გამარჯობა,
ამ ფორუმზე გადავაწყდი რამოდენიმე თემას სადაც საკმაოდ ნეგატიურ კონტექსტში მიდიოდა ნმსჯელობა ბოლოდროინდელ მოვლენასთან დაკავშირებით - პროკურატურის მიერ ვიდეორბის გავრცელებაზე.
თქვენი ყურადღება მინდა წარვმართო ჰომოფობიაზე, რა შეიძლება ვუშველოთ ამ მანკიერ სოციალურ მოვლენას საქართველოში?
* * *
მინდა წაიკითხოთ ეს ბლოგი აუცილებლად
ყველაფერი იმით დასრულდა, რომ გ–მ, 24 წლის ბიჭმა, უბრალოდ ადგა და თავი მოიკლა. ახლობლებმა დაიტირეს. მგონი, ქელეხიც კი გადაუხადეს, შესანდობარიც დალიეს და მთვრალზე ალბათ ერთი-ორჯერაც იკითხავდნენ: „ეჰჰ, კაი ბიჭი იყო, კაცო, სიცოცხლით სავსე, არაფერი დაგვიკლია მისთვის, რამ გადარია?“
რამ გადარია გ.? ამაზე ზოგს წარმოდგენა არ ჰქონდა, ზოგმა სიმართლე იცის, ზოგს კი მხოლოდ ეჭვების საფუძველზეღა შეგვეძლო ერთი კონკრეტული ვარაუდის გამოთქმა.
საქმე ის გახლდათ, რომ გ. ჰომოსექსუალი იყო. მისი თვითმკვლელობის შემდეგ კი ერთი–ორი საერთო ნაცნობისგან ყურში მომხვდა ფრაზა: „პოლიციასთან პრობლემები ჰქონდა“... „პოლიციას გაურბოდა“. რამდენადაც ვიცი, კონკრეტული დანაშაული არ ჰქონია ჩადენილი. ამიტომ ჩემს ეჭვს, თუ რატომ გაურბოდა გ. პოლიციას, ჰქონდა თავისი მყარზე მყარი მიზეზი: დღემდე მჯერა, რომ ის „დავერბოვკებული“ იყო, პოლიცია ორიენტაციის გამჟღავნებით ემუქრებოდა და ამ საშუალებით აიძულებდნენ „თანამშრომლობას“.
ჰომოსექსუალების „დავერბოვკება“ ძალოვან სტრუქტურებში, კაი ხანია საკმაოდ გავრცელებული მანკიერი პრაქტიკაა. ასე, ერთი წლის წინ, პირადად მე მეჭირა ხელში ერთ–ერთი „ვერბოვკის“ მსხვერპლის საჩივარი, რომელმაც ძლივსძლიობით გადაწყვიტა, რომ თავი კანონის ძალით ეხსნა დაღუპვისგან. საქმე არასდროს აღძრულა. ოჯახში მისი „გაშიფვრის“ შიშით, ბიჭმა, რომელიც სამხედრო სამსახურში მსახურობდა, ვერ გაბედა ოპერ–მუშაკების წინააღმდეგ სარჩელის შეტანა. ამბავი ჩაიფარცხა, ამ ამაზრზენ საქმიანობაში კი ოპერ–მუშაკებსა თუ ძალოვანი სტრუქტურის წარმომადგენლებს ხელ-ფეხი სულაც არ შეკვრიათ. პირიქით, ეს ერთი საქმეც გადააგორეს და მშვიდად გააგრძელეს საქმიანობა, რომელსაც ჰომოსექსუალი ადამიანების ცხოვრება და ზოგ შემთხვევაში, სიცოცხლეც ეწირებოდა.
და თუკი ვინმეს (სავარაუდოდ, ბევრის) „დავერბოვკება“ მოახერხეს და შანტაჟის ძალით მათ უამრავი შავი საქმე გააკეთებინეს, ალბათ, თავის დროზე მოსამართლემაც, ოჯახმაც, საზოგადოებამაც და კიდევ ვინ იცის, ვინ აღარ, დაკრა სამართლიანობის ჩაქუჩი და ხმამაღლა გამოაცხადა განაჩენი: „დამნაშავეა!“
ჰო, ადვილია დამნაშავედ სცნო ადამიანი, რომელსაც იძულების წესით სასწორის პინაზე ან საკუთარ, ან სხვის ცხოვრებასა და სიცოცხლეს უდებ. ამასობაში კი ნამდვილი დამნაშავეები აღშფოთებულები იქნევენ მორალისა და სამართლის ჩაქუჩს.
