სიჩუმის მეშინიაააა.....

სიჩუმის მეშინიაააა.....ოღონდ იმ სიჩუმის ადამიანთან ერთად მარტო რომ ვრჩები და უცებ ჩუმდება...

აი მაშინ აღარ ვიცი ხოლმე რა ვქნა-ხან ამას მოვიფიქრებ ამას ვიტყვითქო,ხან იმას...არა ამის თქმა ეხლა არ ივარგებსთქო...
მოკლეთ ამ ფიქრს იმდენ დროს ვანდომებ, აღარაფრის თქმას აზრი რომ აღარ აქვს.....მერე იმაზე მენერვიულება რატომ ვერ ვახერხებ სხვებივით ბუნებრივად მოვახერხო სასაუბრო თემის გამოძებნათქო....

მოკლეთ ადამიანებთან ურთიერთობისას დისკომფორტის გარდა ვეღარაფერს ვგრძნობ...ამ სიჩუმის გამო კი ადამიანთან მარტო დარჩენის მეშინია.

რას მეტყვით იშვიათი ფობია მჭირს, თუ სხვაცააა ჩემს დღეში????????

cicatridina


სიჩუმე სინამდვილეში ნეტარებაა. მე პირიქით, ხალხმრავლობის და ხმაურის მეშინია

cicatridina იმ ადამიანს არ ეშინია/ეუხერხულება? მთელ საზრუნავს საკუთარ თავზე რატომ იღებ? პირიქით დაიჭირე კომფორტი მაგ სიჩუმეშიც, რაც ნაკლებს ილაპარაკებ, მეტი გექნება სათქმელი
* * *

სიჩუმესაც ეშინია შენი ,



მაინც "კითხვა ფსიქოლოგთან " თემაში გაგაზავნიან
მერე იქ გკითხავენ

*საერთოდ თუ გეშინია სიჩუმის? განმარტოების?
*ადრეც შეგიმჩნევია მსხგავსი რამ თუ ამ ბოლოს შეამჩნიე?
*რამდენაც ხშირად გახასიათებს, ყველასთან თუ კონკრეტული ტიპის ადამიანებთან?
*მედიტაციას თუ მიმართავ?
*კონპლექსები ხომ არ შეგიმჩნევია შენი თავისთვის?
*რატომ გგონია რომ შეიძლება ფობია იყოს და არა კომპლექსი?
..... და ა. შ.

cicatridina
შენც ადექი და სულ ილაპარაკე და ილაპარაკე

მეც ვერ ვიტან უხერხულ სიჩუმეს.. მერე უაზროდ ვტლიკინებ

მიყვარს სიჩუმე... ღამის სიჩუმე განსაკუთრებით. დღე ვერ იფერებს დუმილს.

ძააან

ამ დროს ფიქრის და განსაკუთრებით ლაპარაკის მშვენიერი შესაძლებლობა იქმნება



ისე,სერიოზულად , გააჩნია სად ჩუმს


cicatridina
სიჩუმის კი არა უხერხულობის გშინებია შენ და რა არის მაგაში საშიში

მოკლე-დ

არანაირი

ძალიან გავრცელებულია და ადვილად დასაძლევი ))

This post has been edited by krikri on 4 Sep 2011, 00:44

cicatridina

დაიკიდე. თუ გაქვს რამის თქმის სურვილი თქვი, და თუ არა, არაა საჭირო, არ ხარ ვალდებული ილაპარაკო. მიეჩვიე რომ არ ეძებო სიტყვის მასალა და არ იყო დაძაბული სიჩუმის გამო.
როცა ამას მიეჩვევი, მღელვარება გაგიქრება და ადვილად და ბუნებრივად მონახავ ხოლმე სასაუბრო თემას : ) ან არ მონახავ.

krikri

"...არ ჩანდა შენაპირი, ვერ ვნახე ვერაფერი
ცივ და მიუსაფარი მდუმარების გარეშე..."

თავად ცხოვრების გზა ცივი და მიუსაფარი მდუმარებაა.

