xronopi
Crazy Member
ჯგუფი: Members
წერილები: 4694
წევრი No.: 84833
რეგისტრ.: 17-February 09
|
#44315097 · 14 Apr 2015, 21:16 · · პროფილი · პირადი მიმოწერა · ჩატი
იოანე ღვთისმეტყველი (ერთ-ერთი თორმეტი მოციქულთაგან) ქრისტიანების მასობრივი დევნის დაწყების შემდეგ რომაელმა ჯარისკაცებმა შეიპყრეს. ჯერ სიკვდილით დასჯა მიუსაჯეს. საბოლოოდ კუნძულ პატმოსზე გადაასახლეს. ისტორია მას იოანეს სახარების, იოანეს გამოცხადების (აპოკალიფსი) და სამი ეპისტოლეს ავტორობას მიაწერს. შეიძლება აპოკალიფსი და სახარება ერთი ადამიანის დაწერილი იყოს? ეს არის შეკითხვა რომელიც ჟილ დელიოზს აინტერესებს. „ნიცშე წმინდა პავლე, ლოურენსი და იოანე პატმოსელი“ დელიოზის გვიანდელი ტექსტია. ის ცდილობს დაგვიმტკიცოს რომ გალილეველი მეთევზე არ შეიძლება იყოს აპოკალიფსის ტექსტის ავტორი. კი იყო იესოს ფავორიტი და გეთსიმანიის ბაღში ლოცვას დაესწრო, აპოკალიფსის ავტორობისთვის ეს მაინც არ კმარა. არა მარტო იმიტომ რომ ორივე ტექსტი უსაშველოდ რთულია. პრობლემა პრინციპულ ტიპოლოგიურ განსხვავებაშია. იესო დეკადენტია რომელმაც ცხოვრებაში დარჩენის ეგზისტენციალური ტექნიკა შეიმუშავა. მისი მეთოდი ინდივიდუალისტურია. აპოკალიფსი კოლექტიური ფენომენის და ძალაუფლების დისკურსია. იოანე ღვთისმეტყველი მიტევებაზე და სიყვარულზე გვიყვება, იოანე პატმოსელი ყოვლისმომცველი ბოროტების, ტოტალური სიკვდილის გარემოცვაში წერს. აპოკალიფსი ტექსტია მხოლოდ მათთვის ვინც თავს შემთხვევით გადარჩენილად თვლის.
შეიძლება იოანე პატმოსელს რამე საერთო ჰქონდეს იოანე ღვთისმეტყველთან? დელიოზის ტექსტი აგებულია დუალურობის პრინციპზე, დაფარულ და ღია პარალელებზე. პარალელი პირველი: ნიცშე და პავლე მოციქული. „ანტიქრისტე“ ნიცშეს გვიანდელი ტექსტია. ნიცშემ შეამჩნია ბინარულობა ქრისტიანობაში, განსხვავება ქრისტეს და პავლე მოციქულს შორის. პავლე მოციქულმა იესოსთან დისტანცირებით შექმნა ქრისტიანობა, ქრისტიანობამ კი ანტიკურობის ნანგრევებზე ბარბაროსებისგან შექმნა ისტორიული ევროპა. ნიცშე პავლე მოციქულს და ანტიქრისტეს შორის ტოლობის ნიშანს სვამს. იესოს ბაძავს, მასავით ღმერთისგან მიტოვებულად და ჯვარცმულად თვლის თავს, პავლე მოციქულს კი გმობს. პარალელი მეორე: ლოურენსი და იოანე პატმოსელი. დელიოზი ლოურენსზე: ეს ჭლექიანი ლოურენსი სისხლიანი ხველებით წერს წიგნს „ადამიანი რომელიც იყო მკვდარი“ –მათ ნაჩქარევად ამომაცალეს ლურსმები_ რა საჭირო იყო ასეთი მოუთმენლობა? პავლე მოციქულს იესო ჯერ ჯვარზე ჰყავს გაკრული, მერე ჩამოხსნის, გადასხმებს გაუკეთებს და გააცოცხლებს. ახალგაზრდობაში დელიოზმა ტუპერკულიოზის გამო ფილტვი დაკარგა. მიუხედავად ამისა არ შეცვალა ცხოვრების სტილი (ეწეოდა, ბევრს სვავდა). საბოლოოდ მეორე ფილტვიც დაკარგა. საკუთარ მდგომარეობაზე ღიად არ ილაპარაკობს, ლოურენსში ხედავს პროექციას. აპოკალიფსზე ემპათიით წერს. რაში დასჭირდა პავლე მოციქულს იესოს გაცოცხლება? ნიცშესთვის ეს დანაშაულია, ლოურენსისთვის ფაქტი, დელიოზისთვის შეკითხვა. აპოკალიფსით პავლე მოციქული და