2 კვირაზე მეტია სახლში ჩავიკეტე და გარეთ არ გავდივარ. ერთადერთი სიგარეტის საყიდლად გავდივარ ხოლმე რომელიც მაქსიმუმ 5 წუთს მოიცავს და შემდეგი 3 დღე აბსოლიტურად იზოლირებული ვარ. საერთოდ არაფრის ხალისი არ მაქვს. როდესაც ვიღვიძებ ვიცი რომ დაახლოებით 2-3 საათია და მომიწევს მაგ დღის გათენება, დაძინებისას კი ვიცი რომ მომიწევს ადგომა 2-3 საათზე და მთელი დღე უაზროდ უნდა ვიჯდე კომპიუტერთან და რაღაც უაზრო ვიდეო თამაშზე ნერვები უნდა ვანთხიო. 2 კვირაზე მეტია უკვე გათენება მიწევს და აღარ შემიძლია. კომპიუტერის ბრალი არ არის, ბერჯერ გამითიშავს ლეპტოპი 2-3 საათზე მაგრამ დილის 6-7მდე მღვიძავს და უაზრობებზე ვფიქრობ. ღამე განსაკუთრებით აუტანელია, წამი არ გავა სუიციდზე არ ვიფიქრო.ამის გარდა, ათასობით ფიქრი მიტრიალებს რომელიც ერთბაშად მაწვება და ვერ ვახდენ კონცენტრირებას ერთ რამეზე.

რაღაცნაირად ყველაფრი მღლის, ადამიანებთანაც ურთიერთობა კი არ მინდა. 8 წელია ერთ ადამიანს ვიცნობ რომელთანაც საუბარი ყოველთვის პოზიტიურ განწყობაზე მაყენებს და არც ერთხელ არ გვქონია დაძაბული საუბარი, კამათის დროსაც კი მშვიდად ვართ და ადრე ესეთი დეპრესიების დროს როცა ვლაპარაკობდით, უცბად მეშვებოდა, დღეს ამანაც ვერ მიშველა. ბოლო 3 დღეა უაზროდ გაღიზიანებული ვარ. საერთოდ ყოველთვის ვცდილობ ნაკლებად ნეგატიური ვიყო და ყოველთვის ვიღიმი ან ვხუმრობ, რითიც შეუმჩნეველს ვხდი ჩემ ღრმა დეპრესიულ მდგომარეობას, მაგრამ ბოლო დროს ესეც არ გამომდის.

მიზეზი იმისა თუ რატომ ჩავიკეტე სახლში, არის ის რომ ოჯახში შეკამათება მომივიდა, რის გამოც იძულებული გავხდი სხვაგან გადავსულიყავი, სხვა ქალაქში, შესაბამისად ამ ქალაქში არავის ვიცნობ, მეგობრებთან ვიზიტი კი ცოტა ხნიანი მექნება და ეს ჩასვლა-ჩამოსვლები ძალიან მღლის.

ბევრჯერ ვიფიქრე ამინდები გამოდის და სადმე წავიდე სალაშქროდ, თუნდაც მარტო თქო, მაგრამ ამინდები ვერ გამოვიდა... არადა მაგ დროს ყველაზე კარგად ვგრძნობ თავს. ვარსკვლავებიანი ცა, სუფთა ჰაერი, ცივილიზაციის ელემენტებისგან მოწყვეტილი და რაც მთავარია თავისუფალი. ერთ სივრცეში ჩაკეტვა ყოველთვის დისკომფორტს მიქმნიდა, ახლა კი 4 კედელშუა ვარ მოქცეული სადაც სიგარეტის სუნი დგას და აუტანელია ეს ყველაფერი.

ბევრი იტყვის ადექი გაირ გამოარეო მაგრამ მასე მარტივიც არაა. არ მიყვარს საზოგადოებაში მარტო ყოფნა და ქუჩაში მარტო სეირნობა. დიდი-დიდი ღამით თუ გავალ სასეირნოდ მაგრამ ჯერ არ მქონია მაგის სურვილი. იმდენად უაზროდ ვარ რომ სექსიც არ მინდა, მარტო სეირნობაზე კი ზედმეტია საუბარი ამ შემთხვევაში...

არადა სუიციდის გეგმა, უფრო დიდი პრობლემის გამოჩენის შემთხვევაში მაქვს შემონახული და ახლა მართლა არ ვარ მზად ამისთვის. თან იმასაც ვფიქრობ რომ ეს მდგომარეობა დროებითია და არ ღირს ამის გამო ისეთი ნაბიჯის გადადგმა რომელსაც ვერ გამოვასწორებ, მაგრამ ისიც არ ვიცი რამდენი ხანი გავძლებ ასე ყოფნას. ზოგადად სიკვდილს სხვანაირად ვუყურებ. ჩემი აზრით ეს არის აბსოლიტური თავისუფლება რომლის გასინჯვის შანსი მხოლოდ ერთხელ გვაქვს. ის არის ახლიდან დაბადება ყოველგვარი ეგოიზმის გარეშე. სიკვდილზე ბევრად უარესი რამეებიც არსებობს...