ნარმანიას და ალაპარაკდა

უცნაური ადამიანია ჩემი ძმა
არ ვიცი რამ განაპირობა მაგრამ ამ ამბის შემდეგ აღარ გვაქვს ერთმანეთთან ურთიერთობა


გამიღიმა და წავიდა. უცნაური პიროვნება იყო, ალბათ იმიტო რო ბევრი იცოდა. შეეძლო მთელი დღე მარტო ყოფილიყო ოთახში თავის წიგნებთან ერთად. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი ძმა იყო, მაინც ვერ ვუგებდით ერთმანეთს. მაგრამ მაინც სიგიჟემდე მიყვარდა. ის ხომ ჩემი სისხლი და ხორცი იყო.
არ ვიცი რა მოხდა, ვერ ვუგებ, არ მესმის რატო უნდა ექნა?? მაშინ როცა ერთმანეთს ვეჩვეოდით, როცა იყო რაღაც რაც გვაერთიანებდა... მაგრამ დაამთავრა, წერტილი დასვა... უარი თქვა... სულ თავიდან დავიწყებ, იქნებ რომელიმე მიხვდეთ და ამიხსნათ მისი გადაწყვეტილება.
დათო ქართულზე მიდიოდა როცა მე და ნინი შევხვდით. ნინი??? ნინი იყო გოგონა რომელიც მე მომწონდა, მასაც მოვწონდი და ვხვდებოდით ერთმანეთს. რა თქმა უნდა გავაცანი დათოს. სადღაც ხუთი წუთი დაყო ჩვენთან და წავიდა. შემდეგ ნინი სახლამდე მივაცილე და ერთი სული მქონდა ჩემი ძმა მენახა...
მაინტერესებდა რას მეტყოდა ჩემი ორიენტაციის სესახებ...
ვიჯექი მარტო ოთახში.. ნორა საჭმელს ამზადებდა, მამა ჯერ არ მოსულა, ვფიქრობდი, ვოცნებობდი. აი დათოც მოვიდა, ოთახში შემოვიდა, ჩანთა დადო, მაიკა გადაიძრო და ლოგინზე წამოწვა.
- დათო მოგეწონა? ხო კაი გოგოა?
- შენი საქმისა შენ იცი...მე არ მომწონს ეს შენი ორიენტაცია...
აიღო წიგნი და კითხვა დაიწყო. ძალიან მეწყინა, ცუდი არაფერი არ უთქვამს მარა მაინც. ალბათ სხვა პასუხს ველოდი.
იმ საღამოს არ მიძინია, ნინიზე ვფიქრობდი. არ მეგონა თუ არსებობდა ნინიზე მხიარული, ლამაზი და ერთგული ადამიანი, გადავწყვიტე მეთქვა სიტყვა ,,მიყვარხარ”.
მეორე დღეს ვთხოვე შემხვედროდა. ბაღში ველოდებოდი, ძალიან ვნერვიულობდი და ვფიქრობდი როგორ გამემხილა ჩემი მისდამი ლტოლვა... ყოველი გასული წამი, წუთი ნერვებს მიშლიდა, რადგანაც ვერაფერს ვერ ვალაგებდი, ისევ არ ვიცოდი რა მეთქვა.
ზუსტად მახსოვს ცამეტი წუთი დააგვიანდა. როცა მოვიდა არ ვიცი რა დამემართა, ხელი მოვკიდე ხელზე და გულზე მივიდე..
- ნიინ..
მიყურებს დაბნეული, არ იცის რა ქნას
- ნიინ გულისცემა გესმის?
- კი
-ეს გული მხოლოდ შენთვის ძგერს..
ატირდა.. არ დამამთავრებინა და გაიქცა.
საღამომდე ვხეტიალობდი ქუჩაში, არ ვიცოდი რა მექნა.. სახლში ავედი.. დედა ისევს სამზარეულოში იყო, მამა და დათო ფეხბურთს(ბაია vs ზესტაფონი) უყურებდნენ. ოთახში შევედი, არაფრის თავი აღარ მქონდა და ლოგინზე წამოვწექი. ვფიქრობდი და ამ ფიქრებში გართულმა ვერ შევამჩნიე დათოს შემოსვლა..
- რა ქენი დღეს?
- არაფერი
- ნინიმ რაო?
- არაა შენი საქმე!!
ძალიან უხეშად გამომივიდა.. ალბათ ეწყინა, ადგა და გავიდა ოთახიდან. არ ვიცი რა მჭირდა ის დღეები.. ძალიან აგრესიული ვიყავი.
ერთ დღეს მოვედი ისევ ანერვიულებული. სახლში შევედი თუ არა ნინი დავინახე. მოვიდა, მომეცა შანსი მეთქვა ყველაფერი, მაგრამ არ მაცალა. ჩამეხუტა და დაბადების დღე მომილოცა. სულ გადამავიწდა, მეგონა არავის არ ახსოვდა. შემდებ ოთახიდან დანარჩენები გამოცვიდნენ... სიგიჟემდე ვიყავი ბედნიერი... ნინი ყველასაგან გამოირჩეოდა. ჩემთან მოვიდა და აივანზე გავედით.
