პ ო ე ზ ი ა

დაბრუნება იმ ქვეყნიდან

ერთხელ, სიკვდილი კარზე მომადგა.
რას ვიფიქრებდი თუ მეც მომკლავდა…
როცა შევხედე სიტყვებს როშავდა,
მისი ბაასი ლოცვას მოჰგავდა.

ბაასს, რომ მორჩა ხელი ჩამავლო
და ფრენა ფრენით, ზეცას ამავლო.
იქ დამანახა მე ის სამყარო,
რომელიც მინდა ყველას ვანახო…

იქ დავინახე მე ის გვირაბი,
რომელიც ხალხში ლეგენდად დადის,
გვირაბის კართან, სიკვდილი გაქრა,
მე მარტო დავრჩი და ვფიქრობ რა ვქნა…

უეცრად, დიდი კარი გაიღო
და მეც შევედი, სხვა რა გზა იყო…
გვირაბის ბოლოს შუქიც აინთო,
ჩემი გული კი სევდით აივსო.

მერე გვირაბი განვლე წამებში.
სინათლის სხივს, რომ გავცდი ამ ბნელში,
უეცრად გავჩნდი მე სამოთხეში,
მაგრამ ზემოდან დავცქერი მხოლოდ…
არ დამტოვებენ აქ საბოლოოდ.

ზემოდან ვუცქერ და ვხედავ შემდეგს:
ულამაზეს და უწმინდეს ედემს,
სადაც უფალი არ არჩევს ერებს
და არ აურევს მათ მეტყველ ენებს…

იქ ხალხიც ვნახე, წმინდანი ხალხი,
ცხოვრება ქონდათ უაზროდ ლაღი,
მათ სიყვარულიც თან ქონდათ მყარი
და უფლის იქით არ ჰქონდათ ზღვარი.


ამ დროს ჩემს გულში ფეთქავდა სევდა,
ზემოდან თვალით ცქერა მომბეზრდა,
მაგრამ ცოდვები უკან მომსდევდა
და სამოთხეში ვინ დამტოვებდა.

უეცრად თითქოს ხელი მკრეს ზურგზე
და გადამაგდეს სამოთხის ზღურბლზე,
სამოთხე გაქრა. სისხლი მდის გულზე,
მე იქ მინდოდა ამ გაზაფხულზე.

მერე გამოჩნდა ის, რაც არ მსურდა,
ეს ჯოჯოხეთი არვის არ უნდა,
მაგრამ ჯოჯოხეთს დავცქერდი მართლა
და სულ ვფიქრობდი, აქ ვრჩები განა?...

იქაურობას ვუცქერდი ცრემლით,
მე იქ რაც ვნახე ეხლავე გეტყვით:
იქ დავინახე წამება, ტანჯვა
წარმოდგენილი მაქვსო ეს არ თქვა…

იქ მოვისმინე ოხვრა და კვნესა
რაც შემზარავად მე გულზე მეცა,
ირგვლივ კოცონი ენთო წყეული,
ზედ ხალხი იწვა ცოდვით სნეული…

შუაში იდგნენ ხმლებით ჯალათნი
და დასასჯელად ჰყავდათ მრავალნი,
მათ ბრმა თვალებში ელავდა სისხლი,
ამ დროს ცოდვილთა ტანჯვას ვერც ვითვლი…


უკვე აღარ მსურს დანახვა მეტის
საცოდაობით მე გული მეწვის,
ცხოვრება თურმე ხიდია ბეწვის
და გასავლელად ჩვენ ეშმაკს ვებრძვით.

სამოთხე ვნახე, ჯოჯოხეთს ვხედავ.
აწი რა მელის? ფიქრსაც კი ვბედავ…
სწორედ ასეთ დროს თვალთ დამიბნელდა
და გულიდანაც გამიქრა სევდა…

ვიფიქრე ალბათ მირჩევენ სასჯელს,
რად მოვესწარი საერთოდ ამ დღეს,
მაგრამ როდესაც თვალს ვახელ შიშით,
რა დავინახე ვერავინ იტყვით…

ჩემს წინ დამდგარან ის წინაპრები,
რომელთათვისაც შემისვამს ღვინო,
მათ საუბარში მესმის კითხვები:
აქ გამოუშვა ნეტავი ვინო?

