[FONT=Times]
ზუსტად ერთი წლის წინ წავიკითხე ამ უდიდესი ავტორის არაჩვეულებრივი წიგნების სერია და მან მაშინვე შემითრია. ვკითხულობდი მთელი დღეების განმავლობაში და
უკანასკნელ ფანატს ვგავდი ისე გულმოდგინედ ვკითხულობდი. იგი ისე მომეწონა, რომ ამ წელს კიდევ ერთხელ წავიკითხე. და ბოლოს ნერვები მომეშალა ასეთი ეპიკური რამ ამდენ ენაზე რომ არის და ქართულზე რომ არ იყო.
ხოდა დავიწყე ქართულ ენაზე გადათარგმნა, ნათარგმნი არის სამოყვარულო ენაზე გადათარგმნილი და მკაცრად ნუ გამსჯით, თან ჯერ არარედაქტირებულია.
გადათარგმნილი თავები დევს დროის ბორბლის ქართულ საიტზე: ჰტტპ://7signets.tk
* * *
ახალი გაზაფხული
ანოტაცია
ამავე სახელის მოთხრობიდან წარმოქმნილი რომანი, რომელიც შევიდა ცნობილ ნაკრებში "ლეგენდები".
რობერტ ჯორდანის ცნობილი საგის "დროის ბორბლის "პროლოგი. ესაა მსოფლიო ბესცელერი, ერთ-ერთი უპოპულარესი ფენტეზი-ეპოპეა ჟანრის მთელი ისტორიის მანძილზე.
განმაცვიფრებელი საშუალება, მილიონობით თაყვანისმცემლების მიერ შეყვარებულ ჯორდანის სამყაროში დაბრუნებისა - და გაგებისა, თუ რა მოვლენები უძღოდნენ წინ ლეგენდარულ სერიალს.
სამი დღე გრძელდება დაუნდობელი ბრძოლა ქალაქ ტარ-ვალონთან. ამ დროს კი ქალაქს ზემოთ აღმართულ დრაკონის გორაზე, სრულდება უძველესი წინასწარმეტყველება, იბადება ბავშვი, რომელსაც წინ ელოდება შეცვალოს მსოფლიოს ბედი.
ბავშვი, რომელიც ნაპოვნი უნდა იქნეს მანამ, სანამ მას აღმოაჩენენ და გაანადგურებენ ბნელეთის ძალები.
***
რობერტ ჯორდანი
"ახალი გაზაფხული"
---
თავი 1
კლანჭი
ცივმა ქარმა დაუბერა ღამით და გავარდა თოვლით დაფარულ მიდამოებში, სადაც ბოლო სამი დღე ხალხი ერთმანეთს ხოცავდნენ. ქარი იყო გრილი, თუმცა არც თუ ისეთი გამყინავი, როგორც ლანი ელოდებოდა ამ წელიწადის დროს.
მაგრამ, მიუხედავად ამისა, ფოლადის ბეგტარის სიცივე მაინც აღწევდა ქურთუკის ქვეშ, სუნთქვისაგან წარმოქმნილი ორთქლი კი იკრიბებოდა სახის წინ, ნისლის ღრუბლებად, რომლებიც წკეპლისებრ ქროლვებს იმწამსვე შორს მიჰქონდა.
შავი ცა ჯერ ეხლა იწყებდა ნათებას და ალმაზის მტვრის მსგავსად, ცაში მიმოფანტული ათასობით ვარსკვლავი ცოტ-ცოტას ქრებოდა.
მთვრის სქელი ნაჭერი დაბალზე ეკიდა, მის ნათებაში ძლივს იყო შესაძლებელი გაგერჩია ხალხის სილუეტები, ვინც იცავდნენ წყვდიადში ჩამალულ ბანაკს, რომელიც არც ტუ ისე დიდ ჭალაში, მუხებსა და ჭაობის მირტებს შორის იმალებოდა.
კოცონები ბანაკს იმსაათშივე აიელებს გასცემდნენ. ლანი აქამდე უკვე იბრძოდა აიელებთან, ამ ომის დაწყებიდან კარგახნის წინ, ჯერ კიდევ სამიჯნე შაინარში მეგობრებისთვის ვალის მისაცემად. აიელები დღის შუქზეც კი შიშს გრვინდნენ.
მათთან ღამით შეხვედრა კი - სულ ერთია, რაც კენჭის ყრისას საკუთარი სიცოცხლე სასწორზე დადო. რა თქმა უნდა, ხანდახან მათ შეუძლიათ აღმოგაჩინონ კოცონების გარეშეც.
მოჯავშნული ხელთათმანიანი ხელისგულის ხმლის ტარზე დაბჯენით და მოსასხამის მყუდროდ მოხურვით, კოჭებამდე თოვლში ჩაფლულმა, ლანმა გააგრძელა სადარაჯოების შემოვლა.
ეს ხმალი იყო უძველესი, ის შექმნეს ერთიანი ძალის მეშვეობით ჯერ კიდევ სამყაროს ტეხვამდე, ბნელეთის ომის დროს, როცა ბნელერთი რაღაც დროით შეეხო მთელს სამყაროს.
მხოლოდ ლეგენდებიღა შემორჩა იმ ეპოქისაგან, თუ არ ჩავთვლით, შეიძლება, იმას, რაც იცოდნენ მხოლოდ აიზ სედაიმ. როგორც არ უნდა იყოს, ეს მახვილი რეალობა იყო. მისი გატეხვა იყო შეუძლებელი და არასდროს სჭირდებოდა გალესვა. ტარი მრავალი საუკუნეების მანძილზე ურიცხვი რაოდენობით შეცვალეს, მაგრამ მახვილის-პირი არც კი გაფერმკრთალდა.
