ერთ-ერთი ყველაზე ღირსეული ქართველი პოლიტიკოსია,ვისი ნდობაც შეიძლება,ჩემი აზრით!ლევან მიქელაძე: ”საზოგადოების რეაქცია არაადექვატური იყო იმ კატასტროფისა, რაც ქვეყანაში მოხდა”ირაკლი ალასანიას გუნდის პრეზენტაციაზე საზოგადოებამ კიდევ ერთხელ გამოხატა მადლიერება ავსტრიაში ყოფილი ელჩის ლევან მიქელაძის მიერ, 8 ნოემბერს თანამდებობიდან გადადგომის გამო. მაშინ, მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი, რომ პოლიტიკისკენ არც გაიხედავდა, მაგრამ დღეს იგი ირაკლი ალასანიას გუნდშია და არსებული ხელისუფლების წინააღმდეგ აქტიურ პოლიტიკურ ბრძოლაში ერთვება.
პოლიტიკური ბრძოლის რა მეთოდებს გამოიყენებენ? როგორ წარმოუდგენიათ ქვეყნის განვითარება აწ უკვე ოპოზიციონერ დიპლომატებს? როგორ შეაფასა დასავლეთმა სააკაშვილის ხელისუფლების მიერ მოწყობილი 7 ნოემბერი? როგორია დასავლეთის განწყობა დღეს და რა რესურსები დარჩა საქართველოს დაკარგული ტერიტორიების დასაბრუნებლად? ყველა ეს საკითხი კვლავ აქტუალური რჩება საზოგადოებაში და presa.ge შეეცადა მათზე პასუხი ლევან მიქელაძისგან მიეღო.
პირველ რიგში მინდა გკითხოთ, თავს როგორ გრძნობთ ოპოზიციურ ამპლუაში?- ძალიან კარგად. მართალი გითხრათ, რაღაც დროის განმავლობაში პრინციპულად მქონდა გადაწყვეტილი, რომ პოლიტიკაში არ ჩავბმულიყავი და მეგონა ძალიან მყარად ვიდექი ამ პოზიციაზე. თუმცა, საქართველოში შექმნილმა მძიმე სიტუაციამ მაიძულა შემეცვალა გადაწყვეტილება.
ვფიქრობ, რომ საზოგადოების რეაქცია არაადექვატური იყო იმ კატასტროფისა, რაც ქვეყანაში მოხდა. არაადექვეტური მეჩვენება საზოგადოების რეაქცია, როცა ზეწოლა მიმდინარეობს მედიაზე, განსხვავებულ აზრზე, დემოკრატიულ ინსტიტუტებზე - მე მეტს ველოდი. ჩემთვის თვალსაჩინო გახდა, რომ ეს არის იმ მძლავრი აგიტაცია-პროპაგანდის პირდაპირი შედეგი, რასაც ხელისუფლება ეწევა.
სამწუხაროდ, თქვენ ერთადერთი ადამიანი აღმოჩნდით, რომელმაც პროტესტი ამ ფორმით გამოხატეთ.
- ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ვგრძნობ აღფრთოვანებას ჩემი გადაწყვეტილების გამო და მას დიდ გმირობად მითვლიან, მაგრამ ყოველგვარი თავმდაბლობის გარეშე გეტყვით, არ მგონია, რომ რაიმე განსაკუთრებული ჩავიდინე. მე ეტაპობრივად მივდიოდი ამ გადაწყვეტილებისკენ, რადგან ბევრი რამ იყო ისეთი, რაც არ მაკმაყოფილებდა.
ეს არ იყო ეს ადვილად მისაღები გადაწყვეტილება, რადგან ყველანი ჩვეულებრივი ადამიანები ვართ, რომელთაც მიწიერი პრობლემები გვაწუხებს. როცა დიპლომატიიდან მიდიხარ, შენ ალტერნატივა არ გაქვს. ის სახელმწიფო სტრუქტურის ნაწილია და იცი, რომ იმ სამსახურს ვერასოდეს მიუბრუნდები. როცა გადაწყვეტილებას იღებ, ამ გადაწყვეტილებაზე უამრავი ფაქტორი მოქმედებს და როგორც ჩანს, სხვების გადაწყვეტილეებში ამ ფაქტორებმა იმძლავრა.
