ყველანი ძალიან საყვარლები ვართ!, ანუ ფორუმული ცხოვრების ავან-ჩავანი

სალამი საზოგადოებას!
ეს ტექსტი უნდა იდოს ყველა ფორუმზე! მე პირადად, სადაც ხელი მიმიწვდება, ყველგან დავდებ.
თუ მოდერი თვლის, რომ აქ არ უნდა გამეხსნა, დაე გადაიტანოს იქ, სადაც უნდა გამეხსნა




http://lib.ge/body_text.php?7243
ყველანი ძალიან საყვარლები ვართ!
ანუ ფორუმული ცხოვრების ავან-ჩავანი

ჩვენი რეალური, ადამიანური ცხოვრების გარდა, "ტექნიკურმა პროგრესმა", "ოცდამეერთე საუკუნემ", "კომუნიკაციის სწრაფმა საშუალებებმა" და უპირველესად კი - ინტერნეტმა მეორე - ვირტუალური ცხოვრების საშუალებაც მოგვცა, რაც ჩვენი დიდი უმრავლესობისთვის ერთობ მისაღები და ვინ იცის, ზოგიერთისთვის რეალურ ცხოვრებაზე უფრო საინტერესოც კი გამოდგა. ყველა ჩვენგანი, ვისაც კი ინტერნეტამდე მიუწვდება ხელი, აუცილებლად რომელიმე ფორუმზე უნდა იყოს დარეგისტრირებული, მისი ინტერესების სფეროდან გამომდინარე, რაღა თქმა უნდა.
და არც კი ვფიქრდებით, როგორ ვართ ყველანი დამოკიდებულები ურთიერთობის ამ ფორმაზე. ჭეშმარიტად უცნაური მოვლენაა ეს ფორუმი. გავიცნობთ ერთმანეთს, (ჯერ ვირტუალურად..) შემდეგ ვპოულობთ როგორც თანამოაზრეებს, ასევე ოპონენტებს (ოპონენტებიც ვირტუალურები გახლავან, ხოლო რეალობაში კი მშვენივრად ვილხენთ ერთად) და ვიწყებთ ინტერნეტ-ცხოვრებას. აქ ყველაფერია. შეიძლება ითქვას, რომ მცირე სახელმწიფოა, სადაც თოთოეულ ჩვენგანს შეუძლია თვითდამკვიდრება და გარკვეული სტატუსის მოპოვება. აქ არის დიდი ადმინი, რომელსაც ყველა და ყველაფერი ემორჩილება. მას ყველა პატივს სცემს, ყველას უყვარს. რა თქმა უნდა, გულწრფელად, ოღონდ იმდენად, რამდენადაც ვირტუალური ურთიერთობა გვაძლევს ამის საშუალებას. ასევე არიან მცირედ ადმინები, რომელნიც მოდერატორებად იწოდებიან და რომელნიც ადმინისტრაციის ნდობით აღჭურვილ პირებად გვევლინებიან. ისინი პატარ-პატარა შინაგან საქმეთა მინისტრები არიან, თვალყურს ადევნებენ ფორუმების სხვადასხვა განყოფილებებს და ერთგვარ ვირტუალურ მსაჯებად არიან მოვლენილნი ფორუმზე. და არიან უზერები, ("User" - მომხმარებელი ყოფილა ინგლისურად) ანუ რიგითი მოქალაქეები ფორუმისა.
როდესაც ფორუმულ-ვირტუალური მეგობრობა ამოწურავს თავის შესაძლებლობებს, გვიჩნდება ადამიანების რეალურად გაცნობის სურვილი და ფორუმზე, ზოგად-საჭორაო განყოფილებაში, რომელიც, თავის მხრივ, „ფლეიმად“ (Flame) იწოდება, ვქმნით თემას შესაბამისი სათაურით. შემდეგ, ამ თემაში, მრავალდღიანი დისკუსიების შედეგად, ვირჩევთ დროს და ადგილს, თუ სად უნდა შევხვდეთ ერთმანეთს, რა უნდა დავლიოთ, რა მივირთვათ, ტრანსპორტის რომელი საშუალებით გვინდა სარგებლობა და როგორ ვაპირებთ შინ მშვიდობით დაბრუნებას.
და აი, დგება ის დღე და საათი, რომელზეც შევთანხმდით. და ვინძლო არ გამომრჩეს, ბარემ აქვე დავამატებ, რომ ვიდრე შეხვედრამდე, ყველანი ე.წ. PM (Personal Message) -ის მეშვეობით ჩვენს ტელ. ნომრებს ვუცვლით ერთმანეთს, მაინც, ყოველი შემთხვევისთვის. რა ვიცით, რა ხდება...
