საქართველო ერთი წლის შემდეგ, NY times სტატია

[spinoza]

სტატია დაწერეს ერთობლივად რესპუბლიკური და დემოკრატიული ინსტიტუტების ხელმძღვანელებმა საქართველოში.

Mark Lenzi is a former Fulbright scholar and country director for the International Republican Institute in Georgia. Lincoln Mitchell is an assistant professor of international politics at Columbia University and a former country director for the National Democratic Institute in Georgia.

მათ განსაკუთრებით კარგად ესმით ქართული დემოკრატიის ფასი რადგან წლების განმავლობაში ამ კუთხით მოღვაწეობდნენ ჩვენთან.

სტატიის მოკლე შინაარსი შემდგომში მდგომარეობს. ობამას ადმინისტრაციაც იგივე შეცდომას უშვებს, რაც ბუშის ადმინისტრაციამ გააკეთა. ისინი აქცენტს არ აკეტებენ საქართველოში დემოკრატიული ინსტიტუტების განვითარებაზე. დღევანდელი დემოკრატიის დონე გაცილებით დაბალია ვიდრე ორი წლის წინ იყო საქართველოში. იმის მაგივრათ ქართველებს დემოკრატიული რეფორმებისა და ეკონომიკური წინსვლის ფონზე შემოერიგებინათ ტერიტორიები, აშშ მიერ ზურგგამაგრებული პრეზიდენტი საკუთარი შიდა პოზიციების გასამყარებლად დამღუპველ ომში ჩაერთო. ამჯერადაც იგივე განმეორდება თუ ობამას ადმ. მკაცრად არ მოსთხოვს რეალური დემოკრატიული რეფორმების გატარებას.
იარაღის ნაცვლად სჯობს ეს თანხები მედიაში, სასამართლო რეფორმაში და ა.შ. ჩაიდოს.

Georgia, One Year Later
By MARK LENZI and LINCOLN MITCHELL
Published: August 5, 2009
http://www.nytimes.com/2009/08/06/opinion/...=georgia&st=cse

In the year since the war between Russia and Georgia, it has become clear that in addition to the vague intention of resetting U.S. relations with Russia, Washington must develop distinct policies for Georgia and the other countries on Russia’s periphery and not continue to simply lump bilateral relations with post-Soviet governments together or in terms of their individual relations with Moscow. This new approach must reflect the reality of the Russian threat, but also the need for concrete political reform, which is the key to regional stability.

The Obama administration’s Georgia policy, so far, is strikingly similar to that of the Bush White House, offering strong rhetorical support for Tbilisi in the hope that this can help reduce Russia’s growing regional influence. Unfortunately, like its predecessor, the Obama administration often blurs and confuses the terms “friend” and “democracy” with regard to Georgia. This undermines the development of democracy in the former Soviet Union and beyond because few people view Georgian democracy as a serious proposition.

Both of us have worked with President Mikheil Saakashvili and other Georgian leaders before, during and after the Rose Revolution. We know firsthand about the difficulties confronting democratic development in the country, as well as how the highly personalized nature of relations between the U.S. and Georgian leadership has contributed to bipartisan American reluctance to criticize the steps Georgia has made away from democracy in recent years.

While Georgia has indeed been a friend to America, demonstrating this by sending troops to Iraq and Afghanistan, it is certainly not a pure democracy. Yet this is how Georgia generally has been viewed by the Obama and Bush administrations. This was especially true during the war with Russia, when Georgia was often simplistically touted as the democratic David battling the authoritarian Russian Goliath.

Only a few years ago, Georgia was much more democratic. But excessive police action against unarmed protesters, problems with the judiciary and efforts to constrain the media have seriously eroded confidence in Mr. Saakashvili. This was one of the factors that led him to try to regain his standing by initiating the military action in South Ossetia a year ago, resulting in the disastrous war.

Russia is certainly the neighborhood bully, but this shouldn’t mean that Washington lowers its democratic standards for allied governments in the region. Yet this is what has occurred.

The war and its aftermath have often been called a watershed in Moscow’s relations with its neighbors, but what is less understood is that Tbilisi’s democratic backsliding has had almost as much influence on other post-Soviet countries in terms of their relations with Moscow and Washington. Soon after Georgia was labeled a “beacon of liberty” to the world by President Bush in 2005, the country started to regress democratically without so much as a peep from Washington. This was not lost on other, more authoritarian governments in the Caucasus and Central Asia that are still dealing with their own fledgling opposition groups.

Tbilisi went to war to regain its territorial integrity. The irony is that the only way it can accomplish this is to become truly democratic and economically strong enough to attract its two breakaway regions back to the fold. The damage done by the war has made this task considerably more difficult.

