს სამხრეთ ოსეთად გადაკეთებას და კოდორისათვის ზემო აფხაზეთის დარქმევას. ამას არავინ გვთხოვდა. ჩვენ გამოვიგონეთ სანაკოევი, ჩვენ დავუნიშნეთ ადგილი და ჩვენ მივეცით სახელი. მეტი რა უნდა გაგვეკეთებინა, არ ვიცი. მოვამზადეთ წაგების გაფორმების ძალიან ცუდი სიტუაცია და გაფორმდა კიდეც.
_ სარკოზის ხელშეკრულების გაფორმების შემდგომ გაჩნდა ორი ვერსია. ერთნი მიიჩნევდნენ, რომ ჩვენ ნაბიჯი გადავდგით ამ ტერიტორიების უკან დასაბრუნებლად. მეორე ვერსიით კი, ეს აღიქმევა საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის საბოლოოდ დაკანონებად და აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს რუსეთისათვის ჩაბარებად. თქვენ როგორ აფასებთ ამ შედეგს? სარკოზის მოლაპარაკებები მოსკოვთან ჩვენთვის სასარგებლოა თუ პირიქით?
_ მე ვთვლი, რომ ეს არა მარტო სასარგებლოა ჩვენთვის, ამ მოლაპარაკებებით სარკოზიმ გადაარჩინა საქართველო უარესი სიტუაციიდან, რაც შეიძლებოდა მომხდარიყო.
_ ცეცხლის შეწყვეტას გულისხმობთ?
_ პირველი იყო ცეცხლის შეწყვეტა, როცა არავინ იცოდა, რა გველოდა. ახლა ძალიან ადვილია იმის თქმა, რომ არ შემოვიდოდნენ თბილისში, მაშინ რაღაზე გარბოდა მთავრობა?! რატომ იხდიდნენ 3 000 დოლარს მანქანის გასატარებლად სხვებზე წინ წითელი ხიდიდან და სარფიდან?! ამდენად, საფრთხე არსებობდა. ან პარლამენტის თავმჯდომარე რომ გამოვიდა და თბილისის მოსახლეობას უთხრა, ერთად დავდგეთ და რითაც გინდათ, იმით დაიცავით თავიო... და ხალხი იყო სრულიად დაუცველი, ასე არ უნდა მოექცე შენს მოსახლეობას, ანუ არავინ არ იცოდა, სად გაჩერდებოდა რუსის ჯარი. მე აქ არ ვიყავი, მაგრამ გადმოცემით ვიცი, რა მძიმე იყო ის ღამე მოსახლეობისთვისაც და ხელისუფლებისთვისაც. ამიტომ ახლა ნუ ვამბობთ, რა ჩამოიტანა სარკოზიმ, არაფერიაო და მადლობა მაინც ვუთხრათ მას. ეს ძალიან მნიშვნელოვანი იყო, ჩემი აზრით.
მეორე: ხელშეკრულება, რომელიც მოსკოვიდან ჩამოიტანა საფრანგეთის პრეზიდენტმა და ეხება რუსეთის ჯარის გაყვანას, ეს არის მხოლოდ ერთ-ერთი პუნქტის გაფორმება, ისიც არის ჩვენთვის გადამწყვეტი. რადგანაც ქვეყანა, რომელიც ოკუპირებულია უცხო ქვეყნის ჯარებით, ის ქვეყანა არ არის. სანამ დათქმულ ვადაში, 10 ოქტომბრამდე ჯარები სრულად არ გავლენ საქართველოს ტერიტორიიდან, მე თავს ვიკავებ ბევრი რამის თქმისაგან. შეუძლებელია, ამ პირობებში გავაგრძელოთ ჩვეულებრივი პოლიტიკური ცხოვრება, თითქოს არაფერი მომხდარიყო, რაც ჩემთვის ერთ-ერთი ძალიან დამთრგუნველი სიტუაციაა. ამდენად, რაც უნდა თქვას ტელევიზიებმა რუსების ჯარების გასვლის თუ დარჩენის შესახებ, არსებობს კალენდარი. ვნახოთ, 10 ოქტომბერს სად იქნებიან რუსი სამხედროები და ევროპელი დამკვირვებლები როგორ დაიკავებენ ამ ადგილებს. მაშინ შეგვეძლება დავუბრუნდეთ ჩვეულებრივ პოლიტიკურ მოღვაწეობას.