ოდესღაც ეს ხმალი ეკუთნოდა მალკირის მეფეებს.
შემდეგი მორიგე - ჯმუხი ბიჭი გრძელ მუქ მოსასხამში, - ზურგით მიყუდებული იდგა მრავალტოტიანი მუხის ღეროსთან, თავი კი მკერდძე ჩამოექინდრა. ლანმა მას მხარზე ხელი შეახო. დარაჯი წელში უცბად გაიმართა, თან წინაღამ არ ჩაუვარდა საცხენო მშვილდი, რომელიც ხელთათმანიან ხელში ეჭირა.
მისი მოსასხამის კაპიშონი წამით უკან გადაცურდა, ფოლადის კონისისებრი ჩაფხუტის საჩვენებლად, მაგრამ მეომარმა გაუგონარი ნაჩერი საჩქაროდ უკან მოქაჩა.
მთვარის მკრთალ შუქზე ლანმა ვერ გაარჩია, ზარადის მიღმა ვერტიკალური გისოსებით დამალული სახე. მაგრამ მან ის იცნო. თვითონ ლანის მუზარადი იყო ღია, როგორც სხვა ყველა, როგორებსაც ოდესღაც ამზადებდნენ დაღუპულ ქვეყანა მალკირში. ერთადერთი მორთულობა იყო ფოლადის ნახევარმთვარე შუბლის ზემოთ.
- მე სულაც არ მეძინა, მილორდ, - მოასწრო თავის გამართლება დარაჯმა.
- უბრალოდ გადავწყვიტე ერთი წუთით დამესვენა. - სპილენძის-კანიამი დომანიელი, როგორც სჩანს, დარცხვენილი იყო. თან არც ტყუილად. ეს მისი არც პირველი ბრძოლაა და არც კი პირველი ომი.
- აიელი გაგაღვიძებდა, ყელის გამოჭრით ან გულის შუბით განგმირვით, ბასრამ, - ჩუმად წარმოთქვა ლანმა. ხალხი უფრო ყურსუგდებს მშვიდ ტონს, ვიდრე ხმამაღალ ყვირილს. განსაკუთრებით ტუ ამ სიმშვიდეში ისმის დარწმუნებულობა და სიმტკიცე.
- შეიძლება, შენთვის უკეთესია მოშორდე ამ მომხიბვლელ ხეს. - მან აღარ დაამატა, რომ თუკი მათ აიელები არც შეუტევენ, ერთ ადგილას დიდხანს დგომით, დარაჯი რისკავს რაიმე მოიყინოს.
ბასრამი თვითონაც არა ნაკლებად იყო გაგებული. ზამთრები არად დომანში იცის არა ნაკლებად ცივები, ვიდრე სასაზღვრეთში.
ბოდიშების ბოდვით, დომანიელი მოწიწებით შეეხო ჩაქხუტს და ხეს სამი ნაბიჯით მოსცილდა. ახლა მას გამართულად ეჭირა თავი და მონდომებით იყურებოდა სიბნელეში.
დამატებით, რომ არ მოეყინა თავისთვის კიდურები, მან იწყო ფეხიდან ფეხზე გადაბიჯება. ამბების თანახმად, მდინარესთან ახლოს განლაგდნენ აიზ სედაი, რომლებიც ფლობდნენ განკურნების ნიჭს, დაღლილობა და ჭრილობები ქრებოდნენ, თითქოს ისინი არც არასოდეს ყოფილან, რადგან სხვა შემთხვევაში, ტუ დაიწყება განგრენა, მხოლოდ თავისდროულად ნაწილობრივი ამპუტაცია შეძლებს ტერფის, ანდა მთელი ფეხის დაკარგვის არიდებას.
ნებისმიერ შემთხვევაში, აიზ სედაის უკეთესია საერთოდ არ დაუკავშირდე, მხოლოდ თუკი ეს ნამდვილად აუცილებელია. - და მხოლოდ წლებს შემდეგ შეიძლება აღმოაჩინო, რომ ერთმა მათგანმა კავზე წამოგაგო - უბრალოდ იმ შემთხვევისათვის, ტუკი ოდესმე მას დასჭირდება დადგენილი ძაფი მოქაჩოს.
აიზ სედაი შორს წინ ფიქრობენ და როგორც ჩანს, იშვიათად ღელავენ იმის შესახებ, თუ ვის და როგორ იყენებენ საკუთარ გეგმებში. ეს ერთ-ერთია იმ მიზეზებიდან, რის გამოც ლანი გაურბოდა მათ.
განა რა ხანს ეყოფა ბასრამს თვალის დაჭერა? ლანს ძალიან უნდოდა პასუხი სცოდნოდა, მაგრამ დომანიელისთვის ეხლა საყვედურის გამოცხადებას აზრი არ აქ. ისინი ყველანი სასიკვდილოდ დაიღალნენ.
ძლივს არცთუ ყოველი ჯარისკაცი არმიაში, საკუთარი თავის ამაღლებულად დიდი კოალიციის დარქმევით, ზოგჯერ მას დიდებულ კოალიციასაც ეძახდნენ, ან დიად ალიანსს და კიდევ ნახევარდუჯინ სხვადასხვა სახელს, ხან არც განსაკუთრებულად პირფერულ, - არცთუ ყოველი ბოლო ჯარისკაცი დაუძლურების ზღვარზე იმყოფებოდა.