გამოკეტო ადამიანი ჩუმ, ყველაფრისგან იზოლირებულ ოთახში და აიძულო შეეჩვიოს :ბოროტისიცილაკი:

Galahad

რა კაგრია ასე რომ არ ვფიქრობ



ისე მდუმარება კიდე სხვაა ვიდრე სიჩუმე )) მდუმარება გამყინავია აი სიტყვასაც რომმ დაუკვირდე და სიჩუმე შეიძლება თბილიც იყოს ხანდახან

მდუმარება- არასოდეს

ხანდახან საჭიროა

This post has been edited by krikri on 4 Sep 2011, 00:59

krikri

შეიძლება.
ლექსიდან გამომდინარე პოეტი ამას ძალზე ფართო გაგებითაც იყენებს.

არც ჩემთვისაა ცუდი მასე ფიქრი.
ამ სამყაროს განწირულობა, ტანჯვა და პესიმიზმია უზომოდ მომხიბვლელიც და განმწმენდელიც...

cicatridina


ისე ალბათ თუ დარწმუნებული არ ხარ რომ უნდა თქვა კარგიცაა როცა არაფერს ამბობ..
მე მეორე უკიდურესობა მჭირს..ვერ ვიტან სწოდერ მაგ ჩამოვარდნილ სიჩუმეს,რაღაც უხერხულობას მიქმნის და ამ დროს ვამჯობინებ ხოლმე რომ ვილაპარაკო,თუნდაც სისულელეზე,თუნდაც ვიცოდე რომ არც ერთს არ გვაინტერესებს..აი ოღონდ სიჩუმე არ იყოს და მზად ვარ დავუვსო ყველას ყურთასმენა..

თან თუ მხოლოდ 2ნი ვართ და ჩამოწვა მდუმარება, ეგრევე მეფიქრება რომ ე.ი. საინტერესოები არ ვართ ერთმანეთისთვის და სათქმელიც არაფერი გვაქვს..

ნუ ჩემს შემთხვევაში ფობია არ ვია ამას..უფრო სხვა რამეა...მარა რაც ქვია ,დაუძლეველია..ვერ დავძლიე

This post has been edited by Aleqto on 4 Sep 2011, 01:07

Galahad

არც უმაგისობააა ))

ტრაგიკული ხანდახან ბევრად მიმზიდველია

სიჩუმეც

ნუ მდუმარება -სსაშიში )

სიჩუმის შემოტევის ჟამს დაწერილი რადგან თემა სიჩუმეს ეხება იყოს აქ )

ხანდახან სიჩუმეს ვერ ვიტან
ხანდახან სიჩუმე მკლავს!..
ხანდახან ძალიან მაკლიხარ;
ხანდახან შემომხვევ მკლავს.
ხან ხარ და ხან არ ხარ ხანდახან
ხარ–ხარ–ით ჩამივლი გვერდს
ხელიდან ააცლი სიჩუმეს
როსსინის , პუჩინის, ვერდს…
მოდიან წვეთებად ხანდახან
ხელ–და–ხელ დაცლილი ფიქრები;
ხანდახან სიჩუმის მონა ვარ
ხანდახან შენც სადღაც მიქრები…
ხანდახან სისხლისგან ვიცლები
ხანდახან სიჩუმე მკლავს
ვიცი , ყველაფერი გაივლის
თუ მოხვალ, თუ მომხვევ მკლავს.




Aleqto
რომ ვისწავლოთ სიჩუმის მოსმენა, არა?

სიჩუმეც ამბობს რაღაცას, ხანდახან უფრო მეტს ვიდრე სიტყვები და მერე აღარ იგრძნობ თავს უხერხულად

This post has been edited by krikri on 4 Sep 2011, 01:15

krikri

ეგ კონკრეტულ სიტუაციებში,კონკრეტულ ადამიანებთან ალბათ უფრო და ეს სხვუა სიჩუმეა,ეგ მშვიდია..

მე ზოგადად მჭირს,აი თუნდაც არავინ იყოს, იმ დღის ნანახი პირველად და უკანასკნელად..აი ასეთ ხალხთან მემართება.

ეხლა დავფიქრდი..შეიძლება ქვეცნობიერს უნდა რომ მის,ვიღაცის თვალში "წარმოვჩინდე" (ეს ძაან ხმამაღალია) ან რაღაც დაახლოებიტ ამდაგვარი...