მე - ჩემს თარგმანებს დავდებ, სხვამ - თავისი შემოამატოს და ვფიქრობ, საინტერესო ერთიანი სურათი უნდა გამოგვივიდეს.
გვერდის სავალდებულო წესი: თარგმანი იდება ორიგინალთან ერთად, ავტორისა და მთარგმნელის მითითებით.
სასურველია, უცნობ ან ნაკლებად ცნობილ ავტორთან მიეთითოს ავტორისა და ლექსის შესახებ თუნდაც მცირე ინფორმაცია, რომელიც მის გაცნობაში დაეხმარება მკითხველებს.
პირადად მე მადლიერების გრძნობით მივიღებ ყველა საქმიან, თუნდაც უმნიშვნელო შენიშვნას, რადგან თარგმანის დახვეწაში დამეხმარება. მჯერა, ასევე მოიქცევა ნამუშევრის სრულყოფისაკენ მსწრაფველი ყველა მთარგმნელი.

შევუდგეთ საქმეს!

* * *
ამ ლექსის ავტორს, ვეფხისტყაოსნის, ბარათაშვილისა და გალაკტიონის ინგლისურად მთარგმნელსა და დაუღალავ პოპულარიზატორს, ამერიკელ პოეტს, მწერალსა და დრამატურგს, პროფესორ ლინ კოფინს მე ქართული კულტურისადმი ღმერთის საჩუქარს ვუწოდებ.
ვამაყობ მასთან მეგობრობით.
ეს თარგმანი მისი ბოლოდროინდელი ლექსისა - ჩემი საშობაო სიურპრიზია. ჯერ არ უნახავს.

ლინ კოფინი

***

ის - პილოტია, ზნეკეთილი, მოკრძალებული.
იცის "საით"და "რატომზე" არც კი დაფიქრებულა.
ეცემა ციდან სამარცხვინოდ დამარცხებული
და განირთხმევა მიწად სასმელი-სოდის მაგვარი.

ჯარისკაცია, დაცხრილული, დადუმებული.
ვინც იყო, ვიცით, მაგრამ არის უკვე ყოფილი;
ალაგი - უცნობ, ლპობად მიკრობთა ამოვსებული.
ის, ვინც მიკრობულ ლაშქრობაში დაეცა მკვდარი.

რელიგიაა, როცა იგრძნობ შეცბუნებული,
რომ გული რწმენის ამაოებით დაღონებულა.
ქრისტეს სარჩოდან შენთვის შერჩა ნატეხი პური,
რომ საბოლოოდ სიმარტოვეში იგემო იგი.

არის ამბები, რომელთა გამოც გიტირის გული,
ფაქტებით, როგორც უხვი თოვლით ამოვსებული.
ღამის კოშმარებს ერევიან გზადაკარგული
და ქვავდებიან. გულზე გადევს ლოდი ამრიგი.

ეს ქვეყანაა, მუშტის ძალით გადაგლესილი,
ტანჯვის ალაგი, მაჯა - საათით დამძიმებული,
ჭაა უძირო, მაგრამ ჭაში არის ჩაფსმული,
მოწამლულია ამიტომაც და დათარსული;

ციხე, - სირცხვილი რომ დაიმწყვდიოს შიგ საკუთარი;
ვით ფიურერის სახეზე მუწუკს, აღიქვამს თვალი.
მიწის პირიდან აღსაგველად განწირულ არის:
და მე გახლავართ მისი ასული.

(ინგლისურიდან თარგმნა ნინო სტრონმა)

Lyn Coffin

***

This is the pilot prudish and shy
who knows the where but not the why
who falls ungraceful from the sky
and goes like soda, flat.

This is the soldier riddled with shot
who knew what he was and now is not,
a place where unmarked microbes rot,
killed in viral combat.

This is religion where you can feel
the trust you had was never real:
the crust that’s left from Jesus's meal
you eat, at the last, alone.

These are the acts that make hearts weep
the facts that fill them with snow so deep
their course through nightmare they cannot keep
and turn, by turns, to stone.

This is a country creamed with a fist
the cost of torture, a watch on the wrist
This is the well wherein he pissed
and poisoned the water.

This is a prison of private disgrace,
its seas like boils on the fuehrer's face,
a land that nature will soon erase:
and I am its daughter.

- - - - -
* * *
ამ მცირე ლექსის ავტორი კი ლიტერატურულ წრეებში ცნობილია, როგორც ახალგაზრდა კრიტიკოსი სონია ქართველიშვილი.
გარდა ამისა, იგი არის ტელეჟურნალისტი და პედაგოგი. ამჟამად ცხოვრობს უკრაინაში. ითარგმნება პირველად.



სოფო წულაია

***

ნუ აწონი ჩემს სიმართლეს შენი სასწორით,
შუშის კი არა, ქვის პინებიც ვეღარ გაუძლებს.
ჩამოიფშვნება და ნამსხვრევებში მოგიყოლებ,
ეს კი არ მინდა.
გთხოვ, ნურასოდეს ნუ აწონი
ჩემს სიმართლეს შენი სასწორით.

S. Tsulaia
***

Don't weigh my truth on your scale dish.
Not only your glass dish,
but even the stone ones can't endure it.
It will crumble and fall down
and I’ll crush you under its ruins.
I don't wish it.
Please, never weigh my truth on your scale.

(Translated by Nino Darbaiseli)

This post has been edited by nino darbaiseli on 24 Dec 2018, 08:37