ჩემზე ემოციური მეორე არ დადიოდა. მერე მოვლენებს ასე შევხედე - ადამიანებს ხმა გამოვურთე და მხოლოდ კადრი დავტოვე, ანუ ორი ყურის პრინციპი. სხვათა შორის ჩარლის ფილმები მეტი კი არაფერია
ინდიფერენტულობა ყველა კარგი გამოსავალია.
ემოციას მართავს არასრულფასოვნების კომპლექსი.
ხშირად გემართება ალბათ, რომ დარწმუნებული ხარ შენს ნათქვამში, მაგრამ ხმამაღლა და გაბედულად ვერ ამბობ, ნებისმერ რამეს ვგულისხმობ.
უნდა იმუშაო შენს თავზე.
აი მაგალითად, შედიხარ მაღაზიაში და დიდი რიგია. შენ დგახარ მოთმინებით და კიდე ვიღაც ბებო ან ბავშვიანი ქალი გიხტება წინ. ამ დროს ხომ მაგრად გეშლება ნერვები, მაგრამ ხმას არ იღებ, შეიძლება აქეთ ბოდიშიც კი მოუხადო.
ჰო და ასეთი მარტივი სიტუაციები არ უნდა დათმო. მორიდებული ნუ იქნები და როცა რამეს ამბობ ხმამაღლა თქვი, გაბედულად, იცოდე შენი თავის ფასი.
მელოდრამებს ნუ უყურებ, ხიხია უფრო სენტიმენტალურს გაგხდის
რამე ფსიქოლოგიურ ფილმებს უყურე
პ.ს. ხო და რაც მთავარია, შენს ადამიანი ხარ და გაქვს შენი სისუსტეები, რომელიც სულაც არაა სირცხვილი და ამის გამო თავი არ უნდა დაითრგუნო
როგორ დავძLიოთ ემოციურობა?, ცოტა ხანი აცოცხლეთ რა გთხოვთ