და ვიკრიბებით დანიშნულ დღესა და ადგილას. პირველი შეხვედრა ერთობ უცნაურია - ერთმანეთისთვის ფაქტიურად უცნობი ადამიანები პირზე კოცნით ვხვდებით ერთმანეთს და ვისვრით შეძახილებს "აა, შენ ის ხარ, ხომ? ხო, მე ეს ვარ... (პირის ნაცვალსახელებში ფორუმული მეტსახელები იგულისხმება)
შემდეგ იწყება მოლხენა. თუ როგორ, ეს ერთობ ინდივიდუალური საკითხია - თავად ჩვენი ინტერესებიდან გამომდინარე. ზოგს სერნობა და ნაყინის ჭამა ურჩევნია მწვადისა და ღვინის მირთმევას, ზოგი ჯგუფურ კინოსეანსს ამჯობინებს რომელიმე ბუმბულებიან კაფეში ჯდომას და უცნაური ფორმისა და წარმომავლობის ყავისა თუ კოქტეილის დალევას. მოკლედ, ფორუმია და გუნება, როგორც იტყვიან.
მაგრამ აქ ეს არ არის მთავარი. მთავარი სხვა რამეა.
როგორც კი ჩვენი კულტურული ღონისძიება სრულდება, კვლავ კომპიუტერებისკენ მივიჩქარით, შევდივართ ფორუმზე და ვაგრძელებთ მიწერ-მოწერას, რომლის ძირითადი არსიც გატარებული დროის აღწერაში მდგომარეობს: რა კარგი ფილმი იყო, ან რა გემრიელ მწვადს წვავენ ამა და ამ რესტორანში და აქამდე სად ვიყავით, აწი სულ მანდ ვიაროთ, ან კიდევ, იმ ყავაში, მე და რომელიღაც თანაფორუმელმა რომ შევუკვეთეთ, ზედმეტად ბევრი პიტნა ეყარა. ან სულაც არაფერი არ ეყარა.
გასტრონომიული თემის ამოწურვას ადამიანური ურთიერთობების თემა მოყვება - თურმე რა საყვარელი ადამიანი ყოფილა რომელიღაც ჩვენგანი, რა კარგად მღერის, ან რა კარგი იუმორის გრძნობა აქვს, ან რა ნაკითხი და ერუდირებულია და რა სამწუხაროა, რომ აქამდე არ ვიცნობდით და რა ბედნიერები ვართ, რომ გავიცანით. ამ ყველაფრის პარალელურად კი, PM -ების მეშვეობით, რომელნიც პრივატულნი გახლავან და მხოლოდ ორი ადამიანსთვის არის მისაწვდომი, მიმდინარეობს იმ უზერ-ფორუმელთა გაჭორვა, რომლებიც ჩვენს ფორუმულ და "სუგუბო" მორალურ ჩარჩოებში ვერ მოთავსდნენ, რადგან ჩვენ ეს უზერ- ფორუმელები ფორუმზე სხვანაირები გვეგონა, სინამდვილეში კი სხვანაირები გამოდგნენ.
ასევე მოჭარბებულად გვაქვს იმის დაფიქსირების სურვილი, რომ ერთმანეთს კარგად ვიცნობთ, რაც ძირითადად, (თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ არა ყოველთვის) ნებით თუ უნებლიედ, იმ კატეგორიის უზერებზეა დამიზნებული, რომელნიც ჯერ არ არიან გარეულნი ფორუმულ მარაქაში და რომლებიც ახლებად იწოდებიან.
ერთ-ერთი მთავარ მიზეზად, რომლის გამოც ფორუმებზე შესლვა და მოღვაწეობა გვახარებს - ერთმანეთის ქება-დიდება გვევლინება.
აუცილებლად უნდა ვუთხრათ ერთმანეთს, რომ ვართ კარგები, ჭკვიანები, ნიჭიერები, გვაქვს სწორი დამოკიდებულება მოვლენების მიმართ, შეიძლება ვიკამათოთ კიდეც, ოღონდ აუცილებლად უნდა გავუსვათ ხაზი ოპონენტის უდავო ჩახედულობას მსჯელობის საგანში და ვუთხრათ, რომ ჩვენ ერთი სისხლისანი ვართ, მაგრამ ... და აქედან იწყება კამათი და დავა, რაღა თქმა უნდა, ზემოთ ნახსენები ჩარჩოების გათვალისწინებით.
