სიბნელე მიდგას ისევ თვალებში
გზა ჩემთვის ისევ უსახურია,
ნაკვალევს ვხედავ,ნელა მივყვები,
არ ვიცი ვინც მიდის ჩემებურია?
ვხედავ რომ სტკივა,ითმენს ამ ტკივილს,
ვხედავ რომ ცხოვრებით უბედურია,
მაგრამ მიიწევს სინათლის კვალზე
არადა სინათლეც უფერულია.
გზამ მე დამღალა ისიც ჩამოწყდა
დაჯდა ისვენებს თვითნებურია
მე კი ვზივარ და ჩუმად ვუყურებ
ფიქრი მაქ მგონი ტყე ველურია
ისევ გავყევით ამ ვიწრო ბილიკს
მეგზური მიდის,დაბნეულია
აქეთ იქით აცეცებს თვალებს
მგონი მისთვის ტყე უცხორია
ვიარეთ ასე სამი-ოთხი დღე
მგონი რომ გზა მარადიულია
ბილიკს არ უჩანს თავი და ბოლო
ჩემი თავი კი დამწყვდეულია.
* * *
დახურეთ თემა,.........................