Top 10 Global Predictions for 2016 from CIA :), ყველაზე მნიშვნელოვანი რეგიონალური პროგნოზები 2016

რუსეთი და უკრაინა - შერიგდებიანო....

აშშ მოკავშირე რუსების მეზობლებს (ანუ, ჩვენც) არ მოეწონებათ, მაგრამ გერმანელები, რუსების გადარჩენაზე იზრუნებენო....

განვიხილოთ, აქედან, რა შეიძლება შეგვეხოს და როგორ:
http://www.huffingtonpost.com/ari-zoldan/t..._b_8885238.html


In 2009, as Russia was trying to emerge from recession, few would have predicted that five years later Russian soldiers would be making moves into Ukraine following the annexation of Crimea. The Cold War was history, as our President reminded in 2012 when he told Mitt Romney the 80's were calling to ask for their foreign policy back.

A few exceptions stand out. Geopolitical forecaster George Friedman is one, who wrote in his 2009 book, The Next 100 Years, that "Russia will be concerned with recovering influence and effective control in the former Soviet Union, re-creating the system of buffers that the Soviet Union provided it." Friedman explained, "If Russia is a united nation-state, where will its frontiers lie and what will be the relationship between Russia and its neighbors? That question will represent the next major phase in world history--in 2020, and in the years leading up to it."

At the time, the 2009 forecast seemed unfathomable, but today, it's a geopolitical reality. Friedman has accurately forecasted a number of other world events including China's economic troubles and the recent deal made between the United States and Iran. Conventional wisdom suggests one cannot predict future global events but a few, like Friedman, have demonstrated with the right formula, you can.

"Professional forecasting is done with hugely varying degrees of success and the geopolitical type is challenging often because of a reliance on second- and third-hand data and a widespread tendency to project the analysts' own cultural values," according to Jeff Ballabon, CEO of B2 Strategic (www.b2strategic.com) who holds appointments at the Center for Statesmanship and Diplomacy and the London Center for Policy Research. "There's also a bias by many users towards analyses that confirm pre-existing ideas, which skews the market. Forecasters whose methodologies have proven accurate over time, rather than merely reassuring or convenient, are of immense value to corporations and policy-makers."

Given the historic, unsettling activity that we're seeing globally and Friedman's forecasting track record, I was curious about what he sees ahead for 2016. Now the Chairman of Geopolitical Futures, an online subscription-based service that forecasts global events for the public, Friedman shared the company's predictions for the New Year.

Here are the top 10 predictions from the 2016 forecast:

1. The Islamic State Will Seek to Expand While Suffering Some Tactical Setbacks

According to Friedman, IS will serve as the Middle East's chief proverbial thorn in the region's side. While they may suffer tactical setbacks, he expects them to expand their activities in Saudi Arabia, Egypt, Yemen and Libya as well as sub-Saharan Africa and southwest Asia.

"IS will be able to hold on to most of the areas it currently controls and even push into areas that are either held by the regime of Bashar al-Assad or by rival rebel groups. The United States, which has underestimated IS' capability, is unlikely to yield any desired results in 2016 ... The United States will seek to limit Israeli actions against the Islamic State in order to avoid generating a unified response in the Islamic world in support of IS."

2. The U.S. Will Counter the Islamic State as Turkey Emerges as a Middle Eastern Regional Power

As IS seeks to expand, the United States will seek new ways of countering the group. Friedman predicts Turkey will be the key to a new strategy elevating their status while the Turks keep a wary eye on what Russia is doing in Syria.

"In the coming year, the United States will adopt a new strategy towards the Islamic State that depends on existing viable nations in the Middle East to deal with the terrorist group. The four major states in the region that surround the territory of IS - Turkey, Iran, Saudi Arabia and Israel - do not want to engage in the conflict but the U.S. will attempt to induce at least one of them to assume the burden of defeating IS and stabilizing the region. We expect that Turkey will be the one compelled to take action to defend its interests in Syria, with the support of the Americans.

"The Turks, concerned by the Russian presence in Syria and other issues including the decline in the global price of energy, will move closer to the United States and more hostile to the Russians."

3. Russia and the Ukraine Make Peace ... Sort of...

2016 will be the year that Russia and the Ukraine come to an agreement - the details unclear. American allies in the region won't like it, but Germany will be "delighted," according to Friedman.