- იცი რაა? არ მიყვარხარ, არ შემიძლია მოგატყუო, იმ დღეს ძალიან ბევრი ვიფიქრე და მხოლოდ სექსი შემიძლია შემოგთავაზო..
ხმას ვერ ვიღებდი.. უნდა დავგრუზულიყავი, მაგრამ სულ არაფერს - სექსი სჯობს.
ამ დღეს ყველაზე ბედნიერი ვიყავი... ეს ბედნიერება გამყვა, მაგრამ ყველაფერი წარმავალია.
ხუთშაბათს ნინი ვნახე, ძალიან გამიხარდა..
- როგორა ხარ? მომენატრე..
- კარგად შენ?
- მეც მიყვარხარ..
მის თვალებში რაღაც უცნაური დავინახე, არ შემიძლია ამის აღწერა.. ცრემლები წამოუვიდა..
- მე მინდოდა..
ატირდა და ჩამეხუტა..
- არ შემიძლია, არა!!! დამივიწყე...
ისევ გამექცა.. რა უნდა ვქნა? როგორ მოვიქცე? ვისთან მივიდე? ამ ფიქრებისაგან გამწარებული დათუნასთან აღმოვჩნდი.. ყველაფერი მოვუყევი.. ლამის ვტიროდი და ჩემდა გასაკვირად დათო პირველად ჩამეხუტა, მამშვიდებდა..
გავიდა დრო.. დამთავრდა ზაფხულის არდადეგები – დაიწყო სწავლა. თითქოს დავივიწყე, მაგრამ არა!!! არ მაცალა დათომ.
- ხელიდან არ გაუშვა!
- უკვე წავიდა..
- არა.. არა.. არ გესმის, მერე რა რომ არ უყვარხარ? ამიტო უნდა დაკარგო? იმეგობრე და ყველაფერი თავისთავად მოვა..
- მაგრამ...
- გაჩუმდი და ის გააკეთე რასაც გეტყვი..!!!
მართლაც ისე ვიქცეოდი როგორც დათო მეუბნებოდა. შევურიგდი, ვმეგობრობდით, უფრო მეტ დროს ვატარებდით ერთად. დათოც ძალიან დაუახლოვდა.. თითქმის და-ძმასავით იყვნენ... ბედნიერი ვიყავი.. ყველაფერი დათუნას წყალობით.. სიცოცხლე მაჩუქა!!!
ნინიმ დამირეკა.. საღამო იყო.. არა ველოდი.. ხვალ უნდა შემხვდეო..
შევხვდი.. და დათუნას ნაჩუქარი სიცოცხლე წამართვა...
- მგონი დათუნა შემიყვარდა..
მოვკვდი.. არ ვიცოდი რა მექნა.. ბოლოს თავი ხელში ავიყვანე და ვუთხარი დათოსაცთქო..
არ ვიცი რა დამემართა.. სახლში წამოვედი.. დათო შინ არ დამხვდა..
- დათო სად არის?
- ლელოს სათამაშოდ წავიდა..
სტადიონზე მარტო იდგა და ბურთს უყურებდა.. დამაინტერესა რას გააკეთებდა, ჩამოვჯექი იქვე, სტადიონთან ახლოს. ცოტა ხანი კიდევ უყურა და შემდეგ დაიწყო თამაში. მარტო თამაშობდა, მაგრამ ისეთ საოცარ მოძრაობებს აკეთებდა, თვალებს არ ვუჯერებდი..
- დათუნა!!!
- რა იყო?
- არ გინდა მეთამაშო?
- მოდი.. რას ელოდები?
დავიწყეთ თამაში.. დავივიწყეთ ყველაფერი სტადიონს იქით.. ულამაზესად ვთამაშობდით.. მოვიგე.. მაგრამ მე მხოლოდ ბრძოლა მოვიგე, ხოლო ომი წავაგე..
- დათუნა ნინი გიყვარს?
- კი ძალიან.. მინდა ნინისაც შეუყვარდე..
- ნინი გიყვარსთქო? მეგობრულად არ გეუბნები!!!
- საიდან მოიტანე?
- გიყვარს?
- გიჟი ხარ!!!
სახლში წამოვიდა.. მისმა სიტყვებმა ამატირა.. არ ვიცი რატო, მაგრამ სიხარულისგან ვტიროდი...
მეორე დღეს ნინი და დათუნა შევახვედრე.. გავარკვიე ყველაფერი..
- გიჟი ვარ დათუნ!!! ეხლა კი თქვენ იცით..
წამოვედი.. ნეტა სწორედ მოვიქეცი? რა თქმა უნდა ბედნიერი ვიყავი.. დათო ლელოს თამაშობდა.. თექვსმეტის იყო როცა ზუგდიდის გუნდში ჩაირიცხა.. თვრამეტის გახდა თუ არა თავი დაანება სპორტს და საქმოსნობა დაიწყო...
მე მაინც ვერ ვპატიობ მასე ჩემი ცხოვრების არევაში...
ამის მერე უბედური ვარ
არ ვიცი ვის რა მოვკითხო...
ალბათ მართალი ვარ რომ...




www.interpressnews.ge/ge/politika/sazogadoeba/chvenitbilisi

SPLIYVI
შენი კიდევ ერთი ნიტო განძრევა და დანძრევა ერთი იქნება იცოდე.

რა დღეში ჰყავხარ