ამპარტავნება თუ ღირსება/თავმოყვარეობა?, სად გადის საზღვარი?

[Opinel]

მოგესალმებით.

ქრისტიანულად, მართლმადიდებლურად

სად მთავრდება თავმოყვარეობა/ღირსება და იწყება ამპარტავნება?

გასაგებია რომ მკვეთრი გამყოფი წითელი ხაზი ვერ იქნება მათ შორის, მაგრამ მიახლოვებით მაინც შეეცადეთ ახსნათ.

წინასწარ მადლობას გიხდით ყვალას

[Opinel]

[ქართლოსი]

სადღაც

[ქართლოსი]

[88888]

[88888]

მართლმადიდებლურად სინონიმებია....მგონი))

[ლაბარნა]

Opinel

[ლაბარნა]

ქრისტიანულად ვერ გეტყვი, მაგრამ ზოგადად, როცა მიფიქრია ხოლმე, ასეთ დასკვნამდე მივსულვარ: ამპარტავნება ესაა უადგილო თავმოყვარეობა. როცა არ გაქვს საქმე თავის მაღლა დასაკავებლად და მაღლა კი მიძვრები. ))

უკუდო ამპარტავანიო, ხომ გაგიგონიათ გამოთქმა? კუდი "ძალას" იძლევა, კუდიანი ამპარტავანი ისე სასაცილო აღარაა. მაგრამ აი უკუდო და კუდი საიდანაც იწყება, უიმადგილო ამპარტავანი მართლა გროტესკული სანახავია.

ღმერთთან დაკავშირებით თავმოყვარეობის ნებისმიერი გამოვლინებაც, თუ მორწმუნე ხარ, ამპარტავნებაა, იმიტომ რომ ძალა არ შეგწევს ქადილისა, ღმერთთან შედარებით უსასრულოდ სუსტი ხარ ადამიანი.

[anthro]

Opinel

[anthro]

როდესაც იცი, რომ შენი ფარული არსი ღვთიურია, მარადიული და ქრისტესთან შეკრული, განიცდი შენს ღირსებას და თავი ისევე გიყვარს, როგორც სხვა ვინმე ადამიანი, რომელიც ამ მარადი არსით შენი ძმაა. მასშიც ის გიყვარს და იმის დაცვა გინდა. ანუ თავ - მოყვარეობას და ღირსებას ეგოსთან კავშირი არა აქვს. ისევე როგორ თავის- უფლებას - თვით-ნებურობასთან.
პატივმოყვარეობა კი ეგოს განდიდების სურვილია, წარმავალ უნარებზე, ნიჭებზე და თვისებებზე მიჯაჭვა და იმათზე ზრუნვა, რაც მთავარის - გასაღვიძებელი ღვთიურობის და მარადიულობის ხარჯზე ხდება და მას გავიწყებს.
ალბათ ისაა გადამწყვეტი, თუ რა შინაარსისაა ღირსების სუბიექტური განცდა, ამ ღირსებას რას უკავშირებ: ნიჭს, გარეგნობას, ჭკუას, წარმომავლობას, სტატუსს (ანუ წარმავალ ფასეულობებს) თუ სიკეთის ქმნის, დათმენის, შენდობის, სიწმინდის და ა.შ უნარებს ( რაც რჩება ესენციაში და მოქმედებს მარადიულისთვის).
შეიძლება გაუგებრად დავწერე, ნუ, ასე ვფიქრობ.