- თქვენი ქართველი კოლეგების უმრავლესობა მოახლოებულ არჩევნებთან დაკავშირებით თანხმდება მოსაზრებაში, რომ დღეს ხელისუფლებას რეალური კონკურენტი არ ჰყავს, ანდა პარტიის სახით სტრუქტურირებული ოპონეტი არ ჰყავს.
როგორ გამოიყურება თქვენს მიერ დანახული საარჩევნო კამპანია?
თუ თქვენი დაკვირვებითაც 2017 წლის საარჩევნო პროცესის მთავარი თავისებურება ისაა, რაზეც ქართველი ექსპერტები ამახვილებენ ყურდაღებას, თქვენი აზრით, რა შეიძლება იყოს ამის მიზეზი?
- „ქართულ ოცნებას“ როგორ არ ჰყავს კონკურენტი, ესაა თავად „ქართული ოცნება“. ამას ნახევრად ხუმრობით და ნახევრადაც სერიოზულად მოგახსენებთ. „ქართულ ოცნებას“ რომ კონკურენტი არ ჰყავს, ეს ხუთი წლის მიზანმიმართული სტრატეგიის შედეგია, რომელიც ბიძინა ივანიშვილმა შესთავაზა ქართულ საზოგადოებას. მე რეალურ კონკურენტებზე ვსაუბრობ, თორემ მოწინააღმდეგეები მმართველ ძალას არ აკლია. ან კი როგორ შეიძლება პარტიების სახით, როგორც თქვენ ბრძანებთ, სტრუქტურირებული ოპონენტები ჰყავდეთ, როცა სინამდვილიდან გამქრალია დემოკრატიული საზოგადოების მამოძრავებელი მთავარი კომპონენტი - კონკურენცია.
კონკურენცია არ არსებობს პოლიტიკაში, ბიზნესში, სახელოვნებო სფეროშიც კი. ქვეყანაში კაპიტალის დეფიციტია, ყოველგვარი კაპიტალის. როცა ინტერესთა ჯგუფებს, უზრუნველყოფილს შესაბამისი ფინანსური რესურსით, ახალი სივრცეების ათვისების და კანონიერი ლობირების ინტერესი არ აქვთ, კონკურენცია სულს ღაფავს.
საქართველოში წაშლილია ზღვარი ბიზნესსა და პოლიტიკას შორის, აქ პოლიტიკა ბიზნესია და ბიზნესი პოლიტიკა. ბიზნესის კუთხით რომ შევხედოთ, ძნელად თუ დამისახელებთ სფეროს, სადაც ბიზნეს-ჯგუფები იბრძვიან ახალი შესაძლებლობებისთვის, ბაზრის ახალი სეგმენტებისთვის, უმრავლეს სფეროებში ოლიგოპოლიების შიგნით შემოსავლების არეალი გადანაწილებულია. ბუნებრივია, ასეთ ვითარებაში ბიზნესს აღარ აინტერესებს პოლიტიკა, უკანონო ლობირებაც კი, ლობირების როგორი პრაქტიკაც დამკვიდრებულია ჩვენში.
პოლიტიკურ სივრცეში ისევ დომინირებს „ქართული ოცნება“, რომელმაც კეთილგანწყობისა და ბიზნესების შენარჩუნების სანაცვლოდ „ნაციონალების“ სატელიტი ბიზნესები გადაიბარა საკონტროლოდ, თუმცა წინა პერიოდისგან განსხვავებით, მმართველი პარტია ბიზნესებს ხარკს აღარ აწერს - მათ პატრონი ჰყავთ მილიარდერი და ეს უბრალოდ არ სჭირდებათ.
მხოლოდ სახელმწიფო ტენდერების „ჯადოქრები“ ცდილობენ ასიამოვნონ ხელისუფლებას. ამიტომ, ამ ნაწილში კოლეგებს დავეთანხმები, მაგრამ მმართველ პარტიას სიმშვიდის გარანტიას ვერ მივცემ - მათი მოწინააღმდეგე „ქართული ოცნება“ ერთად აღებულ ყველა დანარჩენზე სახიფათოა.
აქედან გამომდინარე, საქართველოში დღეს მაინც არსებობს ორი პოლუსი, ორი ფული, ორი ცენტრი. ყველა მოთამაშე ან ერთ ან მეორე პოლუსს წარმოადგენს. ესაა ”ქართული ოცნება” და ”ერთიანი ნაციონალური მოძრაობა”.
