გერმანიის საფეხბურთო ნაკრები უკვე ათწლეულებია, რაც სამშობლოს წარმატებულად წარმოადგენს საერთაშორისო სარბიელზე. გდრ-ისა და გფრ-ის გაერთიანების შემდეგ ის ამ ორი ნაკრების სრულფასოვანი სამართალმემკვიდრე გახდა. მანშაფტი მსოფლიოსა და ევროპის სამ-სამგზის ჩემპიონი, ასევე ოლიმპიური ჩემპიონია. აღიარებულია, რომ გერმანია ყველაზე სტაბილური გუნდია საერთაშორისო ტურნირების არსებობის ისტორიაში. გუნდის მეტსახელებია: Die Nationalelf, Bundesteam, Nationalmannschaft, Bundesmaschine.
გერმანიის ნაკრების ხელმძღვანელობა - მთავარი მწვრთნელი: იოახიმ ლიოვი
იოახიმ ლიოვი
მთავარი მწვრთნელის თანაშემწე: ჰანს დიტერ ფლიკი. მეკარეთა მწვრთნელი: ანდრეას კოიპკე. მენეჯერი: ოლივერ ბირჰოფი.
ბუნდესგუნდმა მე-2 მსოფლიო ომის შემდეგ უნიკალური შედეგების ჩვენება შეძლო, მაშინ, როცა ომამდე მისთვის საუკეთესო მიღწევა 1934 წლის მუნდიალზე დაკავებული მე-3 ადგილი იყო. ომის დასრულების შემდეგ გერმანია ორად გაიყო. აღმოსავლეთ ნაწილში 1948 წელს საკუთარი საფეხბურთო კავშირი შექმნეს, თუმცა, როგორც შემდგომში აღმოჩნდა, ამ ქვეყანამ პრიორიტეტი უფრო ინდივიდუალურ სახეობებს მიანიჭა და არა სათამაშო გუნდურ სპორტს. სწორედ ამიტომ იყო, რომ აღმოსავლელები დასავლელი თანამემამულეებისგან განსხვავებით შორს იდგნენ საფეხბურთო წარმატებებისგან. მათი ერთადერთი მიღწევა მონრეალის 1976 წლის ოლიმპიურ თამაშებზე მოგებული ოქროს მედალია.
რაც შეეხება დასავლეთ გერმანიას... გფრ-ის საფეხბურთო კავშირი ფიფამ 1946 წელს გარიცხა თავისი რიგებიდან, სადაც მხოლოდ 1950 წელს დააბრუნა. გერმანელთა პასუხი დაუყოვნებელი იყო - წევრობის აღდგენიდან 4 წლის შემდეგ მათ მსოფლიოს თასი მოიგეს. ეს გამარჯვება ზეპ ჰერბერგერის ხელმძღვანელობით მით უფრო ფასეული იყო, რომ ფინალში ”უნგრეთის დიდი გუნდი” დასცეს ზურგზე - 3:2 წაგება, მით უფრო მას მერე, რაც პირველ 20 წუთში 2:0 მიჰყავდათ, მადიარებისთვის წარმოუდგენელი შოკი იყო. ეს იყო მათი მეორე მარცხი 1949 წლის შემდეგ (!). სწორედ აღნიშნულმა გამარჯვებამ ჩაუყარა საფუძველი მანშაფტის სტაბილურ ასპარეზობას დიდ ტურნირებზე. 1958 წელს გუნდი ნახევარფინალში გავიდა, 1962-ში - მეოთხედფინალში, ხოლო 1966 წელს ფინალური მატჩი დათმო, 1970 წელს მე-3 ადგილი დაიკავა.
უვე ზეელერი
70-იანებში გერმანიის ნაკრებისა და მიუნხენის ბაიერნის ოქროს ხანა დადგა - 1974, 1975 და 1976 წლებში რეკორდმაისტერმა ჩემპიონთა თასი ზედიზედ სამჯერ მოიგო. სწორედ ამ კლუბის ფეხბურთელები შეადგენდნენ გერმანიის იმ დიდი ნაკრების ხერხემალს, რომელმაც 1972 წელს ჯერ ევროპის ჩემპიონატი მოიგო, ხოლო ორი წლის შემდეგ მსოფლიოს პირველობაც. გერმანიის ფედერაციულ რესპუბლიკაში ჩატარებულ ჩემპიონატზე ჰელმუტ შიონის ბიჭებმა, მოგვიანებით XX საუკუნის უდიდეს მწვრთნელად აღიარებული, რინუს მიხელსისა და ყველა დროის ერთ-ერთი უდიდესი საფეხბურთო ინტელექტუალის, იოჰან კრუიფის ჰოლანდიის ნაკრები დაამარცხეს.