იოანე პატმოსელი ქმნიან გადავადებული ბედისწერის მითს, აყალიბებენ სისტემას მანამდე არნახული ძალაუფლებით, სასამართლოს ბოლო ვერდიქტის უფლებით. აპოკალიფსი არის უნიკალური მოვლენა რადგან ის იქვემდებარებს ყველა სხვა ტიპის ხელისუფლებას. წარმართულ სამყაროში ბედისწერა ფატალური შემთხვევითობაა და ყოველთვის დროზე აღსრულდება (ოიდიპოსის მითი, მედეა). იოანე პატმოსელი ბრმა შემთხვევითობას გადაადებული სასამართლოთი ანაცვლებს. ბედისწერის გადავადებით იქმნება ძალაუფლება. პავლე მოციქულმა და იოანე პატმოსელმა, სხვა მოწაფეებისაგან გამორჩეულმა ინტელექტუალებმა ახალ აღთქმაში მიზანმიმართულად წაშალეს წარმართული სამყაროს კვალი. დატოვეს მხოლოდ აპოკალიფსი. წარმართებისთვის აპოკალიფსი უკავშირდებოდა „დასაწყისს“. მას შემდეგ რაც პატმოსელმა მთელი ზეცა დაისაკუთრა ადგილი ჩვენთვის მხოლოდ ჯოჯოხეთში დარჩა. მთავარი თემა ხდება „დასასრული“
ესქატოლოგიური თემატიკა თანამედროვე კულტურაში არ არის შინაარსს მოკლებული არქაიკა. პრემოდერნში ის შიშს, ცრურწმენებს და სამყაროს ფიზიკური დასასრულის მოლოდინს უკავშირდება. პოსტმოდერნში აპოკალიფსი ხდება სულიერი მდგომარეობის იმანენტური თვისება რომელსაც ფიზიკური დასასრულის უკვე აღარ ეშინია. მილენარიზმი თანამედროვე კულტურის თემაა, ნოყიერი ნიადაგია საინტერესო ექსპერიმენტებისთვის, ფილოსოფიაში, ლიტერატურაში და ხელოვნებაში. ლარს ფონ ტრიერმა “დასასრულის” თემას ორჯერ მიმართა (დოგვილი, მელანქოლია) და ერთხელ მიმართა “დასაწყისის” თემას (ანტიქრისტე). ტრიერის ანტიქრისტეში წყვილი შვილის ტრაგიკულად დაღუპვის შემდეგ ედემის ბაღში დაბრუნებას ცდილობს. თუმცა მალე ირკვევა, რომ მათი ადგილი ედემში უკვე აღარ არის. ფილმში ბევრია ტარკოვსკის ციტატები (სარკე, მსხვერპლთშეწირვა, სოლიარისი). ფილმი ეძღვნება მას, ტრიერისთვის მთავარ ფიგურას კინოს ისტორიაში. პროტაგონისტი ენოქია ბიბლიური აპოკრიფიდან. პატმოსელთან ენოქი აპკალიფსის მიწმეა რომელიც ანტიქრისტეს ამხელს. მეტატრონია მეშვიდე ციდან, ბედისწერიდან ამოვარდნილი უკვდავი სოლარული ფიგურა. ის კრავს ციკლს, ბრუნდება იქ საიდანაც ყველაფერი დაიწყო. ტრიერი მითომანი ინტელექტუალია. იცნობს კანონიკურ და აპოკრიფულ ტექსტებს. კაბალას, იეჰუდ ჰასიდის გერმანულ სკოლას. აპოკრიფების თანახმად ენოქი ედემის ბაღში შეღწევას ცდილობს. დარაჯებს ეუბნება თითქოს სანდლების წასაღებად მოვიდა ადამს რომ დარჩა. ფილმში შარლოტა გინსბურგი ენოქს ფეხში სანდალს ჩაახრახნის. ტრიერს მითოლოგიურ სამყაროში გადავყავართ სადაც გამოგონილი ტყუილი არ არის. ანტიქრისტეში ტრიერი ენოქს ფეხში რკინის სანდალს ჩაახრახნის. გნოზისი ელინისტურ და ადრე შუასაუკუნეების ფილოსოფიაში იუდაიზმის გავლენით გაჩნდა. მოგვიანებით კლიმენტი ალექსანდრიელი წარმართულ და ქრისტიანულ გნოზისს ანცალკევებს. ტრიერის ფილმში როგორც პატმოსელის ტექსტიში ასეთი გამიჯვნა შეუძლებელია. პატმოსელთან ჯერ ადრეა, ტრიერთან უკვე გვიან. მისი დამოკიდებულება იუდაიზმის მიმართ ამბივალენტურია. ინტერესი და მიუღებლობა ერთდროულად.
