დღეს გადავწყვიტე უბრალოდ მძიმე სამუშაო დღის შემდეგ დამესვენა.
მოვედი ბინაში 7-ზე, ვიბანავე, მოვამზადე საჭმელი (თურქი ბრესტ სენდვიჩი და დორიტოს ჩიპსები), ცოტა ტელევიზორსაც ვუყურე, გამოვიძინე ცოტა ხანი.
შემდეგ ავდექი და უაზროდ ვამოწმებდი ი-მეილებს, ვებ საიტებზე დავძვრებოდი და გადავწყვიტე ცოტა უფრო ლაღად დამესვენა, ავდექი და შევჭამე გამხმარი სოკოები, რომელიც გამჭირვალე ბანკის ქილაში მქონდა შემონახული...
არაფერი ისეთი, ვიფიქრე ჩავუჯდები ტელევიზორს, კომედიას ვუყურებ და დავიძინებ.
ტელევიზორს ვუყურე ცოტა ხანი მაგრამ არ მეცინებოდა. გავაგრძელე ყურება, თან რაცხა სუშნიაკი მაწუხებს და ცოტა სყალს ვწრუპავ. დავდე ჭიქა ყავის მაგიდაზე წამოვწექი - ვაგრძელებ ტელევიზორის ყურებას.
უცბად ყავის მაგიდამ ცხენივით ხტუნაობა დაიწყო, ოთახებში სირბილი, მიცინის, არა უფრო სცორად მეკაიფება და მეუბნება "აუ ბო**შვილი ვიყო როგორ ასწორებს წამო დაჭერობანა ვითამაშოთ..." მე ვუთხარი "ბიჭო შენ ცოტას ხომ არ უბერავ? მეზობლები ცხოვრობენ ქვემოთ და შენ რკინის ფეხებით პარკეტზე დარბიხარ, გაჩერდი სანამ პოლიციას დაუძახებენ...ჭკუა სულ არა გაქ თავში?"
მიხვდი რომ ცოტა შევტოპე. გავიფიქრე მაგიდას ვებაზრები - აუუუ სად დამენძრა. გავიფიქრე ჩაქუჩს ვლეწავ მაგიდას და მორჩება ეს საქმე.
მაგრამ მაგიდას ბოვშის ხმა ჰქონდა და პატარაზე ხელს როგორ ავწევდი? რა გულით უნდა ჩამერტყა მაგ საცოდავი ბოვშისთვის ჩაქუჩი თავში? ხომ დევიცლებოდი კაცი სევდისგან...
მაგიდა გაჩერდა მალე, აღარც ბაზრობდა, თავის ადგილზე დადგა, მთელი სცენა დაცხრა. მეც ვიფიქრე "ვსიო, ჩამოვდივარ, გამოვდივარ - ეს კარგია, მეტი აღარაა საჭირო"
არა არაფერი არ გაჩერდა.
უნიტაზში ოქროს თევზი დაცურავდა, 15 წუთი ვეჩალიჩე და ვერ დავიჭირე, კბილის ჩოთქი მატლივით იკლაკნებოდა და მაცივარშI ბოსტნეული "დარი დურის" მღეროდა, თან ხმამაღლა, ისე სოფელში რომ ქორწილებში ისმის.
არა ვიცოდი რომ 1 რამ შემეშალა, ის სოკო 2-3 ზახოდი იყო, მე კი ცოტა ვიღორე, რას მიზამს - ვიფიქრე? ჰა ჰა მაქსიმუმ გავიცინო და ეგაა.
ყველაზე მაგრა იმან გატეხა რომ პარკეტში ჩემს თავს ვხედავდი, გამოსახულებას, ოღონდ პატას და ძალიან ბევრს. ცოცხს გავუსვი, პოლის ჯოხიც მივაყოლე, პილესოსიც, მარა გამორბოდნენ პატარა ჩემი თავები. პარკეტში შიგნით დარბოდნენ.
ყველაზე უარესი ბოლო სტადია იყო - ჩემმა ფეხებმა და ხელებმა გადაწყვიტეს აღარ დამემორჩილონ.
თავისთვის რაცხა დვიჟენიებს ჩადიან და ფეხებიც დადიან. ვაახ ჩემი...
კარადაში კიდე ვიცი რომ 3 ქალი იჯდა, იცინოდნენ და ჩემს კურტკებს ჯემპრებს იზომავდნენ. არაფერი მოუპარიათ, არც ნახვამდის უთქვიათ ისე წავიდნენ.
რაღაც ნიტო დღეა დღეს...
ვერ დაისვენებ კაცი კაცურად. აბა ყავის მაგიდა რომ აგიბლატავდება ეგაა ცხოვრება?
აღარც უფროსი იციან, აღარც უმცროსი ამ ლაწირაკებმა. არც მორიდება აქვთ და ნამუსიც. პატარა ბოვში რომ ბო**შვილი ვიყოთი მოგმართავს, რა ქვეყანაა ეს?
არა კი გასაგებია რომ მაგიდაა, მარა თუ მელაპარაკება, როგორც უპროს, პატივცემულ ადამიანს ისე მომმართოს მაინც.
This post has been edited by karlos_ on 3 Apr 2007, 10:53 
მაგიდა გამექცა სახლიდან..., დამეხმარეთ ფლიზ
