პაოლო იაშვილი - 120, როგორც აფრის ტკაცუნი მოვარდნილი ზღვიდან

დღეს პაოლოს დაბადების დღეა.
120 წელი შეუსრულდა.

ამ დღეებში მთელი ერი 120რების ხელშეკრულებაზეა გადართული, პაოლოს 120 წელი აღარავის ახსოვს.
არც იმათ, ვისაც, წესით, უნდა ახსოვდეთ.
(არადა პაოლო უპირველესთაგანი იყო მათ შორის, ვინც კულტურული 120რება მოახდინა ევროპასთან)

მოკლედ, ასოცირება იქით იყოს და - პაოლოს ასმეოცე დაბადების დღეს გილოცვთ!

როგორც აფრის ტკაცუნი
მოვარდნილი ზღვიდან,
ისეთი ვაჟკაცური
გაქროლება მინდა.

როგორც ფართო ჭადართან
ჩეროების ჯერი,
ისე ჩუმად ჩატარდა
ჩემი ლექსი ბევრი.

და ქცეული სურათად
სიტყვა, ყველა ბგერა,
მიწაზე მიცურავდა
დამწიფებულ ქერად.

ახლა, როცა ტკაცუნი
აფრის მესმის ზღვიდან,
ასეთი ვაჟკაცური
გაქროლება მინდა.


P.S. პაოლოს თემა ვეძებე და ვერსად ვპოვე. მიუერთეთ, თუ აღმოჩნდა სადმე.

პაოლო იაშვილი (ელენე დარიანი)

წერილი დედას
ავტორი: იაშვილი პაოლო
დავტოვე სოფელი,
მყუდრო სამყოფელი,
ქვიტკირის მაენები
და კატის კნუტები_სიმინდის ყანა!
ჰა! კინტოს პროფილე,
საეჭვო ტარნები,
და დავიკუნტები
ქალაქის ქუჩებში მე_ სალახანა.

ტირილი, ტირილი, ტირილი ბევრი!
მზის განიავება,კალო და კევრი
და სოფლის სიწმინდე, მართალი ბათმანი,
როცა მე ქალაქში მაწუხებს, მახელებს,
ყველა ყელსახვევი, შავი ხელთათმანი.

იქნებ ჩვენ ტფილისი ხვალ ყველამ დავტოვოთ!
მინდა დღეს მივწერო დედას უსათუოდ,
იმღეროს მამასთან ის ნანა ტკბილი,
როცა გაიხარა, რომ მე მეჭრებოდა პირველი კბილი;

როცა მე ქურდები მეგობრად მრაცხავენ,
სოფელში ვენახი გახდა მოსარწყავი
და ვაზის ფურცლებზე ისე გალურჯდება იქ შაბიამანი,
ვით თვალის უპე _ როცა მე არ მახურავს ღამეში საბანი.

დედა! ინახულე
შენ წმინდა ხახული!
წადი ფეხშიშველი,
ქალაქში დაკარგულ შვილისთვის ღამე გაათია,
ღმერთო! აპატიე_
მე თუ ვერ მიშველი,
დედას, რომ დაგინთოს ჩემ სიგრძე სანთელი,
მისთვის, რომ ჩემს გულში
დაყუჩდეს გრიგალი და კორიანტელი.