შებრძოლება - ეს მძიმე საქმეა და მნიშვნელობა არ აქ თოვლშია ტუ არა, ისინი ზომიერად დამღლელებია. კუნთები ინასკვებოდნენ დაძაბულობისაგან, მაშინაც კი როცა ცოტა დასვენების შანსი იძლეოდა; ეს ბოლო დღეებია რაც მათ პრაქტიკულად არ ჰქონდათ საშუალება ცოტათი მაინც შეესვენათ და სული მოეთქვათ.
ბანაკში იმყოფებოდა სამას კაცზე მეტი; თითქმის მეოთხედი მათგანი სადარაჯოზე იდგნენ, - აიელთა წინააღმდეგ ლანს უნდოდა დაეყენებინა იმდენი გუშაგი, რამდენიცაა შესაძლებელი. მან ვერც კი მოასწრო ორასი ნაბიჯის გავლა, როგორც მას მოუწია კიდევ სამის გაღვიძება.
ამდენად ერთ მათგანს არაფერზე მიუყუდებლად - დგომით ეძინა. ჯაიმის თავი აწეული იყო, თვალები ღია. ზოგ ჯარისკაცებს გამოსდიოდათ ამ ფოკუსის სწავლება, განსაკუთრებით ისეთ ბებერ ჯარისკაცებს, როგორიცაა ჯაიმი.
ჭაღარაწვერა მებრძოლის პროტესტების გაწყვეტით, რომელიც ამტკიცებდა, რომ მას არ შეეძლო მდგარს ძილი, ლანი დაპირდა, რო გააგებინებდა მის მეგობრებს, თუ კიდევ ერთხელ მას წაასწრებდა სადარაჯოზე დაძინებულს.
პირღია ჯაიმი ცოტხანს ასე იდგა, მერე კი ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა.
- მეტჯერ აღარ განმეორდება, მილორდ. სინათლემ დაფერფლოს ჩემი სული, თუ განმეორდება! - ეს ნამდვილად გულწრფელად გაისმა. სხვა ნებისმიერს შეეშინდებოდა, რომ მეგობრები მას გრძნობის დაკარგვამდე გაბერტყავდნენ იმისათვის, რო მან ყველა საფრთხეში ჩააგდო, მაგრამ იმის ჩათვლით, ვისთანაც მეგობრობდა ჯაიმი, ბებერ მებრძოლს უფრო ესმოდა, რომ მას აბუჩად აიგდებდნენ იმის გამო, რომ ჩავარდა.
შემდგომ სიარულით ლანმა საკუთარი თავი იმაზე დაიჭირა, რომ ეღიმება. მას იშვიათად ეცინებოდა, სისულელეც კია ასეთ რამეებზე სიცილი. მაგრამ ეს უფრო სჯობს, ვიდრე იმის გამო ფართხალი, რისი შეცვლა მაინც არ შეგიძლია.
მაგალითად, იმის გამო, რო დაღლილ ჯარისკაცებს სადარაჯოზე ეძინებათ. ასეტივე მიხწევით შეიძლება იდარდო სიკვდილის სიახლოვეზეც. იმას, რისი შეცვლაც შეუძლებელია, საჭიროა შეურიგდე.
უეცრად ის გაჩერდა და ხმამაღლა იკითხა:
- ბუკამა, უკან რად მოიპარები? იმ დროიდან მომყვები უკან, რაც გავიღვიძე.
ლანის წელს უკან გაკვირვებული ტუხუნი გაისმა. რა საკვირველია, ბუკამა თვლიდა, რომ ჩუმად მოძრაობს, თან, სწორად თქმით, ძალიან ცოტანი თუ გაიგებდნენ მისი ფეხსაცმლის ქვეშ თოვლის ჩუმ ხრაშუნს, თუმცა მას ხომ მაინც უნდა სცოდნოდა, რო ლანი გაიგებს.
ბოლო ბოლო, ის თვითონ იყო ლანის ერთ-ერთი დამრიგებელი და მისი ერთი პირველთაგანი გაკვეთილი იყო - ყველგან და ყოველთვის გაეწია თავისთვის ანგარიში ტუ რა ხდება გარშემო, თუნდაც ძილში.
ბავშვისთვის - არაა ადვილი გაკვეთილი, მაგრამ მარტო მკვდარს აქ უზრუნველობის ნება დართული. აოხრებულ-მიწაზე სამიჯნე მიწების იქით მხარეს, დაუდევრები ძალიან სწრაფად ხდებოდნენ მკვდრები.
- ზურგს გიზგვევდი, - ლანის დაწევით, ბუზღუნით ახსნა ბუკამამ. ვიღაცა აიელელ ბნელერთის მეგობარს შეეძლო შავ მოსასხამში უკნიდან მოგპარვოდა და შენთვის ყელი გამოეჩრა, მთელი შენი უსაფრთხოების ზომების მიუხედავად.
შენ რა, დაგავიწყდა ყველაფერი, რასაც მე გასწავლიდი?
სრულსახიანი და თავდაჭერილი ბუკამა სიმაღლით არ ჩამოუვარდებოდა ლანს, ის კი უმეტეს ხალხზე მაღალი იყო. ბუკამა ატარებდა მალკირულ ჩაფხუტს ბიბილოს გარეშე, თუმცა მასზე უფლება ჰქონდა. ის მეტ ყურადღებას აქცევდა საკუთარ მოვალეობებს, ვიდრე უფლებებს, რაც ძალიან ხოტკბის შემსხმელია, მაგრამ ლანს ზოგჯერ უნდოდა, რომ ის თავის უფლებებს ცოტაოდე ნაკლებად კატეგორიულად მოქცეოდა.
