ქალაქი, რომელიც სავსეა ერთმანეთის სიძულვილით, შურით და სხვა ათასგვარი საშინელი თვისებებით, ქალბატონები მაინც ახერხებენ ადრეულ ასაკში თავიანთი ბედნიერების პოვნას და ახალ ცხოვრებაზე ფიქრს. მეტიც, მე მაინც მგონია რომ 25 წლის ლამაზი (ჯიშიანი) ქალბატონების 90% გათხოვილია და ჰყავთ მრავალი შვილი. ნეტავ რატომ ჩქარობენ ასე. როდესაც ქვეყანაში სტატისტიკურად განქორწინება უფრო მეტია, ვიდრე დაქორწინება, ამისდა მიუხედავად ისინი არ უშინდებიან ყველაფერ ამას და იწყებენ ახალ ცხოვრებაზე ფიქრს.
მე ძალიან ვწუხვარ, რადგან ქალი აღარ დადის ამ ქალაქში ნორმალური შესახედაობის, რომელსაც არ ეყოლება ქმარი და ერთი ან მეტი შვილი. (ყველაზე არ მაქვს საუბარი, ნუ მიწყენთ გოგონებო)
ქართველ კაცებს რაღა დაემართათ? ალბათ თვითონ სტატუსი უსწორდებათ და მაგიტომ იღებენ ნაადრევ გადაწყვეტილებას. ''ცოლი'' რა კარგად ჟღერს, არა?
ქალი რომ ცლკ–თი იგრიალებს მუსიკებ აწეუი შუა ქუჩაში და ცეკვა–ცეკვით გაივლის ქალაქის მთავარ ქუჩას და მოედანს, ამას მე სიყვარულს აღარ ვეძახი.
სწავლაზე და კარიერაზე ქართველი გოგოების 95% ალბათ არ ფიქრობს, იმის იმედით, რომ მაინც გათხოვდებიან და ექნებათ ყველაფერი, რასაც მოისურვებენ. ამ დროს ვრჩებით ჩვენ, გაჭირვებული ადამიანები ჭეშმარიტი სიყვარულის ძიებაში და ამასობაში ახალგაზრდობის წლებიც ხელს გვიქნევს.
რა გჭირთ ქალბატონებო?
