ხალხს
პრივეტ.
ხლა 9:09 არის (საათი აღვნიშნე იმიტომ რომ მაინტერესებს რამდენხანში ჩავეტევი)
მოკლედ და კონკრეტულად , ზოგს 2 დღე სჭირდება, ზოგს 2 წელი, ზოგს 10 , მაგრამ მე დამჭირდა სადღაც 4 წელი. მივხვდი რომ მე აქაურობას არ ვეკუთვნი, ჩემი ადგილი აქ არ არის, და არსებობს ცხოვრებაში ბევრად უფრო ფასეული ღირებულებები, ღირსებები და ადამიანები, ვის\რის გამოც პირადად მე მივედი იმ დასვკანმდე რომ ამოვიდა ყელში

ადგილი, ცხოვრება, ქვეყანა... ეს არის ერთი დიდი გამოდებილებულების მოდგმა...
როგორც ყოველთვის , ვეცდები ყველაფერი პირდაპირ დავწერო, და ეს ჩემ ცხვორებაში ბოლო გულის გახსნა იქნება ვინმესთან.
საქართველოში ვერ (კი არა და არ) მოვახდინე ინტეგრაცია საზოგადოებასთან ჩემი თავის... პირადად მე არავის არ მესმის, არავინ არ მაინტერესებს, და არავის,
აბსოლუტურად არავის არ ესმის ჩემი. არავინ მომწონს და მამენტ არავის მოვწონვარ... (რა მძიმე შემთხვევაა?!)
მე ვარ
კუ ...
"გარედან ძნელად გასატეხი მატერიაა, შიგნიდან კიდე უნაზესი , უფაქიზესი, ერთი ხელის დაკვრით რომ გაანადგურებ (რომ არა პანცერი). როცა კუ საშიშროებას ხედავს, ფეხებს, ხელებს და თავს მალავს პანცერში" - ამ შემთხვევაში პანცერი არის ჩემი დაცვითი მექანიზმი, მაგრამ არ შემიძლია და აღარც მინდა ის, რომ შიდა მხარე არ(ან ვერ ) დაინახონ...როცა პანცერს ვაგდებ, რაც კუსთვის შეუძლებელია სულში და გულში მაფურთხებენ, (ასეა საერთოდ მოწყობილი ადამიანი)... ასე რომ ამოვიდა ყელში, ვიღაც ნაბოზვრების ან ხამების, ან უზრდელების ან აი ეგეთი ყლეზემკიდია ტიპის ადამიანების მიერ ჩემ სულში ჩაფურთხება, რახან ადამიანებს მე ვერ ვიკიდებ, ვერ ვიკიდებ მათ გასაჭირს, ან ხალისს, ან მაგვარს... მაგრამ ვიკიდებ იმის შემდეგ რაც 1-ხელ მაინც შეეშლებათ რაღაც...
ცხოვრებაზე გაბუტული

) არ ვარ, უბრალოდ ზოგადად მოვხაზე ყველაფერი... და ეს ჯერ კიდე ძალიან , ძაილან მცირე ნაწილია იმის , რასაც ვგრძნობ ...
ვიცვლი ცხოვრებას...
ვიცვლი რითმს...
ვიცვლი ხალხს...
ვიცვლი msn-ს LOL
ვიცვლი yahoo-ს...
მობილს...
და რაც მთავარია , უმთავრესი
არის ის, რომ ფორუმზე მე აღარ შემოვალ
ვაპირებდი რამდენიმე ადამიანზე დამეწერა აქ
მაგრამ ვხვდები რომ კარგს, ან ცუდს, ანუ ვაბშე არაფერს არ მოიტანს