1974 წლის მსოფლიოს ჩემპიონი გერმანია
ამ გუნდში განსაკუთრებით ორი მეგავარსკვლავი გამოირჩეოდა - ფრანც ბეკენბაუერმა თავისი რაფინირებული, ელეგანტური სათამაშო მანერით მთლიანად შეცვალა წარმოდგენა ცენტრალური მცველის დანიშნულებაზე, ხოლო გერდ მიულერი ჭეშმარიტ საგოლე მანქანად მიიჩნეოდა. ბაიერნელების კეთილი სანაკრებო ტრადიცია არც შემდგომ წლებში დარღვეულა, 1976 და 1980 წლების ნაკრებებშიც სწორედ ბაიერნელები თამაშობდნენ ლიდერის როლს. 70-იანელთა დიდ თაობას მოგვიანებით არანაკლებ ღირსეული მემკვიდრეები გამოუჩნდნენ.
გერმანიის ნაკრების სტაბილურობას ბზარი არც 80-იან წლებში შეჰპარვია. 1980 წლის ევროპის ჩემპიონატის მოგების შემდეგ გუნდმა 1982 წლის ფინალშიც გააღწია, სადაც ყველაზე პრინციპულ მეტოქე იტალიასთან დათმო გადამწყვეტი მატჩი. 1986 წელს გერმანია ჩემპიონატზე, შეიძლება ითქვას, უსახური გუნდით წარდგა. ამ ფორმაციის გუნდი კი ფინალში მხოლოდ ერთ შემთხვევაში შეიძლებოდა გასულიყო, თუკი მასში... გერმანელები ითამაშებდნენ. ”ღმერთივით მოთამაშე” დიეგო მარადონას არგენტინასთან ფინალური შეხვედრის დასრულების შემდეგ მთავარმა მწვრთნელმა ფრანც ბეკენბაუერმა განაცხადა, რომ მისი გუნდის მსოფლიოს ჩემპიონობა რასაკვირველია გაუხარდებოდა, მაგრამ ეს ფეხბურთს ნაკლებად წაადგებოდა. ”კაიზერ ფრანცმა” ოთხი წლის შემდეგ ღირსეული რევანში აიღო იმავე არგენტინასთან, დაამარცხა რა ყველა მეტოქე პრაქტიკულად ერთი ამოსუნთქვით.
1990 წლის მსოფლიოს ჩემპიონი გერმანიის ნაკრები 
1989 წელს ორ გერმანიას შორის საზღვრები ოფიციალურად გაიხსნა, 1990 წლის 3 ოქტომბერს კი ქვეყნის გაერთიანება ოფიციალურად გამოცხადდა. ბუნებრივია, პოლიტიკურმა მოვლენებმა ყველაფერს თავისი ხელი დაატყო და მათ შორის ფეხბურთსაც. გერმანიის ნაკრებში გამოჩნდნენ პირველი აღმოსავლელები, მათ შორის ულფ კირსტენი, თომას დოლი, მათიას ზამერი. გაერთიანებულმა გერმანიამ 1992 წელს პირველივე დიდ ტურნირზე შეძლო თავის გამოჩენა, გავიდა რა ევროპის ჩემპიონატის ფინალში. 1996 წელს ინგლისში ჩატარებულ ევროპის ჩემპიონატზე გერმანიამ უკვე პირველი ტიტული მოიგო და გუნდის უდავო ლიდერი სწორედ ექსგდრ-ელი მათიას ზამერი იყო. ამის შემდეგ გერმანიის ნაკრებს სერიოზული კრიზისი დაეწყო - გუნდმა მომდევნო 4 დიდი ტურნირიდან 3 პირწმინდად ჩააგდო, 2000 და 2004 წლის ევროპის ჩემპიონატები და 1998 წლის მსოფლიოს პირველობა. გამონაკლისი იყო 2002 წლის მუნდიალი, სადაც მანშაფტმა ფინალურ შეხვედრას უწია. აღსანიშნავია, რომ კრიზისის პირველივე ნიშნების გამოჩენისთანავე გერმანელებმა მას არ წაუყრუეს და შესაბამისი ზომები მიიღეს. 1996 წლიდან საფეხბურთო კავშირმა და მისმა სპონსორებმა უზარმაზარი თანხმების ჩადება დაიწყეს ბავშვთა ფეხბურთში, რამაც ქვეყანას შედეგი აშკარად მისცა. ბოლო წლებში გერმანიაში არა ერთი და ორი ექსტრაკლასის ახალგაზრდა ფეხბურთელი გამოჩნდა.
