urukxai
Crazy Member
ჯგუფი: Members
წერილები: 2107
წევრი No.: 51517
რეგისტრ.: 15-January 08
|
#25612879 · 23 May 2011, 23:34 · · პროფილი · პირადი მიმოწერა · ჩატი
agmocendeba uceb yvavili, sicocxles iwyebs da uxaria, wvimis waylsa svavs da mzeze tbeba,mas hgonia rom mudam daria. yovetlvis roca ki shemodis eshxi da sixaruli mis arsebashi yvavili kvdeba, cxovreba kvdeba, yvela kvdeba mis samyaroshi. sikvdils davstirit magram uazrod, ra dagrchenia am qveyanaze, icxovre ertxel, icxovre orjer, icxovre samjer, mainc ver dgebi. fuli ishove, shvili iyole, cxovrebis yoveli siame naxe, raga gatirebs, sheni gza ganvle, gmerts ar warudgen axla shens saxes?
კაროჩე არ შეიმჩნიოთ კომენტიც არ უნდა დახურეთ ეგრევე
პროსტა კიდე დავყრი სხვებსაც
შენ ჩემი ფიქრები შიშს გგვრის და გადარდებს ამის გამო ხანდახან სიცოცხლეც არ მინდა. მაგრამ რა ვქნა? გადავეშვა მე შავ მორევში და წარვყმიდო სული რომელსაც ნათელი უნდა? არა. ჯობს ვითმინო მე ღვთის განაჩენი, ვიცოცხლო ისე როგორც მას უნდა. მაგრამვაიმ რომ რთულია ცხოვრება ჩვენი და უმეტესად აგარც კი გინდა. ბოლოს ჩნდება ისევ ჩვენი იმედი ღვთის სახლი ნათელი და წმინდა. სადაც იდევნება ყოველგვარი ბოროტი და სულს სიხარული უნდა.
კიდოო
დამჭკნარი სხეული თავისი სასოებით დადის გზაზე რომელსაც ვერ ხედავს, გრძნობს იმას რასაც შენ ვერ გრძნობ და ხედავს იმ რეალობას რასაც თვალი ვერ ვეხადვს, მიდის იქ სადაც ვერ მიდის ქარი, მიდის იქ სადაც სიცარიელეა, მიდის სამოთხეში და ჯოჯოხეთში, მიდის იქ სადაც დედამიწაა, დამჭკნარი სხეული ვეღარ გრძნობს ტკივილებს, ტკივილი მისი არსებობაა, არსებობიდან გამომდინარე, ტკივილი მისთვის ჩვეული რამაა, განიცდის მხოლოდ იმას რასაც სურს, ვეღარ აღიქვავს იმას რა ტკივა, გარკვეულობით გაგიჟებული, გაურკვევლობის სინათლე უნდა. ვეღარც კი საზღვრავს რატომ და რისთვის ან როდის და როგორ , გაირკვა არსი. შენ ჩახედულო მომეცი გზა და ჩაუხედელო მომეცი კვანძი. ვეღარც კი ხვდები საით მიდიხარ, იმ რეალობას უკვე გადაცდი, ან კი რა არის ამაში ცუდი, რეალობის მონა თუ არ გახდი. მიდიხარ, აღმართ დაღმართზე ისევ, ავიდა მაღლა, ჩავიდა დაბლა, შემოტრიალდი რა დაინახე, შენი ცხოვრება და მისი გავლა? შეიძლება სულაც სხვა რამეა, მაგალითადაც თვით მომავალი, ანდა რაიცი რო სარკე არ დგას და ვერ დაინახე საკუთარი თავი.ყველაფერი ხო მაშინ მთავრდება როცა გინდა და დახუჭავ თვალებს. მაგრამ ისიც ხომ არ დამთავრდება თუ ბოლოს ისევ გაახელ თვალებს.
აჰააა
დიალოგი
სიცოცხლე: ყველაფერი გასაგებია მაგრამ მე ხომ ადამიანები დედამიწაზე მომყავს, მათი მოძრავი ძალა ვარ და მათი მდევარი, უჩემოდ არც ის იქნებოდა ვინც ეხლა წერს ჩემს შესახებს და არც ის ვინც წაიკითხავს ამას.