დოგვილში იესო/გრეისი (ნიკოლ კიდმანის გმირი) მამაღმერთს გამოექცევა, განკაცდება და ხალხთან მივა. სურს ხალხს დაეხმაროს, სიკეთე გააკეთოს. ასე აღმოჩნდება გრეისი პატარა ებრაულ ქალაქ დოგვილში რომელსაც ავი ძაღლი მოსე დარაჯობს. ფილმის დასაწყისშივე ტრიერი გვეუბნება, რომ სამყარო დოგვილის გარეშე უკეთესი გახდება. რეჟისორი ღიად გამოხატავს მიზანტროპიას ადამიანთა მიმართ. ამ მხრივ ტრიერი ძალიან ჰგავს სელინს. მისი მიზანტროპიაც არ არის ფოკუსირებული ერთ რომელიმე კონკრეტულ ჯგუფზე. მამაღმერთის გარდა გრეისს ამერიკელი (რომაელი) პოლიციელებიც (ჯარისკაცებიც) ეძებენ. დოგვილის თავზე ამერიკის დროშაა აღმართული. დოგვილის თემი ბჭობს გადასცეს თუ არა რომაელებს იესო. საბოლოოდ გადაწყვეტს არ გადასცეს. თემს სურს მაქსიმალური სარგებელი მიიღოს. მცდელობა სიკეთე გაუკეთოს ხალხს ჯვარცმით მთავრდება. ტრიერის აქცენტები აშკარაა. რომაელებმა კი არა დოგვილის თემმა აცვა ჯვარს იესო. ანგარებით შეპყრობილი იუდა (ტომი) მამაღმერთს ურეკავს ტელეფონზე და ანაზღაურების იმედით შვილის შესახებ ინფორმაციას აწვდის. ანგარებას სასჯელად აპოკალიფსი მოჰყვება. დაბურულ ფანჯრებიანი მანქანების ესკორტი, დიურერის აპოკალიფსის მხედრები ბოროტმა დემიურგმა მამაღმერთმა დოგვილის დასასჯელად გამოგზავნა. თითქოს მამაღმერთი კმაყოფილიც კი არის მის შვილს ადამიანები ცუდად რომ მოექცნენ. საბაბი მისცეს შურისძიებისთვის, იმისთვის რომ დოგვილი აღარ არსებობდეს. სასამართლო მნქანაში შედგება. მამაღმერთი გრეისს სთავაზობს დაბრუნდეს (მკვდრეთით აღზდგეს) და მისი საქმე „გადაიბაროს“. ვერდიქტი გამოტანილია, დოგვილი წყვეტს არსებობას.
