გთხოვთ ეს თემა გადაიტანოთ მთავარზე... მინდა სურათები საბუთები დავურთო თან თემას მაგრამ არ ვიცი სურათი როგორ ავტვირთო... თუ შეძლებთ ამიხსენით.
მოგმართავთ თხოვნით ყველას...
უკვე მესამე წელი დაიწყო რაც შევქმენი დახმარების ფონდი და მხოლოდ მე ვცდილობ დახმარების მოგროვებას და ყველაფერს იმისთვის რომ რაიმე შევძლო მარა დამხმარე არ მყავს. გთხოვთ თუ ვინმემ იცის ვის მივმართო რომელ ორგაზაციას როგორ მოვიქცე რომ ვინმემ გაიგოს ჩემს შესახებ ვინც შეძლებს დახმარებას...
მოკლედ ვღწერ რის შესახებ არის დახმრება:...
მე ვარ ფონდის შემქმნელიც და ის ვისზეც არის დახმარება....
ვარ პირველი ჯგუფის ინვალიდი. დავინვალიდდი თავის ტვინის სიმსივნის გამო.. საქართველოში არ ხერხდება ჩემი განკურნება... ექიმების დასკვნით გერმანიაში არის საჭირო რეაბილიტაცია მკურნალობის კურსების გავლა ეს კი საკმაოდ ძვირი ჯდება.... და ამიტო ჩემივე სხელობის ფონდის მეშვეობით ვცდილობ დახმარება მოვიპოვო რომ შევძლო გერმანიში სამკურნალოდ გამგზავრება...
ყველაფერი კი სახლის დაკარგვით დაიწყო ბანკის ვალის გამო სახლი დავკარგეთ დავრჩი უსახლკაროდ... მას მერე შევქმენი ჩემი დახმარების ფონდი რომ მეზრუნა მშობლებზე და რომ შემძლებოდა ბინის პრობლემის მგვარება... ვცდხოვრობდი ქირით 2 წელზე მეტი რამოდენიმე სახლი გამოვიცვალე... შემდგომ გამოჩნდა კეთილი ადამიანიდა გადმომცა თავშესაფრად ფართი სადაც ამჟამად ვცხოვრობ და ქირით აღარ ვარ....
და ეხლა ვცდილობ შევძლო მთელი ჩემი ცხოვრების ოცნება ავიხდინო და გამოვჯანმრთელდე რაც წლებია მტანჯავს ესე ცხოვრება... და იმედი მაქვს ხალხის თანადგომით შევძლებ ყველაფერს....
* * *
ჩემი ისტორია ბავშვობიდან დღემდე... თუ გაინტერესებთ... ბავშვობაში ვიყავი ჩვეულებრივი ადამიანი, დავდიოდი სკოლაში ძალიან მიყვარდა სწავლა და სულ ვცდილობდი კარგად მესწავლა... მიზნად მქონდა რომ უნდა მეკეთებინა რაღაც რაც სხვისთვისაც კარგი იქნებოდა და ჩემთვისაც მინდოდა სწავლა მაგრამ ვერ ვსწავლობდი ყოველთვის როცა წიგნის წაკითხვას დავიწყებდი თავი მტკივდბოდა... თავიდან ამას ყურადღერბას არავინ აქცევდა..თუმცა დრო და დრო მიძლიერდებოდა ტკივილები მაშინაც კი როცა არაფერს ვაკეთებდი მტანჯავდა გაუსაძილისი ტკივილი ამას თან დაემატა ნერვული კრუნჩხვები რომეელიც ხშირად მქონდა ლოგინადაც ვიყავი ჩავარდნილი ვერაფერს ვეღარ ვაკეთებდი... ვიყავი ბავშვობიდანვე ჩაკეტილი... არ მყავდა მეგობრები ... როცა სათამაშოდ გავდიოდი ყველა მერიდებოდა.. არ ვიცი რატომ მაგრამ არავის არ უნდოდა ჩემთან მეგობრობა.. ეს უფრო მეტად მკეტავდა... როცა უკვე ძალიან სისტემატური გახდა ტკივილები და უკვე ვერანერი წამალი ვერ მშველოდა დედაჩემმა მიმიყვანა ექიმთან მაგრამ სანერვიულო არაფერიაო.. შემდეგ დასასვენებლად ვიყავით წასულები და როცა იქედან