ყველაზე მთავარი კი ისაა, რომ ჩვენ ეს გვიხარია, გვსიამოვნებს და გვინდა, რომ კიდევ გაგრძელდეს.
ჩვენს ყველა პოსტში, ნებით თუ უნებლიედ, ხაზს ვუსვამთ იმას, რომ ერთმანეთს ვიცნობთ და ამ ყველაფერს, რატომღაც საჯაროდ ვწერთ. ვამზეურებთ ერთმანეთის პირად თვისებებს, თან ისე შეფარულად, რომ ეს მხოლოდ ადრესატისთვის იყოს გასაგები, თუმცა, ამ ყველაფრის ერთგვარი ქვენა მიზანი მაინც ისაა, რომ ამის საჯაროდ დაფიქსირების სურვილი გვიჩნდება და გვინდა სხვებმა ნახონ, თუ რაოდენ ახლოს ვიცნობთ მავან უზერს.
არსებობს კიდევ ერთი საინტერესო მოვლენა. არაერთ ფორუმზე წავაწყდი თემას სახელად "წერილები", რომელშიც საოცრად სულელური და სენტიმენტალური ტექსტები იწერება ჩვენს მიერ. შეიძლება არც იყოს სენტიმენტალური, მაგრამ ღიმილის მომგვრელი კი ნამდვილად არის, ოღონდ არა იმდენად შინაარსი, რამდენადაც პირადი წერილის საჯაროდ დაწერის ფაქტი, თანაც ნებაყოფლობით.
ისევე როგორც ყველა წერილს, ამ წერილებსაც ადრესატები ყავთ, მხოლოდ ასეთი საჯარო ფორმაა საკვირველი. უფრო სწორად, სურვილია საკვირველი, თუ რატომ გვინდება პირადი ხასიათის წერილების წერა საჯაროდ. ზოგი ჩვენგანი სამიჯნურო წერილს წერს, ზოგი წარსულს იხსენებს, ზოგი მეგობარს მიმართავს, ზოგიც უკმაყოფილებას გამოთქვამს რიგი პირადული საკითხებისა-და გამო. მეც რომ ამ ყველაფრის უშუალო მონაწილე არ ვიყო, ალბათ დამრჩებოდა შთაბეჭდილება, რომ რომელიღაც ნაცნობის პირადი ელ-ფოსტის პაროლი გავტეხე და სხვის წერილებს ვკითხულობ, ან მეგობრის მობილური ტელეფონი ჩამივარდა ხელში და უკლებლივ ყველა მესიჯის ნახვა შემიძლია.
ფორუმზე ფოტოების დადებასაც თავისი კონკრეტული მიზანი აქვს: დაე გვნახონ, რა ლამაზები ვართ, რა საინტერესო გარემოშია გადაღებული ესა თუ ის ფოტო.
ასევე ფოტოებს ვდებთ იმისთვის, რომ მოვისმინოთ თანაფორუმელთა კომენტარები - რა კარგები ვართ, დედა, რა ლამაზი ბავშვია, (გახსენებაზე, რამდენი ხანია, ჩემი დისშვილი არ მინახავს, როგორ მომენატრა) ასევე ველით კომენტარებს, სადაც ნათქვამი იქნება, რომ ჩვენი ფოტო დაუყოვნებლივ გადაინაცვლებს რომელიღაც თანაფორუმელის პირად არქივში, რადგან საოცრად კარგი სურათია. ასევე გვხვდება არა საკუთარი, არამედ სხვისი, (რაღა თქმა უნდა, ასევე ფორუმელის) ფოტოს დადების ფაქტებიც, რასაც, ფოტოზე გამოსახული უზერი გააპროტესტებს, რადგან არ თვლის საჭიროდ, რომ მისი ფოტო საჯაროდ იდოს ფორუმზე. ესეც ერთგვარი ტონია, მცირეოდენი ქვეტექსტებით. სხვა კი, შეიძლება, პირიქით მოიქცეს, სთხოვოს რომელიმე თანაფორუმელს, რაღა თქმა უნდა, საჯაროდ, რომ მისი ის ფოტო დადოს, რომელიც ამა და ამ დროს არის გადაღებული, როდესაც ის და კიდევ რამდენიმე სხვა ფორუმელი აქა და აქ იმყოფებოდნენ. ამასაც ერთგვარი ქვეტექსტი ახლავს - დაე ნახოს ყველამ, თუ როგორი მეგობრობა გვაქვს მე და მავან ფორუმელს და რა საყვარლები ვართ ჩვენ ყველანი, უკლებლივ.