სიკვდილი: კი, მაგრამ უჩემოდ სიცოცხლეს აზრი დაეკარგებოდა, იცოცხლებდა ადამიანი მთელი საუკუნეები, სიკვდილის შიში ან მოლოდინი არ ექნებოდა, იქნებოდა უდარდელი და ბოლო ბოლო მობეზდებოდა კიდეც სიცოცხლე, ყოველ დღე ერთი და იგივე მართლაც რომ მოსაბეზრებელი იქნებოდა ბოლოს.
სიცოცხლე: მობეზრების რა გითხრა ადამიანები ხო იცი როგორი გაუმაძღარები არიან, ყოველთვის იმაზე მეტი უნდათ ვიდრე აქვთ, არც ის დრო ყოფნით როცა დედამიწაზე არიან და არც არანაირი დრო არ ყოფნით, ყოველთვის უფრო მეტი და მეტი უნდათ. შენ მათთვის არ ხარ სასურველი და არც ის მგონია ოდესმე სიცოცხლე მობეზრდეთ.
სიკვდილი:რასაც ამბობ მართალია, მაგრამ მხოლოდ ნაწილობრივ. ადამიანი რომელსაც დედამიწაზე ცხოვრების პერიოდში არაფერი გააჩნია ოცნებობს ჩემზე. თუ არ ოცნებობს ფარულად სურს, რომ დამთავრდეს მისი ცხოვრება დედამიწაზე და მელის როდის მივალ მასთან. ასე რომ ყველასთვის ცუდი ნამდვილად არ ვარ.
სიცოცხლე: კარგი მაგრამ იგი ხომ დედამიწაზე სიყვარულს პოულობს, სხვა ადამიანების მხრიდან გაგებას პოულობს, ოჯახს ქმნის და ბენდიერია ერთი წამით მაინც. ესეც ხომ რაღაცას ნიშნავს მისთვის.
სიკვდილი: ნიშნავს მაგრამ, შენთვითონვე თქვი ადამიანები გაუმაძღარი არსებები არიან, არ ყოფნით ის სიამოვნება რასაც ის ერთი წამი აძლევთ და მეტი უნდათ, თუ ვერ პოულობენ მერე იმედებს იწურავენ და ზიან ,ზიან რაიმე სასწაულის მოლოდინში რომელიც ან ერგუნებათ ან არა. მოკლედ რომ ვთქვა და ჩვენი საუბარიც რომ არ გავწელო ჩვენ ორივე ღმერთმა შეგვქმნა და ორივე მას ვემსახურებით, მისი შექმნილები ვართ და ცუდი ვერც ერთი ვერ ვიქნებით. ადამიანები კი ჩვენზე სხვადასხვანაირად ფიქრობენ, ზოგი სიცოცლით ვერ ძღება, ზოგსაც კი სიკვდილი ენატრება. იმდენად განათლებული არ ვარ რომ მათ ტვინში ჩავიხედო, არადა მაინტერესებს, ძალიან მაინტერესებს საიდან მოდის მათი გრძნობები ან სიცოცხლის ან სიკვდილის მიმართ.
