აღზრდა და ოჯახური სიტუაცია - როგორც ასეთი, თქვენი აზრები გამიზიარეთ

დიდი ხანია აქ აღარ შემოვსულვარ. მომენატრა კიდეც აქაური სიტუაციები

ერთი კითხვა მაქვს და თემის სახეს მივცემ. საქმე ისაა, რომ ყოველთვის მაინტერესებდა (ბავშვობიდანვე) თუ როგორები არიან სხვა მშობლები - როგორები არიან ისინი შვილებთან ურთიერთობაში ყოველდღიურად, როგორ ზრდიან შვილებს, რას ესაუბრებიან, რას ასწავლიან/არ ასწავლიან და ა.შ.

მე ყოველთვის ვგრძნობდი ხოლმე დანაკლისს ჩემი მშობლებისგან - ყურადღების კუთხით. ეს ინტერესი იმით იყო გამოწვეული, რომ ყოველთვის მეგონა სხვა ბავშვებს ჩემ გარშემო უკეთესი ურთიერთობა ჰქონდათ თავიანთ მშობლებთან.

თუმცა ამის შესახებ არასდროს არავისთვის მიკითხავს. არც მომსვლია აზრად. ჰოდა ახლა თქვენ გკითხავთ - თუ შეიძლება გამიზიარეთ თქვენი გამოცდილება - როგორები იყვნენ/არიან თქვენი მშობლები თქვენთან დამოკიდებულებაში? როგორ გზრდიდნენ მშობლები? აღზრდის რა მეთოდები ჰქონდათ? რამდენად ახლოს იყავით/ხართ თქვენ მშობლებთან?

ძალიან დამეხმარებით

ინაველ
გამარჯობა , მე დოგმატურად აღმზარდეს მშობლებმა, დიდი წითელი ხაზი იყო გავლებული მათ მიერ დადგენილ შეიძლება და არ შეიძლებას შორის .ნაკლები ყურადღება ექცეოდა ბავშვს, როგორც პიროვნებას და ვერასდროს ვმეგობრობდით ერთმანეთთან . ამისგან თავის გათავისუფლებას დღემდე ვცდილობ,მაგრამ ნაკლებად ვბრაზობ უკვე . კიდევ უფრო ვრწმუნდები, რომ რიგ საკითხებში გაუნათლებლობა არ ეპატიება მშობელს . მგონია გარკვეულწილად ყურადღება რომ არ მოექციათ და ზედმეტად არ მოეხვიათ არასაჭირო ფაბულები ჩემთვის პიროვნულად უფრო თავისუფალი ვიქნებოდი

*Mandala

ვიცოდი რომ პირველი შენი პასუხი დამხვდებოდა

მე ახლა დამეწყო გაბრაზების ფაზა და კონფლიქტი მაქვს მუდმივად მშობლებთან.

წყენის და სიბრაზის მთავარი მიზეზიც ეს არის - ძალიან ბევრი რამ გაცილებით სხვაგვარად იქნებოდა/უნდა ყოფილიყო ელემენტარული მხარდაჭერა და გვერდში დგომა რომ მქონოდა მშობლების მხრიდან.

ბევრი რამ გავიაზრე ბოლო პერიოდში და თავდაყირა დადგა ყველაფერი ჩემს თავში. პირველ რიგში იმას მივხვდი რომ ასეთი დამოკიდებულება სრულიად არაჯანსაღი ყოფილა, რომ ბევრი შეცდომები დაუშვიათ ჩემ წინაშე და ა.შ. არადა იქამდე ბრმად მწამდა რომ საუკეთესო მშობლები მყავდა

ჰოდა მოკლედ დილემათა მთელი ერთობლიობის წინაშე ვდგავარ:

