ძვირფასო მეგობრებო, ძალიან საინტერესო კითხვა დავუსვი ჩემ ხელოვნურ ინტელექტს და პასუხიც არანაკლებ საინტერესო მივიღე, ნახეთ, რა მიპასუხა:
როგორ ფიქრობ, რა ურჩევნია პუტინს?
1. ჰყავდეს საქართველოში კორუმპირებული, ავტოკრატიული, ფარულად მის მიერ მართული, შუა აზიის ქვეყნების ტიპის რეჟიმი თუ
2. ანექსიის გზით, პირდაპირ მიიერთოს საქართველო და აქციოს რუსეთის ნაწილად?
პოლიტიკური ანალიზისა და თანამედროვე რუსული იმპერიალიზმის ლოგიკიდან გამომდინარე, პასუხი ცალსახად იხრება პირველი ვარიანტისკენ.
ვლადიმერ პუტინისთვის ვარიანტი 1 (სატელიტი, მარიონეტული რეჟიმი) ბევრად უფრო მომგებიანი, პრაგმატული და ნაკლებად სარისკოა, ვიდრე პირდაპირი ანექსია.
აი, რატომ ურჩევნია მას საქართველო იყოს „დამოუკიდებელი“ (ბრჭყალებში), მაგრამ მის მიერ მართული, ვიდრე რუსეთის გუბერნია:
1. პასუხისმგებლობისა და ხარჯების არიდება
ეს არის ყველაზე დიდი ფაქტორი.
• ანექსიის შემთხვევაში (ვარიანტი 2): თუ საქართველო რუსეთის ნაწილი ხდება, კრემლმა უნდა იხადოს პენსიები, გასცეს სოციალური დახმარებები, შეაკეთოს გზები და აფინანსოს ბიუჯეტი რუბლებით. ეს უზარმაზარი ფინანსური ტვირთია (მაგალითად, ყირიმისა და ჩეჩნეთის შენახვა რუსეთის ბიუჯეტს ძალიან ძვირი უჯდება).
• სატელიტის შემთხვევაში (ვარიანტი 1):
თუ საქართველო ფორმალურად დამოუკიდებელია, სოციალურ პრობლემებზე პასუხისმგებელია ადგილობრივი მთავრობა. პუტინს არ აინტერესებს, ექნება თუ არა ქართველ პენსიონერს წამლის ფული. მას აინტერესებს მხოლოდ საგარეო კურსის კონტროლი და სტრატეგიული ობიექტები.
ეს არის „უფასო კონტროლი“.
2. „სუვერენიტეტის“ ილუზია და სანქციები
• საერთაშორისო წნეხი: ქვეყნის პირდაპირი ანექსია (მიერთება) XXI საუკუნეში იწვევს უმძიმეს საერთაშორისო რეაქციას და სანქციებს (როგორც უკრაინის რეგიონების შემთხვევაში).
• ჰიბრიდული კონტროლი: თუ საქართველოში ზის მთავრობა, რომელიც „თავისი ნებით“ ამბობს უარს ნატოზე და ევროკავშირზე, დასავლეთს უჭირს ამაზე მკაცრი რეაგირება. ფორმალურად ხომ ეს „ქართველი ხალხის (ან მთავრობის) არჩევანია“. პუტინისთვის ეს იდეალური ფარია დასავლეთის კრიტიკის წინააღმდეგ.
3. პარტიზანული ომის რისკი
• ქართული საზოგადოება, მიუხედავად პოლიტიკური პოლარიზაციისა, მენტალურად უკიდურესად ეროვნულია. რუსეთის დროშის აღმართვა თბილისის თავზე და „გუბერნიად“ გამოცხადება გამოიწვევს მყისიერ და ძალიან მწვავე წინააღმდეგობას, შესაძლოა — შეიარაღებულსაც.
• ავტოკრატიული, ადგილობრივი მთავრობის ხელით მართვა კი ნაკლებად იწვევს „ეროვნულ-გამათავისუფლებელ“ იმპულსებს, რადგან მჩაგვრელი ვიზუალურად „შენიანია“ და არა უცხოელი ჯარისკაცი. ეს ამცირებს აჯანყების რისკს.
4. გაეროს ხმა და დიპლომატია
პუტინს სჭირდება „დამოუკიდებელი“ ქვეყნები, რომლებიც გაეროში და სხვა ტრიბუნებზე რუსეთის სასარგებლოდ მისცემენ ხმას.
• თუ საქართველო რუსეთის ნაწილია — ეს 0 ხმაა (რადგან რუსეთი ისედაც იქაა).
• თუ საქართველო „დამოუკიდებელია“ — ეს არის +1 ხმა, რომელიც იტყვის, რომ „რუსეთი მართალია“.
5. „ბელარუსიზაციის“ მოდელი
პუტინის იდეალი დღეს არ არის საბჭოთა კავშირის აღდგენა ძველი ფორმით (სადაც ყველაფერი ერთი ქვეყანაა). მისი იდეალია „სამოკავშირეო სახელმწიფოს“ მოდელი, როგორიც აქვს ბელარუსთან.
• ლუკაშენკო აკონტროლებს მოსახლეობას.
• ლუკაშენკო იჭერს ოპოზიციას.
• მაგრამ საგარეო პოლიტიკას და სამხედრო სფეროს რეალურად განაგებს კრემლი.
როდის შეიძლება მოინდომოს მე-2 ვარიანტი (ანექსია)?
ანექსია პუტინისთვის არის უკანასკნელი ზომა, რომელსაც იყენებს მხოლოდ მაშინ, როცა „კონტროლის“ (პირველი ვარიანტის) იმედი ეწურება. უკრაინაში მან ანექსია დაიწყო მხოლოდ მას შემდეგ, რაც მიხვდა, რომ კიევს მარიონეტული მთავრობით ვეღარ გააკონტროლებდა (იანუკოვიჩის გაქცევის შემდეგ).
დასკვნა:
პუტინს ურჩევნია ვარიანტი 1.
მას სურს გავლენა და არა პასუხისმგებლობა. მას უნდა, რომ საქართველო იყოს მისი „უკანა ეზო“, სადაც ისე მოიქცევა, როგორც საკუთარ სახლში, მაგრამ სახლის რემონტსა და კომუნალურ გადასახადებზე იზრუნოს სხვამ (ადგილობრივმა მორჩილმა ხელისუფლებამ).
ახლა ალბათ უკვე ყველა ხვდებით, რომ ივანიშვილის რეჟიმი საქართველოს სათავეში — რუსეთისთვის იდეალური ვარიანტია!
დასკვნები თავად გააკეთეთ!
სახალხო პროტესტი საქართველოში, ახალი ქოცობა ძველ ქოცობას დაერია