2006 წელს გერმანიამ მსოფლიოს ჩემპიონატს მეორედ უმასპინძლა. მასპინძელთა გუნდს სათავეში უდგა წარსულის უდიადეს ვარსკვლავთაგან ერთ-ერთი, არაორდინარული იურგენ კლინსმანი. ჩემპიონატის სლოგანი იყო ”სტუმრად მეგობრებთან”. ხოლო მასპინძელთა გუნდის დევიზი იყო ერთი გუნდი, ერთი მიზანი (ein team, ein ziel). საბოლოოდ გერმანიის ამ ფორმაციის ნაკრებმა ვერ შეძლო ჩემპიონატის მოგება, მაგრამ მთელ მსოფლიოს ”გერმანიის ახალი სახე” უჩვენა. კლინსის ბიჭები არნახულად ლამაზად თამაშობდნენ. მიუხედავად საქვეყნოდ ატეხილი ”პროკლინსმანისეული” კამპანიისა, ჩემპიონატის დასრულებისთანავე იურგენმა დატოვა თანამდებოდა. მისი ადგილი კი მისმა თანაშემწე იოახიმ ლიოვმა ჩაიბარა.
ორი წლის შემდეგ, 2008 წელს, ლიოვმა ევროპაზე თითქმის იგივე შემადგენლობა წაიყვანა. გერმანელებმა ჯგუფში მე-2 ადგილი დაიკავეს, თუმცა პლეი ოფში შეძლეს ჯერ პორტუგალიელების და შემდეგ თურქების დამარცხება. ფინალურ შეხვედრაში მანშაფტმა ესპანეთის ნაკრებთან დათმო.
2010 წლის მსოფლიოს პირველობაზე გერმანიამ არსებობის ისტორიაში ყველაზე ახალგაზრდული გუნდი წაიყვანა. აღსანიშნავია, რომ გუნდს ტრავმების გამო რამდენიმე ლიდერზე უარის თქმა მოუხდა. ჩემპიონატს მიღმა დარჩნენ ნაკრების კაპიტანი და ლიდერი მიხაელ ბალაკი, ასევე სამწვრთნელო შტაბის მიერ პირველ მეკარედ დასახელებული რენე ადლერი. პირველივე შეხვედრაში (ავსტრალია 4:0) ლიოვის სამწყსომ ბრწყინვალე სპექტაკლი შესთავაზა გულშემატკივარს და დაამტკიცა, რომ მათ სრულიად სამართლიანად შეიძლებოდა ჰქონოდათ ჩემპიონობის პრეტენზია. ჯგუფური ეტაპის გადალახვის შემდეგ დაიწყო... სასწაული. 27 ივნისს გერმანია ფაბიო კაპელოს მიერ დამოძღვრილ ინგლისს დაუპირისპირდა და 4:1 დაამარცხა. მიუხედავად მსაჯის აშკარა შეცდომისა, რომელმაც ალბიონელებს ერთი გოლი არ ჩაუთვალა, ინგლისური პრესა წერდა, რომ მათ მადლობა უნდა ეთქვათ გერმანელებისთვის სწორედ ასეთი გამანადგურებელი მარცხისთვის, რათა ინგლისელ ფეხბურთელებს გასამართლებელი საბუთი არ დარჩენოდათ და არ ეთქვათ, რომ ისინი მსაჯის შეცდომის გამო გამოვარდნენ.
3 ივლისს გერმანიამ კიდევ ერთი მასტერკლასი ჩაატარა,ა ამჯერად არგენტინასთან, გუნდთან, რომელსაც ობექტურად ყველაზე მრისხანე შემადგენლობა ჰყავდა წაყვანილი ჩემპიონატზე, თუმცა არ ჰყავდა მთავარი მწვრთნელი, რომელიც მის ხელთ არსებულ რესურსს გამოიყენებდა. დიეგო მარადონამ ეს ნადვილად ვერ შეძლო. სამხრეთამერიკელთა განადგურებას სათავე დაუდო თომას მიულერის მიერ მე-3 წუთზე გატანილმა გოლმა. ამის შემდეგ არგენტინამ ბურთი ხელთ იგდო და შეუტია. კვანძი შეხვედრის ბოლო 22 წუთში გაიხსნა, როცა გერმანელებმა სამჯერ (68, 75 და 89-ე წუთებზე) შეძლეს მეტოქის კარის დალაშქვრა. აღსანიშნავია, რომ სწორედ ეს მატჩი აღმოჩნდა მეასე მიროსლავ კლოზეს სანაკრებო კარიერაში. ”იუბილარმა” 2 გოლის გატანა შეძლო. 4 დღეში გერმანიას წინ ისევ ესპანეთის ნაკრები აღუდგა. ”ფურია როხამ” შეძლო გერმანელთა მრისხანე შეტევების განეიტრალება. საბოლოო ჯამში 1:0 პირენეელთა სასარგებლოდ. 10 ივლისს მანშაფტმა მე-3 ადგილისთვის შეხვედრა ურუგვაის ნაკრებს მოუგო.