მაშინ, ჩემს რამდენიმე მეგობართან, იგივე ირაკლი ალასანიასთან, ვიკა დოლიძესთან, ალექსი პეტრიაშვლთან და სხვებთან გვქონდა ამ საკითხზე მსჯელობა და მათი მხრიდანაც იყო მზადყოფნა, რომ იგივე ნაბიჯები გადაედგათ, მაგრამ რაღაც მოსაზრებების გამო, ჩვენ ერთად გადავწყვიტეთ, რომ ამის გაკეთება მაშინ, მათთვის არ ღირდა.
7 ნოემბერი როგორ აღიქვეს დასავლეთში და საქართველოს ხელისუფლების მიმართ დამოკიდებულებში მაშინ ხომ არ შეიცვალა რაიმე?- ჩემი აზრით, მაშინ, დასავლეთიც არადაექვატური იყო იმ მოვლენების მიმართ. მაშინ, ჩემთვის დემოკრატიული სახელმწიფო გარდაიცვალა, დამკვიდრდა ავტოკრატიული სახელმწიფო, ხოლო 7 ნოემბერს ეს ფორმალურად გაფორმდა. თუმცა, დასავლეთში ეს არ იყო ასე აღქმული.
მოგეხსენებათ, ჩვენი ხელისუფლება როგორ ახორციელებს პიარს. დასავლეთისთვის ეს ყველაფერი მიწოდებული იყო, როგორც რუსეთის ბნელი ძალების მიერ ინსპირირებული შეთქმულება. სამწუხაროდ, ხშირად, რუსეთიც იძლევა იმის საფუძველს. ამიტომ, დასავლეთმა ფაქტი მიიღო ისე, როგორც ამას ჩვენი ხელისუფლება ხსნიდა.
თქვენი გადაგომის ფაქტი დასავლეთში როგორ მიიღეს?- მაშინ, ბევრი მეგობრისგან და ასევე ბევრი უცნობისგანაც მივიღე წერილები, რომლებიც აღფრთოვანებულები იყვნენ ჩემი ნაბიჯით. შვეიცარიის ხელისუფლებისგან იყო კეთილგანწყობის გამოხატვა და მათ ეს მიიღეს, როგორც ნორმალური და გაბედული ნაბიჯი. შვეიცარიის მთავრობამ ნებისმიერი სახის დახმარებაც შემომთავაზა, მაგრამ უარი ვთქვი.
ირაკლი ალასანიას გამოჩენას განსაკუთრებული ინტერესით შეხვდა საზოგადოება და მის მიმართ განსაკუთრებული მოლოდინები გაჩნდა. თუმცა, ჯერჯერობით, მისგან კონკრეტული საზოგადოებას არაფერი მოუსმენია.- ჩვენი საზოგადოების ზოგადი ტენდენციაა, რომ ყოველთვის ელოდებინ მესიას, რომელიც ურჩხულს დაამარცხებს და ქვეყანას ამ მდგომარეობიდან გამოიყვანს. ეს სამწუხაროდ, რეალობას არის მოწყვეტილი. ეს მოლოდინი ირაკლის არ შეუქმნია. ეს მისგან დამოუკიდებლად მოხდა.
მეორეს მხრივ, გარკვეული იმედგაცრუებები იყო, როგორც ხელისუფლების, ისე ოპოზიციის მხრიდანაც. როგორც ჩანს, საზოგადოება ოპოზიცისგანაც იმაზე მეტს ითხოვდა, ვიდრე ოპოზიციას შეეძლო, მითუმეტეს ამ პირობებში. გადაჭარბებული მოლოდინი კი ყოველთვის იწვევს იმედგაცრუებას. ირაკლი ალასანია ზეკაცი არ არის და ამასთან, ის არ არის რადიკალური პოლიტიკოსი. ირაკლი ხელისუფლებაში იყო და იგი წლების განმავლობაში რუტინულ საქმეს აკეთებდა. ის უფრო დასავლური ტიპის პოლიტიკოსია.
