მე და ფორუმი

კრიფავ ტექსტს ვებსაიტის მისამართის ველში: forum.ge, ირთვება საიტი მოგწონს ვითარება და გადაწყვიტავ და რეგისტრირდები, ირქმევ სახელს და იწყებ მოღვაწეობას, მოგწონს შენი შესაბამისი თემატიკა და გამოხატტავ აზრს ამათუიმ საკითხის შესახებ...

დრო გადის და შენ ისევ ამ პორტალზე ხარ არავინ არ იცის თუ შენი ნიკის მიღმა ვინ ხარ და ასევე შენც არ იცი თუ ვინ არიან სხვები, და უცნობების დიდ კორიანტელში იწყებ ცხოვრებას და ივიწყებ რეალობას, ეჩვევი უცნობ ნიკებს, მათ გარეშე უკვე ლომკა გაქვს, უკვე გინდა კიდეც გაცნობა მაგრამ მაინც რაღაც გაბრკოლებს, არ იცი როგორ და რა იქნება რეალურად და რისკავ

და რისკავ და მერე ან უმეგობრდები ამ ნიკების მქონე უცნობ და აწ უკვე ნაცნობ და გაცნობილ ადამიანებს ან დისკომფორტში ვარდები და ვეღარ ახერხებ მათთან ურთიერთობას და წვალდები და

და რატომ უნდა გაგიჩნდეს პარალელური რეალობის შექმნის და ცხოვრების არევის სურვილი?

?

აქ პოულობ იმას რაც რეალურ ცხოვრებაში გაკლია

This post has been edited by melodyman/ on 25 Dec 2011, 17:58

ინებეთ , ნაწყვეტი ბლოგიდან
http://imho.ge/2010/05/23/forumge/#comment-8263


ფორუმ.ჯი-ზე, პირველად 14 წლის ასაკში მოვხვდი, ამიტომ ძალიან, ძალიან ბევრი შემიძლია მასზე ვწერო.

იმ უხსოვარ დროს, ქართულ ინტერნეტში თითქმის არაფერი არსებობდა. რამდენიმე გაუმართავი საიტი, ჩატები და მირკი. მათ ფონზე ამ ადგილის აღმოჩენა, საკმაოდ გასაკვირი იყო. იმ დროს, ფორუმზე ძალიან ცოტა აქტიური მომხმარებელი იყო, ყველა განყოფილებაში ერთი ხალხი პოსტავდა და ყველას ერთმანეთთან “უწიპუწი” ურთიერთობა ჰქონდა. მირკისგან განსხვავებით “ასლ პლზ”-ს არავინ გეკითხებოდა და რეალური ცხოვრებისგან განსხვავებით, არავინ აიგნორებდა შენს აზრს ასაკის გამო.

იმ დროს, როდესაც ცხოვრებაში მხოლოდ შენხელა ან ბევრად უფროს (40 და ზევით ასაკის) ადამიანებთან გიწევს ურთიერთობა, ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს, შეგეძლოს თანასწორ პირობებში ეკამათო შენზე უფროს ადამიანებს. ბევრჯერ მითქვამს ნაცნობებისთვის (განსაკუთრებით ფორუმელი), რომ თავის დროზე, ფორუმმა დიდი როლი ითამაშა იმაში, რომ ჩამოვყალიბდი ისეთად, როგორიც ვარ დღეს. საკმაოდ ბევრი მეგობარიც ვიპოვე იქ. ჩემი ორივე სერიოზული ურთიერთობაც.

ბევრი ადამიანი ღადაობს ამ თემაზე. ფორუმზე ბევრჯერ შეხვდებით გამოთქმებს კატეგორიიდან “ეს ხომ ფორუმია, რატომ აქცევთ ამხელა ყურადღებას”. სინამდვილეში, ფორუმი ყველაზე ახდენს ზეგავლენას. ასაკის, სქესის და მსოფლმხედველობის მიუხედავად.
აქ “ვირტუალურად დაწერილი” რეალურად გწყინს, გახარებს, გაბრაზებს. ადრე ჩემს ნაცნობ ფსიქოლოგთან მქონდა ამაზე ლაპარაკი და ალბათ ის კარგად ახსნიდა რატომ, მე ახლა არ მინდა. ეს უბრალოდ ასეა. ფორუმი მოქმედებს ემოციებზე. ეს აქსიომაა.

საკმაოდ ბევრი ადამიანის რადიკალური ცვლილება მაქვს ნანახი და დარწმუნებული ვარ, ამაში ფორუმის წილიც არის, რამდენადაც არ უნდა შემეწინააღმდეგონ ის ადამიანები. ფორუმი გადასარევი საშუალებაა, გასცდე საკუთარ წრეს და ნახო, რომ ბევრად სხვანაირი ადამიანებიც არსებობენ. რადიკალური აზროვნებით, განსხვავებული ხედვით. ისეთივე აგრესიულები კამათში, როგორც შენ თვითონ. იმისთვის რომ მიხვდე, რომ შენი ცხოვრებისგან განსხვავებული ცხოვრებაც არსებობს. ვიღაცას გაეცინება და იტყვის, რომ წესით ეს ყველამ ისედაც იცის. სინამდვილეში, ძალიან ბევრი “ახლადმოსული” მინახავს, რომელსაც წარმოდგენაც არ ჰქონდა, რომ “ასე”(მისგან განსხვავებულად) მოაზროვნე ხალხიც არსებობს.