ჰყდასდა
ზღვარი
დუმილი,სიჩუმე,სიწყნარე, უკვე აღარც ვიცი როგორია ეს შეგრძნებები. ყოველდღე ხმაური ისმის, ისმის ის რასაც ჩემი სხეული და გონება ვერ ეგუება და ვერ ეჩვევა. გამუდმებით ხმაური, ჩოჩქოლი, ტყვიების ხმა, ვგრძნობ იმას რასაც აქამდე ვერ ვგრძნობდი, ბოლოს კი ღალატი, ღალატი ისეთი ადამიანისგან ვისგანაც არ ელოდი, არ ელოდი კი არა უბრალოდ დღემდეც არ გჯერა, მაგრამ რას იზავ უნდა შეეგუო, რეალობას თვალი უნდა გაუსწორო. გასწორებაც არ არის ადვილი, როდესაც ზურგში წიხლს გაჭერენ და გრძნობ, რომ ვეღარასოდეს გასწორდები. ყველაფრისდა მიუხედავად მმაინც დგეხარ, დგეხარ და უყურებ იმას რაც ხდება შენს გარშემო. შენ საზღვარზე დგეხარ, ჯარისკაცი ხარ რომელსაც ამ საზღვრის დაცვა ევალება სიცოცხლის ფასად. მაგრამ რისთვის რა არის შედეგი ვერ ხვდები, უბრალოდ მოგიყვანეს და დაგაყენეს, შენც დგეხარ და მტერს იგერიებ. საზღვარს გადმოლახავს თუ არა ანადგურებ. არავის არ იკარებ ამ ომის განმავლობაში ნელ-ნელა გიჟდები და მოყვარესაც უკვე მტრად აღიქვამ და საზღვარზე მისვლის საშუალებასაც კი არ აძლევ. დგეხარ და ხედავ რომ ნელ-ნელა მიდიხარ, მიდიხარ ზღვრამდე, რომელთან მისვლაც, სახიფათოა შენთვის, მაგრამ სხვანაირად არ გამოდის, არ გამოდის შენი საზღვრის დაცვა. არ გძინავს, ყურადღებას არ ადუნებ, გული გიფეთქავს და გრძნობ რომ საზღვარი დაცულია, ასრულებ შენს დავალებას, რომელიც არავის მოუცია, მაგრამ შენ ესე გადაწყვიტე. ნელ-ნელა ზღვარსაც ხედავ და გეშინია მასთან მისვლა, რადგანაც თუ მასთან მიხვალ შეიძლება შენი საკუთარი საზღვარი დაკარგო. ფიქრობ, მორევში ვარდები და აქეთ-იქით გიჟივით ტრიალებ, აღარ იცი რა ქნა და გგონია, რომ გამოუვალ სიტუაციაში ხარ. რჩები ესე გარკვეული ხანი და გაუგებრობა დაგსდევს თან. ბოლოს გაიხედავ ნახავ, რომ ზღვარს დაშორდი და აღარ ჩანს. ამოისუნთავ, რადგანაც არჩევანი აღარ გიწევს და კვლავ საზღვარს იცავ. იცავ საგულდაგულოდ და კვლავ ყველა მტერი გგონია, ბოლოს კი ტირი და არ იცი რატომ, ირგვლივ იხედები არავინა, სულ მარტო ხარ დარჩენილი, მაგრამ ტირი, ტირი და თან იცინი, თან ცეკვავ და მღერი, რჩები, რჩები ესეთ მდგომარეობაში და არ იცი ბედნიერი ხარ თუ უბედური. მაგრამ ხარ, საზღვარი დაცულია მთავარი ეს არის.
ასდასდასდას
მიწა, სიჩუმე, სიბნელე, ნისლი, მთვარეც კი აღარ მოჩანს უკვე, ჰმ მშვენიერია, სიმარტოვე, მისი შეგრძნება, ღრმა ფიქრებში წასვლა და მათში დაკარგვა, ეს ხომ ასე ადვილია. სიამოვნება, შენ რა უნდა გესიამოვნოს ვითომ? არც ვიცი. გინდა გითხრა? არა. სიამოვნება არ მინდა იმიტომ რამ ზუსტად ახლა ნირვანაში ვარ, უდიდეს სიამოვნებას ვღებულობ ამ მარტოობით, სიბნელით, მელოდიური მუსიკით. ტვინიც ისვენებს თითქოსდა ყოველდღიური რეალობისგან. რეალობა ისეთი თვალსაჩინოა თანაც უზომოდ მკაცრი. ვერც გაექცევი მისი ყველაზე დიდი