To regain the democratic initiative in the region and to help prevent future conflagrations, the United States must make clear to Tbilisi that — while it understands that Russia is a difficult neighbor — Washington has higher standards for its allies and will no longer accept empty promises of democratic advancement.

Washington can do this by withholding the military aid that Tbilisi covets, allocating those funds to strengthen democracy through the Georgian media, civil society, and electoral and judicial reforms. Anything less risks continued instability in a strategic region, and sends the wrong signals about U.S. foreign policy goals to the world’s other fledgling democracies.

[spinoza]

spinoza

[Saturn]

მასე იქნება. საერთოდ ომის გადატანის შემდეგ დემოკრატიის ხარისხი მცირდება ხოლმე.

[Saturn]

Saturn

როცა გეუბნებიან - შემცირებულია და გაცილებით დაბალია.
თანაბარი ემოციები გიპყრობს?

[Mannerheim]

საქართველო ერთი წლის შემდეგ



მარკ ლენცი, ლინკოლნ მიტჩელი

რუსეთ-საქართველოს ომის შემდეგ ერთი წელი გავიდა და დღეს ნათელი ხდება, რომ ვაშინგტონმა რუსეთთან ურთიერთობების გადატვირთვის ბუნდოვან გადაწყვეტილებასთან ერთად, მკაფიო პოლიტიკა უნდა შეიმუშაოს საქართველოსთან და რუსეთის პერიფერიაზე არსებულ სხვა ქვეყნებთან დაკავშირებით და უარი სთქვას პოსტ-საბჭოთა სახელმწიფოებთან ორმხრივი კავშირების პრიმიტიულ პრაქტიკაზე, რომელიც მოსკოვის ამ ქვეყნებთან დამოკიდებულებითაა ნაკარნახევი. ამ ახალ მიდგომაში უნდა აისახოს რუსული საფრთხის რეალურობა, ასევე კონკრეტულ პოლიტიკურ რეფორმებზე მოთხოვნაც, რაც რეგიონალური სტაბილურობისთვის გადამწყვეტი ფაქტორია

ჯერ-ჯერობით ობამას ადმინისტრაციის დამოკიდებულება საქართველოს მიმართ, ძალიან ჰგავს ბუშის ეპოქის თეთრი სახლის კურსს. განცხადებებით ის თბილისის მიმართ ძლიერ მხარდაჭერას გამოხატავს და როგორც სჩანს იმედოვნებს, რომ ამით რეგიონზე რუსეთის მზარდ გავლენას შეასუსტებს. სამწუხაროდ, მისი წინამორბედის მსგავსად, ობამას ადმინისტრაცია ხშირად ბუნდოვან სურათს ქმნის და საქართველოზე საუბრისას ერთმანეთში ურევს ისეთ სიტყვებს, როგორებიცაა “მეგობრობა” და “დემოკრატია.” ეს კი ყოფილ საბჭოთა კავშირსა და მის საზღვრებს მიღმა დემოკრატიის განვითარებას ზიანს აყენებს, რადგან საქართველოს დემოკრატიისადმი სერიოზული დამოკიდებულება ცოტას თუ აქვს.

ჩვენ ორივე ვმუშაობდით პრეზიდენტ მიხეილ სააკაშვილთან და სხვა ქართველ მმართველებთან “ვარდების რევოლუცი”-ის დროს და მას შემდეგაც. ჩვენ პირველწყაროდან ვიცით თუ რა სირთულეებს აწყდება ამ ქვეყანაში დემოკრატიის განვითარება. ჩვენ ისიც ვიცით, როგორი გავლენა მოახდინა ამერიკის და საქართველოს ხელმძღვანელობას შორის ურთიერთობების პირადულმა ხასიათმა. ორივე ამერიკული პარტიის სურვილზე არ გააკრიტიკონ საქართველო იმის გამო, რომ ის ბოლო წლებში დემოკრატიას დაშორდა.

მართალია საქართველო ამერიკის მეგობარია, რაც მან ერაყსა და ავღანეთში არმიის გაგზავნით დაადასტურა, თუმცა მას ვერ ექნება პრეტენზია უზადო დემოკრატიად იწოდებოდეს, მაგრამ სწორედ ასე უყურებდნენ და უყურებენ მას დღესაც ბუშის და ობამას ადმინისტრაციები. ეს განსაკუთრებით კარგად გამოჩნდა რუსეთთან ომის დროს, როდესაც საქართველოს ხმამაღლა აქებდნენ და დემოკრატიულ დავითს ეძახდნენ, რომელიც ავტორიტარულ რუსულ გოლიათს შეერკინა.