ასევე, გვხვდება სახალხო წუწუნის შემთხვევებიც. ცუდად ვარ, რა ვქნა, დეპრესია მაქვს, მიშველეთ, "პახმელიაზე" ვარ, დალევა არავის გინდათ? და სხვა მსგავსი მოწოდება-თხოვნა-შეგონებები. ზოგიერთი ჩვენგანი აყვება წუწუნს, ზოგისთვის სულერთია, ზოგი კი მანამდეც წუწუნებდა და ორმაგად სულერთია.
როდესაც ფორუმზე სიტუაცია იძაბება, საქმეში ერთვება მოდერატორი, შინაურულად მოდერად წოდებული. ზოგი მათგანი საქმეს ზრდილობიანად აგვარებს, ზოგი უხეშად, ზოგი მშვიდად, ზოგიც - დასამშვიდებელზე მეტად თვითონ ღელავს. მათ მიერ გატარებულ სადამსჯელო ღონისძიებებს უზერებში, როგორც წესი, აღშფოთება მოყვება ხოლმე. საპროტესტო ტალღა ძირითადად, ფორუმის კუთხეში დაყენებული უზერის თანამესანგრეთა მხრიდან მოდის. თუმცა, უნდა აღინიშნოს, რომ ყველა ფორუმს ჰყავს თავისი ჟანა დ'არკი, უილიამ უოლასი, ოთარაანთ ქვრივი ან მაია წყნეთელი, რომლებიც მარად სიმართლის მხარეს არიან და რომლებიც მარად ჩაგრულთათვის იბრძვიან, ყოველგვარი პირადი და მეგობრული მოტივაციების გარეშე. მოდერატორთა უმრავლესობა, როგორც წესი, "გაფუჭებულია" "თანამდებობის" გამო და თვლის, რომ მართალია, რომ რადგან მას ნდობა გამოუცხადეს და ნდობით აღჭურვეს კიდეც, ის არც შეცდება. მართალია, არის გამონაკლისი შემთხვევებიც - როდესაც ვირტუალური შს მინისტრი აცნობიერებს ამ ყველაფერს და ცდილობს საკუთარი თავისგან (უფრო სწორად, საკუთარი პროფაილისგან, გინა ავატარისგან, გინა ექაუნთისგან) ამის საპირისპირო სახე შექმნას. თუმცა, საბოლოო ჯამში, ორივე ერთ პირშუშხად გვევლინება. შემდგომად დასჯისა, იწყება PM - ის მეშვეობით გარკვევა მტყუან-მართალისა და მოდერატორის "ინბოქსი" ივსება მომჩივანთა თუ პირიქით, მისი გადაწყვეტილების დადებითად შემფასებელთა გზავნილებით. ("ასე უნდა მაგ უსინდისოს" და სხვ.) ესეც, თავისთავად, ერთგვარი პოლიტიკაა უზერის მხრიდან, რათა მოიპოვოს კეთილგანწყობა მოდერისა. და თუკი ეს უკანასკნელი, როგორც ჩვენში იტყვიან, "ფრაერია", უზერი აღწევს მიზანს, ხოლო თუ გაქექილი და შებერტყილი გახლავსთ ვირტუალური პოლიციელი, ორმაგად შეირისხება უზერი, რომელიც მისი კეთილგანწყობის მოპოვებას შეეცდება მსგავსი გზებით.
მავან უზერებს ფორუმზე წარმოქმნილი კონფლიქტი პირად, რეალურ ურთიერთობაშიც გადააქვთ ხოლმე. (პრინციპში, რატომაც არა, თუკი ფორუმული ჭუკჭუკი რესტორანში ქეიფით, ჯგუფური კინოსეანსით ან უცნაური წარმომავლობის ბუმბულებიანი სასმელების დალევით სრულდება, რატომ არ შეიძლება, რომ ფორუმული უსიამოვნება სადმე ბნელ სადარბაზოში მოწყობილი ცემა-ტყეპით დასრულდეს. თითქოს ლოგიკურია)
მაგრამ, საბედნიეროდ, როგორც გამოცდილება გვაჩვენებს, პირველი შემთხვევა სჭარბობს ხოლმე მეორეს, რადგან ფორუმული "გასწი-გამიშვი" ხშირად კლავიატურისა და მაუსის ვირტუალური მოღერებით სრულდება ხოლმე. ესეც საჯაროდ, რა საკვირველია.