უპირატესობაც ეგ არის. სადაც არ უნდა წახვიდე და რაც არ უნდა ქნა რეალობისთვის თვალის გასწორება ყოველთვის მოგიწევს. თუმცაღა არის მომენტები როდესაც შეგიძლია ცოტა ხნით დახუჭო თვალები და დაიძინო. განერიდო რეალობას და შეხვიდე სხვა სამყაროში, თუმცაღა ეს სიამოვნებაც არ გრძელდება დიდხანს. რეალობა მაინც გიხმობს, გეძახის, არ გასვენებს და გაფრთხილებს კიდევაც რომ საკმარისია ოდნავ მოდუნდე მისგან სასჯელს მიიღებ. ნუთუ ასეთი მკაცრია რეალობა? კი. შენ რა შენთვითონ ვერ ხედავ? ყოველი დღე ბრძოლაა, უბრალოდ შენ არ იცი რა წუთს გაგწირავს წუთისოფელი. და განა ეს ყოველთვის ესე იყო? მე ესე ვფიქრობ ჩემო მეგობარო რომ, იყო, არის და იქნება კიდეც დიდი ხანი და ალბათ უსასრულოდაც. ამიტომ ჯობს დროზე გაახილო თვალები და ნახო რა ხდება და სად გიწევს ცხოვრება. მიუხედევად იმისა რომ მიწიერი ცხოვრება ზღვაში წვეთია, შენთვის თუ არა შენი საყვარელი ადამიანებისთვის მაინც უნდა იბრძოლო. ახლა კი მშვიდობით ჩემო მეგობარო, მზის სხივებიც მოჩანს უკვე და ჩემი წასვლის დროა, არ გეტყვი არც ნახვამდის და არც დროებით რადგან მე მუდამ შენთან ვარ და ვიქნები, ალბათ უსასრულოდ.
ადასდა
შეზღუდული გონების სამყარო
თუ ყველა ჩვენგანს უყვარს ღმერთი
რატომღა ვიცვალეთ მაშ მისგან გვერდი.
ლონდონში როგორც ყოველთვის წვიმდა. მაგიდაზე ფინჯანი მაგარი ჩაი მედგა და სწორედ მას ვუყურებდი ბოლო ნახევარი საათი უაზროდ. რეალურია, არაა რეალური, შესაძლებელია, დაშვებაც კი არ შეიძლება ამისი ეს ხომ აბსურდია. თითოეული სიტყვა ჩემი ტვინის კარების რიგში დგას, მორიგეობით, ზოგი მორიდებით, ზოგიც გაბედულად აკაკუნებს ამ კარებზე. ჩემი შინაგანი არსებაც აღებს კარებს და თითეულ მათნაგს ამოწმებს, რა პრინციპით ოღონდ დღემდე არ ვიცი. შემოწმების შემდეგ კი ნელ-ნელა, მწკრივში დგომით შემოდიან სიტყვები და ჩემს ტვინში ბინავდებიან.
A,B,C,D,E,F,G
ინგლისური ანბანი
სიტყვები დალაგდება
ჩემს ტვინში ჩალაგდება
ამ დროს როგორც იქნა მოვიფიქრე, რომ ჩაი მქონდა დასალევი. ავიღე და ნელ-ნელა მოვსვი. ცივი იყო,არადა მე ცხელი მიყვარს ხოლმე, მივხვდი მომიწევდა, მეორეჯერაც წყლის ადუღება. სამზარეულოშჲ გავედი, მაგრამ სანამ წყალს ავადუღებდი, სამწუხარო ამბავი აღმოვაჩინე, ჩაი აღარ მქონდა. არადა ცხელი ჩაი მერჩივნა ეხლა ყველაფერს. მაღაზია არც ისე შორს იყო, მაგრამ წვიმამ ჩემი ჩვეული სიზარმაცე უფრო გააძლიერა, მაგრამ ჩაიც მინდოდა. ხუთ წუთიანი მსჯელობის შემდეგ ცხელი ჩაიც სურვილმა გაიმარჯვა. როგორც იქნა მოვაბი თავი ჩაცმას და გავედი გარეთ. მხოლოდ მაღაზიასთან მისვლის დროს როდესაც თავზე ძლიერი სისველე ვიგრძენი მივხვდი რომ, ქოლგა სახლში დამრჩა, გაბრუნებას აზრი აღარ ჰქონდა ასე რომ შევაღე მაღაზიის კარები.
გამყიდველი ის არ არის ვინც პურში ფულს გართმევს
გამყიდველი ღმერთის შვილს ყიდის და წარბს არ არხევს.