ჩამოვედი უკვე ცუდ მდგომარეობაში ვიყავი... დამეწყო ხელ ფეხის ჩამორთმევა კონტროლი დავკარგე ხშირად ვერც დავდიოდი.. დედაჩემმა ბევრ სხვა ექიმებთან წამიყვანა ... ექიმმა თქვა რომ ეს იყო თავის ტვინის სიმსივნე.. როცა დედამ ეს სიტყვები გაიგო ტირილი დაიწყო ჩემს დიაგნოზის პასუხზე და გავიგე რაც მჭირდა ძალიან შემეშინდა და მივხვდი რო რაღაც უნდა მომხდარიყო ძალიან ცუდი მაშინ მივხვდი მთელი ჩემი ცხოვრება რატოც ვიყავი ესეთი... ამის შემდეგ დაინიშნა ოპერაცია ოპერაციამდე ნახევარი საათით ადრე შემოვიდა "ნასვამი" ექიმი იმ დროისათვის საუკეთესო და ღიმილით უთხრა დედაჩემს ჩემი თანდასწრებით "მე ოპერაციას გავაკეთებ, მაგრამ არ ვიცი გადარჩება თუ არა"... იმწამსვე დავტოვეთ საავადმყოფო.. მერე მოხდა ისე რომ ბევრი ადამიანის დახმარებით გავფრინდით მოსკოვში.. როცა ბურდენკოს კლინიკაში მივედით და ექიმმა ალექს გალანოვმა ნახა ჩემი ანალიზის პასუხები პირველი წინადადება ასეთი იყო.. " საქართველოში 100% ით მოკვდებოდი.." ოპერაციამ დადებითად ჩაიარა მაგრამ.. საბოლოოდ ექიმმა გვითხრა რომ 1 წლის შემეგ დამჭირდებოდა მეორე ოპერაცია გაცილებით რთული.. 1 წლის შემდეგ გავიკეთე მეორე ოპერაცია.. და ზუსტად ამის შემდეგ დავრჩი ინვალიდად... ექიმმა მითხრა რომ თუ ერთი თვის განმავლობაში იქ დავრჩებოდი და გავივლიდი რეაბილიტაციის კურსს საქართველოში დავბრუნდებოდი სრულიად ჯანმრთელი ლი ადამიანი, მაგრამ ამითვის თანხა აღარ იყო საკმარისი და დავბრუნდი საქართველოში ინვალიდი... გავიდა რაღაც დრო..ვცდილობდით მენახა ექიმი ვინც გამომაჯანმრთელებდა მაგრამ უშედეგოდ გადიოდა დრო და ამ დროის განმავლობაში მეც უფრო ვიზრდებოდი და უფრო მეტად ვრწმუნდებოდი იმაში რომ ჩემს სიცოცხლეს არანაირი აზრი არ ქონდა.. უფრო მეტად ვიკეტებოდი ჩემს თავში, მტანჯავდა ის რომ არ შემეძლო ვყოფილიყავი ჩვეულერბრივი ტკივილი ფიზიკური და სულიერი უფრო მატულობდა უკვე გარეთ აღარ გავდიოდი თუ ვინმე მოვიდოდა სახლში ვიკეტებოდი ჩემს ოთახში მრცხვენოდა ჩემი ინვალიდობის.. დროთა განმავლობაში ოთახიდან მარტო მაშინ გამოვდიოდი როცა დარწმუნებული ვიყავი რომ არავინ არ იყო სახლში.. გარეთ საერთოდ არ გავდიოდი იმიტომ რომ ჩემივე თავის სიძულვილი გამიჩნდა.. ვცდილობდი რომ გამეჩინა მეგობარი ერთი მაინც მაგრამ არავინ ზედაც არ მიყურებდა... ეს უფრო მეტად მტანჯავდა და თანდათან ვრწმუნდებოდი იმაში რომ ჩემი არსებობა ზედმეტი იყო.. მინდოდა მყოლოდა მეგობარი ვინც აზრს მისცემდა ჩემს ცხოვრება მაგრამ არა ასე არ მოხდა.. ყოველთვის მრიყავდა ყველა თუ ვინმე დამიმეგობრდებოდა მხოლოდ სახში მაკითხავდა არსად არ მპატიჟებდნენ არასოდეს არ მთვლიდა არავინ ჩვეულებრივ ადამიანად ყველასთვის ერთი ინვალიდი ვიყავი ვინც უნდა ყოფილიყო სულ გარიყული და სულ სახლში მჯდომი და ამის მერე უკვე გადავწყვიტე რომ მთლიანად გამეწყვიტა კავშირი საზოგადოებასთან.