ჰო, სად, საად...დავემალო გონების მზეს?!, როცა მის შუქზე მთელი ეს ნაგავი ყელში ამოვიდა!

...ხო, ბოლო დროს, აესეთი ნასტრაენია მაქვს და არა იმიტომ, რომ მომბეზრდა ცხოვრება მომბეზრდა ან მასზე დავიბოღმე!

...პროსტო, ისე როგორც დღის შუქზე, ასე ცხადად სხვა არც ერთ განათებაზე არ ჩანს ამდენი ერთიდაიგივე აზაბოჩენნი და გამხმოვანებელი პოზა თუ ბიჟუტერია!
...ჰო, დავარქვათ ამას პირობითად - "გონების მზე!....იგივე მძიმე განათების რეჟიმი, როცა ხედვის ჰორიზონტზე მოსჩანს ერთი დიდი ნაგავთსაყრელი, რომელიც "შენს ქალაქს,... უკვე აღარ ჰგავს"!
...ან იქნებ მე დამინაგვიანდა სული ისე, რომ ამ ნაგვის იქით ედემის ბაღს ვეღარ ვხედავ.....ჰა?!...,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,მიპასუხეთ!
...იქნებ ეს სიმღერა ნიკო გომელაურს არ უმღერია და ბიჭოლამ ან გომარტელმა იმღერა?!



....ან იქნებ ლიზი ბაგრატიონზე ან მაკა ასათიანზე მეტად ეკა თუთბერიძე ან ჩიორა თაქთაქიშვილი უნდა მომწონდეს?!
...ვინ გაძალებსო მეტყვით...არავინ, პროსტო როცა ვუყურებ ნერვები მეშლება!...ვუყურებ და ვოგნდები, როგორი ანატომიური მსგავსებაა....ბოტოქსი ტუჩზე, ბოტოქსი ტვინში, სადიას ბარკლები, პრეზიდენტის რეჩი, ბანკის კლერკის პადოშის გაღიმებული სიფათი, ელიავას ბაზრობის მუშაკაცის - ეეჰ, კაჩო, კაჩო, ლუკმაპური მუშაკაცითვინა, რამე-მამაოს ღიპი და თვითკმაყოფილი ნეტარი სახე!

...არა ცუდად არ გამიგოთ...ბიჭოლებისთვის მათი სიცოცხლე კი არ მენანება!....1000ც რომ ჰქონდეთ და მე იმის მეათასედიც არ მინდა, იოტისოდენაც არ მშურს და არ მინდა მათი სიცოცხლის!
....პროსტო, მენანება ნიკო გომელაური, ჩემი ძველი ტრუსიკის ძმაკაცები, რომლებსაც მაგრად უხაროდათ, თავადაც ცოცხლობდნენ, სხვასაც აცოცხლებდნენ და ამიტომ ძაან მალე ჩაიფერფლნენ!.....მენანებიან ის ხეები, რომლებიც უწყალოდ აჩეხეს და მის მაგივრად უცხოური ქინძები დარგეს!..მენანებიან შენობები, რომელთა ფასადის სიძველეები გადაკრასკეს და მის იქით ძველი ნაგავი დატოვეს....მენანებიან ის ადამიანები, რომელთა პოზის და გახმოვანების მასკიდან აღარ იმზირებიან ადამიანები და აღარ ისმის ხმა....მხოლოდ, ერთი და იგივე და ისევ ერთი და იგივე პოზები თუ ვიდეოკლიპი ჩანაწერები!

...სულ ეს იყო და ეს! ...რასაც ხედავ და ფიქრობ, იმას ვერსად დაემალები!

This post has been edited by Stalker2005 on 30 Jan 2013, 10:13

ჰო გონების მზეს ვერსად დაემალები, მაგრამ მისი სხივები ნაგვებს შორის თუ გამოაღწევს და სულში ჩაგვეღვრება კაი იქნება მგონი არაა?!
ისე ასეთ განწყობას საშუალო ასაკის კრიზისი ან ნოსტალგია ქვია(მეც იგივე მაწუხებს ხოლმე)
სამწუხაროდ გლობალიზაციას თუ დროის დინებას ვერ შევაჩერებთ. ...და რა კარგია მაინც მზე რომ ყოველდღე ამოდის.....დამის შუქზე ბევრი კაი რამის დანახვაც შეიძლება.

რამე ცვლილება შეიტანე შენს ცხოვრებაში, მაგალითად თმა შეიღებე

ცვლილებები გვიანია.... თმის შეღებვა არც ისე გვშველის.

Cherie

...რა კარგი სახელი რქმევია განწყობას....მაგრამ მე ხომ მხოლოდ განწყობაზე არ ვსაუბრობ, არსებობს რეალობა, რომელიც მოქმედებს განწყობაზე...თუმცა არსებობს განწყობაც, რომელიც ასევე მოქმედებს რეალობაზე...

...კეე, განსაკუთრებით მაშინ როცა ზღვაზე ისვენებ, ან ადრეული შემოდგომის ხეივანში დახეტიალობ...