მერე ერთერთი მომიახლოვდა
და მეკითხება: სად მიხვალ შვილო?
ასე ადრიან რად წამოსულხარ,
რად გინდა მარად ცაში იფრინო?

მე შევხედედა მშვიდად ვუთხარი:
დედამიწაზე ვიყავ მოკვდავი,
ჰოდა სიკვდილი როცა მომადგა,
მეც ვერ შევძელი მეთქვა უარი.

წამომიყვანა, მერე დამტოვა,
გვირაბის კართან მან მიმატოვა.
გზას გამოვყევი და ვნახე ბევრი,
ცოდვილ-წმინდანთა გავტეხე ქვევრი…

მე ვეზიარე ამ ქვეყნის ყოფას
და მიჩვეულმა ცოდვებში ყოფნას,
აქ დავინანე...
რად არ მივენდე ხატებთან ლოცვას…

მაგრამ ხომ იცით ადამიანი,
მანამ ვერ ხედავს ცხოვრების სწორ გზას,
სანამ შიშისგან შეძრწუნებული,
ის არ დაიწყებს ხატის წინ ფორთხვას…

ჰო და ამ დღეში ჩავვარდი სწორედ,
ახლა აქ ვარ და მივდივარ მდორედ,
გამიშვით წავალ, ჩემს გზას გავიკვლევ,
ნუღარ მაყოვნებთ ფიქრს ნუ ამირევთ.

ჩემი პასუხით გაოგნებულმა,
იქ დამტოვა და სხვებთან წავიდა,
ვიფიქრე ჩემთვის სიცოცხლის წამებს,
დედამიწაზე არვინ დათვლიდა…

მათ ერთმანეთში გამართეს ბჭობა,
მე კი დავჯექი და დავუცადე, იქნებ
ინებონ მათ ჩემი ხმობა,
იქნებ მიშველოდ ცხოვრებით ბედკრულს
და გამიწიონ მე თანაგრძნობა.

ჩემი იმედი მალე გამართლდა,
ალბათ მათ გულში გრძნობა ამაღლდა,
გრძნობა ამაღლდა სიბრალულისა,
გრძნობა ამაღლდა სიყვარულისა…

ყველანი ერთად მომიახლოვდნენ,
მე დამეუფლა გრძნობა სნეული,
ისინი ერთად სიტყვებს ამბობდნენ,
უცებ გამიშრა მთელი სხეული…

ახლოს მოვიდნენ და ჩემს წინ დადგნენ,
მერე კი ერთად, ხელი მკრეს მკერდზე,
ამის შემდეგ კი ყველანი გაქრნენ,
და მე ჩავფიქრდი უდიდეს ღმერთზე…

მერე რას ვხედავ, ისევ სიბნელე,
ისევ საშიში გრძნობის სიმთელე…
ახლა ჩავფიქრდი საკუთარ თავზე,
ცოდვებით სავსე ჩემს სიცოცხლეზე…

მერე კი მშვიდად გავაღე თვალი,
მიმოვიხედე გაოცებულმა,
ლოგინში ვწევარ გრძნობებით მთვრალი,
თურმე ადრიან გათენებულა.

სიხარულისგან წამომსკდა ცრემლი,
მე ცოცხალი ვარ?... კითხვა მაქვს ერთი…
მაშინ გამაგეთ ტკბილი ხმა დედის,
თუ ცოცხალი ვარ ის ჩემთვის მღერის…

ფიქრები მქონდა იმ წამს ასეთი
და არ მახსოვდდა მე სხვა არცერთი,
ჰოდა ნანატრი ხმაც შემომესმა,
დილამშვიდობისაო, დედა მეალერსა…

მაშინ დავიჯერე და ახლაც მჯერა,
რომ ცოცხალი ვარ პატარა კაცი,
ვერ მომიშალა სიკვდილმა კერა,
ვერ დამაჩოქა ასე ზარმაცი,

რომ ყველაფერი ეს მოხდა ცხადში
და სიკვდილია ყველაფრის ბრალში,
მე კი ჩავვარდი სწორედ მის ვალში
და როცა მოვა, ჩავხედავ თვალში.

ბოლოს კი ვიტყვი მადლობა იმ ხალხს,
რომლებმაც მიხსნეს, ეს უნდა ითქვას
და მათ სახელზე უფლის ტაძარში,
ბევრი სანთელი უნდა დაიწვას

რა საინტერესოა. წერ კიდევ სხვებსაც?