ხშირად ვფიქრობდი თვითმკვლელობაზე გადიოდა წლები მაგრამ ყველაფერი უცვლელი იყო მატულობდა მხოლოდ ტანჯვა ტკივილი მარტოობა.. ხშირად ვცდილობდი რაიმე შემეცვალა არ ვნებდებოდი და ვებრძვოდი ცხოვრებას მაგრამ ყოველთვის უშედეგოდ მთავრდებოდა ყველაფერი მიუხედავად ამისა მე ყველაფერს ვცდილობდი რომ მეცხოვრა სხვებისთვის მე თუ ესეთი ცხოვრება მარგუნა ღმერთმა მე მივცემ იმ ყოველივეს სხვას რაც მე ესე მაკლია და არ მაქვს უბრალოდ ყველაფერს ვაკეთებდი სხვების კარგად ყოფნისთვის... ხშირად დავდიოდი ეკლესიაში, ვლოცულობდი ღმერთს ვთხოვდი რომ ჩემი ბედი სხვას არ გაეზიარებინა და დაეცვა ყველა ამ საშინელებისგან.. მაგრამ მაინც სახლში ვიყავი ჩაკეტილი.. ასე გადიოდა წლები...მე კი უფრო მირთულდებოდა ჯანმრთელობა უფრო მეტად დეპრესიული გავხდი მატულობა აზრები თვით მკვვლელობაზე ვოცნებობდი სიკვდილზე რომ დამთავრებულიყო ჩემი ტანჯვა, სრულიად ჩავიკეტე სახში უკვე აღარაფერი შემეძლო...მხოლოდ სიკვდილზე ფიქრით ვერთობოდი, სიკვდილი ჩემთვის ერთადერთი რამ იყო რაც მამშვიდებდა და იმედს მაძლევდა რომ ერთხელაც დამთავრდებოდა ეს საშინელება. ყოველ დღე მხოლოდ სიკვდიკლს ვხედავდი... გადავწყვიტე გავქცეოდი ცხოვრებას გავმქრალიყავი სამუდამოდ.. თან ვიცოდი რომ ამით მხოლოდ მშობლებს მივაყენებდი ტანჯვას რადგან სხვას არ ვედარდებოდი არავის...მიუხედავად ამისა მაინც გადავწყვიტე დავწერე წერილი და წავედი მივდიოდი გა ცრემლს ვერ ვიჩერებბდი არ მინდოდა ამის გაკეთება ვერ ვაპატიებდი ჩემს თავს მშობლების ესეთ ტანჯვას და ვერც ღმერთი მაპატიებდა ამ ცოდვას... ამიტო მოვბრუნდი გადავწყვიტე უფრო მეტად მეცხოვრა რწმენით მეტი შემართებით მიუხედავად იმისა რომ მე არავინ მყავდა სრულიად მარტო ვიყავი მაგრამ ჩემთან იყო უფალი და მშობლები ვინც ზრუნავდა ჩემზე და ვისაც მთელი ეს წლები ესეთი ტანჯვა გამოიარეს ჩემი კარგად ყოფინისთვის. გადავწყვიტე ცხოვრების ახლებურად დაწყება მაგრამ გავიგე რომ მალე უსახლკაროდ ვრჩებოდით... როცა სახლი ჩამოგვართვა ბანკმა და ამან უფრო იმოქმედა ჩემზე..და უფრო მეტი გააზრებით დავიწყე ყველაფრის თავიდან შექმნა მივხვდი რომ ყველაფრის მიუხედავად უნდა შევძლო და დავეხმარო მშობლებს უნდა შევძლო ყველაფერი მაგრამ რა არ ვიცოდი გამოსავალს ვეძებდი და ზუსტად ამ პერიოდში გავიცანი ერთი ადამიანი.. დღესაც ჩემი მეგობარია.. ზუსტადამ ადამიანმა მირჩია რომ დახმარება მეთხოვა ხალხისთვის შევქმენი ჩემი დახმარების ფონდი... თავიდან დავიწყე უბრალოდ ფურცლები დარიგება სადაც იყო ტექსტი ჩემს დახმარებაზე და დახმარების ნომრები რითაც მინდოდა რაიმე შელებოდა რომ დედას დავხმარებოდი ამ ურთულეს დროში.. მერე უკვე გავაკეთე დახმარების ყუთი რომ ხალხის დახმარებით შემძლებოდა რომ თანხა