როცა ქვეყანა მალკირი დედამიწის პირიდან გაქრა, ოცმა კაცმა მიიღო დავალება პატარა ლანი მანდრაგორანი უსაფრთხო ადგილზე გაეყვანათ. ამ მოგზაურობის შემდეგ ხუთიღა დარჩნენ ცოცხალნი. აკვნიდანვე სწორედ ეს ხუთნი სდიდნენ და ასწავლიდნენ ბავშვს. ბუკამა იმ ხუთაგანიდან უკანასკნელი იყო. მისი მხრებამდე ჩამოსული თმა, როგორც ტრადიციები ითხოვდნენ, ეხლა სულმთლად გაჭაღარავდნენ, მაგრამ წელი გამართული რჩებოდა, ხელი - მტკიცე, ცისფერი თვალები კი - მკაფიო და გამჭრიახე. ბუკამა იყო ტრადიციების განსახიერება. თხელ დაწნულ ტყავის ღვედს გაჭაღარავებული თმისღერები ეჭირა. მრავალი წლების მანძილზე მან მეომრის შუბლზე ღრმა კვალი დატოვა.
მალკირელებიდან აქამდე ცოტანიღა თუ ატარებდნენ ჰადორის. ლანი - ატარებდა. როდესაც ის მოკვდება, ჰადორის ისევ მაინც ეჭირება მისი თმები, მას საფლავშიდაც კი ეკეთება ჰადორი - მეტი არაფერი. თუკი, რათქმაუნდა, იქ, სადაც ის მოკვდება, მოიძებნება ის, ვინც შეძლებს მის დასაფლავებას. ლანმა მონატრებით გაიხედა ჩრდილოეთიშაკენ, თავისი შორსმდებარე სახლისაკენ. ადამიანების უმეტესობა საკვირველად ჩათვლიდნენ, რომ ის ასეთ ადგილს სახლს ეძახის, მაგრამ სწორედ იმ ხნიდან, როგორც ლანი სამხრეთ კონტინენტის მხარეში მოხვდა, ის გრძნობდა, რომ მას უძლეველად უკან ექაჩება.
- მე საკმარისი დავიმახსოვრე, რომ შენი ნაბიჯები გამეგო, - უპასუხა ლანმა.
სუსტ სინათლეზე მას არ შეეძლო დაენახა ბუკამას სტიქიაგამძლე სახე, მაგრამ ლანს ეჭვი არ ეპარებოდა, რომ მასზე მყარი გამოხატულებაა. ლანს ვერ შეეძლო წარმოედგინა ის სხვანეირი, მაშინაც კი როცა მისი მეგობარი და მასწავლებელი მას ხოტკბას ასხამდა. ბუკამა - ხორცში ჩაცმული ფოლადია. მისი ნებისყოფაა - ფოლადი, ვალდებულება - მისი სულია.
- შენ აქამდე ისევ ფიქრობ, რომ აიელებმა ბნელერთს შეჰფიცეს?
ბუკამამ ბოროტი ძალებისაგან დასაცავი ნიშანი გააკეთა, თითქოს ლანმა ბნელერთის ნამდვილი სახელი წარმოსთქვა. შაი'ტან. მათ ორივეს არაერთხელ უნახიათ, როგორ ატყდებოდათ უბედურება მათ, ვინც ამ სახელს ამბობდა, მაგრამ ბუკამას, სხვა მრავალის მსგავსად, სჯეროდა, რომ მასზე ფიქრსაც კი შეუძლია ბნელერთის ყურადღება მიიბყროს.
"ბნელერთი და უარყოფილნი შაიოლ ღულში არიან დამწყვდეულები, - ლანმა გონებაში გაიმეორა უძველესი დამწერლობის სტრიქონები, - ისინი იქ შექმნის მომენტში შემოქმედის მიერ არიან დამწყვდეულები. დაე სინათლის ქვეშ, ჩვენ შევიძინოთ შემოქმედის ხელში საიმედო თავშესაფარი." მას არ სჯეროდა იმის, რომ მარტო ფიქრი საკმარისია. მაგრამ როდესაც სიბნელესთან გაქ საქმე, უკეთესია ზედმეტჯერ გაფრთხილდე, ვიდრე მერე ინანო.
- თუ ეს ასე არაა, მაშინ აქ რატომ ვართ? - მჟავედ დაინტერესდა ბუკამა.
ლანს გაუკვირდა. ბუკამას წაბუზღუნება უყვარდა, მაგრამ მისი ზუზუნი ყოველთვის ეხებოდა ყოველგვარ წვრილმანებს ან სამომავლლე პროგნოზებს. მისი უკმაყოფილება არასოდეს არ ეხებოდა მიმდინარე საქმეების მდგომარეობას.
- ბოლომდე დარჩენის სიტყვა მივეცი, - წყნარად უპასუხა ლანმა.
ბუკამამ ცხვირის ბოლო მოისრისა. ამჯერად მან ცოტა შეცბუნებულად წაიღრუტუნა. ზუსტად თქმა ძნელი იყო. კიდევ ერთი მისი გაკვეთილებიდან: კაცის სიტყვა ისეთივე მყარი უნდა იყოს, როგორც სინათლის ქვეშ დადებული ფიცი, თუარადა ის არაფრად არ ღირს.
აიელები ნამდვილად შეიძლებოდა ჩაგეთვალა ბნელერთის მიმდევრების ურდოთ, როცა ისინი მოულოდნელად, მსოფლიო ხერხემლად წოდებულ ვებერთელა მთის ქედებიდან ხეობებში გადმოენთხნენ. მათ გადაწვეს დიდებული ქალაქი კაირიენი, გაანადგურეს ერი კაირიენი და მომდევნო ორ წელში გზა გაიკვალეს ტირის გავლით. მერე კი ანდორის გავლითაც. ბოლო-ბოლო, ისინი მოხვდნენ ამ სისხლით დაღვრილ ველებზე, მდინარე ერინინის შუაში, კუნძულზე მდებარე უზარმაზარ ქალაქ ტარ ვალონის კედლებთან.