კლინიკური სიკვდილი გაქვს გალექსილი

შინაარსი კი ძალიან საინტერესოა..

იქნებ დაგვაფიქროს ..

niki-biki:)
მე არა ,ჩემი მეგობრის დაწერილია.
მე სხვანაირად ვგიჯპოეტობ ხოლმე
* * *
როცა მითხრეს რომ მე მას
ვუყვარდი... მე ვუპასუხე რომ მე
იგი სიცოცხლეზე მეტად
მიყვარს.... მერე მითხრეს რომ
მას სხვა შეუყვარდა და მე
ვთქვი რომ მე მას არ ვიჭერ
დაეწავიდეს მასთან... როცა
მითხრეს რომ ის ქორწინდება
მასზე მე ვუთხარი რომ
ბედნიერებას ვუსურვებდი,
მერე მას ბიჭი შეეძინა და
მითხრეს რომ ჩემი სახელი
დაარქვა მე მას ბედნიერება
ვუსურვე და უფლისწყალობა....
მაგრამ ერთხელ მითხრეს რომ
იგი გარდაიცვალა და აი მაშინ
კი ვთქვი მე რომ "გაუმართლა ..
მე ყოველ დღეს ვკვდებოდი ის
კი მხოლოდ ერთხელ
მოკვდა...
* * *

----------------------------------------------

დეიდებო, ბიძიებო, დამეხმარეთ...
ცრემლიანი ეუბნება ამას ყველას.
ყოველ ღამე ზეცას შესთხოვს: "წამიყვანეთ"
თუმც ამაოდ ელოდება იგი შველას.

ნეტავ რას გრძნობს ამ დროს ბავშვი როცა ხედავს
მის თანატოლს, ღიმილიანს, დედის გვერდით,
ალბათ ამ დროს მის თვალებში ცრემლი ელავს
თუმც ამაოდ, მაგრამ მაინც შველას ელის...

რას ოცნებობს ნეტავ, როცა მარტო რჩება,
ალბათ მშობლებს, ალბათ სახლსაც დიდი ბუხრით...
თვალს გაახელს და ზღაპარიც უცბად ქრება,
ოცნებები იფარება ცივი მწუხრით...

ყოველი დღე ბოლო არის ალბათ მისთვის,
ცხოვრებისგან დაჩაგრული დაიღალა,
თუმც იმედის ნაპერწკალი მაინც ღვივის,
გარიყულმა გულში ღმერთი აღიარა..

მეორე დღეს ისევ ძველი მეორდება,
ცრემლიანი შესციცინებს ისევ ყველას,
დეიდებო, ბიძიებო, დამეხმარეთ...
თუმც ამაოდ ელოდება იგი შველას
* * *
ნეტავ ჩემს ყურთან სუნთქავდე ახლა
და არასოდეს არ შევიცვლები
ნეტავ შენს სურნელს ვგრძნობდე დილიდან
და თუნდაც ღამით გარდავიცვლები....

ნეტავ ჩემს მკერდზე ვგრძნობდე შენს ხელებს
კოცნით გამთბარი რომ გაქვს თითები
თუ ლეგენდაა ეს სიყვარული
მაშინ შექმენით ჩემზე მითები

წერეთ პოემა წერეთ დრამები
უსიყვარულოდ როგორ ვიცლები
გულით ვატარებ ამ გრძობას მუდამ
და მერე ჩუმად გარდავიცვლები.
* * *
საფლავის ქვაზე გოგონას სახე
ცხოვრებამ დაუგო სასტიკი მახე
საფლავის მიწას ამშვენებს ვარდი
ცხოვრება არის ნელი და მარდი
მუხლმოდრეკილი ყმაწვილი ქვასთან
ცრემლების მორევი უნდოდა მასთან
ბიჭს ახსენდება გოგოს ღიმილი
უმანკო სახე და უნდა ტირილი
მკაფიოდ ახსოვს მისი კივილი
კოცნის მიწას და უვლის ტკივილი
საფლავის ქვაზე დნება სანთელი
ბიჭისთვის გაქრა ფერი ნათელი
ყველაფერია მისთვის გამქრალი
ბოლო იმედიც არის ჩამქრალი
ვეღარ ძლებს ამდენს და უცბად ისმის
იარაღის ხმა... მდინარე სისხლის.
* * *
--------------------------------