ბუნდესგუნდის შედეგები მსოფლიოს ჩემპიონატებზე:
1930 არ უთამაშია
1934 მე-3 ადგილი
1938 I რაუნდი
1950 არ უთამაშია
1954 ჩემპიონი
1958 მე-4 ადგილი
1962 ¼-ფინალი
1966 ფინალისტი
1970 მე-3 ადგილი
1974 ჩემპიონი
1978 მე-2 ჯგუფური ეტაპი
1982 ფინალისტი
1986 ფინალისტი
1990 ჩემპიონი
1994 ¼-ფინალი
1998 ¼-ფინალი
2002 ფინალისტი
2006 მე-3 ადგილი
2010 მე-3 ადგილი
სულ მონაწილეობდა 19-დან 17 ჩემპიონატში, 99 თამაში, 60 მოგება, 19 ფრე, 20 წაგება
ბუნდესგუნდის შედეგები ევროპის ჩემპიონატებზე:
1960 არ უთამაშია (შესარჩევში არ უთამაშია)
1964 არ უთამაშია (შესარჩევში არ უთამაშია)
1968 არ უთამაშია (შესარჩევი ეტაპი ვერ გადალახა)
1972 ჩემპიონი
1976 ფინალისტი
1980 ჩემპიონი
1984 I რაუნდი
1988 ნახევარფინალისტი
1992 ფინალისტი
1996 ჩემპიონი
2000 I რაუნდი
2004 I რაუნდი
2008 ფინალისტი
2012 ჩემპიონი???სულ მონაწილეობდა 13-დან 10 ჩემპიონატზე, 38 თამაში, 19 მოგება, 10 ფრე, 9 წაგება.
ფეხბურთელთა მიერ ჩატარებული თამაშების სარეკორდო რაოდენობა:
1. ლოთარ მათეუსი (14.06.1980 - 20.06.2000) - 150
2. მიროსლავ კლოზე 24.03.2001 – 113
3, იურგენ კლინსმანი 12.12.1987 - 04.07.1998 - 108
4. იურგენ კოლერი 24.09.1986 - 04.07.1998 - 105
5, ფრანც ბეკენბაუერი 26.09.1965 - 23.02.1977 - 103
6. იოახიმ შტრაიხი 08.12.1969 - 20.10.1984 DFV - 102
7. თომას ჰესლერი 31.08.1988 - 20.06.2000 - 101
8. ჰანს იურგენ (დიქსი) დიორნერი 100 - 22.06.1969 - 18.05.1985 DFV
9. ულფ კირსტენი 100 DFV:49 DFB:51 08.05.1985 - 20.06.2000
10 მიხაელ ბალაკი 28.04.1999 - 2010 - 98
11. ბერტი ფოგთსი 03.05.1967 - 21.06.1978 – 96
12. ლუკას პოდოლსკი 06.06.2004
ნაკრების საუკეთესო ბომბარდირები:
1. გერჰარდ მიულერი - 68
2. მიროსლავ კლოზე - 63
3. იოახიმ შტრაიხი - 55 (DFV)
4-5 იურგენ კლინსმანი - 47
4-5 რუდი ფიოლერი - 47
6. კარლ-ჰაინც რუმენიგე - 45
7. ლუკას პოდოლსკი - 43
ზედიზედ ყველაზე მეტი მატჩი ჩაატარეს:
ფრანც ბეკენბაუერი - 60 შეხვედრა 1970 წლის 9 სექტემბრიდან 1977 წლის 23 თებერვლის ჩათვლით.