ფიქრობთ, რომ ჩვენი საზოგადოება დასავლური ტიპი პოლიტიკოსებზე უფროა ორიენტირებული? ფაქტია, რომ ხალხში ლოზუნგმა ”მიშა მოვდივარ” უფრო იმუშავა, ხოლო, გაწონასწორებულმა პარტიებმა არჩევნებზე, შეიძლება ითქვას, ფიასკო განიცადეს.- ეს კიდევ ერთხელ ცხადყოფს ჩვენი საზოგადოების მენტალობას, მაგრამ ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ ყველა პოლიტიკოსი რადიკალური უნდა იყოს. მგონია, რომ საქართველოს პოლიტიკურ ცხოვრებაში ირაკლი ალასანიას შემოსვლით ახალი ელემენტი შემოდის. ირაკლის გუნდის პრეზენტაციაზე, მგონი საზოგადოებამ დაინახა გაწონასწორებული, ცივი გონებით მოაზროვნე კაცი, რომელიც უფრო მოფიქრალი და ქმედების პოლიტიკოსი იქნება. ეს არის ახალი პროდუქტი ამ ბაზარზე და ვნახოთ, საზოგადოება როგორ დაუჭერს მხარს, გემოვნების საკითხია.
მაინც როგორ აპირებთ საზოგადოების მხარდაჭერის მოპოვებას?- ალბათ, ირაკლიმ რამდენიმე მიმართულებით უნდა იმუშაოს და პირველ რიგში, საკუთარი გუნდის გაფართოებაზე იმუშავებს. ჯერ მხოლოდ მისი გუნდის ბირთვი იყო წარმოდგენილი და იმედია, იგი გაიზრდება. არ ვიცი შემდეგ, ეს რაში გადაიზრდება, იქნება საზოგადოებრივი პოლიტიკური გაერთიანება თუ გახდება პარტია. ამას ალბათ, დრო გვაჩვენებს. ამასობაში კი, ირაკლი იმუშავებს მისთვის მეტ-ნაკლებად ახლობელ ძალებთან. ჯერ კიდევ გრძელდება კონსულტაციები. ვფიქრობ, რომ სწორია, როცა ირაკლი ამ საკითხში სიდინჯეს იჩენს და ცდილობს მოვლენებს არ გაუსწროს. უმჯობესია მყარი გაერთიანება შეიქმნას, ვიდრე შეიქმნას ხელოვნური გაერთიანება, რომელიც მალე დაიშლება.
რაც მთავარია, მე ვხედავ და მესმის, რომ ირაკლი ჩვენს საზოგადოებაში დიდ სიმპათიებს იმსახურებს. არ არის საჭირო ახლა ირაკლიმ გადმოსახტომად მოუწოდოს საზოგადოებას, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ თუ საზოგადოება მოითხოვს და საჭიროება დადგება, ირაკლი არც ქუჩის აქციებისგან დაიხევს უკან.
სააკაშვილის მისამართით ხშირად გაისმის ბრალდებები, რომ იგი რუსეთის თამაშს თამაშობს. NATO-ს ყვირილით რუსეთს მუდმივად ვაღიზიანებდით, რამაც ამ უაზრო ომამდე მიგვიყვანა. ამავდროულად, ქვეყნის ყველა სტრატეგიული ობიექტი რუსეთს გადავეცით და ზედ მივაყოლეთ ჩვენი ტერიტორიებიც.- არ მიყვას კონსპირაციის თეორიები, მაგრამ ფაქტია, ამ პოლიტიკის შედეგად, საქართველომ ბევრი რამ დაკარგა. რუსეთმა კი ყველაფერს მიაღწია, რაც სურდა.
დღეს რამდენად რეალურად მიგაჩნიათ ამ ყველაფრის გამოსწორება, მხედველობაში მაქვს დაკარგული ტერიტორიების უკან დაბრუნება?- რუსეთს აქვს განსაკუთრებული ნიჭი მეგობრები მტრად გადაიკიდოს. დარწმუნებული ვარ და მაქვს ინფორმაციები, რომ სერიოზული იმედგაცრუებაა აფხაზებში რუსების საქციელის გამო. არა მგონია, აფხაზები, რომელთაც თავს ახვევენ ბაზებს და რუსის ჯარს, სრულ კომფორტში იყვნენ. მგონია, რომ ეს განწყობილებები მომავალში მოიმატებს.