მთელი გავლილი წლების მანძილზე, იმ ხნიდან, რაც არტურ ქორის ფრთის იმპერიის ნანგრევებზე წარმოიქმნა ახლანდელი მთავრობები, აიელებს თავისი უდაბნო არც ერთხელ არ დაუტოვებიათ. შეიძლება, ისინი ადრე ანხორციელებდნენ კიდეც ამგვარ შემოჭრებს, მაგრამ არავის არ შეეძლო ეთქვა ზუსტად, ალბათ გარდა აიზ სედაიებისა ტარ ვალონიდან. მაგრამ ისინი, თეთრი კოშკის ქალების წესის თანახმად, გაჩუმებას ამჯობინებდნენ. აიზ სედაიებს თავისთან უჭერიათ ის, რაც იციან და წვეთებად გასცემენ მხოლოდ მაშინ, როცა მოინდომებენ და თუკი მოინდომებენ. თუმცაღა მსოფლიოში ტარ ვალონის კედლებს გარეთ ბევრი ამბობდნენ, რომ მომხდარი მოვლენები ფრიად ბუნებრივია.
სამყაროს გატეხვასა და ტროლლოკურ ომებს შორის ათასი წელი გავიდა - სულ ცოტა, ასე თვლიდა ისტორიკების უმრავლესობა. ტროლლოკური ომების დროს დაიღუპნენ მაშინ არსებული ქვეყნები და ეჭვი არავის არ ეპარებოდა, რომ ამ ომებს ბნელერთის ხელი მართავდა, თუმცაღა ის დატუსაღებული იმყოფებოდა. ეს არ იყო საეჭვო ისევე, როგორც ის რომ, სწორედ ის იდგა ბნელეთის ომის, სამყაროს ტეხვისა და ლეგენდების ეპოქის დასასრულის უკან. ათასი წლის შემდეგ - ტროლლოკური ომების მერე არტურ ქორის ფრთამ შექმნა იმპერია და მისი სიკვდილის შემდეგ ისიც დაიღუპა. ის გაანადგურა ასი წლის ომმა.
ზოგიერთი ისტორიკოსები ამტკიცებდნენ, რომ ბნელის ხელს ხედავენ ამ ომშიც. და აი ახლა, თითქმის ათასი წლის შემდეგ, არტურ ქორის ფრთის იმპერიის დაღუპვის მერე, გამოჩნდნენ აიელები - თავის გზაზე ყველაფრის წვით და ხოცვით. აქ უნდა იმალებოდეს საკუთარი თარგი. რასაკვირველია მათ თვით ბნელერთი მართავდა. ლანი არასდროს არ წამოვიდოდა სამხრეთისაკენ, თუკი არ სჯეროდა ამის. ეხლა მას უკვე აღარ სჯეროდა. მაგრამ მან სიტყვა მისცა.
ლანის ფეხები გადაკეცილ ფეხსაცმელებში თითქმის გაიყივნენ. ის როგორც არ უნდა ყოფილიყო სიცივესთან შეჩვეული, ყინვა ტერფებს კბენას, უწყებდა ტუკი თოვლში, ერთ ადგილზე ძალიან დიდხანს იდგებოდი.
- წავიდეთ, - წარმოთქვა ლანმა. - ეჭვი არ მეპარება, რომ მომიწევს კიდევ გავაღვიძო დუჯინი მოყარაულე, თუ არა ორი ამდენი. - ამის მერე კი კიდევ ერთხელ გარშემო შემოვიარო, რომ გავაღვიძო ისინი, ვისაც ისევ დაეძინა.
მაგრამ ოდნავ მათ მოასწრეს ნაბიჯის გადადგმა, რაღაც ხმამ ისინი ფრთხილად გააჩერა: ეს იყო ცხენის ჩლიქებ ქვეშ თოვლის ხრაშუნი. ლანის ხელი ხმლის ტარისაკენ გაცურდა. მან თითქმის უგონოდ შეასუსტა მახვილი ქარქაშში. ტყავის აბჯარზე ფოლადის ოდნავ გასაგები ჟღრიალის მიხედვით, ბუკამამაც იგივე გააკეთა. მათ არ ეშინოდათ თავდასხმის, აიელები ამხედრებულები მხოლოდ უკიდურესი აუცილებლობით დადიოდნენ და ამ შემთხვევაშიც უნაგირზე უხალისოდ ჯდებოდნენ.
ასეთ დროს გამოჩენილი მარტოხელა მხედარი, უეჭველად, მაუწყებელია. - მაცნეები კი ამ დღეებში იშვიათად ცხადდებოდნენ კარგი ამბებით. განსაკუთრებით ღამით.
მაღალი კაცის უკან დევნით, რომელიც ფეხით მოდიოდა, ცხენი და მხედარი ჩრდილიდან გამოვიდნენ. მშვილდის მიხედვით, რომელიც მას მხარზე ედო, - - იგი ერთ-ერთი ყარაულია. რაშის მოხდენილი მოღუნული კისერი მოწმობდა ცხოველის კეთილშობილურ ტაირენულ სისხლზე, თან თვითონ მხედარიც, უთუოდ, ტირიდან იყო.
