სხეულის კულტურა, ათლეტიზმის ისტორია

ამ თემაში განვიხილოთ ფიზიკური კულტურა და ათლეტიზმი სხვადასხვა ეპოქებსა და კულტურულ გარემოში.

ისტორიის განმავლობაში რას ფიქრობდნენ სხეულის კულტურის შესახებ?

რა სპეციფიური იდეები ვრცელდებოდა ამა თუ იმ ხალხში ფიზიკურ აღზრდაზე? რას აფასებდნენ ასეთი აღზრდის დროს?

შევადაროთ ეს წარსული გამოცდილება ჩვენს თანამედროვე აღქმებს.

ჩართეთ თქვენი მოსაზრებები სხეულის წრთობის, ფიზიკური აღზრდის შესახებ.

მე ჩემი ფავორიტი ძველი ბერძნებით დავიწყებ, რომლებიც სხეულისა და გონების განვითარებას სინქრონში ხედავდნენ და მაღალ ფილოსოფიურ დონეზე ქმნიდნენ თავიანთ კონცეფციას სხეულის შესახებ.

"ვინც მათემატიკითა და სხვა საქმით არის დაკავებული, რაც გონების ძლიერ დაძაბვას მოითხოვს, აუცილებლად უნდა ავარჯიშებდეს სხეულსაც, გიმნასტიკის მეშვეობით; და პირიქით: ვინც უმეტესად თავისი სხეულის განვითარებაზე ზრუნავს, თავის სულსაც უნდა ავარჯიშებდეს, დაკავდეს მუსიკით და ყველაფრით, რაც ფილოსოფიას ეკუთვნის, თუ მას სურს რომ სამართლიანად იწოდებოდეს არა მხოლოდ მშვენიერ, არამედ ასევე ქველ ადამიანად." (პლატონი)



"ბერძნები თავიანთ ღმერთებსაც გამოსახავდნენ როგორც ძლიერებს, მოქნილებს, სწრაფებსა და მშვენიერებს. რაღაც დონეზე ღვთაებები საუკეთესო ათლეტების წარმოსახვითი და ფანტასტიური ასლები იყვნენ. აქედან თეზისი: "ადამიანები როგორც ღმერთები და ღმერთები როგორც ადამიანები." ბერძენი, რომელსაც სურდა თავის ღმერთებს დამსგავსებოდა, ფიზიკური სრულყოფისკენ ისწრაფოდა." (იური შანინი. "ანტიკური ათლეტიზმის ისტორია")

სხეულის კულტურა, რომელიც არ იყო მხოლოდ სხეულის წრთობა, მას სხეულით უნდა გამოეხატა ადამიანის ზნეობრიობა და კარგი მოქალაქეობა და ამ შეგნებით ადამიანებს სისტემურად ზრდიდნენ. ან როგორც გეორგ დიუპერონი იტყოდა, "ელინური აღზრდა - დღემდე ერთადერთი მაგალითი ფიზიკური კულტურის სახელმწიფო დონემდე აყვანისა."



This post has been edited by მიქაელ on 1 Jun 2024, 01:19

ფიზიკური ვარჯიშებისთვის ორი ადგილი იყო ძველ საბერძნეთში: პალესტრა და გიმნასიუმი.

ყმაწვილი ბერძენი ჯერ პალესტრაში დადიოდა, სადაც სამი-ოთხი წლის განმავლობაში მხოლოდ ფიზიკური ვარჯიშით იყო დაკავებული, შემდეგ კი გიმნასიუმში გადადიოდა, სადაც უკვე ფიზიკურთან ერთად გონებრივადაც ვითარდებოდა, ვარჯიშის პარალელურად მუსიკასა და ლიტერატურას სწავლობდა.

"ჯერ უნდა შეიქმნას მყარი ჭურჭელი და მხოლოდ შემდეგ უნდა აივსოს იგი განათლების ღვინით" - ამბობდნენ ელინები.

მენტალური კატეგორიებისა და სფეროს ადეკვატურ წვდომას ბერძნები მხოლოდ შესაბამისი ფიზიკური განვითარების გათვალისწინებით განიხილავდნენ.

ჯერ ყალიბდება და იწრთობა სხეული. ამ წრთობაში ადამიანი გამოიმუშავებს მაღალ ადეკვატურობასა და საკუთარი ძალის შეგრძნებას, რომელიც მისი გონების სტიმულირებას უწყობს ხელს.