"As for Russia, it will agree to a settlement on Ukraine, whether formal or informal. Although the structure of the agreement is unclear, the conflict will be diffused. However, Russia's ultimate goal is to ensure its neighboring European countries, including Ukraine, remain neutral. Therefore, it will build up its military and the U.S. will be forced to continue to strengthen the containment line.

"American allies bordering Russia will fear a compromise with Russia on Ukraine could be a preface to a Russian-dominated Ukraine. However, Germany will be delighted to have the additional fear of a confrontation to its east eliminated. The rest of Europe, preoccupied with other problems, will be indifferent."

4. The EU Will Encounter Fragmentation Risks

The already strained refugee situation in Europe will only get worse as fears resulting from the Paris attacks lead to acrimony over border patrolling and increased EU member state autonomy.

"Europe's refugee crisis, complicated by the recent terrorist attacks in Paris, will also deepen. The solution to this issue would be to create a single refugee policy and a force that can patrol Europe's external borders. However, this undertaking will be too large for member state[s], which do not want the responsibility of patrolling the borders of weaker countries, such as Greece and Hungary. These two crises, as well as Europe's failure to take the lead in brokering an agreement on Ukraine, represent the fragmentation that will dominate Europe in 2016. Member states will increase their autonomy and the EU's power will be diminished."

5. The U.S. Will "Bring Forces to Bear" in the South China Sea

China has a public relations campaign up their sleeve that might improve their image locally but will draw a reaction from the U.S.

"In Asia, China's current growing dictatorship will moderately intensify, as will the underlying economic problems that have already begun to surface ... The disputes over the South China Sea will not lead to significant conflict in 2016. However, the Chinese government will continue to use this issue to convince its population that it is still a dominant player in the region, despite slowing growth ... the U.S. will bring forces to bear as a demonstration against China's incursion but avoid engagement."

6. China's Economic Measures Will Have a Global Impact

When China makes moves to cure what Friedman characterizes as an "economic imbalance," it will have far reaching effects.

"China will take measures to control its economic imbalance, which will have consequences for economies dependent on exports to China ... This will be a year of great difficulty for the periphery of East Asia. Industrial exporters and mineral exporters will suffer the consequences of depending on China, where the once-booming economy is now in question ... In Africa, China's economic slowdown will negatively impact some countries on the continent ... Latin America will continue to endure and confront the negative financial impacts brought on by slowing Chinese demand."

7. 2016 a Year of "Redefinition" For Latin America

While 2016 will not be a breakout year for Latin America, it will be a year of redefining itself, as governments move away from left-leaning policies that help it set the stage for a potential surge in the region.

"Latin America will continue to endure and confront the negative financial impacts brought on by slowing Chinese demand, a stronger American dollar, economic reliance on raw materials exports and low commodity prices. The region's major left-leaning economies, namely Argentina and Brazil, will start making gradual political and economic reforms towards more center-right policies, such as opening up trade and gradually reigning in public spending. These reforms will make these countries more attractive destinations for foreign direct investment in 2016."

8. Venezuela to Play the Latin American Outlier

The only exception to the rule (#7) will be Venezuela, whose on-going 2016 volatility will prove to be too big a stumbling block for the country.

"Latin America will have one major outlier in 2016 - Venezuela. The country is an outlier due to the extreme, and often volatile, economic and political turmoil facing the country. This plight will continue into next year. Venezuela's government will most likely be in gridlock given that the opposition will be faced with the dual challenge of confronting President Nicolas Maduro and maintaining unity in the opposition coalition."

9. Focus of Financial Crisis Will Shift from Greece to Italy

Unemployment and loans will make Italy the "epicenter" of the financial crisis, shifting attention away from the Greeks.

"We forecast that the economic crisis will move from Greece to Italy, as Italy is forced to deal with high unemployment and mounting loans ... Germany has been dealing with the financial crisis in Greece by forging deals that the Greeks cannot and will not abide by. In 2016, the epicenter of this crisis will likely shift from the Greeks to Italy."

