ჩემი მეგობარი რეკავდა თავის სახლში სოხუმში. აიკლო იქ შესახლებული აფხაზები. თან არც ერჩხუბებოდა არც აგინებდა. ეკითხებოდა სად რა იყო, როგორ მდგომარეობაში, რა შეცვალეს, რა დაამატეს, რა გადააკეთეს. ისინიც ჯერ ჩხუბობდნენ და მერე მიეჩვიენ.
მერე უშიშროება დაადგა და მორჩა პრაზდნიკი.