მერე რჩება მესამე ნაწილი, რომელსაც არავინ აქცევს ყურადღებას. ეს ჩვენი გასაკეთებელია და ამას ევროპელებს ვერ დავაბრალებთ. საქმე ეხება ჟენევის კონფერენციას. აი, იქ რა მოხდება, არის დიდ წილად დამოკიდებული იმაზე, რას მოვითხოვთ ჩვენ და რას _ არა. მე მესმის ევროპიდან, რას ითხოვენ ჩვენები, პირველ რიგში, _ ფულს და დონორებისგან სულ უფრო მეტ დახმარებას, მაგრამ არ არის გამახვილებული კოდორის და ლიახვის ხეობიდან დევნილების დაბრუნებაზე. ჩვენ უნდა განვსაზღვროთ, რა არის ჩვენთვის პრიორიტეტი. სად უნდა დავაბრუნოთ დევნილები ამ ეტაპზე. როგორ უნდა განვსაზღვროთ, რომ ლიახვის ხეობა და კოდორი სხვა კატეგორიაა? არც ის უნდა დავუმალოთ ჩვენს თავს, რომ აფხაზეთისა და ოსეთის საკითხის მოგვარება ყველაზე რთული იქნება. ჩვენ მეორედ წავაგეთ ომი და არ ვიცი ისტორიაში მაგალითი, რომ ორი ომის წაგების შემთხვევაში უკეთეს პოზიციაში აღმოჩნდე, ვიდრე იყავი ომამდე. სხვა არის, რომ შესაძლებელია დიპლომატიურ დონეზე ნაწილობრივ მაინც მიაღწიო სამომავლოდ რაიმე იმედის შენარჩუნებას. ეს არის ყველაზე რთული დიპლომატიური სამუშაო, რომ ამოირჩიო და მერე შენს მხარდამჭერ მეგობრებს გააგებინო, სად არის შენი ინტერესები, რა არის ქვეყნისათვის პრიორიტეტი.
ჟენევაში თუ ვიტყვით, რომ ჩვენთვის მთავარია ახალგორის, ან კოდორის დაბრუნება, რამდენიმე ვარიანტიც უნდა წარმოვადგინოთ. მაგრამ თუ ჩვენ ვიტყვით, რომ ჩვენი მთავარი მიზანია, აფხაზეთის და სამხრეთ ოსეთის ტერიტორიიდან რუსი ჯარისკაცების უკლებლივ გაყვანა და ჩვენ არ ვთმობთ საქართველოს მიწის არც ერთ კვადრატულ მეტრს, ეს იგივეა, რომ არ მივიღოთ მონაწილეობა ამ მოლაპარაკებებში. რა უფრო მნიშვნელოვანია _ დევნილების დაბრუნება თუ ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენა, ან როგორ უნდა ვითამაშოთ ამ რთულ სიტუაციაში, როცა რუსებს უჭირავთ ყველაფერი?
_ ეს, ალბათ, იმ შემთხვევაში, თუ 10 ოქტომბრამდე პირობა არ შესრულდება, არა?
_ ესეც ჩვენზეა დამოკიდებული. ამაშიც სინათლე უნდა შევიტანოთ. მე მიკვირს, რომ საქართველოს პრეზიდენტმა ამერიკის შეერთებულ შტატებში მთავარ თემად ეს საკითხები კი არ დააყენა, ილაპარაკა რაღაც “ვარდების რევოლუციაზე” აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთში. ეს კი გაუგებარია ყველასთვის, როგორც საქართველოს შიგნით, ისე _ მის ფარგლებს გარეთ. უცხოელი ჟურნალისტები მირეკავენ, რომ განვარტო, რას გულისხმობს ამაში პრეზიდენტი. არც მე არ მესმის, რა არის და თუ ვინმეს ესმის, ამიხსნას.
ეს არ არის დღევანდელი პრიორიტეტი და არც ადექვატური. ჩვენ უნდა ვიცოდეთ, რომ ამ მოლაპარაკებებში ერთი მხარე არის რუსეთი, რომელსაც დაკავებული აქვს ჩვენი ტერიტორიის ნაწილი და სისტემატიურად შეჰყავს იქ დამატებითი ძალები, ხოლო მეორე მხარე ვართ ჩვენ. ჩვენი ძალა კი იმაშია, რომ გვყავს მეგობრები ამერიკასა და ევროპაში, რომლებიც მზად არიან, ჩვენი ინტერესები დაიცვან. მაგრამ, თუ ჩვენ ვეუბნებით, რომ ჩვენი ინტერესი არის ფინანსური დახმარების მიღება, მათთვისაც ადვილია ჩვენ ფული გამოგვიგზავნონ, ვიდრე რუსეთთს დაუწყონ ჭიდილი, სანამდე უნდა ჩაიჩოჩოს რუსეთმა და ა.შ.
