და მოვიდა იგი, რყვნილი დაბადებითგან და ბილწი ბუნებით, კურდღლიტუჩა ქუნთი მიშა და იწყო ხრწნა და გაბახება ქართველთა შვილებისა მუნ.
სათუთი არის მოზარდის ბუნება - უფროსები ხომ ყველაფერს უკრძალავენ:
"გოგო, არავის მისცე - თუ ცელკა არ იქნები, ვერ გათხოვდები..."
"ბიჭო! მეზობლის ქალს ხელს ნუ ახლებ, ისიც შინაურია..."
"რო აჰკიდებიხარ ვიღაც უსაქმურებს - შენი საკუთარი ჭკუა არ უნდა გქონდეს?"
"შვილო, რას დასშტრიკინებ უაზროდ - წიგნი გადაშალე, იქნებ რამე სასიკეთო შევიდეს შენს ბენტერა გოგრაში..."
"უფროს-უმცროსი უნდა იცოდე და ბევრის ტლიკინს თავი დაანებე..."
და გროვდება მოზარდის გულში უსაშველოდ დიდი დარდი და ამბობს: " ვერ ყოფილა ეს ცხოვრება მთლად კარგად მოწყობილი!"
მისი სული იწყებს დუღილს და დაღვინებამდე, ვითარცა მაჭარი, ნაპერწკლებს ისვრის.
ხოლო რომელი მოზარდის სულიც არ განიცდის დუღილს, მისი დასასრული ლპობაა და მეტი არაფერი!
ჯანმრთელი სულისა და ხორცის მოზარდი აუცილებლად უნდა ჯუჯღუნებდეს, ბუზღუნებდეს, ბობოქრობდეს - ამიტომაც უწოდებდნენ მას ოდესღაც მწვანე ჯეელს...
სულ რომ მის გარშემო ყველაფერი რიგზე იყოს - მაინც ვერ უნდა ისვენებდეს, რადგანაც მისი ჟამია მაჭრობა!
ახლა შეხედეთ ჩვენს მოზარდ თაობას!
გარყვნილმა სველცხვირამ მას უთხრა:
"აგერ, ბავშვებო, ბუჩქები და მიდით, იდღნაურეთო!"
"მთავარია იმღეროთ "მიშა მაგარია" და "ჩვენ ერთი გუნდი ვართ", თორემ ვინც წიგნები წერა და იკითხა, ხომ ხედავთ, ყველა როგორ ჩაირეცხა?"
"მთავარია თქვენი ბელადისადმი მონური მორჩილება და თქვენთვის ყველა კარი გაიხსნება: მინისტრთა კაბინეტის, პარლამენტის, ადგილობრივი მართვის ორგანოების, სახელმწიფო და საწარმოო დაწესებულებების ადმნისტრაციის... შედი და მოჯექი რბილსა და თბილ სავარძელში - შენი მტანჯველი მშობლების პენსიაზე 100 - ჯერ მეტი ხელფასი გექნება!
გეპიდარასტება? - პაჟალსტა! აკი, ჯეობარებით გაქეზებ კიდეც!
გედღნაურება? - პაჟალსტა! ბოზი და ჩათლახი არ გამიმაზავს, რომ არ დამეწინაურ-დამეჯილდოებინა!
გეკაიფება? - ვანიჩქა რისთვის გვყავს? ის სუბო მარტო თავისთვის კი არ შემოაქვს!
"თქვენ უკეთესი ხართ ყველა იმათზე, ვინც კი თქვენამდე იყო! - და არც არავინ არა ყოფილა - იყო აკრძალვები და იყო აუტანელი მოთხოვნები - ახლა თქვენ თავისუფლები და ლაღები ხართ!
თქვენით იწყება საქართველოს ისტორია!"
და დაიჯერა 90-იანების კოშმარში ფეხადგმულმა თაობამ, რომ სინდისი და ნამუსი მხოლოდ უფროსების მიერ თავსმოხვეული წყევლაა და იწყო აღვირახსნილებით ტკბობა...
მას სჯერა, რომ ხელისუფლების ნებას უნდა შეეგუოს და მოერგოს, რათა მაქსიმალური სარგებელი ნახოს ცხოვრებიდან.
და ამიტომაც, სველცხვირას ყოველ დაძახილზე, მთვრალი დარბის შუაქუჩაზე თანატოლებთან ერთად ხუთჯვრიანი დროშის ფრიალით, რომელსაც, როცა უნდა, თავზეც გადაიფარებს და ტრაკზეც შემოიხვევს...
და თვალ წინ რომ სამშობლოს უბახებენ, ისევე კმაყოფილია, როგორც მათი პრეზიდენტი ბავშვობისას, როცა იობარები დედას თვალწინ უდღნავდნენ, ხოლო მას საწუწნად ლომპასის კამფეტებს ჩუქნიდნენ!
და არ სურს ამ თაობას დაფიქრდეს, რადგანაც იცის, რომ სიმართლის დანახვა შეჰზარავს!
მას ურჩევნია, პათოლოგიური აკვიატებით განადიდოს თავისი გამრყვნელი! - ეს თაობა ლაჩარია და ამიტომაც მონაა!
P.s. ასე ადვილად სამართავი მოზარდი თაობა საქართველოს ისტორიას არ ახსოვს... თუმცა, თუ კი საქართველოს ისტორია მართლაც 2003 წლის 23 ნოემბრით იწყება -
"საზარელი სიმართლე X4", ცისფერ ნისლში ჩაკარგული ლაჩარი თაობა!