სინამდვილეში, მთავარი დამნაშავე ხარ შენ, მშობელო, დედავ თუ მამავ. გახსოვს მაინც, რამდენჯერ გითქვამს, ტელევიზორში გეის დანახვისას შენი ჰომოსექსუალი შვილის თანდასწრებით, ასეთის გაჩენას, მირჩევნია მუცელშივე მომიკვდესო? ვერ შეამჩნიე, როგორ გავიდა ოთახიდან თავდახრილი?
ან შენ რას ფიქრობ, ძმაო, თუ დაო, რამდენჯერ შეგიგინებია „პიდარასტების დედა“, ისე, რომ შენდაუნებურად ვერც მიხვდი, საკუთარ დედმამიშვილს დედას რომ აგინებდი?
შენ, მეგობარო და ძმაკაცო? იმ დღეს, მის დაბადების დღეზე, სუფრაზე ძმობისა და სამუდამო სიყვარულის სადღეგრძელოზე რომ იხუტებდი, გიფიქრია, რომ შენი ძმაკაცის მამაკაცური შესახედაობა, ბანჯგვლიანი ტანი და მისი ისტორიები „ნაშებზე“, ჯერ კიდევ არ ნიშნავს იმას, რომ ის გეი არაა?
ქადაგებას ვისმენდი ადრე, რომელიღაცა საეკლესიო პირისას... რაც შეიძლება ბევრჯერ და მკაცრად დაგმო „სოდომის ცოდვა“. სად არის ამ დროს ის უამრავი ჰომოსექსუალი სტიქაროსნები, მღვდლები თუ ეპისკოპოსები, დილის წირვაზე რომ მორალს კითხულობენ და საღამოს „წირვაში“ რომ ძვირადღირებული აიფონების გაჩუქებით ნადირობენ თავისი მრევლის ყველაზე სიმპატიურ ბიჭებზე?
ჩვენი ცნობილი ჰომოფობი პოლიტიკოსები თუ გრძნობენ ამ დროს თავს დამნაშავედ, ქულების დასაწერად, ტრადიციების სახელით რომ საზოგადოებაში სიძულვილს აღვივებენ? თანაც, ეს თბილისი, გინდა არ გინდა, პატარა ქალაქია. რა გარანტია აქვთ, რომ მათ „პატიოსნებაში“ ვინმეს ეჭვი არ ეპარება და ვინმემ რაღაც–რაღაცეები არ იცის?
ხელისუფლება თუ გრძნობს თავის წილ დანაშაულს, რომელიც საჯარო ტრიბუნაზე პროდასავრული და ლიბერალური ღირებულებების ერთგულებას გვეფიცებოდა, ხოლო ტრიბუნის ქვეშ კი თავისი ძალაუფლებით დამძიმებული წიხლი მძიმედვე შემოეგდო ოჯახისგან, მეგობრებისგან, ეკლესიისა და საზოგადოებისგან ისედაც წილ–წილად ნაკრავი წიხლებით დამძიმებული ადამიანის კისერზე?
ამ ქვეყნის თვითოეული მოქალაქე თუ გრძნობს თავის წილ დანაშაულს? იქნებ სწორედაც სიძულვილის ბრალია, რომ მისმა მეგობარმა საკუთარი ორიენტაციის გამჟღავნებას, სიძულვილისა და გარიყვის შიშით, ძალაუფლების სასტიკ უზურპატორთა სამსახურში ჩადგომა და უარეს შემთხვევაში კი, თავის მოკვლა არჩია?
კითხვები ბევრია, პასუხის ძიებას და მითუმეტეს, ადამიანების ტრაგედიაში საკუთარი პასუხისმგებლობის დანახვას კი ბევრი ერიდება. ჩაიქნევენ ხელს, „ეჰჰ, კარგი ბიჭი იყოო“, იტყვიან და მორჩა. ჩაიფარცხება ეს ამბავიც. არადა, პასუხებზე თავის არიდებით პრობლემის მიჩქმალვამ სადამდეც მიგვიყვანა, ვნახეთ ჯერ კიდევ ოთხი თვის წინ, საკუთარი თვალით – ვიდეო კადრებში. მაშინაც ყველამ ვიცოდით რომ „ ეგ ამბები ხდებოდა“, ახლაც.
