სულ რატომ ვწუწუნებთ?

თითქოს ყველას გვესმის რომ ჩვენი ცხოვრება ჩვენს ხელშია!
რომ უნდ აგავიდეთ და თავად ვუშველოთ საკუთარ თავს!
რომ ჩვენ თვითონ შევქმნათ ჩვენთვის სასიამოვნო გარემო და სასურველი მომავალი!
და მიუხედავად ამისა, მაინც ვსეხდვართ, ვუწუნებთ და რაღაცას ველოდებით
ეს რა უბედურებაა ა?
რა ჰქვია ამას? სიზარმაცე? უნიათობა? თუ რააა????
რატომ არ ვაკეთებთ იმას რაც გვესმის და თითქოს გვინდა?

მიშას ბრალია და იმიტომ

ეს ცოტა სხვა თემაა,მაგრამ......

ეს მეც მაინტერესებს.......
ჩვევად მაქვს უკვე......
არადა შეიძლება არც მქონდეს პრობლემა და მაიცნ დავიწყო წუწუნი................
რამდენმა მომცა უკვე შენიშვნა....ნერვები მეშლება ჩემს თავზე...............

ჰოდა ჩვენვე უნდა ვუჯიკოთ ჩვენს თავს თორემ...დავრჩებით საჯიკებლები სამარადჟამოდ...

მაგ თვისებას ვერ ვიტან და არც მახასიათებს

უმადური ადამიანები ყოველთვის წუწუნებენ. აუ ეს არ მომწონს ის არ მომწონს, რატომ მაინცდამაინც მე, რა დავაშავე, რატომ მაქვს ცუდი ცხოვრება და ა.შ.

არადა მადლობა უნდა თქვა მაგაზე უარესი სიტუაცია რომ არ გაქვს. ქუჩაში რომ ინვალიდს დავინახავ ღმერთს მადლობას ვეუბნები, რომ დავდივარ და ჯანმრთელი ვარ.

ეგეთი რაღაცეები არ მესმის რა....ერთელ ერთი მეუბნებოდა( თავისი წონა არ მოსწონს): ქუჩაში ჩემზე მსუქანს რო დავინახავ ვმშვიდდებიო....

ჩემი აზრით, როგორც მავნე ჩვევა ისეა წუწუნიც. (ნუ ჩემთვის)