არც ეს წერილი, არც მე, არც თქვენ

მაგრამ მაინც მიკვირს, ჯერ კიდევ გაოცებული ვარ (მართალია არ ჩანს)
მაგრამ ძალიან გაოცებული ვარ ფორუმის, და ფორუმელების ცხოვრებით, ქართველების , და თბილისში ცხოვრებით... იმ რადიკალურ ცვლილებას რაც მოხდა ჩემ ცხოვრებაში
საქართველოში დაბრუნება... ვერ შევეგუე ვერანაირად.
სტილით, მანერებით... ყველაფრით საერთოდ... ამასთანავე გაოცებული ვარ დაფანტული, დაბნეული ქართველების ცხოვრებით.
და კიდე გაოცებული ვარ იმით, რომ ოღონდ ვინმეს რამე ღიად უთხრა , ეგრევე სულში მოგიჯვავს , გამოიწმინდავს და წავა...
რამდენიმეჯერ დავწერე... აქაც დავწერ...
მენშე ზნაეშ - ბოლშე არ ვიცი მაგრამ ლეგჩე რომ ჟივёშ ეგ გასაგებია.
ძირითადი განყოფილება, ურთიერთობის განხილვების (ქალი და მამაკაცი):
ზიხარ, კითხულობ , წერ აზრს... მაგრამ ის წაკითხული ქვეცნობიერად გრჩება და რეალურ ურთიერთობაში გადატანისას, როცა რეალურად გხვდება რამე სიტუაცია
შენი საკუთარი აზრი აღარ გრჩება, იმიტომ რომ ვიღაცის გაიზიარე, ან ვიღაცის იუარე...
შენი ქცევები და მანერები
შენი აღარ არის, იმიტომ რომ ათასი სულელური, ან ჭკვიანური აზრის წაკითხვის შედეგად, ტვინში სულ ტრიალებს ეს ყველაფერი , რამაც ჩემთვის, პირადად ჩემთვის ძალიან დიდი უბედურება მოიტანა...
ეს არ არის ტრაგიკული ცხოვრების გმირი (ანუ მე) , რადგან ჩემი ცხოვრება ძირითადად ხალისია, მაგრამ ასე ცხოვრება მე აღარ მინდა ...
პაკა უმეტესობა კარგ ხალხს, რომელიც გავიცანი

და პაკა იმ ხამ(კ)ებს რომლებიც ჩემი გადასახედიდან ჩემზე უფრო უაზროდ ცდილობენ რაღაცას... განსხვავება იმაშია, რომ მე უკვე გამომივიდა... მათ კი ჯერ არა, და რატომღაც ეჭვი მეპარება რომ გამოუვათ....
უი ხო, გუშინ მივხვდი რომ აბსოლუტურად გავიწმინდე

გული გამეწმინდა, და ვაღიარებ ბევრი ადამიანის მიმართ წყენა მქონდა, გარკვეული ბოღმა... გარკვეული განცდა.... რამდენიმე ადამიანს ბოდიში მოვუხადე...ისევ , ერხელაც თავი დავიმცირე... მოვუხადე, მაგრამ ვერ გაიგეს (რა თქმა უნდა), ნუ მთავარია რომ მე ვთქვი, და დანარჩენები როგორ მიიღებენ ეგ უკვე მაგრა მკიდია....
მარა მიხარია, გახარებული ვარ და გაოცებული
რომ თურმე ეს ყველაფერი ძალიან მარტვი, და უაზრო თამაში იყო... რომელსაც მე რატომღაც ვფლავდი, ვკერავდი და ვადიდებდი

საბოლოოდ მივედი იქამდე რომ საკუთარ თამაშში იმდენად გავები რომ ყოველ დღე ვფიქრობდი იმაზე.... რომ
ვინ ვარ მე?მაგრამ ძალიან კარგი რამე მოხდა, რაც მიხარია .
თამაშში ტყუილები არ ყოფილა... და თამაში დასრულდა. სამწუხაროდ ჩემი წაგებით.
ბევრი უაზრობა ვიბოდიალე, მაგრამ არაუშავს, გაიხარებენ ინტრიგანები და ხამები.
ჩემი ფეხი კი არა ხელი აქ აღარ იქნება...