10. East Africa Will be a Bright Spot

There is good news for several regions of the world, including East Africa.
"Some African countries are experiencing the effects of declining prices for oil and other commodities ... North Africa will continue to seethe without dramatic change ... The economies of the East African countries of Ethiopia, Kenya and Tanzania will be a bright spot in sub-Saharan Africa ... where growth rates are high."

Follow Ari Zoldan on Twitter: www.twitter.com/arizoldan
MORE: George Friedman Jeff Ballabon Ari Zoldan Global Predictions


* * *
ეჰ, ამ ქვეყანაში, პროფესიონალების პროგნოზები არ აინტერესებთ,
ლელა კაკულია უნდა იყო, რომ მოგისმინონ, ჩემო ფრიდმან, სორი


რადგან წარსულში ყურება და ქექვა უფრო გვიყვარს, გავიხსენოთ ფორუმის კლასიკოსები:

Solveig
პირველივე, შენი კომენტარია, რა შეიცვალა მას შემდეგ?
ახალი წელი ჩემს ოჯახში. (post #28995081)

მოკლედ, ახლა მივიღე მეილზე, სტრატფორზე დადეს წლიური ანალიზის მე-4 სერია, რომელიც კავკასიის რეგიონს ეხება https://www.stratfor.com/sample/analysis/ca...eurasian-powers
აქ ჩაწერეთ თქვენი მოქმედი მეილი, რომელიც არასოდეს დაფიქსირებულა სტრატფორზე და ეს სტატია უფასოდ მოგივათ, მე მაინც დავაკოპირებ აქ:

The Caucasus: A Crucible for Eurasian Powers

December 31, 2015 | 09:15 GMT
The Caucasus: A Crucible for Eurasian Powers
(Stratfor)
Summary

Editor's Note:This is the fourth installment of a five-part series that explores the past, present and future of the confrontation between Russia and the West on the Eurasian landmass. Part one explored the origins of the conflict, part two examined Ukraine, and part three looked at Eastern Europe.

Where the boundaries of Europe and Asia meet, a relatively new arena has emerged in the competition between Russia and the West: the Caucasus. The region, which comprises Georgia, Azerbaijan and Armenia, rests outside mainland Europe and is surrounded by regional powers. A wave of separatist movements since the fall of the Soviet Union has played an influential role in how the Caucasus countries view Russia, which has consistently lent its support to disputed territories.

In the coming decades, the Caucasus will continue to be an important battleground for Russia and the West as other regional powers like Turkey and Iran are drawn into the competition for influence. And as Georgia, Armenia and Azerbaijan align more closely with their chosen sides, all signs point to a Western-backed alliance gaining ground.

Analysis

Georgia did not become a staging ground for the Russia-West rivalry until the 18th century, well after the seeds of competition had been sowed in Ukraine and Eastern Europe. In prior centuries, the Ottoman and Persian empires ruled Kartli-Kakheti, the territory that is now Georgia. In the late 18th century, Russia formed an alliance with the Georgian state to protect the fellow Orthodox nation from the Muslim Ottomans and Persians. In 1801, Georgia was formally incorporated into the Russian Empire. When the empire collapsed in 1917, Georgia underwent a brief and unstable period of independence before subsequently being formally incorporated into the Soviet Union five years later.

Armenia, like Georgia, was a part of the Ottoman and Persian empires for hundreds of years. An Orthodox nation, it became a part of the Russian Empire in the early 20th century too, though not before its Ottoman rulers launched a mass killing of Armenians in 1915 for fear of Armenian loyalty to the Russians. This proved to be a defining moment in Armenian history, tainting its future relationship with Turkey and scattering large numbers of Armenians throughout the world. After the Russian Revolution, Armenia gained its independence for a time before joining the Soviet Union in 1922.


Azerbaijan followed much the same path, throwing off its long-time Ottoman and Persian rulers in 1813 only to be swept up by the Russian Empire. In the late 19th century, Azerbaijan attracted the attention of the West with its significant oil reserves. Alfred and Robert Nobel built a railway linking Baku, the capital of Azerbaijan, to Tbilisi, the capital of Georgia, as a means to transport Azerbaijani oil to the world market. By 1900, Azerbaijan had become the largest oil producer in the world. Its independence in the wake of Russia's collapse was short-lived: After a brief occupation by the British, it was swept into the newly formed Soviet Union in 1922. Though Nazi Germany attempted to seize Baku's oil fields during World War II, the Soviet army defeated the German soldiers before they could reach Azerbaijan.