ბერტი ფოგთსი - 48 (1974 23.III-1978.21.VI)
მანფრედ კალტცი - 47 (1978.8.III-1982.14.IV)
ბერტი ფოგთსი - 39 (1968.6.III-1971.8.IX)
პირველი საერთაშორისო შეხვედრა: შვეიცარია-გერმანია 5:3
(ბაზელი, შვეიცარია; 5 აპრილი, 1908)
დიდი ანგარიშით გამარჯვება: გერმანია-რუსეთი 16:0
(სოლნა, შვედეთი; 1 ივლისი, 1912)
დიდი ანგარიშით დამარცხება: ინგლისი-გერმანია 9:0
(ოქსფორდი, ინგლისი; 16 მარტი, 1909)
გერმანიის ნაკრების მწვრთნელები:
სამწვრთნელო კომიტეტი - 1908-1927, 63 შეხვედრა.
ოტო ნერცი (1928-1936) 70 შეხვედრა
ზეპ ჰერბერგერი (1936-1964), 162 შეხვედრა
ჰელმუტ შიონი (1964-1978) 139 შეხვედრა
იუპ დერვალი (1978-1984) შეხვედრა
ფრანც ბეკენბაუერი (1984-1990) 66 შეხვედრა
ბერტი ფოგთსი (1990-1998) 102 შეხვედრა
ერიხ რიბეკი (1998-2000) 24 შეხვედრა
რუდი ფიოლერი (2000-2004) 53 შეხვედრა
იურგენ კლინსმანი (2004-2006) 25 შეხვედრა
იოახიმ ლიოვი (2006-დან დღემდე) 68 შეხვედრა
გერდ მიულერი 1972 წლის ფინალის შემდეგ
ბუხვალდი და მათეუსი მარადონას წინააღმდეგ
გაზა VS მათიას ზამერი
ლუკას პოდოლსკი
მიხაეილ ბალაკი
მიროსლავ კლოზე
ბასტიან შვაინშტაიგერი
თომას მიულერი
15.11.2010
წინა თემის მპოსტავები:
» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «
Poster Posts
TBILISELIFCB 198
basti87 124
Dovi 96
gege84 78
kaiser_fritz 76
ბიტუნა 71
Tamuna15 59
Oliver 54
ნოა 39
Jaguar paw 37
schatz_87 33
BATONI-DAVITI 33
faq four 33
JERICHO 32
No_Fear 25
ROBERY 24
იღლია 24
Túrin Turambar 23
GATSBY77 21
Hierro 20
Najaxi3 19
Giorgi-FCB 18
Dirty 18
amikoo 16
iKa_head 16
giosulo 16
David-Kaka 16
TOTALMAN 15
Giusha 15
phenom animal 14
Qash 14
karl__heinz 13
Rusty 12
PeeWee 12
BeRoNa 11
SPIRIT CRUSHER 10
მიხეილ რძე 10
25boy 9
Marco 9
Zizou5 9
Alix 8
g_o_g_i_n_a 8
FCB-87 8
faaq 7
Blaugrana_Ika 6
Castro-Urdiales 6
batutra 6
LoseYourself 5
KR@ZANA 5
turabelidze 5
tos_ka 4
Citizen Cane 4
PRODY 4
დავიდ ვილია 4
HeSS 3
77. 3
koka_2000 3
toto28 3
hibridi55 3
CampO Larssen 3
bundes33 3
tasmanian wolf 3
SwissArmy 3
sandro fcb 3
SHIT_FACED 2
dima z3stafan 2
[E][N][I][G][M][A] 2
Mesaflave 2
ProfessorMan 2
Neuer 2
Mathe_bayern 2
-gege- 2
RvP10 2
SebastiAn9 2
pamplona 2
Laz` 2
dampalus 2
Kaiser 2
madridiSSta1988 2
ditrixa 1
როხროხა 1
ramshtain 1
Inc 1
ISLINGTON 1
M43DL0 1
tore76 1
იტალიელი 1
zabzu 1
DATK@ 1
lato 1
Augusto Pinochet 1
ყასაბი 1
Bianconera 1
Herr Mannelig 1
citramoni 1
Dato-Tolordava 1
Metope 1
antivirus 1
amg63 1
levanchoo 1
CHELSEAFAN 1
tifoza 1
ქარი 1
SHaaKSooN 1
Marko_Marin 1
no borders 1
ლივერმენ 1
Steppenwolfs 1
BELQO 1
ratomac aRa 1
This post has been edited by Oliver on 16 Nov 2011, 09:05 
· 
გერმანული ფეხბურთის ფანკლუბი, ერთი გუნდი, ერთი მიზანი