საქმე ისაა, რომ ჰომოსექსუალთა „დავერბოვკების“ საშინელი პრაქტიკა არც წინა ხელისუფლებას მოუგონია და არც იმის წინას. ასეთი ამბები, ვიცით, რომ საბჭოთა კავშირშიც ხშირი იყო და ყველა დროს, ყველა შემთხვევაში მისი მთავარი მოტივატორი საზოგადოებაში არსებული მძლავრი ჰომოფობიური იმპულსები გახლდათ. ხომ წარმოუდგენელია ადამიანი ბრინჯის ფლავის ჭამის გამო დააშანტაჟონ, რაკიღა ბრინჯის ჭამა საყოველთაო სიძულვილის საგანი არაა, განსხვავებით ჰომოსექსუალობისგან.
ახლაც ატყდა სკანდალი, დაიწყო საჯარო განხილვა და მსჯელობა, თუმცა კაცმა არ იცის, რა დასკვნებამდე მიიყვანს ეს მსჯელობა საზოგადოებას. ეს საქმე, შესაძლოა, ახლა ისევ თავად ჰომოსექსუალების საწინააღდეგოდ შემოტრიალდეს, ნაცვლად იმისა, რომ საზოგადოება (მათ შორის ე.წ „ფარული გეები“, თავის ჰომოფობ მეგობრებიან-ოჯახიანად) საკუთარ წილ პასუხისმგებლობაზე დაფიქრდნენ. ან იქნებ, ამ კამათ-კამათში მართლაც მივიდეთ დასკვნამდე, რომ სიძულვილი, ძალადობა, ადამიანის ღირსების შელახვა და პირდაპირი თუ ირიბი, გამიზნული თუ გაუცნობიერებელი ფსიქოლოგიური ზეწოლა ისევე დამღუპველია ინდივიდისა და საზოგადოებისთვის, როგორც ამაზე მთელი სტუდენტობა და ახალგაზრდობა მსჯელობდა ციხის სკანდალის შემდეგ, ძალადობის მსხვერპლი პატიმრების უფლებების დაცვისას?
დარწმუნებული არ ვარ, რისი იმედი უნდა მქონდეს და რისი არა. საქართველოში ადამიანი, მისი ღირსება და ცხოვრება თავის წილ მნიშვნელობას ჯერ კიდევ ვიწრო პარტიული, პოლიტიკური თუ რელიგიური ინტერესებიდან გამომდინარე იძენს, ხშირ შემთხვევაში. ისინი, ვინც ციხის კადრებზე ამბობდნენ დადგმულია და ცოცხი ანუსში ვერ შეეტეოდაო, ახლა ბექა გოჩიაშვილის მკაცრი დაკითხვის ფაქტს აპროტესტებენ ადამიანის უფლებების დამცველთა სახელით. ხოლო ის სტუდენტები, ვინც სექტემბერში ძალადობას გმობდნენ – ახლა ჩუმად არიან, რაკიღა საქმე პატიმრებს კი არა, ჰომოსექსუალებს ეხებათ. მერე რა, თუ პატიმრებიცა და ჰომოსექსუალებიც ერთი და იმავე სახელმწიფოს მძიმე წიხლის ქვეშ იჭყლიტებოდნენ? საზოგადოებისა თუ პოლიტიკური სპექტრის აბსოლუტურ უმრავლესობაში სამართალიცა და ადამიანობაც ჯერ კიდევ შერჩევითობის საგანია. უფრო მარტივად რომ ვთქვათ, ბევრისთვის ყველა მსხვერპლი – მსხვერპლი როდია. და ყველა ადამიანი – ადამიანი. ზოგის უბედურებას კიდევ აიტანს კაცი, შეიძლება ქელეხში, მთვრალზე, ერთი ამოვიძახოთ, კაი ბიჭი იყო და რამ გადარიაო, საფლავზე ჭიქა ღვინოც წავუქციოთ და ეგაა, მორჩა ამბავი.