ამ დროს ჩვენი მხრიდან და ჩვენი მეგობრებისაგან დასათმობი არაფერია. რა უნდა დაუთმოს ევროპამ იმის სანაცვლოდ, რომ გავიდეს რუსეთი აფხაზეთიდან და სამხრეთ ოსეთიდან?! ჩვენ დამოკიდებული ვართ რუსეთის კეთილ ნებაზე, ან ევროკავშირის მოხერხებულ მოლაპარაკებაზე, რომ რაღაც გამოგლიჯონ რუსეთს ბრჭყალებიდან. საერთოდ, მოლაპარაკებებში ასე ხდება _ ორივე მხარემ რაღაც უნდა დასთმოს. ამიტომ მე ვარ მომხრე, რომ ჟენევის კონფერენცია იყოს უფრო ფართო. ამის შესახებ გერმანიის კანცლერმა მერკელმაც შენიშვნები გააკეთა. მეც დავწერე ევროპაში ყოფნისას პრესაში და სხვებმაც გაიმეორეს. აუცილებელია, ამ გაფართოებულ კონფერენციაზე საუბარი იყოს სხვა რეგიონების კონფლიქტებზეც, ევროკავშირის და რუსეთის ურთიერთობაზე და რუსეთის სტრატეგიულ როლზე ევროპაში, რამდენადაც ევროპა და რუსეთი ერთად წყვეტენ ზოგიერთ საკითხს. ენერგომატარებლების საკითხებიც უნდა განიხილებოდეს. ეს შეიძლება იყოს ის, რაც ღირებულია რუსეთისთვის და რის სანაცვლოდაც ჩვენ შეიძლება, მივიღოთ მეტი, ვიდრე ვიწროდ გაგებულ კონფერენციაზე. ამაზე მუშაობა საჭიროა საფრანგეთთან, როგორც ევროკავშირის თავჯდომარე ქვეყანასთან, ჩეხეთთან, რომელიც მომავალ თავმჯდომარესთან, ბრიუსელში ჰავიერ სოლანასთან და სხვა ქვეყნებთან. იქ დემოკრატიული სისტემაა, სადაც არსებობს განსხვავებული აზრები. მცდარია ის აზრი, თითქოს ევროკავშირი გახლეჩილია. იმდენი აზრი არსებობს, რამდენი წევრი ქვეყანაცაა. მაგრამ დემოკრატიის ძალა ის არის, რომ ბოლოს მაინც ახერხებენ ერთიანი პოზიცია შეიმუშაონ. ჩვენც ამ კუთხით უნდა ვმუშაობდეთ. ყველა ქვეყანას უნდა მივაწოდოთ ჩვენი პოზიცია და პრობლემა, რომ თუ სიტუაცია გამწვავდება, ეს ყველასთვის წარმოადგენდეს საფრთხეს. მე მგონი, ამის გაგება აქ არ არსებობს, ან იმიტომ, რომ არ ესმით, ან იმიტომ, რომ არ აწყობთ. შეიძლება, იყოს ერთი ტენდენცია, რომელსაც ახლა ვხედავ: ხელისუფლება არაფერში არ ჩაერიოს, მიუშვას სიტუაცია თავის დინებაზე და ცხადია, აქედან კარგი არაფერი გამოვა ჩვენთვის. მივიღებთ ისევ ძველ ვითარებას, ოღონდ უფრო გაფართოებული დე ფაქტო ტერიტორიებით და გაყინული კონფლიქტით. მერე კი დაიწყება ისევ აგორებული თემა, რომ ევროპელებმა, როგორც 1921 წელს, ახლაც ვერ დაგვიცვეს. სამაგიეროდ, ალბათ კონპენსციისთვის ყველას ვეტყვით, რომ გვინდა მეტი ფული და ის ფული ძველებურად მოხმარდება უფრო შიდა პოლიტიკურ გაძლიერებას, არჩევნებს, პიარ-კომპანიებს და არა _ ქვეყნის განვითარებას და დევნილებს. ისევ დავრჩებით კონფრონტაციულ რეჟიმში რუსეთთან. ეს კი ყველაზე მეტად აწყობს ქვეყნის შიგნით შესუსტებულ რეჟიმს, რომელსაც სჭირდება მტერი იყოს აქტიური და მოსახლეობა მობილიზებული. ეს არის ყველაზე ცუდი შედეგი, რაც შეიძლება, ჩვენ მივიღოთ კონფერენციის გამოუყენებლობით. დაგვრჩება დაკარგული უფრო მეტი ტერიტორია, რადგან ჯერ ამ კონფრონტაციიდან გამოსვლის რეალური გზები არ ჩანს. ეს კიდევ უფრო დაგვაშორებს აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთთან, რადგან კონფრონტაციის რეჟიმის პირობებში ის ნამდვილი კედელი და საზღვარი გახდება. ეს შევარდნაძის დამსახურებაცაა. კავშირების გაძლიერების ნაცვლად, სანქციებით ის საზღვარი უფრო გავაძლიერეთ.