დავასკვენით, რომ ფორუმით და პოსტებით ერთმანეთზე არ უნდა ვიმსჯელოთ . მაგრამ მერე, რესტორნებში, კონცერტებზე, ქუჩებში, კაფეებში და სხვა ადგილებში, სადაც ვიკრიბებით, ჩვენი საუბრის არც თუ მცირე ნაწილი ეთმობა ხოლმე იმაზე მსჯელობას, თუ ვინ როგორ იქცევა ფორუმზე, ვინ როდის რა "დაპოსტა", ვინ რა "ლინკები დადო" და რა კარგი ან რა ცუდი ფილმები იყო, ვინ როგორ უპასუხა, ზოგჯერ ყოფილა შემთხვევა, რომ ამა თუ იმ უზერის მიერ გამოყენებულ სმაილებზეც კი ყოფილა ლაპარაკი- "რა პონტში დამიწერა ის მწვანე სმაილიკი, რა, დამცინის? " და ა.შ. კი, კი, ყოფილა ასეთები.
სმაილები კი ცალკე თემაა.
ჩვენ ყველანი სმაილიკები ვართ. პოსტებს ვაცხობთ სმაილიკების-და მიხედვით. თამამად შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ვართ სმაილიკები. ხან კბილები გვაქვს დაკრეჭილი, ხან ნიკაპს ვიფხანთ, ხან ენას ვუყოფთ ერთმანეთს და ა.შ. ხო, ხან ბეისბოლის კეტსაც თამამად ვიქნევთ. (აი, ეს წუთია, რაც კბილები დავკრიჭე)
სმაილის სიმძაფრით დაუკმაყოფილებლობის შემთხვევაში, ერთმანეთის მიყოლებით რამდენიმე ერთნაირ სმაილს ვდებთ. ასე უფრო მძაფრია. ანუ, უფრო მაგრად ვიფხანთ ნიკაპს, უფრო მაგრად ვკრეჭთ კბილებს და სხვ.
შესაბამისად, ამ სმაილებსაც საპასუხო სმაილები მოყვება ხოლმე. აი, მაგალითებრ, ზოგ შემთხვევაში შეიძლება ბეისბოლის კეტიანი სმაილი ვიხილოთ პასუხად სმაილზე, რომელიც არ მოგვეწონა. ან გაწითლებული და მათრახიანი სმაილი... ვემუქრებით, ასე ვთქვათ. ყველაზე საინტერესო კი ის არის, რომ ეს ხშირად სერიოზულად ხდება ხოლმე. თუ არა? მგონი კი. ნუ, ზოგჯერ მაინც. ასევე, ორწერტილსშორის მოქცეულ სიტყვასაც სხვა დატვირთვა ენიჭება. (ამ "BB კოდის" მომგონს რა ვუთხარი მე)
ხელმოწერები - ო, ეს სხვა მოვლენაა:
ხშირ შემთხვევაში, ხელმოწერებად, გინა "სიგნაჩად" (Signature) ვაყენებთ ჩვენივე თანაფორუმელების მიერ ოდესღაც ნათქვამ-დაპოსტილ ფრაზებს, ციტატებს თანაფორუმელთა შემოქმედებიდან , და ბოლოში ვუსვამთ ჯადოსნურ სიმბოლოს - © და შემდეგ კი მოდის ავტორის ნიკი.
ასევე, ხშირად გვხვდება მესინჯერებიდან, ამავე ფორუმის პი-ემ ებიდან, სკაიპებიდან და ა.შ. ამოღებული დიალოგების ნაწილები.
და ჩვენ გვიხარია, რომ გუშინ საღამოს ვიღაცამ რაღაც მოგვწერა და ჩვენ შეგვიძლია ეს ყველას ვაჩვენოთ. აი, რა მაგარი რამე მომწერეს ან რა მაგარი დიალოგი შედგა ჩემსა და ვიღაცას შორის. და ეს ვიღაცა, როგორც წესი, ფორუმელი არაა. არა, მგონი ვცდები - ხშირად ორი თანაფორუმელის დიალოგიც შეგვხვედრია ამ "სიგნაჩებში". რაც ისევ იმაზე მიგვანიშნებს, ძვირფასო მეგობრებო, რომ ყველგან და ყოველთვის გვამოძრავებს იმის საჯაროდ და ხაზგასმით გამოფენის სურვილი, თუ რა კარგი და ახლო ურთიერთობა გვაქვს ერთმანეთთან.
მეორე, მესამე, მეოთხე, მეშვიდე და მეცხრე ნიკები - ეს ჯერჯერობით ამოუხსნელ მოვლენად რჩება. მაგრამ როგორც ვივარაუდე, აქ ერთგვარ "ორმაგ თამაშთან" გვაქვს საქმე.
ერთი ნიკით ასეთი ვარ, მეორეთი ასეთი. ერთით ვპოსტავ ჭკვიანურ რამეებს, მეორეთი - საჭორაო თემებში ვცელქობ. ან ერთით ვპოსტავ, მეორეთი - საპირისპირო სქესის უზერებს ვეპიემები. (გენიალური ტერმინია. წარმოსდგება აბრევიატურიდან PM)
ან უბრალოდ, არ მინდა, რომ ჩემი სახელით (ანუ იმ სახელით, რითაც მთელი ფორუმი გვიცნობს) დავპოსტო ისეთი რამე, რაც არ შემესაბამება/შემეფერება. არის კიდევ მესამე შემთხვევაც - როცა ყველამ იცის, რომ შვიდივე თუ ცხრავე ნიკი ერთი ადამიანისაა (მათ შორის, თავად ამ უზერმაც იცის, რომ სხვებმა იციან ამის შესახებ) და ჯიუტად პოსტავს შვიდივე თუ ცხრავე ნიკით. ჭეშმარიტად საინტერესო ამბავია.