P.S. წერა დასრულებული არ მქონდა, როდესაც გავრცელდა შსს–ს ოფიციალური ინფორმაცია 1 იანვრის ღამეს ცირკის მიმდებარე ტერიტორიაზე ნაპოვნი გარდაცვლილი მამაკაცის შესახებ. გამოძიებამ დაადგინა, რომ მამაკაცი ჰომოსექსუალი იყო, რომელიც სექსუალური აქტის დროს იქნა მოკლული, ორიენტაციის ნიადაგზე.
„არა, აბა სადაა ჰომოფობია, სად ირღვევა მაგ „პიდარასტების“ უფლებები?“ – ასე იციან ხოლმე თქმა, ზოგიერთებმა. თუკი ადამიანის ფუნდამენტური – ღირსეული, დამოუკიდებელი ცხოვრებისა და სიცოცხლის უფლება – უფლება არაა. მაშინ, კი ბატონო, არსადაც არ ირღვევა.
http://blogs.liberali.ge/ge/blog/1173/113634/ * * *
რა არის სექსუალური ორიენტაცია?
სექსუალური ორიენტაცია არის ადამიანის ოთხი სქესობრივი მახასიათებლიდან ერთერთი და იგი განირჩევა კონკრეტული გენდერის მიმართ მდგრადი ემოციური, რომანტიკული, სქესობრივი და სასიყვარულო ლტოლვის მიხედვით. დანარჩენი სქესობრივი მახასიათებლებია: ბიოლოგიური სქესი, გენდერული ორიენტაცია და სოციალური სქესობრივი როლი (მიდრეკილება კონკრეტულ საზოგადოებაში არსებული მამაკაცური ან ქალური ქცევის კულტურული ნორმებისაკენ). ამჟამად ანსხვავებენ სამი სახის სექსუალურ ორიენტაციას: ჰომოსექსუალი, რომელიც გულისხმობს ლტოლვას თავისივე სქესის წარმომადგენლებისაკენ, ჰეტეროსექსული – ლტოლვა საწინააღმდეგო სქესის წარმომადგენლებისაკენ და ბისექსული – ლტოლვა ორივე სქესის წარმომადგენლებისაკენ. ჰომოსექსული ორიენტაციის პირებს ზოგჯერ გეებს (მამაკაცებსაც და ქალებსაც) ან ლესბოსელებს (მხოლოდ ქალებს) უწოდებენ.
სექსუალური ორიენტაცია განსხვავდება სექსუალური ქცევისაგან, რადგან იგი აღწერს გრძნობების თვითგაცნობიერებას. ინდივიდებმა შეიძლება გამოხატონ ან არ გამოხატონ ქცევაში თავიანთი სექსუალური ორიენტაცია.
რა აყალიბებს პიროვნებაში გარკვეულ სექსუალურ ორიენტაციას?
მეცნიერებმა ზუსტად არ იციან როგორ ვითარდება ინდივიდში კონკრეტული სექსუალური ორიენტაცია. სხვადასხვა თეორიები სხვადასხვა წყაროებით ხსნიან სექსუალური ორიენტაციის ჩამოყალიბებას. ამის გამომწვევი შეიძლება იყოს გენეტიკური, შინაგანი ჰორმონალური ფაქტორები ან ადრეულ ბავშვობაში მიღებული ცხოვრებისეული გამოცდილება. ბევრი მეცნიერი თანხმდება, რომ ადამიანში სექსუალური ორიენტაციის ჩამოყალიბება ხდება ადრეულ ასაკში ბიოლოგიური, ფსიქოლოგიური და სოციალური ფაქტორების ზეგავლენის შედეგად.
არის თუ არა სექსუალური ორიენტაცია არჩევნის შედეგი?
ადამიანთა უმრავლესობას მოზარდობის პერიოდში, სანამ არ მიიღებს სექსუალურ გამოცდილებას არ უყალიბდება სექსუალური ორიენტაცია. ზოგიერთის მტკიცებით, ისინი წლების მანძილზე უშედეგოდ ცდილობდნენ შეეცვალათ თავისი ჰომოსექსუალური ორიენტაცია ჰეტეროსექსულისაკენ. ამ მიზეზით, ფსიქოლოგები თვლიან, რომ ადამიანთა უმრავლესობისათვის სექსუალური ორიენტაცია არ წარმოადგენს შეგნებული არჩევანის შედეგს, რომელიც შეიძლება ნებაყოფლობით შეიცვალოს.