რაც შეეხება სამხრეთ ოსეთს, ვფიქრობ, იქ განსხვავებული ვითარებაა. აფხაზეთისგან განსხვავებით, ოსეთში ანტაგონიზმი და ურთიერთდაპირისპირება საერთოდ არ არსებობდა და ეს პრობლემა ხელოვნურად, თითიდან გამოწოვილი მგონია. მოვისმინე ვიღაცამ თქვა და ვიზიარებ, რომ ერგნეთის ბაზრობა რომც არ ყოფილიყო, ჩვენ იგი უნდა მოგვეგონებინაო. ნდობის აღდგენისთვის ეს იყო ერთი დიდი პოლიგონი. იქ ადამიანები ერთმანეთს უახლოვდებოდნენ და უფრო მჭიდრო კავშირები ჩნდებოდა ჩვენსა და ოსებს შორის. არა მგონია, ერგნეთის ბაზრობა ერთი დიდი შავი ხვრელი ყოფილიყო, რომელსაც შეეძლო დაენგრია საქართველოს ეკონომიკა.
გარდა ამისა, სამხრეთ ოსეთი იმითაც უნიკალური იყო, რომ იქ შერეული ქორწინებების რიცხვი საკმაოდ მაღალი იყო. ხშირად ვერც გაიგებდი ადამიანი ქართველი იყო თუ ოსი. ამიტომ, ვთვლი, რომ სამხრეთ ოსეთში თავიდანვე პრობლემა ცარიელ ადგილზე მოხდა და შემდეგ, მისი ესკალაცია აბსოლუტურად გაუაზრებლად მოხდა. მე მგონია, რომ ირაკლი ალასანიას ტიპის პოლიტიკოსების დახმარებით, ჩვენ შევძლებთ მათთან საერთო ენის გამონახვას. ეს არის ის რესურსები, რომელიც ჯერ კიდევ არსებობს ამ ტერიტორიების დასაბრუნებლად.
ალბათ, ეს დიდი პოტენციალია, მაგრამ რუსეთი მათი დამოუკიდებლობის აღიარებას წაიღებს უკან?- ყველა ეს პრობლემა რუსეთს გარკვეულწილად, მთელი სიმძიმით დააწვება. ჩვენ, ალბათ, პარალელურად რამნდენიმე გზით უნდა ვიაროთ. ერთი - საერთაშორისო თანამეგობრობის მაქსიმალური ჩართვა, რაც აქამდე დიდი წარმატებით ვერ განვახორციელეთ და მეორე - ჩვენი მთავარი იარაღი, ჩვენი სიმართლეა. ჩვენ უნდა შევძლოთ რუსეთთან პირდაპირი დიალოგი და ამ თემებზე გულახდილი საუბარი. საქართველოს ხელისუფლებას კი ამის არავითარი რესურსი არ დარჩა.
როგორ ფიქრობთ, აგვისტოს ომის შემდეგ, დასავლეთისთვის საქართველო და კავკასია კვლავ პრიორიტეტი იქნება?- კავკასია დასავლეთისთვის სასიცოცხლოდ პრიორიეტული და მნიშვნელოვანია. მე მგონია, რომ დასავლეთის ყურადღება ამ მიმართულებით გაიზრდება, მაგრამ ამას ჩვენც უნდა შევუწყოთ ხელი ჩვენი საქციელით. იმის იმედზე ყოფნა, რომ დასავლეთი კისერს მოუგრიხავს რუსეთს, არ იქნება.
აქ კიდევ ერთი ფაქტორია, არავინ იცის, როგორ განვითარდება მოვლენები რუსეთში. ვინმე ელოდა საბჭოთა კავშირის დაშლას? შესაძლოა, ისეთი პრობლემები გაჩნდეს, რომელიც ჰიპოთეთურად, რუსეთის დაშლამდეც მივიდეს, მაგრამ დღეს ძნელია პროგნოზების გაკეთება. ჩვენ უნდა ვაკეთოთ ჩვენი რუტინული საქმე და ალბათ, ოდესმე ის მომენტიც დადგება, როცა ჩვენ შევძლებთ ყველა პრობლემის გადაწყვეტას.