ესქატოლოგიურ თემას ეხება “ლარს ფონ ტრიერის მელანქოლიაც” დედამიწას უზარმაზარი კომეტა უახლოვდება. საყოველთაო ფინალური ფერფლადქცევის წინ ბუნება განსაკუთრებით მშვენიერია, ადამიანი განსაკუთრებით მახინჯი (ადამიანის სიმახინჯის სადემონსტრაციოდ ტრიერი პირველ სერიას ხარჯავს). გადარჩენის რაციონალური სტრატეგიები აღარ მუშაობს. პირველი მწყობრიდან ნაქები ტექნიკა გამოდის, მანამდე დაცულობის და კომფორტის შეგრძნებას რომ ქმნიდა. მხოლოდ მავთულისგან დახლართული პრიმიტიული ხელსაწყო განსაზღვრავს მანძილს დასასრულამდე. პირველი წინდახედული და ორგანიზებული ბურგერები იღუპებიან. ერთადერთი ჟუსტინი (ლარს ფონ ტრიერის პროტოტიპი) არის მშვიდად. კომეტის მოახლოება არ აშინებს, ირონიით აკვირდება როგორ ეპოტინება ხალხი სიცოცხლეს. პასიური და ფლეგმატური საფრთხის მოახლოებასთან ერთად თანდათან ლიდერი ხდება. ერთპიროვნულად ცვლის სცენარს. ფინალური სცენა ტერასიდან ხის ტოტებით აშენებულ ქოხში გადააქვს. ოღონდ ქოხი ნოეს კიდობანი არ არის. ქოხი პერსონალური მსხვერპლადქცევის პატივია. დასავლური ქრისტიანობა განვითარდა პეტრე მოციქულის და წმინდა პავლეს დაპირისპირებაში (დიალოგში). დასავლურმა ქრისტიანობამ (გამონაკლისი ნეტარი ავგუსტინეა) უპირატესობა ეკზოთერულ, გარე ფორმებს მიანიჭა (პეტრე მოციქული), ხოლო აღმოსავლურმა მართლმადიდებლობამ ეზოთერულ, შინაგან ფორმებს (წმინდა პავლე). ტრიერთან ეზოთერული წინ უსწრებს ეკზოთერულს. „ნიმფომან ქალში“ ტრიერი სამებაზე, რუბლიოვზე, მარლმადედებლობის უპირატესობაზე ლაპარაკობს. თვითონ ათეისტად რჩება. რადგან არ არსებობს სეკულარული ენა (როგორც პრუდონმა შენიშნა) ტრიერი იძულებულია მითოლოგიური თემის განხილვისას მიმართოს არასეკულარულ ენას.
დუგინის ეკზეგეტიკა ეზოთერულ, მართლმადიდებლურ იდეაზეა აგებული. იმანენტიზაცია: აპოკალიფსის გადატანას გარე სამყაროდან ადამიანის შიგნით. თელეოლოგიური კონცეფცია მოძღვრება დასასრულზე როგორც მიზანზე და ხერხზე. ესქატოლოგიური გნოზისი: ყოფიერება არ არის საბოლოო ინსტანცია. „წმინდა ყოფნა“ უნდა დამთავრდეს, თუნდაც იმიტომ, რომ ის ყოველთვის განსაზღვრულია და მაშასადამე შეზღუდული. განსხვავებით არყოფნისგან რომელიც არ არის განსაზღვრული და შემოსაზღვრული. პოლარული წინააღმდეგობები, ბინარულობა (იოანე ღვთისმეტყველი-იოანე პატმოსელი), ბრძოლა საკუთარ თავთან, კრიზისი და კათარზისი, (აქ და ეხლა, ყველგან და ყოველთვის) ორგანული ერთიანობა ხდება. დელიოზის შეკითხვა არის თუ არა იოანე ღვთისმეტყველი და იოანე პატმოსელი ერთი ადამიანი მეორე პლანზე ინაცვლებს. ტიპოლოგიური განსხვავების მიუხედავად იოანე ღვთისმეტყველს და იოანე პატმოსელს შორის არსებობს უფრო ღრმა და მონოლითური ერთიანობა ვიდრე ერთ ცალკეულ ადამიანში შეიძლება არსებობდეს. იოანე პატმოსელის ეკზოთერული ეკზეგეტიკა მილენარისტულია. დასავლელი ადამიანის რწმენა რომ ისტორიას შინაარსი გააჩნია მოითხოვს საბოლოო მიზნის (დასასრულის) არსებობას ეკზოთერულ დონეზე. შელინგი სპირალური კონცეფცია: ღმერთი არის პირველიც და ბოლოც. ჰეგელის ლოგიკაში ვკითხულობთ: “უკან დაბრუნება ნიშნავს მოძრაობას წინ” პროგრესი დიხატომური ცვლადი ჩაკეტილი სასაზღვრო პირობებით. ჰეგელიც, შელინგიც და ჰიოლდერლინიც ერთად სწავლობდნენ ტუბინგენის სემინარიაში და იდეური მილენარისტები იყვენ.
