ჩემი მდგმური გოგო იყო შეყვარებული გიაზე.
ყოველდღე უსმენდა მის სიმღერებს და მეც შემაყვარა

ისე ჩამებეჭდა ტვინში, რომ ახლაც კი მახსოვს

:
მიჰყვებოდა აღმართს, მზე უჭრიდა თვალებს, ემჩნეოდა დაღლა, სხივით მოელვარეეეეს...
მივესალმე ვკითხე, რად ხარ ასე მწყრალი? მომაჩერდა მყისვე, შვლის ნუკრივით მფრთხალი.
შენ სხვას ხატავ ანგელოზო, თვითონ დასახატი ხარ, მეც შენსავით დარდიანი, ქუჩა-ქუჩა დავდივარ
მე ვერ ვნახე გულის სწორი, მოელვარე თვალები, და დილიდან საღამომდე ამ გზით დავიარები.
მელიქიშვილის გამზირი, ია-ვარდი და ბზა, უშენოდ ვეღარ გავძელი, კვლავ სტუდენტობის გზააა
ნანანანანნნანნანანააააანნნანანნანანანანააა
სად არის ახლა ის ქალი, ალბათ აკვანთან ზის...