The Past 25 Years: Alliances Change

In the years leading up to and immediately following the fall of the Soviet Union, each of the Caucasus countries experienced widespread instability. From the unrest arose the separatist movements that would ultimately create the breakaway territories at the heart of conflict in the Caucasus today.

For Georgia, this came in the form of Abkhazia and South Ossetia, two territories that sought to establish republics independent of Tbilisi's control. Separatists clashed with Georgian security forces in 1991-1992 before Russia intervened on their behalf, enabling Abkhazia and South Ossetia to claim de facto independence from Georgia.

Meanwhile, Armenia and Azerbaijan sparred over the territory of Nagorno-Karabakh, home to an Armenian majority but administered by Azerbaijan. During the late Soviet era, the glasnost and perestroika reforms created room for the citizens of Nagorno-Karabakh to petition to join Armenia. Yerevan supported the move, but Baku strongly opposed it. When Moscow chose not to intervene, war broke out between Armenia and Azerbaijan. With Russia's support, Armenia won the conflict, taking Nagorno-Karabakh and seven adjacent regions within Azerbaijan's territory before signing a cease-fire in 1994.

Each of these conflicts ultimately played an important role in shaping the foreign policy orientations of the Caucasus countries. In response to Russia's support for Abkhazia and South Ossetia, then-Georgian President Eduard Shevardnadze sought to counter Moscow's influence by allying with NATO and the European Union. His successor, Mikhail Saakashvili, intensified these efforts, ramping up Georgia's military and economic cooperation with the West. The country's rising tension with Russia eventually culminated in the Russo-Georgian War in August 2008. Russia defeated Georgia in five days and recognized the independence of the two breakaway territories, formalizing its military presence there in the process. Though the Georgian Dream political coalition managed to defeat Saakashvili in the 2012 parliamentary elections with its campaign of normalizing economic ties with Russia, the country has continued to strategically integrate itself with the West by pursuing NATO and EU membership. Georgia has intensified its efforts since the Ukraine crisis began in 2014, signing an EU Association Agreement in June 2014 and debuting a NATO training center in August 2015.

The fight for Nagorno-Karabakh has similarly molded Armenian and Azerbaijani loyalties. Armenia strengthened its alliance with Russia, retaining a Russian presence in Gyumri and pursuing closer economic ties by joining the Moscow-led Eurasian Economic Union. It is also a member of Russia's military alliance, the Collective Security Treaty Organization. Azerbaijan, though, chose to forego forming an alliance with Russia. Instead, it has pursued a diversified foreign policy that seeks to balance its ties with Russia, the West and Turkey. The country has used its sizable oil and natural gas resources, developed with the help of Western energy firms, to expand its energy exports in many directions, including toward Turkey, Europe, Iran and even Russia. With these newfound revenues, Baku is building up its military in the hope of someday reclaiming Nagorno-Karabakh. The current crisis in Ukraine and its political reorientation has enabled Azerbaijan to put more pressure along its line of contact with Armenia and steer negotiations with a weakened Russia in an attempt to change the frozen conflict's status quo.

The Next 25 Years: The Azerbaijan-Georgia-Turkey Axis Strengthens

The Caucasus has been one of the most dynamic fronts in the former Soviet space for the past quarter century, and the next 25 years will likely be no different. The web of relationships that defines the Caucasus — whether between the countries themselves or with external powers such as Russia, Turkey, Iran and the West — makes it probable that significant geopolitical changes lie in store for the region in the coming decades.

As with Ukraine and Eastern Europe, sweeping demographic changes will play a key role in shaping the Caucasus' future policies. The populations of Georgia and Armenia, both Orthodox countries, are projected to contract substantially by 2050. Georgia will lose 12.9 percent of its population (dropping from 4 million to 3.5 million people), while Armenia will lose 9.6 percent (from 3 million to 2.7 million people). In contrast, Azerbaijan will see its population grow by 12.2 percent over the same period, rising from 9.8 million to 11 million people.