პირველ რიგში, ღამის ქარი ირგვლივ ფენდა ვარდის სურნელებას, რომელსაც არომატული ზეთებისგან მბზინავი მხედრის წვეტიანი წვერი ავრცელებდა. მარტო ტაირენელი შეიძლებოდა ყოფილიყო იმდენად სულელი, რომ წაესვა სურნელებანი, თითქოს იმაზე მინდობით, რომ ბუნებამ აიელებს ყნოსვა წაართვა. ამის გარდა, სხვა არავინ არ ატარებენ მუზარადებს მაღალი ბიბილოებით და წინაფრით, რომელიც ეხლა ჩრდილში ფარავდა მხედრის ვიწრო სახეს. თუ გავნსჯით ჩაფხუტზე მოკლე თეთრი ბუმბულით, იგი - ოფიცერია. საკმაოდ საკვირველი არჩევანია შიკრიკის როლზე, თუკი ის - ყველაზე უმცროსია წოდებით.
უნაგირზე მობუზული, ტაირენელი მთელი ძალებით ცდილობდა მუქი პლაში მჭიდროდ მოეხურა. ის აშკარად, სიცივისგან კანკალებდა. ტირი შორს აქედან სამხრეთით მდებარეობდა. მის სანაპიროზე ფიფქი ძლივსტუ ერთხელ მაინც ჩამოვარდებოდა. ლანს, მიუხედავად წაკითხული წიგნების რაოდენობისა, არანაირად არ შეეძლო დაეჯერებინა ამის, იქამდე, სანამ პირადად არ დარწმუნდა.
- აი ის, მილორდ, - ხრინწიანი ხმით თქვა ყარაულმა. რაქიმი ჭაღარაწვერა სალდეელიია. ეს ხმა დაგლეჯილ შრამთან ერთად, რომლითაც მას, შესაბამისად, ზედმეტის დალევისას, უყვარდა ტრაბახი, ერთი წლის უკან ყელში ნასროლი აიელური ისრისაგან ერგო. რაქიმი თვლიდა, რომ მაგრად გაუმართლა, რადგან ცოცხალი გადარჩა, და ეს ასეც იყო. საუბედუროდ, მას ეგონა, რომ, სიკვდილის ერთხელ მოტყუებით, ის შეძლებს მის შემდეგაც მოტყუებას. ის მიდიოდა არა საჭირო რისკზე და ფხიზელსაც კი უყვარდა საკუთარი იღბლით ტრაბახი, რაც რათქმაუნდა, ძალზე სულელურია. არ ღირს ბედის გამოცდა.
- ლორდ მანდრაგორან? - ლანისა და ბუკამას წინ ცხენის გაჩერებით, მხედარმა სადევეები მოზიდა.
ჩამოუქვეითებლად, ის უნდობლად ათვალიერებდა მათ, ალბად უკვირდა, რომ მათი საჭურველი მორთულობის არმქონეა, ხოლო ქურთუკები და პლაშები ჩვეულებრივი მაუდისგანაა შეკერილი და უკვე ძალიანაა გაცვეთილი. ცოტაოდე მორთულობა, რასაკვირველია, კაი რაღაცაა, მაგრამ ზოგიერთი სამხრეთელები ხშირად ისე ერთობიან მისით, რომ ბოლოს ტანსაცმელი უფრომეტად გობელენს წააგავს. ალბად, ტაირენელის პლაშის ქვეშ იმალება მოოქროვილი კირასა და მისი სახლის შესაბამისი ფერების, ატლასის ქურთუკი. ალბად მის მაღალ ქალამნებზე ორნამენტი იპრანჭება, რომელიც მთვარის შუქზე ვერცხლისფრად ანთია. როგორც არ უნდა ყოფილიყო, როგორც კი ამოისუნთქა, მხედარმა გააგრძელა:
- სინათლემ დაწვას ჩემი სული! მე დარწმუნებული ვიყავი, რომ თქვენ ყველაზე ახლოს იმყოფებით, მაგრამ უკვე დავიწყე ფიქრი, რომ ვერასდროს ვერ გიპოვით! ლორდი ემარისი საკუთარი ექვსასი კაცით ხუთას - ექვსას აიელს უკან მისდევს. - მან თავი გააქნია. უცნაური საქმეა, მაგრამ ისინი აღმოსავლეთისაკენ მოძრაობენ. თოვლი ანელებს მათ შემდგომ გადაადგილებას. როგორც, სიტყვამ მოიტანა და ჩვენსასაც. ლორდ ემარესს მიაჩნია, რომ თუ თქვენ გრდემლის მსგავსად, ქედზე დადგებით, რომელსაც აქ კაუჭს ეძახიან, მაშინ მისი ჯარი საშუალებას მიიღებს მიაყენოს დარტყმა, მტრის უკან მყოფი ჩაქუჩის მსგავსად. ლორდი ემარისი თვლის, რომ ისინი ვერ მოასწრებენ იქ განთიადამდე მისვლას.
ლანმა ტუჩები მოკუმა. ზოგიერთ სამხრეთელს ზრდილობის საკმაოდ უცნაური წარმოდგენა აქვს. არ ჩამოქვეითდა, სანამ დაილაპარაკებდა, არც სახელი უთქვამს. სტუმრად მოსული, ის პირველი უნდა მოსალმებოდა. ახლა თუ თვითონ ლანი გაჰყვება ეტიკეტს, მაშინ ამაყის რეპუტაცია გარანტირებული აქვს. ამ ბიჭმა თავისი ლორდისაგან მოსალმებები და კარგადყოფნის სურვილიც კი არ გადმოსცა! თანაც ეს მაცნე უსათუოდ მიიჩნევდა, რომ მათ არ იციან, რო აღმოსავლეთთით - ეს ნიშნავს მდინარე ერინინის მოშორებით. სავსებით შესაძლებელია, რომ ეს უბრალოდ მეტყველების დაუდევრობაა, მაგრამ ყველა დანარჩენი უბრალოდ უხეშობა იყო. ბუკამა არ განძრეულა, მაგრამ გამაფრთხილებლად ლანი ხელისგულით მაინც შეეხო მის მარჯვენა ხელს. ბებერი მეგობარი ხანდახან ბუტია იყო.