_ ქალბქტონო სალომე, როცა ავღნიშნე, რომ სარკოზის ჩამოტანილ დოკუმენტთან დაკავშირებით გარკვეული შიში გაჩნდა აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის დაკარგვის თაობაზე, იმას ვგულისხმობდი, რომ ეს დოკუმენტი არც ერთ ენაზე არ თარგმნილა. პრეზიდენტების ინტერვიუების საფუძველზე კი გაჩნდა ფრაზა, რომ ჯარის ნაწილები გადიან საქართველოს ტერიტორიიდან და არა _ აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთიდან.
_ იმიტომ, რომ ეს საკითხი განხილვის საგანი არც ყოფილა. იმ კონფლიქტურ რეგიონებში ადრეც იყვნენ რუსები და დღესაც არიან სხვადასხვა ფორმით. რით უნდა მოხდეს მათი ჩანაცვლება, ეს საკითხი ძალიან გარკვეულად წერია, რომ უნდა მოხდეს ჟენევის კონფერენციაზე. უნდა გადაწყდეს, ასევე, აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთში რა ტიპის უსაფროთხოება უნდა შედგეს. ადრე ეწერა, რომ ამ რეგიონების სტატუსის საკითხიც უნდა ყოფილიყო გარკვეული. მაგრამ სააკაშვილმა ამოიღო ეს საკითხი, რაც დიდ შეცდომად მიმაჩნია. სტატუსზე ლაპარაკი ნიშნავს, რომ ეს გაურკვეველია და დასადგენია. რა ტიპის სტატუსი უნდა მიენოჭოთ მათ, ეს იქნებოდა დასმული ყველა ქვეყნის მონაწილეობით. რთული იქნებოდა, მაგრამ თუ არ დაისვა ეს საკითხი, ვერც გამოვალთ ამ სიტუაციიდან.
_ მაგრამ, როცა რუსეთი აცხადებს, რომ ამ რეგიონებს უკვე დამოუკიდებელი ქვეყნის სტატუსი მიანიჭა, შესაძლებელი იქნება იქ დამკვირვებლების და ახალი სამშვიდობო კონტიგენტის შეყვანა?