სულ რაღაც რამდენიმე წლის წინ საქართველო ბევრად უფრო დემოკრატიული იყო, მაგრამ პოლიციის ზედმეტად სასტიკმა ქმედებებმა მშვიდობიანი დემონსტრანტების მიმართ, პრობლემებმა სასამართლო ხელისუფლებასთან და მასობრივი ინფორმაციის საშუალებების შეზღუდვის მცდელობებმა სააკაშვილის მიმართ ნდობა სერიოზულად შეარყია. ეს ერთ-ერთი იმ ფაქტორთაგანია, რამაც იგი აიძულა საკუთარი პოზიციის აღდგენისთვის ერთი წლის წინ სამხრეთ-ოსეთის წინააღმდეგ საომარი მოქმედებები წამოეწყო, რაც სამხედრო კატასტროფით დასრულდა.

უდაოა რომ რუსეთი საკუთარ უბანში ადგილობრივი ხულიგნის როლს თამაშობს, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ვაშინგტონმა ამ რეგიონში თავის მოკავშირე-სახელმწიფოებს დემოკრატიული ნორმების თამასა ქვემოთ დაუწიოს, თუმცა სწორედ ასე მოხდა.

ომს ხშირად მოსკოვისა და მისი მეზობლების ურთიერთობებში წყალგამყოფ ხაზს უწოდებენ, მაგრამ ცოტას თუ ესმის რომ დემოკრატიისგან გადახვევით, თბილისმა ანალოგიური გავლენა იქონია სხვა პოსტ-საბჭოთა ქვეყნებზე მოსკოვთან და ვაშინგტონთან მათი ურთიერთობების თვალსაზრისით. მალევე მას შემდეგ, რაც ბუშმა საქართველოს “დემოკრატიის შუქურა”-ს იარლიყი მიაწება, ქვეყანამ დემოკრატიული ნორმებიდან უკუსვლა დაიწყო, ვაშინგტონს კი ამაზე სიტყვაც არ დაუძრავს. ეს სხვებმაც შეამჩნიეს, კავკასიისა და შუა აზიის უფრო ავტორიტარულმა სახელმწიფოებმა, რომლებიც კვლავინდებურად ახშობენ მათ ჯერ კიდევ გამოუცდელ ოპოზიციას.

თბილისმა ომი მისი ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენისთვის დაიწყო, მაგრამ პარადოქსი იმაში მდგომარეობს, რომ საქართველო ამის მიღწევას მხოლოდ იმ შემთხვევაში შესძლებს, თუკი რეალურად დემოკრატიული და ეკონომიკური თვალსაზრისით საკმარისად ძლიერ ქვეყნად ჩამოყალიბდება, რომ თავისი გამოყოფილი რეგიონები დაიბრუნოს. ომით მიყენებულმა ზიანმა, ამ მიზნის მიღწევა არსებითად გაართულა.

რეგიონში დემოკრატიული ინიციატივის დაბრუნებისა და მოსალოდნელი კატაკლიზმების თავიდან აცილების მიზნით, ამერიკის შეერთებულმა შტატებმა მკაფიოდ უნდა განუცხადოს თბილისს, რომ ვაშინგტონი აცნობიერებს რა რუსეთთან მეზობლობის სირთულეებს, მისი მეზობლებისთვის დემოკრატიული სტანდარტების თამასას ზრდის და ამიერიდან აღარაა თანახმა ცარიელი დაპირებები მოისმინოს დემოკრატიის განვითარებაზე.

ვაშინგტონი ამის მიღწევას შესძლებს, თუკი თბილისს უარს ეტყვის სამხედრო დახმარებაზე, რომელიც ასე სწყურია საქართველოს და ამ სახსრებს დემოკრატიის განმტკიცების, ქართული მედია-საშუალებების და სამოქალაქო საზოგადოების განვითარების, ასევე საარჩევნო და სამართლებრივი რეფორმების განხორციელებისკენ მიმართავს. ამ კურსის ნებისმიერი შესუსტება ასეთ სტრატეგიულად მნიშვნელოვან რეგიონში არასტაბილურობის შენარჩუნების საფრთხეს ქმნის და აშშ-ს საგარეო პოლიტიკურ მიზნებზე სხვა არამყარ დემოკრატიებს მსოფლიოში არასწორ სიგნალებს უგზავნის.

მარკ ლენცი - ფულბრაიტის პროგრამის ყოფილი სტიპენდიანტი. დღეს ის საქართველოში საერთაშორისო რესპუბლიკური ინსტიტუტის დირექტორია. ლინკოლნ მიტჩელი - კოლუმბიის უნივერსიტეტის საერთაშორისო პოლიტიკის დოცენტი და საქართველოში ნაციონალური დემოკრატიული ინსტიტუტის ყოფილი დირექტორი.