კლანჭი ბანაკიდან კაი ლიგზე იმყოფებოდა, ღამე კი უკვე თავდებოდა. თუმცაღა ლანმა თავი დაუქნია:
- ლორდ ემარესს გადაეცით, რომ იქ ვიქნები ალიონთან ერთად. - ლორდ ემარესის სახელი მას არაფერს არ ეუბნებოდა, მაგრამ არმია იმდენად უზარმაზარი იყო - სადღაც ორასი ათასამდე ადამიანი დუჯინზე მეტი ქვეყნებიდან, პლიუს კოშკის გვარდია ტარ ვალონიდან და თან სინათლის შვილების რაზმიც, - რომ ძლივძლივს თუ იყო შესაძლებელი პეშვზე მეტი სახელი დაგემახსოვრებინა. - ბუკამა, ხალხი ააყენე.
ბუკამამ გაბრაზებით რაღაც წაიღრიალა და რაქიმისათვის თან გაყოლის ნიშნის მიცემით, გაემართა ბანაკისაკენ ყვირილით:
- ადექით! შეკაზმეთ ცხენები! გავდივართ! ადექით!
- დანელავება არ ღირს, - ურჩია უსახელო ტაირენელმა. მის ხმაში მბრძანებლური ნოტები გაიპარნენ. - ლორდი ემარესი ძალიან დამწუხრდება, თუკი, აიელებთან შერკინებისას, აღმოაჩენს რომ, გრდემლი ადგილზე არაა.
უსათუოდ, იგულისხმებოდა რომ, თუ ეს ემარესი დამწუხრდება, მაშინ ლანის დამწუხრების დროც დადგება.
ლანმა გონებაში წარმოიდგინა ცეცხლის ალი და მეთოდურად შეაჭამა მას მთელი ემოციები, არა მარტო მრისხანება, არამედ ყველა დანარჩენი, ყველა უკანასკნელ ნამცეცამდე, სანამ თავის გარშემო ცარიელობა არ შეიგრძნო. მრავალწლიანი პრაქტიკის შემდეგ კო'დის, ერთიანობის, მისაღწევად დაჭირდა თითქმის ცოტა დრო, მხოლოდ გულის ერთი დარტყმა. ახლა ფიქრები და საკუთარი სხეულიც კი რაღაც შორეულად ჩანდა. ლანი გახდა ერთიანი მიწასთან ფეხქვეშ, ერთიანი გარემოცულ სიბნელესთან, ერთიანი ხმალთან, რომელსაც ის არ აღმართავს ამ სულელ უვიცზე.
- მე ვთქვი რომ, ვიქნები იქ, - ზომიერი ხმით წარმოთქვა ლანმა. - მივეჩვიე შევასრულო ის, რასაც ვპირდები.
ტაირენელის სახელის გაგების სურვილი საბოლოოდ გაქრა.
მან ჯერ კიდევ უნაგირის დაუტოვებლად, მოკლედ დააქნია თავი, შეაბრუნა ცხენი და დეზის კვრით, სწრაფი ჩორტით გააქანა.
ლანს კიდე რამდენიმე წამს ეჭირა კო'დი, იმაში დასარწმუნებლად რომ, ემოციები მკაცრი კონტროლის ქვეშ იმყოფებიან. ბრძოლაში ჩართვა განრისხებისას, მეტად არაგონივრულია. რისხვა მხედველობას აბინდებს და სულელურ ქცევებზე უბიძგებს. როგორ მოახერხა ამ ტაირენელმა აქამდე ცოცხლად დარჩენა? სასაზღვრე მიწებში ის დღეში დუჯინ დუელებს გადაეყრებოდა.
ლანი - კიდევ ერთხელ დარწმუნებით რომ, სავსებით მშვიდადაა, თითქმის ისევე ცივია, როგორც იქნებოდა ერთიანობაში, - ბანაკისაკენ შემოტრიალდა. ჩრდილიდ დაფარული ტაირენელის სახის მსგავსების გამოძახებისას, მან მრისხანება არ შეიგრძნო. კარგია.
როდესაც ლანმა მიაღწია ხეებს შორის, ცენტრში გაშლილ ბანაკამდე, გარშემო უკვე ყველაფერი საქმიანი ფაციფუცით იყო შეპყრობილი და შენჯღრეულ ჭიანჭველების ბუდეს ჰგავდა. გამოცდილი ხედვისათვის ალიაქოთი იყო სრულიად მოწყობილი და პრაქტიკულად უხმაურო; არც ერთი მოძრაობა, არც ერთი ძლივს გასაგები ხმა არ იყო ზედმეტი.
