ომში დაღუპული სამხედროების სხოვნის დღე, არის საქართველოში?

დღეს (უფრო სწორად გუშინ) ამერიკაში აღნიშნავდნენ Memorial Day-ს ამერიკის ყველა ომებში დაღუპული სამხედრო მოსამსახურეების ხსოვნის დღეს.

ადამიანმა რამდენიმე წელიწადი უნდა იცხოვროს ამერიკაში რომ ნახოს როგორი პატივს სცემს მოსახლეობა სამხედრო მოსამსახურეებს და განსახუთრებით ომის დროს დაღუპულ სამხედრო მოსამსახურეებს - როგორი მოწიწება აქვთ იმ ხალხის მიმართ რომლებმაც თავი შესწირეს სამშობლოს. Memorial Day-ზე სამხედრო სასაფლაოებზე უამრავი ხალხი მიდის, ისინიც კი, ვისაც არავინ დაეღუპა ომში.

მიდიან ოჯახებით, ბავშვებით, აჩვენებენ ბავშვებს სასაფლაოებს რომლებიც არის მორთული დროშებით და ეუბნებიან - დაიმახსოვრე, მათ თავი გასწირეს იმისთვის რომ შენ თავისუფალი იყო (They Died So You Live Free).

მე არ ვიცი და ამის გამო ვკითხულობ - გვაქვს ასეთი დღე კალენდარში? თუ არ გვაქვს, რას იტყვით, საჭიროა ასეთი დღის დაარსება?


მეორე კითხვა მაქვს ფორუმის წევრებთან - თუ ვიცით როგორ ცხოვრობენ აგვისტოს ომში დაღუპული სამხედროების ოჯახები? როგორ გადააქვთ ეს ტკივილი თითქმის უკვე ორი წელიწადია? რას ფიქრობთ, აქვთ თუ არა მათ საკმარისი თანათგრძნობა საზოგადოებისგან? საზოგადოებაში ვგულისხმობ ჩვეულებრივი ადამიანებს და არა ოფიციალურ ან პოლიტიკურ სტრუქტურებს.

თუ ფიქრობთ რომ საზოგადობის მხრიდან საკმარისი ყურადღება არ არის, იქნებ ამ ფორუმის მონაწილეებს შეუძლიათ საქმის გამოსწორება? თუნდაც უბრალო საქმე - წერილი მიწერონ დაღუპულების ოჯახებს რომ მათ იცოდნენ რომ მათი ოჯახის მიერ გაღებული მსხერპლს დავიწყებას და დაიკარგვას არავინ უპირებს.

invisible
სამწუხაროდ ეგეთი დღე არ არსებობს

სამწუხაროდ ამ ფორუმის უმრავლესობამ არც კი იცის სად არის ძმათა სასაფლაო საქართველოში წაიკითხავდი გმირთა მემორიალის გახსნასთან დაკავშირებით რეებს წერდნენ

უნდა დაწესდეს ეგეთი დღე!!!!!
.............................

invisible

ძალიან კარგი იდეაა.

ერთი მაგალითი აგერაა

"სამინისტროდან მოსული წერილი რომ წავიკითხე, გული კინაღამ გამისკდა"
http://www.kvirispalitra.ge/public/3703-qa...-mogvecaoq.html

"ძვირფასო რედაქცია, მოგმართავთ შვილმკვდარი დედები. ჩვენი შვილები რუსეთის წინააღმდეგ ტერიტორიული მთლიანობისთვის ბრძოლაში დაიღუპნენ.
აგვისტოს ომში მარჩენალის დაკარგვის გამო, პენსიის დანიშვნის თხოვნით ხელისუფლებას მივმართეთ. პარლამენტში და პრეზიდენტის ადმინისტრაციაში შევიტანეთ განცხადებები.

საოცარი "თანაგრძნობა" მივიღეთ მთავრობისგან, პენსიის დანიშვნის სანაცვლოდ, საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროდან მოგვწერეს - საქართველოს პრეზიდენტის ადმინისტრაციიდან შემოსული თქვენი წერილის პასუხად გაცნობებთ, რომ "საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისათვის, თავისუფლებისა და დამოუკიდებლობისათვის ბრძოლაში დაღუპულ, უგზო-უკვლოდ დაკარგულ, მიღებული ჭრილობების შედეგად გარდაცვლილთა ოჯახების სოციალური დაცვის შესახებ" კანონის მიხედვით, სახელმწიფო დახმარების უფლება აქვს მხოლოდ მარტოხელა, შრომისუუნარო მშობელს ან მას, ვისაც აგვისტოს ომში ორი ან მეტი შვილი დაეუღუპაო.(?!)

This post has been edited by Geronti on 1 Jun 2010, 12:26

ტეხავს რა.

იმ ჩინოვნიკს რომელმაც ეს პასუხი დაუწერა ინსტუქციის შესრულების გარდა სინდისი რომ გაუქირავებია სადღაც ეს ერთი ლაპარაკის თემაა. კარგი, მაგრამ საზოგადოებას ხომ შეუძლია რომ საკუთარი სიტყვა თქვას?