შეჩერდი, ხელი მომეცი და დაიფიცე!
დაიფიცე, რომ თუ გადმოვხტები-დამიჭერ,
თუ გავბრაზდები-მომეფერები,
თუ ვიტირებ, თვალებში მაკოცებ,
დაიფიცე, რომ გაიღიმებ და დამელაპარაკები, როცა შენი ხმის
გაგონება მომინდება.
დაიფიცე, რომ ძილის წინ მაკოცებ.
დაიფიცე, რომ დილით კოცნით გამაღვიძებ.
დაიფიცე, რომ მიყიდი ფერად ფანქრებს, ყოველდღე რომ ვხატო ჩვენი სიყვარული.
დაიფიცე, რომ სიცხე თუ მექნება, გამიხსნი ჩემს საყვარელ კომპოტს, დამიჯდები სასთუმალთან და გეჭირება ჩემი ხელი, სანამ არ ჩამეძინება.
დაიფიცე, რომ ჭურჭლის დარეცხვაში მომეხმარები.
დაიფიცე, რომ ხანდახან მაინც შენი ხელით მაჭმევ.
დაიფიცე, რომ მანახებ ოკეანეს და ერთად ვუყურებთ მზის ჩასვლას.
დაიფიცე, რომ ერთხელ მაინც ვიცეკვებთ წვიმაში და ავაჭყაპუნებთ ფეხებს გუბეებში.
დაიფიცე, რომ შენს ძაღლზე და მანქანაზე მეტ დროს დამითმობ ყოველთვის,
და ხანდახან, ღამე რომ გაგეღვიძება, დაითვლი, წუთში რამდენჯერ ფეთქავს ჩემი გული.
დაიფიცე, რა!
* * *
..ეს მე კი არა, ღმერთს უყვარხარ ჩემში გადმოსულს...
ასე მგონია ასეთი სიყვარული არავის შეუძლია...
დავიძინებ-მიყვარხარ!გავიღვიძებ-მიყვარხარ!
ჩემთან ხარ-მიყვარხარ! და თუ შორსა ხარ, მაშინ ყველაზე მეტად მიყვარხარ!
მე სიყვარულზე უფრო დიდი სიყვარული მიბოძა ღმერთმა.
შენგან მივდივარ-მენატრები...თვალს მოგაშორებ-მენატრები...
როცა გიყურებ,მაშინ ყველაზე მეტად მენატრები...
მონატრებაზე უფრო დიდმა მონატრებამ შენად მაქცია.
ჩემი სიყვარული დედამიწაზე დაიბადა და გაიზარდა.როცა
ახალდაბადებულ ბავშვს ვეფერები-შენ გეფერები! როდესაც შინ
თითისწვერებზე დავდივარ, მაშინ შორეულ ბინაში შენს ძილს
ვუფრთხილდები.მადლობაზე უფრო დიდი მადლობაა ჩემთვის შენი არსებობა. რომ ხარ ესაა მთავარი.
მე დაგელოდები, სიცოცხლის ბოლომდე დაგელოდები...არა, არა სიცოცხლის იქითაც თუკი შეიძლება ლოდინი, მე იქითაც დაგელოდები.
ჰო, ასე მგონია ეს მე კი არა, ღმერთს უყვარხარ ჩემში გადმოსულს... მე ხომ ასეთი სიყვარული არ შემიძლია...

* * *
როცა პირველად შემახე ხელი,
როცა ოცნებამ ისევ გამათბო,
შენზე ფიქრებმა და მონატრებამ,
შენს სიყვარულში ჩუმად დამათრო...
როცა გაზაფხულს მოსვლა სწყურია,
როცა გულები გრძნობით ღელავენ,
შეხედე: ცაზე ბედის ვარსკვლავნი,
ოცნების ღამეს როგორ ელავენ....
როცა ფოთლები დასცვივა ხეებს,
მოგენატრება ჩემი ღიმილი,
და თუ წახვალ შორს არ დამიტოვო,
თბილი კოცნა და მწარე ტკივილი.
თუ მონატრებამ გული გაგიპო,
ჩემი ფიქრები მხოლოდ შენია,
წვიმა გასველებს? მიცანი?
მე ვარ... ეს სიყვარულის წვიმა ჩემია.
* * *
სამ პაიუ სამ ტანცუიუ დაწერეთ ვინმემ რამე ტო რა პონტია

SloT777

პირდაპირ თქვი რა დაგიშავა პოეზიამ, რას ერჩი.