არის თუა არა ჰომოსექსულობა ფსიქიკური დაავადება ამ ემოციური პრობლემა?
არა. ფსიქოლოგები და ფსიქიატრები ერთხმად აცხადებენ, რომ ჰომოსექსულობა არ წარმოადგენს დაავადებას, ფსიქიკურ აშლილობას ან ემოციურ პრობლემას. უკანასკნელი 35 წლის განმავლობაში ჩატარებული სამეცნიერო კვლევები გვიჩვენებენ, რომ ჰომოსექსუალური ორიენტაცია თავისთავად არაა დაკავშირებული ემოციურ ან სოციალურ პრობლემებთან.
წარსულში, ჰომოსექსულობა ფსიქიკურ დაავადებად ითვლებოდა. პროფესიონალებსაც და საზოგადოებასაც გააჩნდათ არაობიექტური ინფორმაცია, რადგან ისინი ძირითადად შეისწავლიდნენ და მსჯელობდნენ მხოლოდ იმ ლესბოსელებისა და გეების მაგალითებზე, რომლებიც მკურნალობის კურსს გადიოდნენ. როდესაც მკვლევარებმა შეისწავლეს მონაცემები სხვა გეების შესახებ, რომლებიც არ გადიოდნენ მკურნალობას, ცხადი გახდა, რომ ჰომოსექსულობა არ წარმოადგენს ფსიქიკურ დაავადებას.
1973 წელს, ამერიკის ფსიქიატრიულმა ასოციაციამ დაადასტურა ახალი გამოკვლევების მნიშვნელოვნება იმითი, რომ ამოიღო სიტყვა “ჰომოსექსულობა” ფსიქიკური და ემოციური დაავადებების ოფიციალური სიიდან. 1975 წელს, ამერიკის ფსიქოლოგთა ასოციაციამაც მიიღო ამ აქციის მხარდამჭერი გადაწყვეტილება. ორივე ასოციაცია მოუწოდებს ყველა პროფესიონალს, რომლის საქმიანობაც დაკავშირებულია ფსიქიკურ ჯანმრთელობასთან, გაუწიონ მათ დახმარება და გაუქარწყლონ ხალხს ილუზია, თითქოს ჰომოსექსუალური ორიენტაცია დაკავშირებულია ფსიქიკურ დაავადებასთან. მას შემდეგ, რაც მიღებული იქნა გადაწყვეტილება ჰომოსექსულობის ფსიქიკურ დაავადებათა სიიდან ამოღების შესახებ, მისი სისწორე მრავალმა გამოკვლევამ დაადასტურა.
შეიძლება თუ არა ლესბოსელები და გეები იყვნენ კარგი მშობლები?
დიახ. შედარებითმა გამოკვლევებმა ცხადყო, რომ ჰომოსექსულ და ჰეტეროსექსულ ოჯახებში გაზრდილი ბავშვების განვითარებაში არ არსებობს არავითარი სხვაობა არც ინტელექტუალური, არც ფსიქოლოგიური თუ სოციალური შეგუებულობის, კონტაქტურობის, გენდერული როლისა თუ სექსუალური ორიენტაციის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
კიდევ ერთი ტერეოტიპი ჰომოსექსუალების შესახებ – არსებობს მცდარი აზრი, თითქოს გეი მამაკაცებში უფრო ხშირად გვხვდება მიდრეკილება ბავშვებზე სექსუალური ძალადობისაკენ, ვიდრე ჰეტეროსექსუალებში. ამის დამამტკიცებელი არავითარი საბუთი არ არსებობს.
რატომ აცხადებენ ზოგიერთი გეები და ლესბოსელები თავიანთი სქესობრივი ორიენტაციის შესახებ?
იმიტომ, რომ მათი პიროვნების ამ ასპექტის სხვებისათვის გაზიარება აუცილებელია მათი ფსიქიკური ჯანმრთელობისათვის. აღმოჩნდა, რომ ლესბოსელების და გეი მამაკაცების თვითშეგნების განვითარების პროცესი, რომელსაც ხშირად “იატაკქვეშეთიდან გამოსვლასაც” ეძახიან, მჭიდრო კავშირში იმყოფება ფსიქოლოგიურ შეგუებულობასთან – რაც უფრო კარგად აქვს გათვითცნობიერებული ლესბოსელს ან გეი მამაკაცს თავისი რაობა, მით ჯანმრთელია იგი ფსიქიკურად და უფრო განვითარებული აქვს ღირსების გრძნობა.