These changes are not confined to the Caucasus; regional powers will undergo demographic adjustments of their own. Russia, for example, is set to see a population decline of about 10 percent, falling from 143 million people to 129 million by 2050. In the meantime, the populations of Iran and Turkey will expand considerably, from 79 million to 92 million and 96 million, respectively. While Russia has nearly double the number of people that Turkey and Iran do now, the gap will appreciably narrow within the next 25-35 years. This will likely tip the economic and military balance of power in the region in Turkey's and Iran's favor. Meanwhile, Moscow's soft power will wane as the cultural links that tie the Caucasus to Russia fade away.

Over the same period, the West will remain active in the Caucasus, though how it interacts with and influences the region will change. As Europe devolves into a collection of de facto regional groupings — a new Polish-Lithuanian Commonwealth, a northern Germanic bloc and a southern Mediterranean bloc — the influence of the Continent as a whole in the Caucasus will weaken. However, countries in Central and Eastern Europe may turn to Azerbaijan as a means to diversify away from Russian energy supplies. The United States, meanwhile, will become more engaged in the Caucasus as the competition between Russia, Turkey and Iran for toeholds in the region intensifies.

Among the Caucasus countries themselves, Azerbaijan will likely be able to reclaim at least some control of Nagorno-Karabakh, whether through military action or a diplomatic settlement, within the next 25 years. Indeed, such a settlement (or at least the early stages of one) is already beginning to take shape, and the process will speed up as Azerbaijan's demographic, economic and military growth coincides with Armenia's decline. As it becomes stronger, Azerbaijan will improve its economic and military ties with Georgia and Turkey, a move that the United States will back. Meanwhile, Armenia will look to develop a closer economic and military relationship with Iran to counterbalance the Azerbaijan-Georgia-Turkey axis. In its own weakened economic and military position, Russia may have to support this move. Consequently, competing alliances between Azerbaijan, Georgia and Turkey (with selective and implicit support from the United States) on one hand and Armenia, Iran and Russia on the other will emerge in the coming decades.

Competition between the two blocs will not necessarily lead to military engagement. But given the complex network of ties in the Caucasus, several political and security tripwires will make a physical confrontation possible. For instance, the status of the region's breakaway territories will remain a source of tension, as will the weapons build-ups and military exercises of both groups. Ultimately, though, the alliance of Azerbaijan, Georgia and Turkey will prove stronger, both economically and militarily, than its Armenia-Iran-Russia rival, and with the United States' backing, it will have the upper hand in determining what shape the Caucasus' future takes.

ანალიზს ახლავს ეს რუკა:


მიმაგრებული სურათი

პროგნოზები კი გვიყვარს -უბრალოდ თარგმანიც რომ მოაყოლოთ - ჩვენ საბჭოეთში დაბადებულები კარგად ვერ ვფლობთ ინგლისურ ენას -თან ამხელა ტექსტის წაკითხვა ახალ წლამდე 2 საათით ადრე ცოტათი რთულია -მოკლედ ბულიტებად დადეთ თარგმანი როგორც ამერიკოსებს უყვართ

This post has been edited by iberia1991 on 31 Dec 2015, 22:14

ფრიდმანის ანალიზი მართლაც ძალიან ანგარიშგასაწევია. სტრატფორი არ ვიცი , მაგრამ რუსეთ-სომხურ-ირანული ალიანსი რომ მართლაც ჩამორჩება თურქულ-ქართულ-აზერულს - ეგ უბრალო საღი აზრია, მეტი არაფერი.

მეორე საკითხია, ამ ადგილობრივ ალიანსში ჩვენ რა პოზიციაში აღმოვჩნდებით? დემოგრაფიულად გვერხევა მართლაც, განსხვავებით ჩვენი 'მოკავშირეებისგან'. 11 მილიონი აზერი და 3.5 საქართველოს მოქალაქე 2050ში (აქიდან ალბათ ქართველი 1.5-2 მილიონი). რამდენად შეძლებს საუკუნის ბოლომდე საქართველო ეროვნული იდენტობის შენარჩუნებას?