კარვები, რომლებსაც შეფუთვა მოუწევდა, არ იყო, - რადგან როცა საქმე შერკინებამდე მიდის, სასაპალნე ცხენები დაბრკოლება ხდებიან. ზოგი მეომრები უკვე ამხედრებულნი იყვნენ, გულსაფრები შეკრული, მუზარადები დახურული, ხელში - შუბები ფოლადის კაი ფუტით ბოლოში. დანარჩენები დაჩქარებულნი ქაჩავდნენ სატევეებს ან უნაგირებზე კიდებდნენ მშვილდებს ტყავის შალითებში და ისრებით სავსე კაპარჭებს. ზოზინები პირველივე წელს დაიღუპნენ აილთან ომში. ცოცხლებად დარჩენილთაგან უმრავლესობა იყვნენ სალდეიელები ან კანდორელები, დანარჩენები - დომანიელები. ვიღაც მალკირიდანაც წამოვიდა სამხრეთისაკენ, მაგრამ ლანი მათი ბელადი არ გახდა. ბუკამა, აქაც კი თან ახლავს მას, მაგრამ უკან არ მიჰყვება.
ხელში შუბის ჭერით, ბუკამა შესახვედრად გამოემართა. მას სადევეებით ეჭირა თავისი ღია-თრთვილა რაში, ზედმეტ სახელად მზის სხივი. მოდევნებით გამოჩნდა უწვერო ახალგაზრდა სახელად კანიედრინი, რომელსაც სიფრთხილით მოჰყავდა ლანის კუთვნილი ველური კატა. წაბლა ულაყი მხოლოდ ნახევრად იყო გაწვრთნილი, თუმცაღა კანიედრინს დაჟინებით ურჩიეს მასთან თავი ფრთხილად დაეჭირა. ნახევრად ნასწავლი საბრძოლო ცხენიც კი საშინელი იარაღია. რათქმაუნდა, კანდორელი არც ასე უგუნური იყო, როგორც შეიძლებოდა ამის დაშვება, მისი ახალგაზრდა სახის ყურებისას. იგი გაწაფული მშვილდოსანია, მარჯვე და მრავლის მნახველი ჯარისკაცი. ის კლავდა მხიარულად, ხშირად ბრძოლის დროს იცინოდა. ის იცინოდა ეხლაც, მოსალოდნელი შერკინების მოლოდინში. ველური კატაც ფაფარს მოუთმენლად აქნევდა.
კანიედრინის გამოცდილებაზე დაუყრდნობლად, ლანმა კიდევ ერთხელ პირადად შეამოწმა სატეები და სადევეები მხოლოდ მაშინ მიიღო. ცუდად შეკრულ სატეს შეუძლია მოკლას არანაკლებ შუბისა.
- ბიჭებს შევატყობინე თუ რა გველოდება დღეს დილით, - მოახსენა ბუკამამ, როცა კანიედრინი თავისი ცხენისაკენ გაემართა.
- მაგრამ ამ აიელებთან გრდემლი უბრალოდ ქინძისთავების ბალიშად გადაიქცევა, თუ ჩაქუჩი დროზე არ მოაღწევს. - ის არასდროს არ ბუზღუნებდა სხვების თანდასწრებით, მხოლოდ ლანთან ერთად.
- და ჩაქუჩიც შეიძლება გახდეს ქინძისთავების ბალიშად, თუკი ის დაარტყამს, გრდემლი კი ადგილზე არ იქნება, - სიტყვა შეუბრუნა ლანმა, უნაგირზე აფრენისას. ცამ უკვე შესამჩნევად ნათება იწყო. ის კიდევ მუქი-რუხი იყო, მაგრამ მასზე აქა-იქ მიმოფანტული, მუჭი ყველაზე ნათელი ვარსკვლლავებიღა რჩებოდნენ. - აჩქარება მოგვიწევს, განთიადისას კლანჭამდე რომ მივასწროთ. ცხენებზე! - ბნძანა მან.
დაჩქარება იყო საჭირო. მათ ნახევარი მილი მსუბუქი ნავარდით იჭენავეს, შემდგომ ჩორტით, მერე ცხოველები სწრაფი ნაბიჯით აღვირებით წაიყვანეს, რომ მერე ისევ უნაგირზე მოხტომოდნენ და ნავარდით მიეშვათ. ადამიანები ეს წიგნებში მიაქროლებენ ნავარდით ათ-ოც მილს, მაგრამ თუკი თოვლიც არ იქნებოდა, ოთხი ან ხუთი მილის ნავარდით ჯირითი ნიშნავს დააკოჭლონ ნახევარი ცხენები და სული შეუხუთონ დანარჩენებს იქამდე სანამ რაზმი კლანჭამდე მიაღწევდა. ჩამქრალი ღამის სიჩუმეს არღვევდნენ მარტო ჩლიქებისა და ფეხსაცმლის საფარზე ხრაშუნი, ტყავის უნაგირთა ჭრიალი, - ხან კი მათი ხმადაბალი გინება, ვინც თოვლის ქვეშ დამალულ ქვას წამოქკრა ფეხი. არავინ არ ხარჯავდა სუნთქვას წუწუნზე ან ლაპარაკზე. ყველასთვის, ხალხისათვისაც და ცხენებისათვისაც, ეს იყო ჩვეულებრივი რამ და ისინიც სწრაფად ჩაებნენ რიტმში, მილის მილზე დაფარვით.
ტარ ვალონის გარშემო ადგილი მეტწილად წარმოადგენდა გორიან მინდვრებს, ერთმანეთისაგან შორს დაცილებული, დარგული ჭალებითა და ხეტყით; მათგან ცოტანი თუ იყვნენ დიდები, მაგრამ ყველანი გულში სიბნელეს მალავდნენ. თავისი ხალხის გვერდით მიყოლით, ლანი ერთნაირად დაწვრილებით აკვირდებოდა ხეების დიდ და პატარა ყრილობებს, მათგან თავის შორს დაჭერის მცდილობით. აიელები გა
დროის ბორბალი, გადავწყვიტე რობერტ ჯორდანის ციკლ დროის ბორბლის წიგ