მაღაზიის გამყიდველი კარგად მიცნობდა, ამიტომ სიტყვა ჩაის თქმა იყო საკმარისი, რომ მან მომიტანა ის ჩაი რომელიც მე მსურდა. ფულის გადახდა ჩემთვის პრობლება იყო, რადგან დიდხანს ვითვლიდი ხოლმე, ამიტომ დავუყრიდი ხოლმე ფულს და რამდენიც იყო საჭირო იმდენს იღებდა, დანარჩენს კი მიბრუნებდა. რატომღაც მჯეროდა მისი და არსოდეს არ მიფიქრია რამე ცუდი მასზე. დღემდე ასე ვარ და მომავალშიც ალბათ ასე ვიქნები.
ტყუილი ადვილი რამეა, დღეს ხომ მეც და შენც ვტყუით
მაგრამ თუ მის მახეში გაები მოგიწევს დამარხვა გულის.
პატარა მუსაიფის შემდეგ დავემშვიდობე გამყვიდელს და გამოვედი.სახლში მისვლამე უკვე მთელ ტანზე ვიგრძენი სისველე, ეტყობა წვიმამ მოუხშირა. სახლში ავედი წყალი დავდგი ასადუღებლად და შევუდექი ჩაის დაყენებას. წყალიც ადუღდა და დამიდგა ნანატრი წამიც. ცხელი მაგარი ჩაი მაგიდაზე დავდგი, სიგარეტი ამოვიღე და ნელ-ნელ ჩავიძირე თამბაქოსა და ჩაის სიამოვნებაში. ამ დროს ისევ ფიქრებში წავედი.
წვიმა მაშინ მოდის როდესაც ცა ტირის,
ცა მაშინ ტირის როცა რამეს აწყენ,
მაგრამ ვინ აწყენინა ახლა ცას?
ნუთუ ჩვენ? ანდა ეს მე რატოღა მიკვირს?
ყველაზე მეტად ერთ-ერთი რიცის მეშინია ფიქრისაგან დაბინდული გონებაა. ალბათ იმიტომ, რომ არასოდეს შევხედრივარ, შეიძლება იმიტომ რომ ვერც შევხვდები. რა საინტერესოა რისი ეშინია ყველაზე მეტად თვითონ შიშს, ალბათ იმისი რომ შიშია ანდა იმისი რომ ერთ დღეს გაქრეს და აღარ იყოს.გაზეთებს უკვე კარგა ხანია აღარ ვკითხულობ, რადგანაც თითქმის ყოველდღე ერთსადაიმავეს აქვეყნებენ, ის მოკლეს, ის გაფატრეს, მამამ შვილი მოკლა, დამ ძმა, დედამ შვილის ცოლი და ასე შემდეგ. ახლის მოლოდი აღარ მქონდა უკვე.
სიკვდილი ყველასთვის არ არის ცუდი
ზოგისთვის შვებაა, ზოგისთვის დარდი
მაგრამ რაც არ უნდა ირბინო აღმა და დაღმა
მისი ღრუბელი მაინც დაგფარავს.
ცხოვრება ისეა,როგორც ტანისამოსი. ადამიანი ირჩევს,ფერს ზომას და განსაზღვვრავს მომავალს. ფუჭად მაგრამ მაინც.
ვინ თქვა რომ მე დავწერე ლექსი?
მე მხოლოდ იმას ვწერ რაც ჩემს ყურს ესმის
ამ ფიქრებში გართულმა ვერც კი შევამჩნიე როგორ ჩამოწვა სიბნელე ბლექრივერის ქუჩაზე. ყველაფერი კარგად მთავრდება რაც კარგია, ცუდი ამბავი ცუდად მთავრდება, მაგრამ მე ამისი არ მჯერა, კარგი შეიძლება ცუდად დამთავრდეს ან ცუდი კარგად, დასასრული ბოლოს წყდება და ყველაფერი მაინც ისე მთავრდება როგორც უფალს სურს, მაშ დამთავრდეს ესეც როგორც უფალს უნდა ოღონდ დამთავრდეს.
|
· 
უსათაურო სათაურიანი ჯანდაბა, ჯანდაბა და დოზანა