_ ბრიუსელში ევროკავშირში მინისტრების მიერ მიღებულ გადაწყვეტილებაში წერია, რომ ახალი მისია იგზავნება საქართელოს ტერიტორიაზე სადამკვირვებლო ფუნქციით. ევროკავშირისთვის კი საქართველოს ტერიტორია არის აფხაზეთი და სამხრეთ ოსეთიც. თუ რუსეთი სხვანაირად უყურებს ამას, ეს მისი პოზიციაა, მაგრამ არა _ გადაწყვილი საკითხი. განსხვავებული პოზიციები მოლაპარაკების წინ ბუნებრივი პროცესია. რუსეთი ამბობს, რომ ის მოლაპარაკებაზე არ წამოვა, თუ მასთან ერთად არ იქნება წარმოდგენილი აფხაზეთი და სამხრეთ ოსეთი. მეორე პოზიცია ევროკავშირისაა, რომ არავითარი _ აფხაზეთი და სამხრეთ ოსეთი. მოლაპარაკებისთვის რაღაც შუალედი უნდა მოინახოს. ამის მაგალითები ისტორიაში უამრავია. ამიტომ არ უნდა ვიფიქროთ, რომ რაკი რუსეთმა თქვა, ასე იქნება. მაშინ რუსეთი იყო შემოსული ფოთში, სენაკში და არ გავიდოდა. ეს იყო მოლაპარაკების შედეგი. მასაც აქვს ინტერესი, რომ ამერიკისა და ევროპისთვის ბოლომდე არ აღმოჩნდეს საერთაშორისო ასპარეზზე მიღებულ იურიდიულ პრინციპებში და ქცევებში არჩამჯდარ ძალად. რუსეთი ვერ გახდება მეორე ირანი. შეიძლება, ცუდად მოიქცეს რაღაც დონემდე, მაგრამ მისივე კომერციული და ფინანსური ინტერესებიდან გამომდინარე, რაღაც ჩარჩოებში უნდა დარჩეს. ჩვენ თუ არაადექვატურად მოვიქცევით, შედეგი შესაძლოა იყოს არასასურველი. ამიტომ საჭიროა, მადლიერებაც არ დაგვავიწყდეს ევროპის მისამართით. ნუ გვავიწყდება, რომ ამ კონფლიქტის მოგვარებაში ამერიკას დიდი წვლილი არ მიუძღვის და იგი მთლიანად ევროკავშირის ხელში იყო. მე იმედი მაქვს, რომ ჟენევის კონფერენციაზე ამერიკა უფრო აქტიურ როლს შეასრულებს. მაგრამ თუ გვინდა, რომ ამერიკა უფრო ძლიერად დაგვიდგეს გვერდით, ეს პროცესი უნდა გაიწელოს. ჩვენ გვჭირდება ვრცელი კონფერენცია. ამერიკისთვის ეს პერიოდი ძალიან რთულია, თავისი არჩევნებიდან გაომდინარე.
ევროპის დათმობის ხარჯზე რომ მეტი მივიღოთ, ჩვენც უნდა ვიყოთ სანდო პარტნიორი, რომლის ბოლომდე დაცვაც ევროპას უღირს და არა ისე, რომ ვიღაცეებმა ამ ომით გამდიდრება მოინდომონ. ზარალის გაზრდილი მაჩვენებლებით, მეტი დახმარება მიიღონ. მთელმა მსოფლიომ იცის უკვე, სად რა იგზავნება და რამდენი მიდის ადრესატამდე.
_ ქალბატონო სალომე, ევროპის ელჩების დელეგაციასთან შეხვედრა სასტუმრო “მარიოტი” პროტესტის ნიშნად დატოვეთ. არ იყავით ინფორმირებული, რომ მხოლოდ რამდენიმე ელჩი გხვდებოდათ და არა _ ლიდერები?
_ მე პროტესტი გენერალური მდივნის მისამართით არ გამიკეთებია. ეს იყო ჩვენი ხელისფლების მიმართ პროტესტი. ოპოზიციის ნაწილი ვაცხადებთ, რომ მზად ვართ ვითანამშრომლოთ ხელისუფლებასთან, რომ გადავარჩინოთ ქვეყანა. ერთის მხრივ, ისინიც აცხადებენ, რომ ქვეყანაში ერთიანობაა და დემოკრატიის მაღალი მაჩვენებელი აქვთ, ამ დროს ევროპელ ლიდერებს არ ახვედრებენ არასაპარლამენტო ოპოზიციას, რომელმაც საპარლამენტო არჩევნებზე მეორე პოზიცია მოიპოვა. სამაგიეროდ, ხვედა ისეთ ძალას, რომელიც არავის წარმოადგენს, ან, საერთოდ, არ ჰყავს პარტია, ან ახლადშექმილი სატელიტი პარტიაა. დემოკრატია არაფერია ოპოზიციის გარეშე. ამის გარეშე მათ ექნებათ არგუმენტი, ნატო-ში არ მიგვიღონ. ამ დროს, იმის მაგივრად, რომ ნატო-ს ვაჩვენოთ პოზიცია და ჩვენს შემოთავაზებებზე ხელისუფლებიდანაც მივიღოთ სერიოზული წინადადებები, მოდის შემოთავაზება რაღაც ანტიკრიზისული ჯგუფის, რომელიც სხვა არაფერია, თუ არა მასხრობა.
ჩემი პროტესტიც იყო ამ თამაშების მიმართ. ვიღაცას ჰგონია, საქართველო ისეთი გამონაკლისი ქვეყანაა, რომელსაც შეუძლია, ამ სიტუაციიდან გამოვიდეს ისე, რომ სათავეში არაფერი შეიცვალოს.
