Some experts have already sketched out a possible accession timetable over the next 30 years to include the western Balkan states, Turkey, Ukraine, Belarus, Moldova as well as Iceland, Norway and Switzerland in western Europe if they so wish. However even this ambitious perspective would still exclude Russia, Georgia, Armenia and Azerbaijan. One commentator has acknowledged formidable problems with this view.
“It is very difficult but not impossible to envisage an EU with over forty Member States. Only by making a success of the current enlargement will the EU be able to contemplate future new members.”
Of course in the longer run – say by the middle of this century – the European Union may have evolved to such an extent that many of the current objections to wholesale enlargement to the east might begin to disappear. But this would still leave a period of decades during which important eastern neighboring countries would be denied full integration in the EU without a viable and attractive alternative. The proposal for a United European Commonwealth in this paper is designed to bridge the lengthy but important period between the EU’s enlargement to the Balkans and possibly Turkey and the time when it may have evolved so far that the full accession of all those of its eastern neighbors who are interested could become feasible.
At present there appear to be three broadly possible alternatives to a continuing and indefinite process of enlargement after the accession of Turkey and the countries of the Balkans.
1) The indefinite exclusion from full EU membership of eastern neighboring countries, which would only be able to participate in the existing European Neighborhood Policy (ENP).
2) An offer to some ENP states to take part in a limited number of EU institutions and sovereignty sharing decision making.
3) The creation of a limited sovereignty-sharing pan-European community comprising the EU and those of its eastern neighbors including Russia, judged to have met some fundamental political and economic conditions, which would be mandated to take decisions collectively over an important but limited range of issues of common interest to both the EU and its partners.
It is worth examining the first two options in greater detail before examining a possible new pan-European institution – such as a United European Commonwealth – which would be designed to bring an enlarged EU and the “Wider Europe” into a limited sovereignty sharing community.
Simply “shutting the door” on long term further enlargement – without some credible alternative for bringing the eastern neighbors into the “European family” would risk a fatal weakening of the “European vocation” of those eastern neighbors. In countries such as Ukraine and Georgia, it is not difficult to see how being denied eventual EU membership could slow or even reverse the impetus for economic and political reform and put at risk continued progress towards democracy and the rule of law as well.
The idea that some east European neighbors might be eventually offered “partial” EU membership has superficial attractions.10 The proposal would involve these states taking part in the decisions of a limited but important number of EU Councils – for example those responsible for foreign and security policy and even participate in a common economic space linking the EU with those countries.
მოკლედ იუზერნო, რასაც ევროპელები გვთავაზობენ უახლოეს მომავალში ეს არის ე.წ. "ერთიანი ევროპული თანამეგობრობის" შექმნა, სადაც საქათველოც იქნება გაწევრიანებული. ამ გაერთიანების ფარგლებში საქართველო მონაწილეობას მიიღებს ევროკავშირის ზოგიერთი სტრუქტურის მუშაობაში, როგორც მუდმივ მოქმედი წევრი. აგრეთვე იგეგმება საერთო ბაზრის ჩამოყალიბება ევროკავშირსა და მის მეზობელ ქვეყნებს შორის, სადაც წესებს ევროკავშირთან ერთად საქართველოც დააწესებს. თუმცა ევროპელები ფიქრობენ, რომ საქართველოს ევროკავშირის სრულფასოვან წევრად ქცევას 30 წელი შეიძლება დაჭირდესო.
იუზერნო, რას ფიქრობთ, მე მომწონს ევროპელების გეგმები ჩვენს მიმართ, თუმცა არ ვეთანხმები იმ მოსაზრებას, რომ ჩვენს გაწევრიანებას ევროკავშირში ამდენი ხანი დაჭირდება. ამიტომ არის მნიშვნელოვანი რეფორმების კურსის გაგრძელება, რათა ევროპელები დავარწმუნოთ, რომ ჩვენ ღირსნი ვართ, რომ იქ 30 წელზე ადრე მოვხვდეთ.
ამიტომ მნიშვნელოვანია, რომ 2013 წელს ჩვენ ისეთი ხელისუფლება გვყავდეს, ვინც რეფორმებს ბოლომდე მიიყვანს და არ მოაბრუნებს ყველაფერს უკან.
აქვე მინდა ვთქვა, რომ არ ვარ არც მიშისტი და არც ოპოზიციონერი
ევროკავშირი და საქართველო, აი რას ფიქრობენ ევროპელები ჩვენს მომავალზე