- - -
- უნდა ეს ვინმეს თუ არა, თბილისის მერობის კანდიდატმა ალექსანდრე ელისაშვილმა უკვე ბევრი აიძულა მასზე ელაპარაკათ. რა კონტექსტში, ეს გემოვნების საკითხია. რამდენად აღმოჩნდება იგი კალაძის კონკურენტი ამას 21 ოქტომბრის არჩევნები გვანახებს, მაგრამ ფაქტია, რომ თუნდაც თბილისის პოლიტიკურ სცენაზე მისი არსებობა გარკვეული დასკვნების საშუალებას იძლევა. სტაჟიან პოლიტიკოსებს ამომრჩევლის თვალში ყავლი გაუვიდათ, სულაც არაა გასაკვირი რომ ამომრჩეველს ისეთი ადამიანების მიმართ მეტი აქვთ ნდობა, ვისაც პოლიტიკური წარსული არ ამძიმებთ.
ეს ყველაფერი გასაგებია, მაგრამ თუ ამ ლოგიკას გავყვებით, მაშინ ასეთ დასკვნამდეც კი შეიძლება მივიდეთ - ქართული პოლიტიკური მოედანი თუ სრულად არა, სანახევროდ მაინც ცარიელია. იდეების თვალსაზრისითაც პოლიტიკური ლიდერებისაგან ახალი არაფერი ისმის. რამდენად ადეკვატურია ჩვენი პოლიტიკურ რეალობის ამგვარი დახასიათება?
- ალეკო ელისაშვილი უდაოდ მებრძოლი და გულწრფელი მოღვაწეა, მაგრამ მე არ მწამს უპარტიო პოლიტიკის, არ მწამს პოპულიზმის პოლიტიკაში. მართალია, განვითარებულ დემოკრატიებშიც კი შეიძლება პარტიული აბლაბუდას გარღვევა, რაც ტრამპმა შეძლო ამერიკაში, თუმცა რესპუბლიკელების დროშით, მაგრამ არ დაგვავიწყდეს, რომ ტრამპი მილიარდერია.
ანტიპარტიული განწყობა ქართული რეალობის კიდევ ერთი სერიოზული ნაკლია. მართალია, ბოლო 30 წლის განმავლობაში პოლიტიკოსებმა ბევრი რამ დააშავეს, ბევრი შესცოდეს, მაგრამ დემოკრატიული საზოგადოების პარტიული მოწყობის გარეშე ჩვენ ცივილიზებულ სამყაროსთან შეერთება გაგვიჭირდება. ჩვენში კი ჯერ კიდევ დამოუკიდებლობის პირველ წლებში პარტიებს აბიაბრუებდნენ და დასცინოდნენ. განსაკუთრებული მახვილგონიერებით ჯაბა იოსელიანი გამოირჩეოდა. ხალხსაც არ უყვარს პარტიები. მათი ბევრი შეუსრულებელი დანაპირების და მერყეობის, დაშვებული შეცდომების გამო.
პარტიებს არც ბიძინა ივანიშვილი სწყალობს. იმათ მიმართ, ვინც მისგან ფინანსურ–მატერიალურ სარგებელს ელის, ბიძინა მართალია, მაგრამ მას ხელს არ უნდა აძლევდეს პარტიების დასუსტება და ამ სფეროში კონკურენტუნარიანი მოთამაშეების არარსებობა.
რაც შეეხება პოლიტიკური მოედნის სიცარიელეს, დაგეთანხმებით. ჩემი მოკრძალებული ხედვით, საქართველო მზადაა ორი-სამი სერიოზული პოლიტიკური ძალის ჩამოყალიბებისთვის. ამის ადამიანური რესურსი და საჭიროება არსებობს, მე ვიტყოდი საარსებო საშუალებაც, რადგან მმართველ ძალას, „ქართულ ოცნებას“ პერსპექტივაში უნდა ჰყავდეს რეალური ალტერნატივა, რადაც ვერც „ნაცმოძრაობა“ გამოდგება და ვერც მისგან წარმოშობილი დაჯგუფებები.
„პრორუსულად“ მონათლულების უპირველეს ალტერნატივად ჩამოყალიბება, ვიდრე ჩვენ დასავლეთის თანმიმდევრული და ერთგული სტრატეგიული პარტნიორები ვართ, შეუძლებლად მიმაჩნია. ამიტომ, გამოსავალი იქნებოდა ორი-სამი ახალი ცივილიზებული, შიდაპარტიულ დემოკრატიაზე დაფუძნებული პოლიტიკური ძალის გამოჩენა და არა ბიძინას ან მიშა სააკაშვილის დაკვეთით წარმოქმნილებისა.
http://www.interpressnews.ge/ge/interviu/4...nkurentuli.html This post has been edited by მაწო:)) on 7 Oct 2017, 23:48 რუსეთს რა . . .
. . . ჩლენის კვრა
ეთანხმებით?
