ჩემი ნათლია, ახლა ჩემ მშობლიურ მიწაწყალთან მეზობლობს. მოხულიგნოა და აფხაზებს ჰქონდათ დაჭერილი. ამ დღეებში გამოუშვიათ. როგორ მაინტერესებს მიხვდება, რომ დღეს ის ყველაზე მეტად მახსენდება? სატალეფონო კავშირის საშუალებაც არა გვაქვს... ნიჩეგო მთელი დღე ისლოკინებს.
მრავალ თავისუფლებას დასწრებოდეს, იმიტომ რომ ისეთია ყოველთვის მიძვრება ხოლმე გაუვალ მდგომარეობაში. სულ პატარაც რომ იყო დამალობანას თამაშისას ერთხელ სახურავზე აძვრა და ვერ ჩამოდიოდა. ვაიმე როგორ ეტყობათ ხოლმე ადამიანებს რანი იქნებიან

. ღმერთმა მოთმინება მისცეს და ჯანმრთელობა დაუტოვოს. დანარჩენი, რაც სჭირდება ყველაფერი აქვს და ისედაც ექნება. ძალიან-ძალიან მინდა არ დაიჩაგროს მანდ! უშრეტი ენერგია აქვს და არ იცის სად წაიღოს.
This post has been edited by Moshi-moshi on 19 Jan 2008, 00:48