აქ მარტო ალიანსებზე და მოკავშირეების არჩევაზე არ მაქვს ლაპარაკი. ზოგადად. ფაქტია რომ დემოგრაფიულად გვერხევა - დიდი როლი ამაში უკავია ფართოდ გავრცელებულ არაჯანსაღ ცხოვრების წესს და არ ვიცი კიდევ რას. საშუალოსტატისტიკური აზერი, არა მგონია, საშუალო ქართველზე ძალიან ბევრად მატერიალურად შეძლებული იყოს.

iberia1991
Ar-Pharazôn

ვთარგმნი და ახლავე დავდებ, 2 აბზაცი დამრჩა

იმედისმომცემი პროგნოზია, მაგრამ რუკას დააკვირდით და დაწერეთ რა, თქვენ როგორ გაიგეთ ეს დეტალი, სულ ბოლო აბზაცებში, როცა მომავალი კავკასიის ფორმის ჩამოყალიბებაზე ლაპარაკობს, უკვე დღეს არსებული ფორმაო და...........................????????


* * *
Ar-Pharazôn

ფრიდმანის დაარსებულია, არაოფიციალურ ცრუ-ს (სია) ეძახიან

მართალი ხარ, ხომ ხედავ, ესენიც, მომავლის ანალიზს დემოგრაფიული სტატისტიკით იწყებენ
ვცდები ახლა აქ, მოვალ ცოტა ხანში

iberia1991

რუსების და რუსეთუმეების გარდა ამერიკელებს არავინ უძახის "ამერიკოსებს"...
ნაკლებად უყურე ორტ=ს 2016 წელში

ბესიკის26

პინდოსები კიდე

მაგიტომ რა, ისწავლეთ ეს დედა#####ული ინგლისური, ის რუსულიც შეგარგოთ ღმერთმა, არსად გაგექცევათ და ინგლისურს რომ ისწავლით, 'პინდოსური' გადმოსახედიდანაც გეცოდინებათ როგორაა სიტუაცია და რუსულიდანაც და დანარჩენს თქვენ აირჩევთ, დასავლური პროპაგანდა უფრო ხარისძღრენია თუ ჩრდილოური

უახლოესი 25 წელი: აზერბაიჯანი-საქართველო-თურქეთის ფრთა ძლიერდება

საუკუნის ბოლო მეოთხედში, კავკასია იყო ერთ-ერთი ყველაზე დინამიური ფრონტი პოსტსაბჭოთა სივრცეში და არც მომავალ 25 წელიწადში ქნება სხვაობა. ურთიერთკავშირის ქსელი, რომელიც კავკასიას ჰყოფს, იქნება ეს ქვეყნებს შორის ურთიერთობა თუ მათი ურთიერთობა ისეთ გარე ძალასთან, როგორიც დასავლეთი, რუსეთი, თურქეთი და ირანია, - განაპირობებს გეოპოლიტიკურ ცვლილებებს უახლოეს 10 წელიწადში, რომლის გასაღები თავად რეგიონში დევს.

როგორც უკრაინასა და აღმოსავლეთ ევროპაში, ფართო დემოკრატიული ცვლილებები დიდ როლს ითამაშებს კავკასიის მომავალი პოლიტიკის ფორმირებაში. ქრისტიანული ქვეყნების, საქართველოსა და სომხეთის მოსახლეობა, 2050 წლამდე პროგნოზის მიხედვით, მნიშვნელოვნად შემცირდება: საქართველო დაკარგავს 12.9% (შემცირდა 4 მილიონიდან 3.5 მილიონამდე), სომხეთი დაკარგავს 9.6% (3-დან 2.7 მილიონამდე შემცირდა უკვე), ეს იმ დროს, როცა აზერბაიჯანის მოსახლეობა 12.2% გაიზრდება.

რუსეთი - შემცირდება 10% - 143 მილიონიდან 129 მილიონამდე 2050 წლამდე. ამ დროს, ირანსა და თურქეთში, მოსახლეობა იზრდება 79 მილიონიდან 92-96 მილიონამდე (შესაბამისად). იმ დროს, როცა რუსეთს 2-ჯერ მეტი მოსახლეობა ჰყავს ვიდრე თურქეთსა და ირანს ახლა, სხვაობა შესამჩნევი იქნება უახლოეს 25 წელიწადში. ამას თან ერთვის ეკონომიკური და სამხედრო ბალანსის ცვლილება რეგიონში. მოსკოვის გავლენა რეგიონში შემცირდება, ასევე გაქრება კავკასიისა და რუსეთი დამაკავშირებელი კულტურული კავშირებიც.

