რეალური ბრძოლა, სპეციფიკა

ხშირადაა ხოლმე საუბარი და არავისთვის არაა უცნობი, რომ საბრძოლო წვრთნები, რაც არ უნდა მიახლოებული ის რეალურ გარემოსთან, მაინც ძალიან განსხვავდება რეალურად მიმდინარე ბრძოლისგან.

განსხვავებას განაპირობებს ძირითადად სიკვდილის შიშის ფაქტორი, რაც თავის მხრივ უამრავ სხვა ცვლილებას იწვევს.

ასეთ ექსტრემალურ პირობებში გამოუცდელი ჯარისკაცებისთვის (რომლებიც ”საბრძოლო ნათლობას” იღებენ) ხშირად არც ისე მარტივია, ზუსტად და შესაბამისად გამოიყენოს ის უნარ-ჩვევები, რაც წვრთნისას შეიძინეს..

მით უმეტეს იმ შემთხვევაში, როცა ბრძოლის მიმართულება, სპეციფიკა, მდგომარეობა მოულოდნელად იცვლება და ჯარისკაც უწევს, უფრო შემოქმედებითად და გამომგონებლურად მიუდგეს სიტუაციას. არის შემთხვევები, როცა კავშირის არქონის (ან რაიმეს ხვა მიზეზის, მაგალითად მტრის ზურგში მოქმედების) გამო მცირე ჯგუფებს უწევთ დამოუკიდებლად მოქმედება ან უარეს შემთხვევაში, ჯარისკაცი მარტოც რჩება(ჯგუფისგან ჩამორჩენა ან სხვა გაუთვალისწინებელი შემთხვევა).

ყველაზე რთული კი, ალბათ, ქალაქის ბრძოლებია, სადაც მოწინააღმდეგე 50-100 მეტრის(ხშირად უფრო ახლოსაც) რადიუსშია, მოვლენები უფრო დაჩქარებულია და სწრაფად ცვალებადი, ყველა კუთხეში საფრთხეს უნდა მოელოდე და ა.შ. მტერი შეიძლება არსაიდან მოვიდეს და სერიოზული პრობლემებიც შეგიქმნას, ბლა-ბლა-ბლა...

ბევრს აღარ გავაგრძელებ.

საინტერესოა, როგორია რეალური ბრძოლის ხასიათი, რა ხერხები გამოიყენება ასეთ დროს დანაკარგის თავიდან ასაცილებლად, როგორ ხდება ”სიტუაციას მორგება”,

მოკლედ, რა არის თანამედროვე ბრძოლა?

