ეს კაცი გარკვეული როლი ითამაშა ჩემს ცხოვრებაში , ის მოღვაწეობდა მოსკოვში და კარგი შტაბეჭდილება დატოვა ჩემს მეხსიერებაში . მის დროს იქ , ეკლესიაში გახსნილი იყო ქართული საკვირაო სკოლა , გარდა ამისა ყოველ კვირას , გაკვეთილების შემდეგ იმ სკოლის ოთახში იმართებოდნენ ლექციები , რომელზე მე ხშირად დავსწრებულვიყავი :
=დეკანოზი მაქსიმე (ჭანტურია), წლების მანძილზე მოსკოვში მდებარე ქართული ტაძრის მოძღვარი გახლდათ, მაგრამ იქაური მრევლის დატოვება და სამშობლოში დაბრუნება მოუწია. ის ახლა წმიდა ნიკოლოზის სახელობის ტაძრის წინამძღვარია და სასულიერო აკადემიაში პედაგოგიურ მოღვაწეობასაც ეწევა. გთავაზობთ მასთან ინტერვიუს.
– მამა მაქსიმე, თქვენ რამდენიმე წელი მოსკოვის წმიდა გიორგის სახელობის ქართულ ტაძარში მსახურობდით, მაგრამ, პოლიტიკური მიზეზების გამო, დაბრუნდით სამშობლოში, იქ კი სხვა მოძღვარი გაიგზავნა. ცნობილია, რომ ეს თქვენმა პატრიოტულმა განწყობამ განაპირობა. როგორ შეხვდით ამ ფაქტს და რის თქმა შეგიძლიათ მოსკოვის ქართულ ტაძარში არსებული ბოლოდროინდელი ვითარების შესახებ?
– დიდი ხანი ველოდი კიდეც სამშობლოში დაბრუნებას. უბრალოდ, მიმაჩნდა, რადგან ჩემი ნებით არ წავსულვარ, არც ჩემი ნებით უნდა დავბრუნებულიყავი. ამიტომ არ მითხოვია პატრიარქისთვის საქართველოში დაბრუნება, ვთვლიდი, რომ ეს თხოვნა ჩემი მხრიდან ერთგვარი იძულება იქნებოდა. ველოდებოდი უფლის ნებას, მაგრამ მერე ჩემმა იქ ყოფნამ გარკვეული ძალები გააღიზიანა. 43 წლის ვარ და უკვე ვეღარ ვუყურებდი ამდენ სიცრუეს, ყველაფერზე თვალს ვერ დავხუჭავდი, თუმცა, მრავალ დიპლომატიურ ხერხს ვიყენებდი, ვჩუმდებოდი, გვერდს ვუვლიდი, არ ვიმჩნევდი, ვლოცულობდი.. ეს იყო ძალიან რთული და დიდი ფსიქოლოგიური დატვირთვა. ფაქტობრივად, მოვლენების ცენტრში ვიყავით 3 ადამიანი, რომლებსაც გვეკავა ეროვნული პოზიცია – მე, კონსული და მოსკოვის ქართული სათვისტომოს პრეზიდენტი თემურ სტურუა. სამივე გაგვათავისუფლეს. ვფიქრობ, რაღაც დრო ამოიწურა და სხვა ეტაპი დადგა. თუმცა, ჩემი ცხოვრებისთვის ეს მოულოდნელი არ ყოფილა. ერთ დროს დისიდენტურადაც მიცხოვრია. ეროვნული მოძრაობის წევრი ვიყავი და ძალაუნებურად მიწევდა დროის მოსვლაში მონაწილეობის მიღება.
– ისიც ცნობილია, რომ იმ მოსკოვის წმიდა გიორგის სახელობის ქართული ტაძრის წინამძღვარს არ უყვარდა ქართველები. თქვენ მიმართ რა დამოკიდებულებას ავლენდა?