გარკვეული დროის განმავლობაში, დასავლეთი კვლავ აქტიური იქნება კავკასიის ტერიტორიაზე, თუმცა შეიცვლება რეგიონის განვითარებაზე ზეგავლენის მეთოდები, ევროპა დაიყოფა დე-ფაქტო რეგიონულ ჯგუფებად - ახალ პოლონურ-ლიტვურ, თანამეგობრობად ჩრდილოეთ გერმანიის ბლოკში და სამხრეთის ხმელთაშუაზღვის ბლოკი. ზოგადად კონტინენტის გავლენა კავკასიაზე შემცირდება, თუმცა ცენტრალური და აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნები შეიძლება დაუკავშირდნენ აზერბაიჯანს, როგორც რუსული ენერგომარაგებისგან დივერსიფიკაციის საშუალებას. ამავე დროს, ამერიკა უფრო აქტიური გახდება კავკასიაში, რუსეთს, თურქეთსა და ირანს შორის, კავკასიისათვის კონკურენციის ფონზე.

კავკასიის ქვეყნებს შორის, უახლოეს 25 წელიწადში, აზერბაიჯანი, სავარაუდოდ, ნაწილობრივ მაინც დაიბრუნებს კონტროლს მთიან ყარაბახზე სამხედრო ჩარევით, ან დიპლომატიური გზით. მოვლენების ასეთი განვითარების პირველი სტადია, რეალურად, უკვე დაწყებულია და ეს პროცესი დააჩქარებს აზერბაიჯანის დემოგრაფიულ, ეკონომიკურ და სამხედრო ზრდას, სომხეთის ამავე საკითხებში შესუსტების პარალელურად. გაძლიერების პროცესში, აზერბაიჯანი გააღრმავებს ეკონომიკურ და სამხედრო კავშირებს საქართველოსთან და თურქეთთან, რასაც აშშ დაუჭერს მხარს. ამავე დროს, სომხეთი ეცდება ახლო ეკონომიკური და სამხედრო ურთიერთობების გაღრმავებას ირანთან, აზერბაიჯანულ-ქართულ-თურქული მხარის დასაბალანსებლად. დასუსტებული სამხედრო და ეკონომიკური ძალის მქონე რუსეთს, მოუწევს სომხეთის ამ სვლის მხარდაჭერა, რის შედეგად, აღმოცენდება დაპირისპირება აზერბაიჯან-საქართველო-თურქეთსა (ამერიკის სელექციური და ფარული მხარდაჭერით) და რუსეთ-სომხეთ-ირანს შორის .

აუცილებელი არ არის, რომ ორ ბლოკს შორის დაპირისპირებამ, სამხედრო ჩარევა გამოიწვიოს, მაგრამ მოცემულ რთულ კავკასიურ ქსელში, რამოდენიმე პოლიტიკური და თავდაცვითი ნაღმის პირობებში, სიტუაცია შეიძლება ფიზიკურ დაპირისპირებამდეც მივიდეს. მაგალითად, სეპარატისტული რეგიონები, სტატუსიდან გამომდინარე, ყოველთვის რჩება დაძაბულობის წყაროდ, ისევე, როგორც შეიარაღების ზრდა და სამხედრო წვრთნები ორივე მხრიდან. საბოლოოდ, აზერბაიჯანულ-ქართულ-თურქული ალიანსი უფრო ძლიერი ალიანსი იქნება, ვიდრე მათი მეტოქე რუსეთ-სომხეთ-ირანის ალიანსი, სამხედრო-ეკონომიკური თვალსაზრისით და აშშ მხარდაჭერით, ამ ალიანსს ექნება უპირატესობა კავკასიის რეგიონის მომავლის ფორმირებაში.

დაერხათ იტალიელებსაც ?