არ არის საჭირო მიტინგები, აქციები და ღრიანცელი. სია ხომ არის დაღუპულების, მათო ოჯახების მისამართი გაგება შეიძლება? ავიღოთ ეს სია და თვითოეულ დაღუპულის ოჯახს ამ ფორუმის წევრებმა რომ ერთი ჩვეულებივი წერილი მისწერონ არ გამოვა?

ესეების წერა არ არის საჭირო, ვინც ნამდვილად განიცდის იმ დაღუპული ბიჭების ოჯახის ტკივილს უბრალოდ ერთი წინდადადება დაწეროს - არ მიცნობთ, მაგრამ იცოდეთ რომ თქვენ ტკივილს ვიზირებო. სადაც 200 კაცი შედის ერთ თემაში დავიჯერო ამდენი ადამიანი არ მოიძებნება აქ რომ ყველა დაღუპულის ოჯახს ასეთი წერილი მიუვიდეს?

დღეს კი რაც შეეხება - ასეთი დღე საჭიროა, თუნდაც მხოლოდ აგვისტოში დაღუპული სამხედროების საპატივსაცემოდ. მეორეც - ასეთი დღის არსებობა ძალიან უწყობს ხელს საზოგადოების კონსოლიდაციას.

invisible

ისე კი გეთანხმები, თუმცა საზოგადოების კონსოლიდაცია მეტისმეტად ხმამაღალი ნათქვამია.

ომში დაღუპული სამხედროების სხოვნის დღე ჯერ დასაწესებელია, მაგრამ დამოუკიდებლობის დღე ხომ არსებობს? აბა ნახე:

დღესასწაული
http://www.kvirispalitra.ge/politic/3708-c...mirchevnia.html
წლევანდელ 26 მაისს ერთ უცნაურობას დავაკვირდი. ნათესავთან ვიყავი, ვიღაცამ ტელეფონზე დაურეკა. იმან რაღაც უთხრა ყურმილში, ამან, დიდი მადლობა, შენც მრავალს დაესწარიო. ვიფიქრე, ეტყობა დამოუკიდებლობის დღე მიულოცეს-მეთქი. დავინტერესდი.

არაო - მიპასუხა: ლომისობა მომილოცესო... მაშინ მივხვდი, რომ ქართველებს უცნაური ტრადიცია გვაქვს: ერთმანეთს ყველა დღესასწაულს ვულოცავთ, დამოუკიდებლობის დღის გარდა. ახალი წლის დღეებში, როდესაც ერთმანეთს ვხვდებით, აუცილებლად მივულოცავთ, სხვანაირად წარმოუდგენელია, იგივე ხდება შობას, აღდგომას.

ასევეა ნათლისღებას, გიორგობას, თამარობას, ფერიცვალობას... აღარ ჩამოვთვლი. ყველა რელიგიურ დღესასწაულზე ქართველი კაცი თავს ვალდებულად მიიჩნევს მოყვასს, როცა შეხვდება, მიულოცოს. იგივე არ ხდება დამოუკიდებლობის დღეს. ამ დღეს მხოლოდ ტელევიზორიდან, გაზეთებიდან გვილოცავენ. გვილოცავენ მხოლოდ ოფიციალური პირები და მორჩა.

როდესაც ერთმანეთს ქუჩაში ვხვდებით, არ ვეუბნებით: გამარჯობა, დამოუკიდებლობის დღეს გილოცავ, სულ დამოუკიდებელ საქართველოში გვეცხოვროს ჩვენ და ჩვენს შვილებს... ან რამე ამის მსგავსს. არც სპეციალურად ვურეკავთ ახლობლებს და ნათესავებს ამ დღის მისალოცად, როგორც ეს სხვა დღესასწაულების დროს ხდება..

ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ეს დღე ქართველი კაცისთვის დალევის მიზეზიც კი ვერ ხდება. მაშინ, როდესაც ქართველი კაცი აუცილებლად ქეიფობს აღდგომას, გიორგობას... მე იმას კი არ ვამბობ, რომ გიორგობას და აღდგომას არ უნდა ვიქეიფოთ-მეთქი, პირიქით, უკვე მეორე კვირაა იმას ვდარდობ, დამოუკიდებლობის დღე რატომ არ არის ჩვენთვის დღესასწაული(!).
-------------------------- -



თუმცა სხვისი ყურება არას გვარგებს. მაგალითისთვის, მე ვულოცავდი ხალხს და არ ვაქცევდი ყურადღებას მათ ნიჰილისტურ ღიმილს. ჩემთვის დღესასწაული იყო.

სამხედროების ხსოვნის დღის დაწესებაზეც - ან პეტიცია შევადგინოთ, ან რამე მსგავსი აქტივობა გამოვავლინოთ.
"რე-აქციონერებო" სად ხართ?

This post has been edited by Geronti on 1 Jun 2010, 13:24

Geronti

სამაგიეროდ ყველაზე დიდი მონუმენტი შეუმსუბუქებს ტკივილს ოჯახებს