ეზოთერული აპოკალიფსი ადამიანში ხდება და არა გარე სამყაროში. სამყარო ისეთივე მშვენიერი და უცვლელი რჩება როგორიც იყო. რადგან ისტორიაში არანაირი შინაარსი და მიზანი არ არსებობს, არ არის სავალდებულო ეზოთერულ ფინალს ეკზოთერული მოჰყვეს. “ლევიათანში” ზვიაგინცევმა თქვა უფრო მეტი ვიდრე ფირზე ეტევა. ფილმი რთული გამოვიდა, საზოგადოების რეაქცია არაერთგვაროვანი. შრე პირველი, ეგზისტენციალური დრამა: წინასწარ წასაგებად განწირული თამაში. არა იმიტომ, რომ პროტაგონისტს ხასიათის სიმტკიცე არ ჰყოფნის. თავად სამყარო, დრო და ვითარება ასეა მოწყობილი. განგებამ ის მსხვერპლად აირჩია. არ არსებობს სტრუქტურა რომელსაც დაეყრდნობა. შეუძლებელია თამაშიდან გამოსვლა, დეზერტირობა. გამოუვალობის შეგრძნებას ქმნის ძალაუფლების ყოვლისშემძლეობა რომელსაც ის უპირისპირდება. იობის წიგნი „არ არსებობს მიწაზე ძალა მისი მსგავსი“. ლევიათანი, ზღვის ბიბლიური ურჩხული. ჰობსთან სახელმწიფო. როგორც წესი ლევიათანის მითოლოგიურ და ჰობსიანურ ინტერპრეტაციებს ერთმანეთისგან მიჯნავენ. თუმცა სიღრმისული ანალიზით აშკარა ხდება რომ თავად ჰობსის ინტერპრეტაცია ღრმად მითოლოგიურია (დუგინი, „რადიკალური სუბიექტი და მისი დუბლი“). სცენა პირველი: კადრში პროტაგონისტი, მისი შვილი, მეუღლე და მოსკოვიდან ჩამოსული მეგობარი ადვოკატი. ბავშვს ცუდი ურთიერთობა აქვს დედინაცვალთან. გაბრაზებული მამა (ბიბლიური იობი) რომელიც უსუსურია გუბერნატორის წინაშე, დედინაცვალთან შეპასუხების გამო ბავშვს თავში წამოარტყავს. პატარა ძალაუფლება მასაც ჰქონია. ოღონდ მისი ძალაუფლება ვრცელდება მიკროკოსმოსზე, მიწის ნაკვეთზე და სახლზე რომელსაც უნგრევენ. სადაც ძალაუფლებაა ყველგან არის მსხვერპლი. ფილმში მთავარი თემა ძალაუფლებაა რომლის სიძლიერე გამოუვალი სიტუაციის შეგრძნებას იწვევს, მასთან დაპირისპირება იწვევს აპოკალიფსს. ლევიათანი აპოკალიფსის ცხოველია. ეგზისტენციალური დრამე მითოდრამაში გადადის.