თუ დღეს ოპოზიციის ერთი ნაწილი ამბობს, რომ არ არის დრო შეიცვალოს პრეზიდენტი, პირველ რიგში, იმიტომ, რომ მოსკოვმა მოითხოვა და მას ამის უფლება არ უნდა მივცეთ. მეორე იმიტომ, რომ ქვეყანა იმდენად დასუსტებულია, არ შეიძლება, რაიმე ტალღის წამოწყება. მე კი არ ვიცი წყნარი და მშვიდობიანი გზა, რითაც შეიცვლება ეს ხელისუფლება. არც არჩევნების დრო არ არის დღეს, არც ფული გვაქვს და სანამ არ დავიბრუნებთ თუნდაც ახალდაკარგულ ტერიტორიებს. ამით ჩვენი ხელით ვაფიქსირებთ, სად არ ვრცელდება ჩვენი იურისდიქცია დღეს. შეუძლებელია, საომარ სიტუაციაში მყოფ ქვეყანაში, თუნდაც მოხსნილი იყოს საგანგები მდგომარეობა, ჩავატაროთ რაიმე სახის არჩევნები. ამიტომაც წინააღმდეგი ვარ თბილისის ორი რაიონისა და აჭარის არჩევნების, რომელიც 3 ნოემბერს არის დანიშნული.
მთავარია, ხელისუფლება მიხვდეს, რომ სიტუაციიდან, რომელშიც ჩვენ ვიმყოფებით, კარგად ვერ გამოვა ხელისუფლების გადანაწილების გარეშე. ეს იქნება საგანგებო საბჭო, თუ გადარჩენის კომიტეტი. მასშიც შევა ყველა ძალა, ვისაც შესწევს რაიმე ძალა ამ ქვეყნის გადარჩენის. ყველა ცივილიზებულ ქვეყანას აქვს იმდენი სიმწიფე, რომ ხვდება, ვითარების გამოსწორება საკუთარი ხალხის და საზოგადოების გარეშე შეუძლებელია. ხალხსა და ხელისუფლებას შორის ხიდის გადება აუცილებელია. მაგრამ ამას ვერ ხვდება ჩვენი ხელისუფლება და მიდის ქვეყანასთან ერთად, ხალხის და საკუთარი თავის დაღუპვის გზით. არავის ეგონოს, რომ გაძლიერდებიან და სულ იქნებიან. ყველაფერი დაიღუპება, ეკონომიკაც, ხელისფლებაც და ქვეყანაც.
_ ქალბატონო სალომე, არ შემიძლია არ გკითხოთ, რამდენად შეესაბამება სინამდვილეს, რომ თქვენ სთხოვეთ სარკოზის, მედვედევისთვის დაერეკა და ასე გადარჩა თბილისი დაბომბვას... ეს მოსაზრება უცხოეთიდან ქართველებმა მომაწოდეს...
_ (ეღიმება) არანაირი ამ ტიპის გავლენა არ მქონდა სარკოზიზე. თუმცა, საფრანგეთში და ბელგიაშიც მქონდა შეხვედრები ძველ ნაცნობ მინისტრებთან, მედიასთან და ვფიქრობ, მათზე უფრო დიდი გავლენა ვიქონიე, რადგან მოგეხსენებთ, აგვისტო წყნარი პერიოდია, ნაკლები ინფორმაციაა, მე კი იქ ვიყავი და მედიის მთავარი თემა მთელს ევროპაში იყო საქართველო. ომის პირველ კვირა დღეს პრესაში გაკეთდა გამოკვლევა, რამდენად შეშფოთებულია საფრანგეთის მოსახლეობა საქართველოს მოვლენებით. მოსახლეობის 67-მა პროცენტმა თქვა, რომ ძალიან შეშფოთებულია. ეს კი აგვისტოში, როცა უმეტესობა პლიაჟზე ისვენებს, ძალიან მაღალი მაჩვენებელია. ალბათ, ამაში გარკვეული წვლილი მეც მიმიძღვის. სწორედ ამ ციფრზე იყო დამოკიდებული სარკოზის მთელი ძალისხმევაც. თუ პრეზიდენტმა იცის, რომ მისი მოსახლეობის დიდი ნაწილი მხარს უჭერს მას პოლიტიკურად, მაშინ მისი მოქმედება უფრო გააქტიურებულია და ეს სარკოზის ყოველ ჩასვლაზე ეტყობოდა მოსკოვში. სასეირნოდ კი არ ჩასულა, ძალიან სერიოზულად ჩაერთო ამ მოლაპარაკებებში. რასაც