საბერძნეთი,იტალია,მერე ალბათ ესპანეთი და ასე

მოკლედ, ბოლოს 3 დღეში, სტრატფორზე ზღვა მასალა დაიდო - 2015 წლის ანგარიში და 5 ნაწილიანი პროგნოზი 2016 წლისთვის
ორივე ანალიზი, პლანეტის ყველა მნიშვნელოვან რეგიონს მოიცავს და მართლა ძალიან საინტერესოა, უბრალოდ, დიდია და ვერ ვასწრებ, კარგი იქნება თუ კიდევ ვინმე თარგმნის და დადებს ნელ-ნელა, თუნდაც პოსტ-საბჭოთა რეგიონების ბლოკს და ევროპის ბლოკს, ასევე სამხრეთის ქვეყნებიც საინტერესოა - აირჩიეთ

ეს ის მასალაა, რაც ამ განყოფილებაში უნდა განიხილებოდეს მიმდინარე მოვლენებთან ერთად...
მისი კომპეტენტურობიდან გამომდინარე.............
ჯიმი ლევი - ესეც პასუხი შენს კითხვაზე

მოკლედ, ერთი კითხვა მაქვს - აქ, ბოლო ბლოკში, ნახსენები სულ არ არის სოხუმი და ცხინვალი, ლაპარაკია მხოლოდ ყარაბახზე, ნაწილობრივ დაიბრუნებსო, ან ომით, ან დიპლომატიური არხებითო
მაგრამ, ბოლოს ფრიდმანი ლაპარაკობს ჩვენი ბლოკის გაძლიერებაზე და კავკასიის მომავლის ფორმირებაზე ჩვენი ბლოკის მიერ და
როგორ გაიგეთ ეს - ანუ, .....................................???

ეს მართლაც ძალიან ცუდია სასწრაფოდ რამე უნდა იღონოს სახელმწიფომ, გამოვიდეს კანონი 5 შვილზე მეტი ვისაც ეყოლება სახელმწიფო ბინას გადასცემს ან რამე ესეთი ან დააფინანსებს ან რავიი

საქართველოს ყველაზე დიდი მტერი მართლაც უარყოფითი დემოგრაფიული ბალანსია
და ამას ცუდ ცხოვრებას ნუ დავაბრალებთ, ჩვენზე არაუკეთესად და უარესად მცხოვრებ ქვეყნებში ყველაფერი პირიქითაა

This post has been edited by SKAGEN on 2 Jan 2016, 17:42

dimonds

მართალია, ეს პირველი და გადაუდებელი საქმეა, თუ ქართველების ანგარიშგასაწევი რაოდენობაც აღარ დარჩა ქვეყანაში, სახელმწიფოზე და მის ინტერესებზე, ლაპარაკიც ზედმეტია
ან ვინღა უნდ ილაპარაკოს, თუ არაფერი შეიცვალა

უამრავი საშუალება არსებობს დემოგრაფიის გასაუმჯობესებლად და ყველა ეს საშუალება უნდა გამოიყენოს სახელმწიფომაც და ნაწილობრივ მაინც, პატივცემულმა, გაქსუებულმა ეკლესიამაც აიღოს პასუხისმგებლობა და დაეხმაროს მრავალშვილიანებს, ოღონდ რეალურად, არა ისე, როგორც აქამდე

თუნდაც, ასეთი ბინები მაინც აუშენონ და გადასცენ, რომ ჭერის პრობლემა არ ჰქონდეს ხალხს

This post has been edited by anthropod on 2 Jan 2016, 17:54

მიმაგრებული სურათი

anthropod

კარგი ანალიზია

აშუშუს დახმარებითო ზემოთ ეწერა, მივესალმები მხოლოდ და მხოლოდ.

დასტური....

პ.ს აქ მპოსტავების უმრავლესობას ესეთი პოსტები არ აინტერესებთ, ისინი სულდგმულობენ და საზრდოობენ იმით, თუ როგორ მიაყენონ შეურაწყოფა განსხვავებული აზრის მქონე იუზერებს, იღლიცინონ და თავი გაიმასხარავონ.

anthropod

ზუსტად აი რამე უნდა იღონოს სახელმწიფომ აი კადაფის მაგარი მეთოდი ქონდა ვინც 3 შვილზე მეტს აჩენდა ბინას ჩუქნიდნენ და 70000$ ნუ ჩვენ ამხელას ვერ გავქაჩავთ მარა იყოს 4 შვილზე ან 5 შვილზე ბინის ჩუქება და რამე 10კ ან 20 კ $