ახალდარეგისტრირებულებს, რა თქმა უნდა, არავინ წყალობს, ვეგებებით მეგობრული ცინიზმით და კბენა-ღრენით.
(მაგრამ, არსებობენ გულისხმიერი უზერებიც, რომლებიც PM - ებით ამხნევებენ ახალმოსულებს და ფორუმულ ჭკუა-დარიგებებს აძლევენ. PM-ით კი იმიტომ, რომ საჯაროდ ასეთი რამეები არ ითქმის. ამით ხომ მთელ ფორუმულ მორალს დავანგრევთ)
ახალმოსულმაც, თუ გაუძლო ამ კბენა-ღრენას, ცოტა ხანში, (დაახლოებით 100 პოსტის მერე) თავადაც იწყებს კბენა-ღრენას და ახალდარეგისტრირებულებს ასევე ხვდება.
თამამად შეგვიძლია ვთქვათ, რომ საბჭოთა ჯარს ფორუმებზეც დაუტოვებია თავისი კვალი.
უკეთეს შემთხვევაში, ახალბედა უზერთა პოსტებს გარკვეული პერიოდის მანძილზე არასერიოზულად აღვიქვამთ და ძალიან იშვიათად, რომ გამოვეხმაუროთ ხოლმე, სანამ ის თავად არ გამოეხმაურება ჩვენს პოსტებს და მერე უკვე ჩვენი ფორუმული ვალია, რომ ჩვენც გავცეთ პასუხი. მითუმეტეს, თუ გვეკამათება და აქამომდე არსებული ფორუმული წეს-ჩვეულებებისა და "სუგუბო" მორალური რამეების დანგრევას ცდილობს.
ასევე, არიან გამორჩეული მომხმარებლებიც, რომლებიც ფორუმ(ებ)ზე ჰიპერაქტიურობით, ზე-ნაკითხობით და ხშირ შემთხვევაში, დამცინავი და შეურაცხმყოფელი პოსტებით გამოირჩევიან. როგორც წესი, ასეთები, რეალურ ცხოვრებაში ჭეშმარიტი ფუნთუშები არიან ხოლმე და არათუ სხვას, თავად მათაც ძლივს ესმით ხოლმე საკუთარი ხმა, იმდენად საყვარლები და რაღაცნაირები არიან.
ფორუმ(ებ)ის ადმინისტრაციას ასეთ უზერებთან განსაკუთრებული ურთიერთობა აქვს დამყარებული - სტანდარტული "ნუ აოფებ" (წარმოსდგება სიტყვისაგან "Off Topic", ან უფრო მკოლედ - "Off" რაც ნიშნავს არათემატურ გზავნილს, გინა ფლუდს, ("Flood" ) "დაგბან" (ეს კი სიტყვისგან "Ban" იქნა წარმოებული, რაც ფორუმზე შესვლის შეზღუდვას ნიშნავს) "დაგვორნავ" (სტყივსგან "Warn", რაც, თავის მხრივ, გაფრთხილებას უნდა ნიშნავდეს) არა, მათზე ასეთები არ ჭრის. მათ მიმართ ინდივიდუალური