რატომღაც დასახურად განწირული მეჩვენება ეს თემა.გამახსენდა ცხონებული თემურ მამიანი("პელე").მან მითხრა:"თუ აგდარჩი ერთ თვეს ცოცხალი,ომი ყველაფერს გასწავლის"...იმას იქეთ რეალურ ომში ათასი რამ ხდება,რისი აღწერაც პრინციპში არა მგონია ვინმეს რამეს შემატებს.ზოგი რაღაცეები თავად უნდა გამოცადო,რომ იცოდე რაზე როგორ რეაგირებ.ალბათ იგივე უნდა იცოდეს მეთაურმაც.არის შიშითა და დაძაბულობით დასველებული "ხე-ბე",ჭურვი რომ მოდის ზუზუნით და არ იცი სად ჩამოვარდებამყოველ ბუჩქში ან ჩაბნელებულ ფანჯარაში რომ ჩასაფრებული მტერი გელანდება და ა.შ. ნელ ნელა თითქოს ეჩვევეი.უფრო ზუსტად ვერ გრძნობ რაღაცეებს.თითქოს ეს ყველაფერი ხდება ნორმა.
ძალიან დიდი როლს თამაშობს ჩემი აზრით თითოეული ჯარისკაცის ინდივიდუალური მომზადების დონე,გარდა მისი ფიზიკური და ფსიქიკური მონაცემებისა.რამდენად კარგად ფლობს იარაღს,რამდენად კარგად იცის თავისი იარაღი და ა.შ. რამდენადაა თავის შესაძლებლობებში დარწმუნებული.ეგ არ ვიცი ახლა ექსტრემალურ სიტუაციაში როგორ უნდა ასწავლო ჯარისკაცს მშვიდად დამიზნება და სროლა.ვიდეო კადრებშიც გვინახაბს და ბევრს რეალურ ცხოვებაშიც,რომ ალალ ბედზე ტყვიამფრქვევვით მიაყრიან ხოლმე ტყვიებს მტრის სავარაუდო მიმართულებით.ხშირად საფარიდან თავის აუწევლად ან ხშირად საერთოდ ვერ ხედავენ მიზანს რეალურად და არც იციან ვის და რას ესვრიან.
მაინც არსებობს მგონი ზღვარი წვრთნასა და რეალობას შორის.წვრთნაზე ყველაფერი გარკვეული სცენარითაა გაწერილი.თან "მტერიც" ვერ გიშლის ხელს შენი საქმის კეთებაში.აუცილებლად იქნება რაღაც დაბნეულობა ჩემი აზრით ნასწავლის პრაქტიკულად გამოყენების პირველ მომენტში.წვრთნას მაინც არ აღიქვამ ისე სერიოზულად და პრაქტიკაში ხშირად ეჭვი გეპარება მოქმედებათა მართებულობაში
უბრალო მაგალითს მოვყვები.გავიდა ხომალდი ზღვაში.ხშირი იყო განგაშები ვთქვათ,როცა უახლოვდებოდა ხომალდს მოწინააღდეგის ხომალდი ან თვითმფრინავი.ჰოდა როგორც წესი საბრძოლო მზადყოფნა არ იყო მართლაც საბრძოლო მზადყოფნა.ესეიგი არ იყო გამზადებული საბრძოლო ჭურვები და ხშირად არც ჰქონდათ ხოლმე ჩამოხსნილი ჩიხოლი ქვემეხის ლულიდან(მე არტიერისტი არ ვიყავი,უბრალოდ სეირის მაყურებელი ვიყავი უფრო მაგ მომენტში).ჰოდა ერთხელ გაიცა ბრძანება ცეცხლის გახსნის.ჰოდა არტილერისებმა უბრალოდ...ვერ დაიჯერეს,რომ ეს არ იყო რამე პირობოთი ბრძანება!და სანამ გაიცა ბრძანება გასაგებად(შესაბამისი გინება-შემკობებით),გვიანი იყო.არ ვიცი ახლა კარგი იყო თუ ცუდი რაც მოხდა,მაგრამე ს იყოს უბრალოდ მაგალითი.ახლა როცა უბრძანებ ჯარისკაცს სიტყვაზე არ წამოეგო მტრის პროვოკაციას და ა.შ. ძნელად აიღებს თავზე ინიციატივას და სიტუაციის მიხედვით მოქედება შეიძლება არ დაიწყოს.

trank
ყველა შემთხვევა ინდივიდუალურია და ინდივიდზეცაა დამოკიდებული, ამა თუ იმ სიტუაციაში როგორ მოიქცევა.
ისე კი შეიძლება წყნარი და ბუნჩულა მებრძოლი ლომად იქცეს და ვაჟკაცის სახელით ცნობილი დადედდლეს.უმთავრესია არ დაიბნე და პანიკა-ისტერია არ გაიკარო, მერე ყველაფერი გამოცდილების და გაწვრთნა-მომზადების შესაბამისად ხდება.
ისე კი მოძრაობა და მოძრაობა. გაჩერებული კაცი მკვდარი კაცია.

რეალური ბრძოლის სპეციფიკის გასაგებად, მგონი, უმჯობესი უნდა იყოს, ყველამ, ვინც რეალურ ბრძოლაში ყოფილა, აღწეროს ეს ბრძოლა, საკუთარი შეგრძნებები და გაგვიზიაროს ის ცოდნა და გამოცდილება, რომელიც ამ ბრძოლის/ბრძოლების შედეგად მიიღო.