მიაღწია, ამის დამსახურებაც იყო. იმითაც გაგვიმართლა, რომ სწორედ საფრანგეთის პრეზიდენტი არის ამჯერად ევროკავშირის თავმჯდომარე და არა _ რომელიმე პატარა ქვეყნის პრეზიდენტი, რომელსაც ან ნაკლები ავტორიტეტი ექნებოდა, ან არა _ ასეთი ფართო ინტერესი, თავის გამოჩენის და ინტერესი საქართველოსადმი. იმითაც გაგვიმართლა, რომ ევროკავშირს, ირლანდიის რეფერენდუმით უარის შემდეგ, რაღაცით უნდა ეჩვენებინა, ძალა აქვს და მოქმედებს, რასაც პოზიტიური შედეგებიც მოაქვს. ამდენად, ჩვენს უბედურებაში, ევროპის აქტიურობა ძალიან პოზიტიური გახდა, მით უმეტეს, რომ კონფლიქტის მოგვარებაში ამერიკის ჩართვა არ იყო მიზანშეწონილი. პირველი სამი დღის პასიურობა, ალბათ, იმის ნიშანიც იყო, რომ არ დავიჯერეთ და ახლა თქვენს თავს მოუარეთ. მაგრამ როცა რუსები გადმოვიდნენ შეტევაზე და ამერიკული დიპლომატია გააქტიურდა, მერეც ნათელი იყო, რომ ამერიკას არ აქვს საშუალება, შიდა ვითარების გამო, აქტიურად ჩაერთოს ამ პროცესებში. თუმცა, კონდოლიზა რაისის ჩასვლა საფრანგეთში, საქართველოში ჩამოსვლამდე და ამერიკის განცხადებები, რომ ისინი მხარს უჭერენ ევროკავშირს საქართველოს საკითხში, ამის მანიშნებელი იყო.
_ ბოლოს, ოპოზიციამ რუსეთის ჯარების გასვლის დაწყებისთანავე მოხსნა მორატორიუმი და პრეზიდენტის გადაყენების აუცილებლობაზე ალაპარაკდა. თქვენი პოზიცია როგორია?
_ მე მაინც ვთვლი, რომ ჩვენ ჯერ კიდევ გადარჩენის ეტაპზე ვართ და ჩვეულებრივი პოლიტიკური ვითარების წარმართვა ნაადრევია. მე შევხვდები ოპოზიციას და გავიგე, რა გზა ესახებათ. თუ მშვიდბიან გზას შემომთავაზებენ, ვნახავ. შეიძლება, ვცდებოდე, მაგრამ ვფიქრობ, რომ საქართველოში სხვა ფორმით ვერ წარმომიდგენია ვითარების შეცვლა ისე, რომ ბოლომდე არ დავანგრიოთ ეს ქვეყენა და სხვებს არ მივცეთ საშუალება, რამენაირად გამოიყენონ ჩვენი სისუსტე.
ჩემთვის ნათელია, რომ ოპოზიცია, რომელიც მზად იყო შარშან გამარჯვებისთვის, ვერ გაუმკლავდა გაყალბებას, მედიის არარსებობას და სხვა. წელს, ამ თვალსაზრისით, უარესი სიტუაციაა. კიდევ უფრო დაშლილი ვართ და პოლიტიკურ პარტიებს არანაირი სივრცე არ გაგვაჩნია. მედია საერთოდ აღარ არსებობს. არ არის დაფინანსება და არის სატელიტური პარტიები, რომლებიც ძალიან ხელისშემშლელია, გაუგებარს ხდის, რომელია ნამდვილი ოპოზიცია. ამ ვითარებაში ჩემთვის ძნელი წარმოსადგენია, რა უნდა მოხდეს ისეთი, რომ ვითარება უკეთესობისკენ შეიცვალოს.
მე ვფიქრობ, რომ შემდგომი არჩევნები მთლიანად უნდა ჩატარდეს უცხოელების ზედამხედველობით. ევროპა უნდა შემოვიდეს ისე, როგორც კოსოვოში. არავითარი ბრძოლა კოდექსის შესამუშავებლად, კომისიების დაკომპლექტება და დამკვირვებლების მოწვევა. ჩაატაროს ევროკავშირმა თავისი ეუთოს დახმარებით, როგორც იცის. ჩვენ კი არაფერი გვევალებოდეს, ყუთში ბიულეტენის ჩაგდების გარდა. ამას პერიოდი უნდა მოსამზადებლად, პროგრამის ჩამოსაყალიბებლად.