რატომ არის “იატაკქვეშეთიდან გამოსვლის” პროცესი ძნელი ზოგიერთი გეებისა და ლესბოსელებისათვის?
ეს გამოწვეულია მცდარი სტერეოტიპების და მათ მიმართ დაუსაბუთებელი უარყოფითი დამოკიდებულების არსებობით. ლესბოსელებისა და გეი მამაკაცებისათვის “იატაკქვეშეთიდან გამოსვლის” პროცესი შეიძლება ძალიან რთული და ემოციურად მძიმე აღმოჩნდეს. როცა ეს ადამიანები პირველად აცნობიერებენ ლტოლვას თავიანთივე სქესის მიმართ, მათ შეიძლება დაეუფლოთ “განსაკუთრებულობისა” და მარტოობის შეგრძნება. “იატაკქვეშეთიდან გამოსვლის” შემთხვევაში ისინი შეიძლება ასევე გარიყული იქნან ოჯახებიდან, მეგობრების, თანამშრომლების და რელიგიური საზოგადოებების წრიდან.
ამას გარდა, ჰომოსექსუალი ხშირად ხდება დისკრიმინაციისა და ძალადობის მსხვერპლი. ასეთი დისკრიმინაციისა და ძალადობის შიში ხშირად ხელისშემშლელ ფაქტორს წარმოადგენს ლესბოსელებისა და გეების განვითარებისათვის. 1989 წელს ჩატარებული გამოკითხვის შედეგად აღმოჩნდა, რომ, ბოლო წლის განმავლობაში, გეი მამაკაცების 5%-მა და ლესბოსელების 10%-მა განიცადეს ფიზიკური ძალადობა ან შეურაცხყოფა მხოლოდ მათი სექსუალური ორიენტაციის გამო; ხოლო მთელი ცხოვრების განმავლობაში, 47%-ს მიმართ განხორციელებული იქნა სხვადასხვა ფორმის დისკრიმინაცია. სხვა გამოკვლევამაც დისკრიმინაციისა და ძალადობის ასეთივე მაღალი დონე უჩვენა.
რა უნდა გაკეთდეს, რომ გეებმა და ლესბოსელებმა შეძლონ მათ მიმართ უარყოფითი დამოკიდებულებისა და დისკრიმინაციის დაძლევა?
ადამიანები, რომლებიც აცხადებენ, რომ მათ დადებითი დამოკიდებულება აქვთ ჰომოსექსუალთა მიმართ არიან ისინი, ვინც იცნობს ერთ ან მეტ ასეთ პიროვნებას. ამის გამო ფსიქოლოგები თვლიან, რომ გეების, როგორც ჯგუფის მიმართ უარყოფითი დამოკიდებულება მოკლებულია ყოველგვარ საფუძველს, არ არის წარმოქმნილი მათთან რეალურად ურთიერთობის გამო და არის მხოლოდ და მხოლოდ სტერეოტიპების შედეგი.
ამას გარდა, ჰომოსექსუალთა დაცვა დისკრიმინაციისა და ძალადობისაგან ძალზედ მნიშვნელოვანია ისევე, როგორც ნებისმიერი სხვა უმცირესობისა. ზოგიერთი შტატები სექსუალური ორიენტაციის საფუძველზე ინდივიდის მიმართ ძალადობას აფასებენ, როგორც ‘სიძულვილით ჩადენილ დანაშაულს’, ხოლო აშშ-ს რვა შტატში არსებობს კანონები სექსუალური ორიენტაციის საფუძველზე დისკრიმინაციის წინააღმდეგ
შეიძლება თუ არა სექსუალური ორიენტაცია შეიცვალოს თერაპიის მეშვეობით?