ქართულად.

[Mannerheim]

[TOTALMAN]

ისე ეს მართალია

[TOTALMAN]

Saturn

[the_lizard_king]

თუ წაიკითხავ ნახავ, რომ უკუსვლას ავტორები ითვლიან ბუშის ცნობილი განცხადების შემდეგ

[the_lizard_king]

პრიციპში თუ ასეთი პროგრესიით გაგრძელდა ბაიდენის განცხადების შემდეგ ვაბშე კლოაკაში აღმოვჩნდებით

[spinoza]

Saturn

[spinoza]

[Sharky]

აი რას წერენ ლენცი და მიტჩელი და რას გულისხმობდა სპინოზა, შენ კიდევ ასეთ კომენტარს აკეთებ

[Sharky]

ომი რა შუაშია საერთოდ? არა რა, ლოღიკაშიც გიჭირს და ესეც ალალია შენზე


მიმაგრებული სურათი

[Le Roi]

[Le Roi]

კარგია რო რბილად წერია. თუმცა ცუდია რადგან ზოგი ამას მწვანე შუგად აღიქვავს გააგრძელოს ან არ გააუმჯობესოს შექმნილი რეალობა

[ziriro]

აქაც.


კაროჩე ბანძი სტატიაა.
დიპლომატიის დედაც ჯეკ.
თუმცა კარგი ისაა რო აი ამ სტატიის ტონიც დემორკატიულობაზე მიუთითებს.
ანუ გაზეთი საკუთარ შეფასებებს არ წერს. რალობაზე საუბრობს მაქიმალურად დიპლომატიურად რო არ იქნეს დადანაშაულებული მიკერძოებულობაში.

ვუალა

[ziriro]

[Imeli]

ეს ყველაზე მეტად მომეწონა, თან სიმართლეა.

[Imeli]

spinoza

[spinoza]

ეგენი არ ყვიროდნენ ვსიო ობამას მოსვლით სააკაშვილს დაენძრაო. თუ უცბათ შეცვალეს აზრი, ხიდაშელის ბჟუტური რომ მახსენდება ობამა ის კაცია რომელიც აქცენტს დემოკრატიაზე და არა პიროვნებაზე გააკეთებსო. ეხლა გამოდის ბუშთან ერთად ობამაც მიშას ძმაკაცია. ე მაგრა უ###ვებენ ეს საწ###ბი როდის გაიღვიძებენ.

[spinoza]

Imeli

[witcher]

ეგენი არაფერს არ ყვიროდნენ და არც ეხლა ყვირიან
ცნობისთვის ერთი არის აშშ-ს რესპუბლიკური პარტიის ხოლო მეორე აშშ-ს დემოკრატიული პარტიის საერთაშორისო ინსტიტუტების
წარმომადგენლები საქართველოში. ამ ინსტ. ამოცანაა დემოკრატიის ხელშეწყობა ქვეყანაში.

[witcher]

მოგვცენ უსაფრთხოების და ტერიტორიული მთლიანობის გარანტია ამერიკელებმა და მერე დაგვიწყონ დემოკრატიის სწავლება.
ომის მდგომარეობაში მყოფ ქვეყანაში დემოკრატიის ხარიხსი გინდა არ გინდა მაგრად დაიწევს.

[sandroia]

[sandroia]

ომამდე დემოკრატიის ხარისხი მაღალი იყო ძალიან
პროსტა ომის მერე ცოტა დაენძრა მარა გამოასწორებენ მიშასნაირები 2013-მდე

პ.ს. ომის შემდგომ მიშას ტელევიზიებში ძალან მომრავლდა გასართობი გადაცემები და ეგეც დემოკრატის მაჩვენებელია
ჯერ ერთ წლისაც არა ვარო რაააა გადაცემამ უნდა სთქვას

This post has been edited by sandroia on 7 Aug 2009, 23:37

[Imeli]

spinoza

[Imeli]

კარგად წაიკითხე რაც მიწერია

[MikheilSukhiashvili]

[MikheilSukhiashvili]

ო, თურმე ომი რატო დაიწყო (ო, ერთერთი მიზეზი, კანეშნა)...

პ.ს.
ჯამში მაინც ობიექტური სტატიაა, ტუმცა ქართული დემოკრატიის პრობლემებზე გამარტივებული ხევდა აქვთ.

This post has been edited by MikheilSukhiashvili on 7 Aug 2009, 23:46