ვიცი, დღე არა, მაგრამ ასაკი.
წლები გადის, იმ ასაკსაც ვუახლოვდები, მაგრამ ადამიანის ბუნება ასეთია: ბოლომდე არ სჯერა, თუ სჯერა, მაინც წყალობის იმედი აქვს.
თან დროს ვფლანგავ, თან წყალობის იმედი მაქვს. ესაა ტიპიურად ადამიანური თვითდაჯერებულობა და სიბრიყვე

დიდი განსხვავება არაა: ვინც არ იციან თარიღი, ისინიც დროს ფლანგავენ და თან წყალობის იმედი აქვთ.
ამიტომ ჩვენნაირი ბრიყვებისთვის რა მნიშვნელობა აქვს, ვიცით თუ არ ვიცით.
პს. საერთოდ კი ყოველდღე ბოლოდღესავით უნდა იცხოვროო.