ბოლო დროს ხშირად ვისმენთ ხელისუფლებისგან, რომ რუსეთი შესაძლოა, ხელახალ პროვოკაციაზე წავიდეს. რამდენად რეალურად მიგაჩნიათ მსგავსი საფრთხის არსებობა?- რასაც დაბალი ინტენსივობის ომი ჰქვია, ეს იყო, გრძელდება და გაგრძელდება მომავალშიც, მაგრამ არ მგონია, რომ იგი ფართომასშტაბიან სამხედრო კონფრონტაციაში გადაიზარდოს.
ოპოზიციას დასავლეთის იმედი აქვს. იქნებ თქვენ მაინც ახსნათ როგორ უნდა დაეხმაროს დასავლეთი ოპოზიციას?- დასავლეთში უკვე დაიწყო დიდი არასამთავრობო ორგანიზაციების მიერ ამა თუ იმ მოვლენების ობიექტური შეფასება. ყინული გალღვა და თუ ასე გაგრძელდა, ეს არ დარჩება არასამთავრობოების დონეზე, იგი მთავრობის დონეზე ავა.
თუნდაც ასე მოხდეს, ისინი რას გააკეთებენ?- მათ შეუძლიათ ისეთი კრიტიკული განცხადებები გააკეთონ, რომელიც დამანგრეველი იქნება ამ ხელისუფლებისთვის.
და, სააკაშვილს რა შეუშლის ხელს, რომ ასეთ შემთხვევაში რუსეთს მიეტმასნოს თავის გადასარჩენად?- არ ვიცი, იგი რამდენად შეძლებს ამას, ან თავად რუსეთი რამდენად მოისურვებს მასთან დაახლოებას?
შესაძლოა სააკაშვილი არ უყვართ მაგრამ მისი ხელისუფლებაში ყოფნა აწყობთ. ბოლოს და ბოლოს, ვინ გაუკეთა რუსეთს იმაზე მეტი, რაც სააკაშვილმა?- გეთანხმებით. ჩვენ სხვა ტიპის მმართველი რომ გვყოლოდა ამ ტიპის შედეგებს არ მივიღებდით. არის ლოგიკა იმაშიც, რომ რუსეთს თავისი ბნელი საქმეებისთვის სააკაშვილის სათვეში ყოფნა აწყობდეს, მაგრამ არ ვიცისააკაშვილი რამდენად შეძლებს რომ მხარდაჭერა მიიღოს რუსეთისგან.
ვრცელდებოდა ინფორმაცია, თითქოს, სააკაშვილი ამერიკამ აიძულა, რომ 5 იანვრის არჩევნები დაენიშნა. დღეს თუ გამოჩნდება ვინმე, რომელიც სააკაშვილს აიძულებს წავიდეს?
- არ ვიცი რამდენად მოხდა ეს ფაქტი, მაგრამ თუ ვინმემ მართლაც ურჩია მას, რომ მაშინ ის ნაბიჯი გადაედგა, კარგი რჩევა მიუცია. მე 5 წელი გავატარე აშშ-ში. კარგად ვიცნობ მათ სამთავრობო სტრუქტურებს და მათ პოლიტიკას საქართველოსთან მიმართებაში. დამიჯერეთ, ასეთი რამეებს, ამერიკა არ აკეთებს. ამერიკის სტილია ახლო თანამშრომლობა ყველა პოლიტიკურ ძალასთან და შემდეგ, ანალიზის გაკეთება შექმნილ სიტუაციაზე. შიდა საქმეებში ჩარევა შეიძლება უფრო რუსული სტილი იყოს, მაგრამ გამოვრიცხავ ამერიკა უხეშად ჩაერიოს ჩვენს შიდა საქმეებში.
This post has been edited by anatoreli on 18 Feb 2009, 13:24
მიმაგრებული სურათი
ლევან მიქელაძე-ერთადერთი ადამიანი!, ვინც თანამდებობა დატოვა 7 ნოემბრის შემდეგ...