– რასაკვირველია, იყო არასასიამოვნო სიტუაციები. წინამძღვარი, ფიოდორ კრეჩეტოვი, 5 წელი მაბარებდა აღსარებას, მაგრამ ამას მისთვის ოდნავადაც არ შეუშლია ხელი, რომ ჩემ წინააღმდეგ წასულიყო. დოსტოევსკის არაერთი მსგავსი პერსონაჟი ჰყავს აღწერილი თავის ნაწარმოებებში. მისი თანამგრძნობი რამდენიმე ქართველი, რომლებიც არამარტო აღსარებას მაბარებდნენ, არამედ ჩემი ხელიდან წმინდა ზიარებას იღებდნენ, მაცხოვრის "ცნობილი მოციქულის" მსგავსად, არ მოერიდნენ თავიანთი მოძღვრის ფარულ წინააღმდეგობას. ზოგიერთი მათგანი მაგონებს დავით კლდიაშვილის მიქელას, ზოგიც – ჭაბუა ამირეჯიბის რაჟა სარჩიმელიას და ზვამბას. ალბათ, აჯობებდა, უფრო მკაცრი ვყოფილიყავი მათ მიმართ და ერთ–ერთი აღსარების შემდგომ დამეყენებინა მათი სამღვდელო პატიოსნების საკითხი მოსკოვის მმართველ მთავარეპისკოპოსთან.
– მერე რატომ არ მოიქეცით ასე?
– ისე გავიზარდე, რომ ვიცი, სასულიერო პირების და, ზოგადად, ძმათა უძლურებები და ცოდვები უნდა დავფარო. მაგრამ როცა ადამიანი შენ წინააღმდეგ აღიძვრება, მაშინ თავისთავად იცავ თავს. როგორც წმიდა იოანე ოქროპირი წერს, მოძღვარი ვალდებულია, მის გარშემო არსებული გაუგებრობები გაფანტოს. ამ შემთხვევაში ჩემს მისდამი დაპირისპირებას აზრი არ ჰქონდა. ჩემთვის ისიც საკმარისი იყო, რომ გავიგე, საიდან უბერავდა ქარი.
– მიუხედავად იმისა, რომ სამშობლოში ბრუნდებოდით, მაინც გულდასაწყვეტი იქნებოდა იქაური მრევლის დატოვება.
– რასაკვირველია, გულდასაწყვეტი იყო. უკვე მესამე მრევლი დავტოვე – ნარიყალის წმიდა ნიკოლოზის სახელობის ტაძრის, პეტერბურგის და ახლა უკვე მოსკოვის. ეს იყო ძალიან დიდი მრევლი, რომელსაც პატიოსნად ვემსახურებოდი. როგორც პეტერბურგში, მოსკოვშიც საერთოდ ახალი მრევლი ჩამოვაყალიბე. მათი განათლება, საეკლესიო ცხოვრებაში ჩართვა ადვილი საქმე არ იყო. როგორ შეიძლება, მოსკოვში ქართული ტაძრის წინამძღვარი იყოს პიროვნება, რომელსაც ქართველები არ უყვარს!
– იქაური მრევლი ხომ მოითხოვდა თქვენს იქ დარჩენას. მათმა მოთხოვნამ გავლენა არ იქონია?
– მრევლი აღელვებული იყო. ისინი მიჩვეულები არიან ბრძოლას. რომ იტყვიან, სულ ფრონტის წინა ხაზზე არიან, სიცოცხლის ფასად იბრძვიან ყველა ქართული ღირსების შენარჩუნებისთვის. მე არაფრით გავაკეთებ ისეთ რამეს, რაც პატრიარქს ან ეკლესიას და მის ერთობას პრობლემებს შეუქმნის.
– მამაო, მაინც რა გამოცდილება შეგძინათ მოსკოვში მოღვაწეობამ?
– პეტერბურგში მოღვაწეობამ სულიერება, დადებითი ფასეულობები და ღირსებები შემძინა, მოსკოვში მოღვაწეობამ კი – რეალობის განცდა. მოსკოვში კარგად იგრძნობა იმპერიული სული. ზოგადად, სული იქ ნაკლებადაა. ძალიან არაბუნებრივი ქალაქია. იმდენად დიდი და მასშტაბურია, გიჩნდება განცდა, რომ ადამიანისთვის არაა შექმნილი, პირდაპირ სული გეხუთება. ძალიან რთული იყო იქ ცხოვრება და მოღვაწეობა. პირველივე ლოცვის ჩატარებისას სიხარული დავკარგე. სირთულე ის იყო, რომ სიხარული არ მქონდა. ერთი წირვა ვერ დავასრულე ისე, რომ ცოტა სიხარული მეგრძნო. არასასურველი საყურებელია ყოველ კვარტალში ლენინის, ძერჟინსკის და ა.შ. ძეგლების ყურება.