შუასაუკუნეების ევროპა, დამნაშავის დასჯა ხალხის საყვარელი სანახაობაა. ქალაქის ცენტრში. ბუნება ძალაუფლების პერვერსიულია. სიამოვნებს როცა უყურებენ. მოდერნის ეპოქაში გადასვლის შემდეგ, პარადოქსალურად და შეუმჩნევლად დემონსტრაციული ძალადობა სხეულზე წყდება. ძალაუფლება ქრება? თუ პერვერსიულ ბუნებას კარგავს? არც ერთი და არც მეორე. ძალაუფლება მოდერნში ხდება ტოტალური. ხდება უხილავი რადგან არის ყველგან. სხეულის დასჯას სულის და გონების კონტროლი ანაცვლებს. იდეოლოგიამ პოსტადამიანებში შეაღწია და შიგნიდან აკონტროლებს მათ, ყველა მათ სურვილს და აზრს. პრემოდერნული ძალადობა სხეულზე ახლოსაც ვერ მივა პოსტმოდერნის ტოტალურ კონტროლთან. სხეულს აღარ სჯიან იქ სადაც სული გახდა მორჩილი. პოსტევროპის ანტითეზა რუსეთია. არქეომოდრნი, ფორმალურად მოდერნული სტრუქტურებით და არქაული შინაარსით, სამყარო სადაც სულის თავისუფლების გამო კვლავინდებურად სხეული ისჯება. პოსტევროპაში ძალაუფლება სეკულარულია, არქეომოდერნში საკრალური. სპინოზას მკვლევარი ლეო შტრაუსი, სპინოზაში ჰობსის გავლენას ხედავს. ჰობსი ებრაელებს ადანაშაულებს, სასულიერო და საერო ხელისუფლებად ევროპული სახელმწიფოს დამღუპველ გახლეჩვაში. ებრაელებს თვითონ სახელმწიფო არასდროს არ ჰქონდათ. არცერთი ქვეყანა რომელშიც ცხოვრობდნენ არ იყო მათი. ამიტომ ყველა სახელმწიფო რომელშიც ცხოვრობდნენ პარადოქსალურად მათთვის იყო სეკულარული. ინგმარ ბერგმანის „ფანი და ალექსანდრა“ პროტესტანტი პასტორის და ებრაელი ვაჭრის დაპირისპირების თემაზეა აგებული. პასტორისთვის შვედეთი არასეკულარული ქვეყანაა. პროტესტანტიზმი შეზრდილია შვედეთის ისტორიასთან, პოლიტიკასთან და კულტურასთან. მოდერნი, გამანათლებლობა, და ქრისტიანული რელიგიისთვის მიუღებელი სავაჭრო ეკონომიკური ურთიერთობების განვითარება დამანგრეველ გავლენას ახდენს პასტორის რწმენაზე. ებრაელი ვაჭრისთვის კი ყველაფერი გამიჯნულია. ეკონომიკურ სოციალურ ურთიერთობებში მისი რელიგია და კულტურა არ არის ინტეგრირებული. ის ორმაგი ცხოვრებით არსებობს. საჯარო, სამოქალაქო, ეკონომიკური ურთიერთობით და იდუმალი რელიგიური პრაქტიკით. ამიტომ მისი პრივატული სივრცე და კულტურა საკრალურობას ინარჩუნებს და ის საბოლოო ჯამში იმარჯვებს. ერეტიკოსი პასტორი კი ცეცხლზე იწვის. კაპიტალიზმის განვითარების შეფერხების ხარჯზე რუსეთი არასეკულარულ პოლიტიკურ სისტემად დარჩა. ამას ხაზს უსვამს ივანე მრისხანე კურბსკისთან მიმოწერაში. (შუასაუკუნეების ეპისტოლარული ჟანრის შედევრი). ამიტომ ზვიაგინცევის ფილმში სახელმწიფო და ეკლესია ერთმანეთში შეზრდილია. იობის წინააღმდეგ გამოდის არა მარტო გუბერნატორი და საერო ხელისუფლება, არამედ ეკლესიაც. მოსკოველი ადვოკატი გუბერნატორის აგრესიას დროებით შეაჩერებს. ისიც ძალაუფლების ვერტიკალის ნაწილი ყოფილა. მაცდურად განსხვავდება თავისი ლუზერი მეგობარისგან. ძალაუფლების პერვერსიული ბუნება, ადვოკატს