დიპლომატიის გამოყენებაა საჭირო. მაგრამ, როგორც უკვე აღვნიშნე, რეალურ ცხოვრებაში, არც ადმინისტრატორები/მოდერატორები ემუქრებიან ამ უზერებს რამით (და პირიქით) და არც ეს უზერები აყენებენ ვინმეს შეურაცხყოფას. შესაბამისად, სუფრასთან, კინოეკრანის წინ, ბუმბულებიან კაფეში თუ სადმე სხვაგან, არც არანაირი გაფრთხილების საჭიროება არ დგას. ყოველ შემთხვევაში, არათემატური სადღეგრძელოს გამო, ჯერ სუფრიდან არავინ გაგვიგდია, ვინაიდან და რადგანაც, რეალობაშიც და ფორუმზეც, ყველანი ძალიან საყვარლები ვართ.
შემდგომად დაშლისა, ფორუმზე ყველა ჩვენს ადგილს ვუბრუნდებით ფორუმზე - ოპონენტები კვლავ გახსნიან საკამათოდ გამიზნულ თემებს და მაუსებითა და მონიტორებით დახოცავენ ერთმანეთს (არადა, გვერდიგვერდ ისხდნენ, კაცო, ტაქსითაც ერთად წავიდნენ ) მოდერატორი კვლავ პოლიციელად იქცევა, (არადა რა კარგი და გახსნილი ტიპი ყოფილა რეალობაში) ჟანა დ'არკები და მაია წყნეთელებიც კვლავ სიმართლისთვის მებრძოლ რაინდებად მოგვევლინებიან, მაგრამ იმ ოფიციანტმა რომ ზედმეტი მოითხოვა ანგარიში, ნეტავ იმაზე რატომ არ თქვეს არაფერი. ალბათ სათვალე არ ეკეთათ და ციფრები ვერ გაარჩიეს. ხოლო ისინი, ვინც ფორუმზე მაუსს ვერ აჩერებენ, (გამოთქმ. "ენას ვერ აჩერებ" ნაწ. კავშ.) მათი ხმა თვითონ მათაც კი არ გაუგიათ. მერე რა, რომ კინოში ვიყავით და დარბაზში ლაპარაკი არ შეიძლება.
მოკლედ, ნუ დავწვრილმანდებით მეგობრებო, მაინც ძალიან საყვარლები ვართ ყველანი. უკლებლივ!


და ასე მიედინება ფორუმული ცხოვრება. ამინ!
მთავარია არ შეგვეშინდეს! ჩვენ ყველანი ამ ყველაფრის შემადგენელი ნაწილები ვართ. ჩემი ჩათვლით, რა თქმა უნდა! (აქაც კბილები დავკრიჭე)


პ.ს.
მორალი?
მაინც ძალიან საყვარლები ვართ ყველანი!

This post has been edited by GURAM on 27 May 2009, 20:45

აუ რამხელაა რა არის ესეთი . . .

სულა არა ვარ საყვარელი

წავიკითხე დედიკოს ვფიცავარ

ჯალიან ჯალიან

ნუუ მე განსაკუთრებით