დამეგროვებინა ბინის ქირაობისა და ბანკის გადასახადი ვალის დასაფარად და გამოვედით პეკინზე.. რომლითაც დღემდე პეკინზე ვარ.. ერთხელაც აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულზე გამოჩნდა ადამიანი რომელმაც გამომიყო თავშესაფარი.. მთელი ცხოვრების განმავლობაში ვიქნები ამ ადამიანის მადლობელი... შემდეგ უკვე გადამაწყვეტინა ჩემმა მეგობარმა რომ თავისთვის უნდა მიმეხედა. წავედი ექიმთან მეორე მესამე ექიმთან.. პასუხი ასეთი იყო რომ მე არაფერი აღარ მიშველიდა.. ცოტა ხნის შემდეგ წავედი ჯანდაცვის სამინისტროში იქედან გამგზავნეს სხვა ექიმთან გაეცნო ჩემს ისტორიას და დასკვნა ასეთი იყო რომ საქართველოში არ აქვთ შესაბამისი ტექნიკა რომ მიმკურნალონ და რომ სხვა ქვეყნებში სრულიად განვიკურნები.. და ახლა ვცდილობ რომ ამისათის შევაგროვო თანხა... არ ვიცი რამდენი დრო დაჭირდება ამას მაგრამ მე მაინც არ ვკარგავ იმედს რომ უფლის წყალობით რაღაც გამოჩნდება და რომ ოდესმე მეც ვიქნები სრულყოფილი ადამიანი.. ამიტომ ვითხოვ დახმარებას უკვე 2 წელია..მიუხედავად იმისა რომ დღემდე ყოველ დღე ვარ ტკივილებით რომ ყოველ დღეს ვატარებ ქუჩაში ყინვასა თუ სიცხეში ვუძლებ ძალიან ბევრ ტკივილს წვალებას მე მაინც არ ვკარგავ იმედს რომ შევძლებ და მთელი ჩემი ცხოვრების ოცნებას ავიხდენ რა თქმა უნდა ხალხის დახმარებით... ამ ყველაფრის დაწერა კი გადავწყვიტე იმიტო რომ ბევრი მეკითხება რატომ ვარ ქუჩაში რატომ ვითხოვდახმარებას ბევრი სიძულვილით მიყურებს ბევრი მამცირებს მატყურა ვგონივარ ბევრიც კი თბილად მექცევა და ცდილობენ დახმარებას და ამიტო მინდოდა მომეყოლა ჩემს ცხოვრებაზე რომ იცოდეს ყველამ თუ რატომ ვარ სულ ქუჩაში დახმარების თხოვნით. უფალს ვთხოვ რომ ყველას გაშოროთ ასეთი ტანჯვა, მაგრამ თუ ჩემს ადგილას წარმოიდგენთ თავს ან უბრალოდ წარმოიდგენთ როგორი გადასატანი იყო ეს 10 წლის ბავშვისთვის და როგორ მოვიდა დღემდე ალბათ ამის მერე ღირსად ჩამთვლით რომ დამხმაროთ. და ამიტომ კიდევ ერთხელ გთხოვთ რომ როგორც შეძლებთ დამეხმაროთ.. მე 5 თეთრის მადლბობელიც ვიქნები და რათქმაუნდა ყველა თქვენგანის მადლობელი ვარ რომ მეხმარებით.
* * *
მივმართავ ყველას. ყველა ორგანიზაციას. კომპანიას. ბიზნესმენს, მთავრობას, პარლამენტს, პოლიტიკოს. არასამთავრობო და სამთავრობო ორგანიზაციებს. ეკლესიებსა და სასულიერო პირებს. ყველას ყველას ყველას ვისაც შეგიძლიათ დახმარება გთხოვთ გამოიჩინოთ ინტერესი ჩემს მიმართ, გაეცანით ინფორმაციას ჩემს შესახებ. გთხოვთ დამიკავშირდეთ და გამიწიოთ რაიმე სახის დახმარება. მესაჭიროება მკურნალობა საზღვარგარეთ, გამგზავრება და გამოკვლევების ჩატარება 4,150 ევრო. მკურნალობა 42 000 ევრო. ეს სავარაუდო დაუზუსტებელი ინფორმაციაა. რადგან მდგომარეობა რთულია დასაზუსტებლად საზღვარგარეთ გამგზავრებაა უცილებელი.
