ბებიაჩემმა ზემდეტი დოზა მიიღო წამლის და მაშინ რამოდენიმე დღე გადარეული იყო ქალი.
გარდაცვლილებს ესაუბრებოდა და ემსახურებოდა მსხლით,კონიაკით.
თავის გარდაცვლილ ქმარს,ქმრის ძმაკაცებს და დედამთლის.
ამპლუაში იყო ანუ
აქამდე არ მიფიქირია ამაზე,მაგრამ ახლა გამიჩნდა აზრი,რომ ტვინი გადადის ისეთ მდგომარეობაში,როდესაც ამჩნევს მის ირგვლივ არსებულ უხილავ სუბსტანციას?
ისევე,როგორც ვარსკვლავები. სულ ცაში არიან,მაგრამ ჩვენ მხოლოდ ღამე ვხედავთ.
ერთადერთი,რასთანაც არანაირი კავშირი,შეხება და ა.შ. მიგრძვნია ეს არის გარდაცვლილის სული.
მგონია რომ ცოცხალ არსებას აქვს სული,მაგრამ უკვე აღარ მჯერა მისი მარადიულობის.
თვითმკვლელობა ზოგჯერ უბრალოდ გამოსავალია,რომ დასრულდეს ფიქრების გალაქტიკები.
ეს აზრი შეიძლება მრავალჯერ თქმულა და აღსრულებულა?
სასაცილო ის იქნება,ჩვენ გონიერი კი არა ყველაზე არაგონიერები რომ ვიყოთ. რაღა შეგვრჩება? თუმცა ეს ამ თემის თემა აღარაა...
This post has been edited by GENTLE GIRL on 20 Apr 2014, 12:47 
აგონია, ---------