– ასეთი რეალობის ფონზე სულიერ ნუგეშს რა განიჭებდათ?
– ისევ დატვირთვა ღმრთისმსახურებაში, ლოცვა, ქართველებთან ურთიერთობა მანუგეშებდა. ბევრი რამისთვის ფიზიკურად ვერ ვიცლიდი. სახლის კურთხევაზე რომ წამიყვანდნენ, გზაში 4 საათი გვჭირდებოდა. ეს გამაღიზიანებელი იყო. ერთ სახლს აკურთხებდი და შეიძლებოდა, მეტი ვერაფერი მოგესწრო. გვქონდა ერთგვარი სირთულეები, რომლებსაც ვცდილობდით, საქართველოსთან კავშირით გადაგვეტანა. თუ საქართველოდან ახალი ჩასული ვიყავი, მაღაზიაში ვიქნებოდი, მონასტერში თუ ქუჩაში, ყველა მომსდევდა კურთხევის ასაღებად, მესალმებოდნენ, 2 კვირის შემდეგ კი ეს იკარგებოდა.
– ახლა სამშობლოში როგორ გრძნობთ თავს?
– აქ უფრო შემოქმედებითად ვგრძნობ თავს. მოსკოვში სამეცნიერო მუშაობისთვის ვერ ვიცლიდი. ახლა სასულიერო აკადემიაში ვასწავლი ასკეტიკას, ახალ აღთქმას, სტუდენტებთან ურთიერთობის საშუალება მაქვს, რაც ძალიან მიყვარს. ეს პროცესი ჩემთვის სულის განმაახლებელია.
– მამა მაქსიმე, სულიერ საკითხებზეც ვისაუბროთ. როგორ ფიქრობთ, სულიერმა მოძღვარმა რა უნდა ასწავლოს ტაძარში მისულ მრევლს?
– მოძღვარმა ადამიანებს უნდა ასწავლოს სასუფევლისკენ, ცხონებისკენ მიმავალ გზაზე სვლა, სინანულის, სიწმინდის, სათნოებების მოხვეჭა, ვნებებისგან გათავისუფლება, საეკლესიო ფასეულობები.
– ქრისტიანული ცხოვრების პრაქტიკულად განხორციელებისთვის მთავარი რა არის?
– ქრისტიანობა არის ცხოვრება. ეს არაა თეორია. ქრისტიანული ცხოვრება გულისხმობს ყველა დეტალს. ამიტომ ჩვენ, ქრისტიანები, პირველ რიგში, რწმენაში უნდა განვმტკიცდეთ. საბაბი ყველა ცოდვისა მცირედ მორწმუნეობა და უიმედობაა. მოძღვარმა ადამიანს უნდა ურჩიოს, რომ ის განტკიცდეს რწმენაში. რწმენაში განმტკიცება ხდება ლოცვით, სახარების გაცნობით, თავშეკავებით, მარხვით. მარხვა და ლოცვა რწმენას მატებს ადამიანს, მაგრამ, ცალკე აღებული, თვითმიზანი არაა. ლოცვა უფალთან ურთიერთობის საშუალებაა. წმიდა ზიარების მიღება და სხვა საეკლესიო საიდუმლოებებში მონაწილეობა ადამიანს მადლს აზიარებს. საღმრთო მადლი არის ღმრთაებრივი ენერგია, რითაც ადამიანი ღმერთს ეზიარება.
– ეფემია წიკლაური =
http://mycomp.ge/ggg/sana/index.php?addres...t&cat=6&id=7578 This post has been edited by butkuj on 7 Jul 2011, 20:26
მამა მაქსიმე(ჭანთურია), დღეს გამახსენდა ეს ადამიანი