- ამ სიბრაზეს როდის/როგორ გადავლახავ
- ამ ყველაფრის მერე ისევ მიყვარდეს მშობლები?
- როგორ ვაიძულო ისევ მიყვარდეს ძველებურად?
- მშობლებთან ურთიერთობა საფუძვლიან შეცვლას საჭიროებს და არ ვიცი როგორ ვქნა - მე რაც არ უნდა მოვინდომო, უბრალოდ არ მაღიარებენ დამოუკიდებელ პიროვნებად როგორც ვატყობ. ტონკი ცინიზმით და მანიპულირებით ცდილობენ ჩემს დამორჩილებას. თვალები შუბლზე ამდის ისეთ რაღაცებს კისრულობენ. შოკში ვვარდები ნუთუ ესენი ჩემი მშობლები არიანთქო...
- ცხადია პასუხისმგებლობასაც ვგრძნობ და მინდა ღირსეული და ჯანსაღი ურთიერთობა მქონდეს მშობლებთან ოღონდ არანაირი მცდელობა არ მუშაობს რომ პატივისცემით მომექცნენ. ვეღარ გავიგე რა ვქნა.

მოკლედ, დროთა განმავლობაში ალბათ მივხვდები რაღაცებს და მივალაგ-მოვალაგებ ყველაფერს. უბრალოდ ახლა პიკზე ვარ ემოციურად, ყველაფერი ერთდროულად გადაიშალა თვალწინ და ბრაზიც ყელში მებჯინება და კონფლიქტებიც არ ახანებს.

ინაველ
უი,მართლა ელოდი ? მე ვფიქრობ რამენაირად უნდა მოახერხო , აღარ იყო გაბრაზებული ეს წარსულში დაგაბრუნებს, სადაც ვერაფერს შეცვლი და ტყუილად ნერვების შლა გამოგივა. გამოცდილი მაქვს , წარსულის ჩემდამი დამოკიდებულებიდან გამომდინარე მაღიზიანებდა როგორ ჭამდნენ, საუბრობდნენ ტელეფონით ... მერე მივხვდი ასე ვეღარ გავაგრძელებდი , ჯობდა ჩემი თავისთვის დამეხარჯა ის ენერგია და უბრალოდ თავი დავანებე ნელ-ნელა ამაზე ფიქრს. დღემდე არის რაღაცები, რისი პატიებაც არ შემიძლია,მაგრამ აღარ ვუღრმავდები ამ თემას. შენც ეცადე ამ მხრივ უმუშავო შენს თავზე

*Mandala

მადლობა. გულზე მომეშვა ცოტათი. წეღან ძალიან პიკზე ვიყავი.

იცი რა მაინტერესებს? ჩისტა დისკუსიის ამბავში - რა ამოძრავებთ ადამიანებს შვილებს რომ "აჩენენ"? რად უნდათ შვილები ცხოვრებაში?
ჩემი მშობლების მაგალითზე პროსტა ვერ ვხვდები

მე წარმომიდგენია რომ შვილი ალბათ ადამიანისთვის ყველაზე ახლობელი ადამიანია და ყველაზე ახლო ურთიერთობაც მშობელს შვილთან აქვს/უნდა ჰქონდეს. ჰოდა ამის გამო არ მესმის როგორ უნდა დაუშვას მშობელმა რომ შვილთან არ ჰქონდეს პიროვნული ურთიერთობა - არ ესაუბრებოდეს ჩვეულებრივ საყოფაცხოვრებო თემებზე ყოველდღიურად, არ ინტერესდებოდეს მისით, არ უზიარებდეს საკუთარ ყოველდღიურ ფიქრებს, განცდებს და ა.შ.

შენ როგორ ფიქრობ?

ინაველ


მიუხედავად იმისა რომ ძალიან განათლებული ადამიანების ოჯახიდან ვარ (ექიმები, პროფესორები და აშ..)
სიმართლე გითხრა სრულ ტერორში ვიზრდებოდი სამწუხაროდ, უარესი სიტუაციებიც არსებობს მაგრამ
მსგავსს არავის ვუსურვებ

ვფიქრობ ბავშვის ფსიქიკა დამოუკიდებლად უფრო კარგად ყალიბდება და კრიტიკული აზზროვნებით