ფორუმზე არის “დედოვშინა”. ფსიქოლოგიური. აქ ყოველთვის არის “უმრავლესობა”, რომელიც ადრე თუ გვიან საკუთარ აზრს გაპარებს. შენს შეხედულებას თუ არ შეიცვლი, ბოლოს და ბოლოს სხვისი აზრის ატანას მაინც ისწავლი. გაჩუმებას, როდესაც “გაცლა სჯობს”. დროთა განმავლობაში, შეიძლება “კამათიც” შემოგესწავლოს და აზრის ჩამოყალიბებაც. ყველაზე არაა, რა თქმა უნდა, ლაპარაკი. ზოგიერთი უბრალოდ ფურთხებით მიდის, პირველივე თვეს და აღარ ბრუნდება.

ფორუმი არის, თბილისის ყველაზე დიდი “დაზომების” არენა. აქ ხალხი ყველაფერს “აზომებს”, პენისებით დაწყებული, არგუმენტებით და მსოფლმხედველობით დამთავრებული. კამათები, რომლებიც უმეტეს შემთხვევაში “არაფრამდე” მიდის. წყლის ნაყვა. ძალიან ჩამთრევი, მოქმედი ნერვებზე და ხასიათზე. საინტერესო ისაა, რომ ხშირად ორივე მხარე იაზრებს იმას, რომ ამ კამათიდან არაფერი გამოვა, მაგრამ დისკუსია ერთ-ერთი ყველაზე აზარტული რამეა, ხოდა ვაწყვიტავთ ნერვებს.

ფორუმი არის ბულკი. რომელშიც ხან და ხან შეიძლება “ქიშმიშები” აღმოაჩინო და სწორედ მათ გამო, ვერ შორდები ამ ბულკს. აღარ მახსოვს, როდის და ვინ მოიყვანა ეს შედარება, მაგრამ ასეა. ბევრ ნაგავ პოსტს და შენთვის უსიამოვნო ადამიანს შორის პერიოდულად პოულობ შენთვის საინტერესო, “ქიშმიშ” ადამიანებს, რომლებადაც “მთელი ცომის ჭამა” ღირდა. მიუხედავად ზოგიერთის “თამაშის”, საკუთარი აზრის მეინსტრიმთან შეწყობის მცდელობის (რასაც ბევრი აკეთებს, ფორუმზე პოსტვის რაღაც პერიოდის შემდეგ) და ბევრ სხვა, კომპლექსებით გამოწვეულ წვრილმანებისა, აქ ძალიან კარგად შეგიძლია გაარჩიო ვინ რა არის და ვინ არის შენთან უფრო “ახლოს”. ამ ფორუმზე უამრავი “სასტავი” ჩამოყალიბებულა, რომელიც დღეისათვის ერთად აღამებს და ათენებს.

აქ ეჩვევი ნიკებს, ავატარებს და მათ აზრებს. კამათობ, ეთანხმები, +1-ებს უწერ, დასცინი.. ეს ვირტუალური გამოსახულებები, შეუმჩნევლად ხდებიან შენი ყოველდღიური რუტინის შემადგენელი ნაწილები, ამიტომ რომელიმეს წასვლა შეიძლება ძალიან დიდი დისკომფორტის მომტანი იყოს. მე პირადად, ხშირად გამფუჭებია ხასიათი მაშინ, როდესაც ვიღაცას ნიკი გაუუქმებია. აქ ყოველთვის განიცდი ვირტუალური თანაფორუმელის რეალურ სიკვდილს. მიუხედავად იმისა, რომ შესაძლოა არც იცნობდი, ძალიან ძნელად მოდის შენამდე ის, რომ ვიღაცის ნიკი ონლაინ აღარ გამოჩნდება.

ფორუმი – სიგარეტზე უფრო მძიმე გადასაგდებია. ჩემი საკუთარი გამოცდილებიდან : დემონსტრაციულად, საბოლოოდ წასული თითქმის არავინ მინახავს. თუ ვინმე მიდის, უფრო მობეზრების გამო. გაბრაზებისას, მეც მომიჯახუნებია კარი ერთი-ორჯერ, მაგრამ რაღაც პერიოდის შემდეგ დავბრუნებულვარ.

დღეს კიდევ ერთხელ გავაუქმე ჩემი ნიკი. ძალიან მომბეზრდა. ყელში ამოვიდა ერთი და იგივე ლაპარაკი 8 წლის განმავლობაში. არ ვიცი აქედან რა გამოვა. მობეზრების გამო საკმაოდ ბევრი არ დაბრუნებულა, მაგრამ მე ზედმეტად სენტიმენტალური ვარ და ზედმეტად ბევრი მოგონება მაკავშირებს ამ “ვებდეველოპერის ნამოქმედართან”. არ ვიცი, ნებისმიერ ვარიანტში ნამდვილად მჭირდება შესვენება.
აზრის გამოთქმა თუ დამჭირდება, ბლოგზე დავწერ, კომენტარებს ფეისბუქში გავაკეთებ. ერთგვარი “ჩანაცვლებითი თერაპია” გამოვა.