იობის ცოლის თვალში მომხიბვლელობას მატებს. ქალი ცდუნებას ვერ უძლებს და ქმარს ღალატობს. ადვოკატი მისი შანსია თავი დააღწიოს უაზრო პროვინციულ ყოფას და სიზიფეს შრომას თევზის კონსერვების ქარხანაში. დიდი უბედურება ხშირად უტვინო ადამიანს თუნდაც დროებით გონიერად აქცევს. იობიც გადატანილი განსაცდელის შედეგად უკეთესი ხდება. აპატია მეგობარსაც და ცოლსაც. შვილთანაც ცდილობს ურთიერთობის დალაგებას. იობის კეთილშობილება ქალს დანაშაულის შეგრძნებას უძლიერებს და ის თავს იკლავს. იობის ტრაგედია ანტიკურ ფორმებს იღებს. სასამართლოზე მოსამართლე განაჩენს იმდენად სწრაფად კითხულობს, რომ ენა რეფერენციას კარგავს. სასამართლო პროცესი ირაციონალურ აპოკალიპტურ სიზმარს ემსგავსება. თუ აპოკალიფსში ყვეაზე საშიში დასასრულია, ის ეხლა სრულდება. აქ და ეხლა, ყველგან და ყოველთვის. ფილმში აშკარად გამოკვეთილია დღევანდელი რუსეთის პოლიტიკური ლანშაფტი. თუმცა ვინმე თუ შეიძლება იყოს პოლიტიკური თვალსაზრისით დაინტერესებული ზვიაგინცევის ფილმში, საბოლოო ჯამში ეს ისევ პუტინის სისტემაა, რომლის სიძლიერეს და სტაბილურობასაც გვაჩვენებს ფილმი. აზრი არა ჰქონია სისტემის წინააღმდეგ ინდივიდის ბრძოლას, თუკიღა სისტემა ასეთი ძლიერია.
ბეჰემა ლევიათანის წინააღმდეგ. გეოპოლიტიკური მითოდრამა.
თიამატი, წარღვნის ბაბილონური ღვთაება შეიძლება პროტოლევითანად ჩავთვალოთ (კარლ შმიტი). ებრაელებმა როგორც წიგნის ხალხმა ჩაწერეს ბაბილონური მითები და მათ ალეგორიული ბუნება მისცეს. იმაზე რომ სინამდვილეში ძველი აღთქმის შინაარსი ებრაელებმა ბაბილონური და შუმერული ლეგენდებიდან აიღეს მიუთითებს ზენონ კოსიდოვკიც. ალეგორიის ენა ებრაელების პოსტტრამვული მდგომარეობის ნიშანია. ეგვიპტელების და ბაბილონელების მხრიდან დევნის შემდეგ დარჩენილი. გერშომ შოლემი ებრაული მისტიციზმი. თალმუდისტური ტრადიციით დანიელი (ენოქთან ერთად აპოკალიფსის მოწმე) დან(მოსამართლე) ელ(ღმერთი) გვიყვება ნაბუქოდონოსორის სისმარზე ბაბილონი უკანასნელი დღეების შესახებ. სიზმარში ლევიათანს (თიამატის) უპირისპირდება ბეჰემა (ებრაულად ცხოველი). ბეჰემა მიწის სიმბოლოა, ლევიათანი ზღვის ურჩხული. ნაბუქოდონოსორი ისტორიაში შემთხვევით არ ფიგურირებს, კარკემიშის ბრძოლის შემდეგ შუამდინარეთის და ებრაული დასახლებების ტერიოტრია დაიკავა. ლევიათანი თანდათან სახელმწიფოს, წესრიგის თალასოკრატიის სიმბოლო ხდება (შმიტი, დუგინი) ხოლო ბეჰემა, ამბოხის, დესტრუქციის, რევოლუციის და სისტემის წინააღმდეგ ბძოლის. გეოპოლიტიკაში დღეს ლევიათანი ზღვის ძალაუფლებას ატლანტიზმს, ანგლო-ამერიკულ იმპერიალიზმს, თალასოკრატიას განასახიერებს (ალფრედ მეჰენი „სი პაუერ“), მაკინდერი. ხოლო ბეჰემა ევრაზიულობას ისევე როგორც გერმანულ პროექტს. რატცელის „ველტმახთ“ ჰაუსჰოფერი, ნაუმანი „კონტინენტური ბლოკი“, თუმცა ეს უკვე სხვა თემაა.
--------------------
Мир уродлив, и люди грустны
|
დოგვილი და ლევიათანი