_ ალბათ, ოპოზიციის ლიდერის შეცვლის საკითხიც დადგება...
_ შეიძლება, დადგეს. მე მგონი, მაინც საპარლამენტო არჩევნები უნდა იყოს. მაგრამ თავისი საკონსტიტუციო ცვლილებებით, დავუბრუნდეთ ძველ მოთხოვნებს, რომ შეიცვალოს საპრეზიდენტო მმართველობა.
ესაუბრა ნინო ცხოიძე
* * *
GEORGIAN FONT
2008-10-02 14:28
გიორგი გუგავა - ომის დროს ხელისუფლების ზოგიერთი წარმომადგენელი ტაბახმელაში მიწის ნაკვეთების დაკანონებით იყო დაკავებული
"ლეიბორისტული პარტიის" ლიდერების განცხადებით, სამაჩაბლოში მიდინარე ომის დროს ხელისუფლების ზოგიერთი წარმომადგენელი თანამდებობით გათვალისწინებული მოვალეობის შესრულების ნაცვლად, ტაბახმელაში მიწის ნაკვეთების დარეგისტრირებით და დაკანონებით იყო დაკავებული.
აღნიშნული ინფორმაცია "ლეიბორისტული პარტიის" პოლიტიკურმა მდივანმა გიორგი გუგავამ ჟურნალისტებს დღევანდელ პრესკონფერენციაზე მიაწოდა.
გუგავას განცხადებით, როდესაც ქვეყანას უჭირდა და ცხინვალის რეგიონში ქართველი ჯარისკაცებისა თუ მშვიდობიანი მოსახლეობის სისხლი იღვრებოდა, თავდაცვის სამინისტროს მაღალჩინოსნები ტაბახმელაში მიწის ნაკვეთების გადაფორმებით იყვნენ დაკავებულები.
გარდა ამისა, გიორგი გუგავა პარლამენტის თავმჯდომარეს დავით ბაქრაძესაც შეეხო. გუგავას განცხადებით, როგორც კი საშიშროება დადგა იმისა, რომ რუსი ოკუპანტები თბილისში შევიდოდნენ, დავით ბაქრაძე ოჯახთან ერთად აზერბაიჯანში, კერძოდ, ზაქათალას ოლიმპიურ კომპლექსში გადავიდა, სადაც "ასატრინის მწვადებს" მიირთმევდა და მიმდინარე მოვლენებს ტელევიზიით ადევნებდა თვალ-ყურს.
"დავით ბაქრაძე როგორც კი გაიგებდა, რომ თბილისში ჯერ რუსები არ იყვნენ შესულები, თბილისში ჩამოვიდოდა, ტელევიზიით გააკეთებდა განცხადებებს, რომ საქართველოს მოქალაქეებს საქართველო ფიწლებით, კოვზებით და ჩანგლებით დაეცვათ, შემდეგ კი ისევ ზაქათალაში ბრუნდებოდა ასატრინის მწვადების შესაჭმელად", _ განაცხადა გიორგი გუგავამ.
გუგავას თქმით, ბათუ ქუთელიას, ვლადიმერ ჩაჩიბაიას და დავით ბაქრაძის საქციელი ღალატის ტოლფასია და თავისი ქმედებით მტერს გადაულოცეს კონფლიქტის ზონაში არსებული ტერიტორიები, ხოლო თვითონ "ლაჩრულად მოიქცნენ".
"ლეიბორისტების" პოლიტიკური მდივნის თქმით, დავით ბაქრაძის ზაქათალაში გადასვლის შესახებ ინფორმაცია ლაგოდეხში მდებარე საქართველო-აზერბაიჯანის მესაზღვრეებისგან აქვს, ხოლო ომის პერიოდში ქუთელიასა და ჩაჩიბაიას მიერ ტაბახმელაში მიწის ნაკვეთების გადაფორმების შესახებ ინფორმაცია "ლეიბორისტებს" სანდო წყარომ საჯარო რეესტრიდან მიაწოდეს.
|
ჩვენი ეროვნებაც-ღმერთის გამოცდაა