კიდევ რაღაცის დაწერა მინდოდა, მაგრამ დამავიწყდა .
©ნ ატოშა

მე პირიქით ის უფრო გამიხარდა რომ ჩემაირებიც არსებობენ თურმე, ჩემ წრეში ვერ მოიძებნება ჩემნაირად მოაზროვნე და ჩემი შეხედულებების გამზიარებელნი, თუმცა აქ ვიპოვე ეგეთებიც, მთლად ჩემნაირები არა მაგრამ გარკვეული კუთხით სხვადასხვა პიროვნება მგავს.

defender.

მეც ამას დავეთანხმები. აქ აღმოვაჩინე რო ბევრი არსებობს ჩემსავით მოაზროვნე, დასაყრდენი ვიპოვე და უფრო თავდაჯერებული გავხდი.

This post has been edited by acmilani on 26 Dec 2011, 11:41

ყველას თავისი მიზეზი აქვს .
მე ათასჯერ მირჩევნია გარეთ გავიდე და მზიან ამინდში გავისეირნო.

სოციუმი ხარ და ვიღაცის ნათქვამს იზიარებ.მეტი არაფერი ხდება
გაურკვევლობაა ყველაფრის მიზეზი.როცა ვრერ იღებ მლაპარაკისგან საჭირო ვიზუალურ და სხვა ინფორმაციას,რომელიც გჭირდება ძალიან,რომ დაადგინო ვისთან რა სახის ურთიერთობა გქონდს.ეს არის ნერვების და ტვინის ერთგვარი უკმაყოფილების მიზეზი.ის ვინც ფორუზე იტყვს კარგად ვარო.ეს ადამიანი არ არის გულწრფელი.ანთავს იტყუებს და სხვებსს აჯერებს.

ხსირად დალიეთ დამამშვიდებელი.გიჟების საუკუნეში ვცხოპვდობთ
ცხოვრებაშიც ცოტა მსგასი სიტუაცია არის.
ზოგი დირექტრთან უკეთესად არის ვიდრე მუშასთან და ზოგი პირიქით,ყველას თავისი ადგილი აქვს და კარგი იქნება რომ ამ ადგილს პოულობდეს.მოსარდიებელი არაფერია იმაში რომ სხვისგან გასნხვავდები

http://forabout.blogspot.com/2011/05/blog-post.html

ფორუმზე დავრეგისტრირდი ჯერ კიდევ როდის... 2004 წელს. მას შემდეგ მშვენივრად ვიყენებ საქმისთვის. უამრავი თარგმანის კერძო შეკვეთა ამიღია და ბევრი საქმეც გამიკეთებია, მეგობრებიც შემიძენია, რომლებთანაც დღემდე ვმეგობრობ არა ვირტუალურ სივრცეში, არამედ ,,რეალშიც". ზოგიერთი ამხანაგი ფორუმზე ყოფილა რეგისტრირებული და შემდეგ აღმომიჩენია (ასეთიც ხდება ).

ვერ ვიტყვი, რომ დამოკიდებული ვარ ფორუმზე და არც ,,ლომკა" მაქვს, თუ ფორუმზე არ შემოვალ, არაფერი დამიშავდება ამით.
მადლობა ყველა იმ ადამიანს, ვინც ფორუმით დამხმარებია და მეც არაერთს დავხმარებივარ. Servabo me, Servabo te - ის პრინციპი მოქმედებს ჩემთვის ამ ფორუმზე.
არ ვიცი, ვისთვის როგორ, ჩემთვის ფორუმი ერთ-ერთი საშუალებაა გამოვხატო ჩემი აზრი, როგორც ერთ-ერთმა რიგითმა ფორუმელმა, გავუზიარო ჩემი გამოცდილება (განსაკუთრებით დასაქმების განყოფილებაში ) და ვიურთიერთობო ჩემს ფორუმელ მეგობრებთან.

ბევრი რამ შემიძლია ვთქვა ფორუმის შესახებ, თანაც ერთ-ერთი ძველი იუზერი ვარ. შორს წამიყვანს და შემდეგისთვის იყო.

უფრო ერთი რეალობის შევსებაა მეორეთი.

აქ რამდენიმე ისეთი ადამიანი გავიცანი, ვისთან შეხვერდის შანსი "პირველ" რეალობაში ალბათ 0-ის ტოლი იქნებოდა.
რამდენიმე ნაცნობიც ვნახე და ცოტა სხვანაირად შევხედე - თურმე როგორები ყოფილან და რა აზრები ქონიათ. O.o

დანარჩენი - უბრალოდ, აქ ბევრი ადამიანია და მე მიყვარს ადამიანებზე დაკვირვება