ნეპოტიზმის სუნი მცემს

annavita
და კონკრეტულად ვისაუბროთ რა არ მოგეწონა.
რატომ ხარ ასე აგრესიული და ცინიკური?!

SloT777

არც აგრესიული ვარ და არც ცინიკური. კითხვა დაგისვი სრულიად რეალური.

არაზუსტი ნათქვამია. ჩემს მოწონებაზე არ არის საქმე კარგი, გულადილად ვილაპარაკოთ:
რასაც შენ პოეზიას უწოდებ(თემას ხომ ეგ სახელი დაარქვი) და შესაბამისად აქ დადე, ეგ არ არის პოეზია.
აბა რა არის? -ცუდად გალექსილი ბანალური ისტორიები.
მთლიანში, უგემოვნოა და უგემური.
ამას გეუბნები და არ მგონია მტერი გავიჩინო შენი სახით იმიტომ რომ ალალი და გულახდილი ადამიანი ჩანხარ. მეც პირდაპირ,დაუფარავად გეუბნები სიმართლეს და თუ გინდა იაზო ქალი დამიძახე

This post has been edited by annavita on 7 Aug 2014, 18:09

annavita
ნუ მოკლედ შოკში ჩამაგო შენმა სიალალემ და გულახდილობამ ყველაფერი კარგი თავიდან კრიტიკას იმსახურებს


კაი დაიკიდე რა დრო გამყავს.და არც თუ ისეთი სისულელეებიაა.ზოგს ესაც არ შეულია.მაგალითად შენ // გულთან ახლოს არაფერი მიიტანო იუმორს ვტანჯავ

annavita

ხო, ნათესავები ვართ და თანამდებობაზე მოწყობაში ვეხმარები.





This post has been edited by niki-biki:) on 7 Aug 2014, 23:51

annavita

მაგას ქართულად მაწაკი ქვია,
შენს გულს სწყუროდა აქ პოეზია..
მაწაკი სიტყვა სუსხავდა ნიავს,
თვალებს ნაბავდა მინდორში ია...



This post has been edited by Artist on 8 Aug 2014, 00:28

Artist

შენ გენაცვალე ღამით და სისხამ!
მუზებს ბოთლიდან ხახაში ისხამ,
დე გამიჩინოს გულში "პაჟარი",
მაგ ბოთლისფერი თვალების რისხვამ!
SloT777

SloT777
niki-biki:)
კარგები ხართ

niki-biki:)

მაინც მიგიხვდნენ ნათესაობას ხო

This post has been edited by Tifo on 8 Aug 2014, 09:34

რაო რაო

niki-biki:)
ხო გითხარი ცოტა გვიან დამიკომენტარეთქო


annavita

მადლობა არც შენ ჩანხარ ცუდი უბრალოდ ცუდ ხასიათზე იქნებოდი მაშინ
* * *
გულს არ სცილდება შენზედ ფიქრები,
თვალს არ შორდება მწუხარე ცრემლი,
თურმე რა ძლიერ შემყვარებიხარ
რომ შენს სიყვარულს ვერაფრით ვშველი.

ყოველი დღე ხომ დარდს შევალიე,
ყოველი ღამე ფიქრებს სევდიანს,
თვალს რომ დავხუჭავ შენ მელანდები,
ვხედავ შენს სახეს,თვალებს ცრემლიანს.

ამ ქვეყნად შენ რომ არ მყვარებოდი,
ალბათ ვივლიდი ქუჩაში მარტო,
გავიქარვებდი ჩემს გულის დარდებს
და ჩემს გულის ხმას ღამეს გავანდობ.

ნუთუ საერთოდ არ გყვარებივარ
და ჩემზე წამიც არ გიფიქრია,
არ გიფიქრია იმ სიყვარულზე,
რომელსაც ტანჯვა,წამება ქვია.

წავალ და ალბათ ვერასდროს მნახავ,
წავალ,იქნება არც არის გვიან,
ღამესთან ისევ მარტო დავრჩები
უშენოდ მაინც მე მკვდარი მქვია
* * *
უშენოდ წუთებს არ ეჩქარება,
თვალებს კი ძილი არ ეკარება,
ამ გულს შენს გარდა არ ეყვარება,
შენთვის სიკვდილიც არ ეზარება,

უშენოდ სუნთქვა დამენანება,
სიცოცხლის აზრი დამეკარგება
და რაც მოხდება არ მედარდება,
თუ ყოველივე წარსულს ბარდება.