არა. მიუხედავად იმისა, რომ ჰომოსექსუალური ორიენტაცია არ წარმოადგენს ფსიქიკურ დაავადებას და არ არსებობს მეცნიერულად დასაბუთებული მიზეზი იმისათვის, რომ ვეცადოთ შევუცვალოთ გეებს ან ლესბოსელებს ორიენტაცია, ზოგიერთი ინდივიდები შეიძლება შეეცადოს საკუთვარი ან სხვა პირის (მაგალითად მშობლებმა მათი შვილის) ორიენტაციის შეცვლას. ზოგიერთი თერაპევტი, რომელიც მუშაობს ამ პაციენტებთან, აცხადებენ, რომ მკურნალობის შედეგად მათმა კლიენტებმა ორიენტაცია შეიცვალეს (ჰომოსექსულობიდან ჰეტეროსექსულობისაკენ). თუმცა, მათი ანგარიშების უფრო დაკვირვებით შესწავლისას ვლინდება რამოდენიმე ფაქტორი, რომლებიც ეჭვს აღძრავენ: ასეთი განცხადებების უმრავლესობა კეთდება სექსუალური ორიენტაციის იდეოლოგიურ პერსპექტივაზე მომუშავე ორგანიზაციების, და არა ფსიქოლოგიური ჯანმრთელობის მკვლევარების მიერ; არ არსებობს მკურნალობისა და შედეგების აღმწერი საბუთები საკმარისი რაოდენობით; და ბოლოს, დროის პერიოდი, რომლის განმავლობაშიც კლიენტები იმყოფებიან მეთვალყურეობის ქვეშ მკურნალობის შემდეგ, ძალზედ მცირეა.
1990 წელს, ამერიკის ფსიქოლოგთა ასოციაციამ გააკეთა განცხადება, რომ არ არსებობს შემობრუნების თერაპიის ქმედითობის დამადასტურებელი არანაირი საბუთი და მას ზიანის მოტანა უფრო შეუძლია, ვიდრე სარგებელის. ინდივიდის სექსუალური ორიენტაციის შეცვლა არ ნიშნავს მხოლოდ მისი სქესობრივი ქცევის შეცვლას. ამას სჭირდება პიროვნების ემოციური, რომანტიკული და სქესობრივი გრძნობების შეცვლა და მისი თვითაღქმის, სოციალური თვითშეგნების რესტრუქტურიზაცია. თუმცა, ზოგიერთი ფსიქოლოგები ცდილობენ სექსუალური ორიენტაციის შეცვლას, შეიძლება დაიბადოს შეკითხვა: ეთიკურია თუ არა ეცადო თერაპიის მეშვეობით შეცვალო ადამიანის თვისება, რომელიც არ წარმოადგენს არანორმალურს და, რომელიც ძალზედ მნიშვნელოვანია პიროვნების თვითაღქმისათვის. გეები და ლესბოსელები, რომლებიც მიმართავენ თერაპევტის დახმარებას, ძალზედ ხშირად საჭიროებენ არა სექსუალური ორიენტაციის შეცვლას, არამედ ისეთივე პრობლემების მოგვარებას, როგორიც შეიძლება წარმოექმნას ნებისმიერ ჩვენთაგანს. გარდა ამისა, მათ შეიძლება ესაჭიროებოდეთ დახმარება “იატაკქვეშეთიდან გამოსვლაში” ან მათ მიმართ უარყოფითი დამოკიდებულების, დისკრიმინაციის და ძალადობის დაძლევაში.
რატომაა საზოგადოებისათვის მნიშვნელოვანი ჰომოსექსულობის შესახებ მეტი ცოდნა?
საზოგადოების განათლება სექსუალური ორიენტაციისა და ჰომოსექსულობის საკითხებთან დაკავშირებით დაგვეხმარება დავძლიოთ უსაფუძვლო უარყოფითი დამოკიდებულება გეების მიმართ. ზუსტი ინფორმაცია ჰომოსექსულობის შესახებ განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია ახალგაზრდებისათვის, რომლებიც ცდილობენ სქესობრივად გააცნობიერონ თავიანთი თავი. შიში, რომ ასეთი ინფორმაციის ხელმისაწვდომობა იმოქმედებს ვინმეს სქესობრივ ორიენტაციაზე უსაფუძვლოა.
მომზადებულია ¨ამერიკის ფსიქოლოგთა ასოციაციის¨
(APA) მასალების მიხედვით
ჰომოფობია - სოციალური პრობლემა, პრობლემა არა ჰომოსექსუალობა არამედ ჰომოფობიაა!!!