...მელნისფერი შველისო ამბობენ!
...ცვლილებით ხომ ისედაც ვიცვლებით....ნოსტალგიების კიდე რა მოგახსენო. მე ამას ნოსტალგიასაც ვერ დავარქმევდი...როცა რაღაც ფასეულობების ვულგარიზაცია და ბანალიზაცია ადამიანში დისკომფორტებს იწვევს!
...მე მგონი ყოველთვის შეიძლება რაღაც გააკეთო ახლებურად, თანამედროვედ, მაგრამ მოხდენილად, ისე რომ ზიანი არ მიაყენო არც იმ ძველს და ახალსაც არ ჩამორჩე!

სწორედ ეს რეალობა იწვევს ისეთ განწყობას რომ მელნისფერი თმაც აღარ გშველის
სინაგანი სიცარიელე, გაუცხოება....ზოგჯერ ძააან მძაფრია ხოლმე... რა ვი მე ჩემს სასწორობას ვაბრალებ
ზოგჯერ კი შინაგანი მზე ძაან კაშკაშაა(არ მინდა დავინახო ნაგავი, და მორჩა).

ეს როგორ ჩვენ ხომ ერთი დიიდი ექსპერიმენტის ბაჭიები ვართ!?

Cherie

...როცა ეს დისკომფორტი საოველტაო ხდება, ნორმალური სზოგადოება ცდილობს რაღაცა შეცვალოს უკეთესობისკენ...მზიშ შუქი უხდება ბუნებას, გაშენებულ პარკს, კორპუსებს და სახლებს ჩაფლულს ბუნებრივ ლანდშაფტში და არა ნაგავთსაყრელად ქცეულ ქალაქის ზონებს...უგემოოდ ერთმანეთზე მიდგმულ კოლოფებს, გარაჟების ტყით და ასფალტის სადგომებით ალმური რომ აზდით თაკარა მზეზე.....ამ დროს ამგვარი ბუტაფორია-სოროებიდან გამოფოფხებული ნაროდი მერე დაჯდება შარდენის რომელიმე კაფეში და ღირსშესანიშნავი როჟებით და ტვალისპაჭუნით დავობენ იმაზე...ნიცა ჯობია თუ როკამადური, როცა საკუთარ ქალაქში, ცხვირწინ კანალიზაციის ტბები უდგათ.. !

და თქვენი აზრით როდის ვიქცევით ნორმალურ საზოგადოებად?! ჩვენ ხომ იმდენად დათრგუნული ვართ უბრალო სოციალური პრობლემებით რომ ალბათ არც ვფიქრდებით რომ ვცხოვრობთ ბუტაფორიულ ,,კოლოფებში" ვირგებთ გარკვეულ როლებს-ნიღბებს და იმის იქით არაფერს არ ვამჩნევთ.
ალბატ თითოეულმა საკუთარი სადარბაზოდან და ეზოდან უნდა დაიწყოს გარემოზე ზრუნვა.ისე მინდა აღვნიშნო რომ ჩემი შვილების თაობა ამ მხრივ სულ სხვანაირად ფიქრობს ვიდრე ჩვენი.
ზემოთხსენებული ურბანული სიმახინჯეები მგონი ყველა პოსტსაბჭოთა ქვეყნისთვისაა დამახასიატებელი და ჩვენ ჯერჯერობიტ ვეერაფერსაც ვერ შევცვლით.

Stalker2005

+1
Cherie

მაგრამ ყველას გონებაში არ არი მზე და არც არასოდეს ყოფილა
onlymari

მერე მე რომ თმას შევიღებავ, ზოგიერთების ტვინები დარეფრეშდება?
უბრალოდ ამდენ ღებვასაც არა აქვს აზრი - თმაზე არ ვიძახი
რაღაც თითქოს გაწყდა და უკვე აზრიც დაკარგა ყველაფერმა
........................................................................

Lady Bug

...ამიტომ შენც გადადი სულის დვიჟენიაში დააა....იქ მოუსმინე სიჩუმეს!

სულის უტოპიას და ა.შ.
სულის დვიჟენია....

Stalker2005

რას ამბობ - სიჩუმე არ მიყვარს, არც უტოპია

მანდ კი შევდივარ ხოლმე
გაიხარე

Lady Bug

..."სუჩუმეში" არ მიგულისხმია სამარის სიჩუმე....ლაპარაკია იმ სიჩუმეზე, ყაყანის შეწყეტას რომ მოსდევს... წარმოიდგინე დიდი ქორწილი, გნიასი, ყაყანი,,,ვინ რას მღერის, ვინ რა სადღეგრძელოს იძახის, თამადის გალექსილი და ენათგაკრეფილი დვიჯენიები, ნეფე-პატარძლის მთელი დღის ფეხზე დგომისაგან დაღლილი და გამოსავათებული სახეები....ამ დროს, გამოდიხარ გარეთ სუფთა ჰაერზე, სადაც ოდნავ წვიმს კიდეც და უცბად თავი სამოთხეში გგონია!

Stalker2005

წარმოვიდგინე კი არადა გავიხსენე - ათასკაციან ქორწილში ვიყავი იმერეთში - ბავშვობაში
აი ახლაც თავი მისკდება, რომ ვიხსენებ

Lady Bug

...ჰო და მოდი ახლა შენ და ამ "ათასკაციან მზეს" ნუ დაემალები.....და მთელი ცხოვრების მანძილზე რომ თავის ტკივილად გაგახსენდება!