შენს შემხედვარე ყველა კარგდება
და თუ გაქრები უმალ მწარდება!
უშენოდ ცაზე მზეც კი გაქრება,
უშენოდ ღამეს მთვარე გაყვება,
უშენოდ ზღაპარს არვინ არ ყვება
და ეს სიცოცხლეც სიკვდილს დაყვება

* * *
ძნელია, როცა ტირილი გინდა,
ძნელია, როცა ტირილს ვერ ბედავ.
ძნელია, როცა სიცილი გინდა
და ამ სიცილის მიზეზს ვერ ხედავ.
ძნელია, როცა შენ გული გტკივა,
რომ ვეღარა გრძნობ ვერავის სითბოს.
ძნელია, როცა ხელებზე გცივა
და ლამაზ ხელებს არავინ გითბობს.
ძნელია, როცა თვალები სველი
ვერ იძინებენ, არ წყდება თოვა.
ძნელია, როცა ვიღაცას ელი
და თან იცი, რომ ის აღარ მოვა...

მონატრება ტკივილამდე გაგიგია?
ხოდა სწორედ ასე მენატრები...
გაგიგია მონატრებით გადარევა?
გავგიჟდები ისე ძლიერ მენატრებიიი.
შენ ცრემლები მონატრების გაგიგია?
ცრემლად ვდნები ისე ძლიერ მენატრები

მშვენიეარია!!!!

ჩვენი მეგობრობა, ჩვენი სიყვარული,
ღმერთს ვთხოვ სულ უცვლელი ყოფილიყოს,
ჩვენი მეგობრული სიყვარული,
სხვისთვის მაგალითი ყოფილიყოს,
ჩვენი მხიარული სახეები
არასდროს მწუხრით შეცვლილიყოს,
ჩვენი უცოდველი ნაბიჯები,
მუდამ მისაბაძი ყოფილიყოს.
გაჭირვებაში,ლხინში თუ ჭირში,
სულ მუდამ ერთად ვყოფილიყოთ,
ცხოვრების მკაცრი კანონები,
ჩვენი მეგობრობით დაგვეძლიოს,
ღმერთი გვფარავდეს და მუდამ,
მისი მორჩილები ვყოფილიყოთ !
* * *
ყოველ საღამოს, როცა მზე ჩადის
და თეთრი ზეცა ნელა ბინდდება
მე შენზე ფიქრი ისევ მეძახის,
მე შენთან ყოფნა ძლიერ მინდება.
შენი თვალების ნაცნობი ფერი
მაკლია მაშინ და მენატრება,
როცა მილეულ მზის შუქს შევცქერი
არ ვიცი, ასე რად მემართება.
მე ვერ ვგრძნობ შენი სხეულის სითბოს,
შენი ტუჩების მე მკლავს წყურვილი
და არ არსებობს ამქვეყნად თითქოს
სხვა ნატვრა, ანდა სულ სხვა სურვილი.
მხოლოდ მართობენ შენზე ფიქრები...
უშენოდ ყოფნას ძლიერ განვიცდი,
და მაინც თუკი ჩემი იქნები
თუნდაც მილიონ წელწადს დაგიცდი.
მე მახალისებს შენი დანახვა, -
შენ იასამნის აგდის სურნელი,
მაშინაც, როცა ჩემთან არა ხარ,
ხარ სანატრელი და სასურველი.
ყოველ საღამოს, როცა მზე ჩადის
და თეთრი ზეცა ნელა ბინდდება
მე შენზე ფიქრი ისევ მეძახის,
მე შენთან ყოფნა ძლიერ მინდება
* * *
თუკი გიყვარვარ და მართლა მე მნატრობ,
მოდი ამ გრძნობას ნურავის გაანდობ,
გინდა ჩაგიკრავ? თანაც გაგათბობ
და ჩემი გულის ნადებს გაგანდობ.
იცი მჭირდები, იცი მაკლიხარ,
ერთი ოცნების დიდი დარდი ხარ,
ჩემი გონების დიდი ფიქრი ხარ,
ნეტავ ვიცოდე დღეს შენ ვისი ხარ?!
მოდი, შეცვალე ჩემი ცხოვრება,
ჩემი გულისთვის შენ ხარ ცხონება,
სულ შენთან არის ჩემი გონება
და აღარ მტანჯავს ის მოგონება.
ერთი პატარა, ციცქნა ცრემლი ვარ,
შენს ლამაზ თვალზე ჩუმად დავდივარ,
რით ვერ გაიგე, უკვე ლანდი ვარ,
უშენოდ ვკვდები, აღარ ვვარგივარ!!!

* * *
მე უდაბნოში დამტოვე მარტო
აღარ მაქ რწმენა მე გადარჩენის,
მე ღმერთს მივმართავ და ვკითხავ, რატომ ?
და დაგიტირებ შენ გადაფრენილს.

უფალო ღმერთო, მე ერთ მომაკვდავს,
შემყვარებია ჩემ თავზე მეტად,
შენი რწმენიდან მე გადავერთე
და ის მეგონა საკუთარ ღმერთად.

ვიცი აქ არის ჩემი შეცდომა,
ჩემმა გრძნობებმა რომ შთანთქა რწმენა,
მაგრამ სიყვარულს თავს რომ ვაკლავდი
ღირსი მეგონა მე ამის ყველა.

"თუმცა ღმერთიც ხომ სიყვარულია
და ამ სიყვარულს ბევრი ვერ იპყრობს,
მაგრამ ცხოვრება სიძულვილია
და ყველგან ირგვლივ სიძულვის ითხოვს."

–მე კი მიყვარდა და განვიცდიდი
მას კი მოსმენაც არ სურდა ამის,
ანდაც რას გიხსნი შენ უკეთ იცი,
გული ბაგაბუგს რომ იწყებს ღამით.

ამ ბაგაბუგში მე ვგრძნობდი ტკივილს,
სასიამოვნოს, ამაღელვებელს,
წმინდა ბავშვივით ვიწყებდი ტირილს
ჩემი სულისთვის დამაბერებელს.

და სწორედ ამ წამს გამიჩნდა კითხვა:
რატომ ან რისთვის მაწამე ამდენს,
თუ მაინც ბოლოს იცოდი სიტყვა,
რომ სიყვარულით ვერაფერს დავძლევ.

"ღმერთს ჩაეცინა, მე შემრცხვა უმალ,
როგორ შევბედე ამხელა სიტყვა,
ჩემ დამძიმებულ სულიერ მხარეს,
ესღა თუ აკლდა რაც წეღან ითქვა"

რატომ ან რისთვის? მე მეკითხები?
ამის პასუხი შენში დავმალე,
ამდენი დანჯვა, წამება ოხვრა,
მე სიყვარულით შენში ჩავღვარე.

შენ წამებისთვის ხარ მოვლენილი
უნდა გაუძლო რომ რამეს შერჩე
და ეგ სანთელი ხელთ დაღვენთილი,
შენი ხსნა არის რომლითაც მენდე

და მე ეს ნდობა, სწორად გავიგე,
არ მოგატყუე არცერთი წამით,
შენ თუ აგებდი ოცნების კოშკებს,
თავს იტყუებდი შენივე თავით.

სწორედ გაძლება იყო მთავარი
რათა შემექმნე უფრო ძლიერი,
მაგრამ ეშმაკი კუთხეში მდგომი
ყოველთვის არის შენზე ცბიერი.

არ იყო ბედი ეგ სანატრელი,
შენ რომ გიყვარდა შენ თავზე მეტად
ეს იყო შენთვის ის განსაცდელი
ჩუმი სეტყვა რომ არ იქცეს მეხად.

არ დაივიწყო ჩემი ნათქვამი,
მუდამ გახსოვდეს განსაცდელს ჟამად,
ეს გადაგარჩენს და ჩემი რწმენა
მუდამ გჯეროდეს რომ იყო მარად.

"ვერ გავუძელი, მე წამსკდა ცრემლი,
ამ მწარე ტანჯვის მე სიტკბო ვიგრძენ,
ვეღარ გავბედე ვერცერთი სიტყვა
ჩემი თვალები დაშტერდა ცისკენ.

უდაბნო გაქრა და ცრემლი გაშრა,
მე ღმერთის სიტვყით ვიგრძენი ძალა,
რომ ცხოვრებაში არასდროს არ ვთქვა,
რომ ეს ცხოვრება არაფრად ვარგა.