სრული ინფორმაციისთვის დამიკავშირდით 551 966 533
ეწვიეთ ჯგუფს: DAXMAREBIS FONDI
იხილეთ გვერდი: ბესიკ ჯანყარაშვილის დახმარების ფონდი
გთხოვთ დარეკოთ: 0 901 500 586 მაგთი ჯეოსელი ბილაინი.
მიმღების დასახელება. ბეისკ ჯანყარაშვილის დახმარების ფონდი
ლარის ანგარიში: ბანკის კოდი. TBCBGE22 TBC BANK GE27 TB75 8193 6080 1000 01
დოლარის-ევროს ანგარიში:TBC BANK GE44 TB75 8193 6180 1000 02
უყურეთ ვიდეო სიუჟეტს
http://www.myvideo.ge/?video_id=1894280 * * *
ყველას ვისაც შეგიძლიათ ან გყავთ ახლობელი ვინც შეძლებს აქციის კონცერტის ან რაიმე სახის საქველმოქმედო ღონისძიების მოწყობას. ჩემს დასახმარებლად. გთხოვთ ყველას ვისაც შეგიძლიათ დამიკავშირდით.
მოიწვიეთ ჯგუფში ყველა მეგობარი გააფრცელეთ გააზიარეთ ყველგან.
მესაჭიროებასაზღვარგარეთ ძვირადღირებული რეაბილიტაცია მკურნალობა. მემარტოს მიწევს დახმარების მოპოვება ჩემი სახელობის დახმარების ფონდის სახელით. რადგან მხოლოდ მე მარტო ვაგროვებ თანხას ძალიან ნელა გროვდება უზომოდ ძნელია ესეთ დიდი თანხის დაგროვება ჩემი გართულებული ჯანმრთელობით.ამიტო ნებისმიერი დახმარება ჩემთვის უზომოდ მნიშვნელოვანია.
ყველას მოგიწოდებთ თხოვნით რაიმე აქცია ღონისძიების მოსაწყობად. გააფრცელეთ ყველას უთხარით რომ გამოჩნდეს ადამიანი ვინც შეძლებს ჩემს დახმარებას.
* * *
რაც დრო გადის მით მეტად ვკარგავ იმედს იმისას რომ რაიმე მოხდება რაიმეს შევძლებ უფრო მეტად მირთულდება ჯანმრთელობა მთელი დღე ტკივილებს ვუძლებ ვცდილობ გავუძლო ყველაფერს გამოსავალს ვეძებ რა გავაკეთო ქუჩაში დგომასაც ვეღარ ვუძლებ ჯანმრთელობა აღარ მაძლევს საშუალებას რომ ესე დავიტვირთო. არ ვიცი ვის მივმართო რა უნდა ვქნა. ვაფრცელებ ინფორმაციას თუმცა არ ვიცი ნახულობს ვინმე არავინ არ მეხმიანება არც მირეკავს არც მწერენ სრული სიჩუმე გაურკვევლობა, იშვიათად ხდება მომწეროს ადამიანმა ან დამირეკოს მომცეს იმედი დანაპირები მაგრამ უკვალოდ ქრებიან მე ვერ ვხვდები რატო ხდება ესე მე ხომ მხოლოდ და მხოლოდ მკურნალობაზე ვითხოვ დახმარებას მხოლოდ ის მინდა აღარ ვიყო ესე ყოველდღიუერ ტკივილში დამღალა ტკივილით მოყენებული ტანჯვით. დავიღალე რომ ყოველ დღე მიწევს უიმედო მოლოდინი, აღარ ვიცი რა გავაკეთო ერთადერთი რის გაკეთებაც შემეძლო ქუჩაში დგომა მაგრამ ვეღარ ვუძლებ გამირთულდა ჯანმრთელობის მდგომარეობა უფრომეტად. ძალა აღარ მაქვს, გავუძლო ამ ყოველივეს არ მაქვს მაგრამ არც დამხმარე მყავს ვინც ჩემს მაგივრად შეეცდება თანხის მოპოვებას, ინფორმაციის გავრცელებასმოძებნას რაიმე გამოსავლის. უბრალოდ მე ვარ მარტო დაარ ვიცი რა ვქნა. ხალხი რომელიც ქუჩაში გავლის დროს მცირედით მეხმარება ეს არის ის რამაც დღემდე გამაძლებინა და შემაძლებინა ეს ყოველივე მაგრამ როგორღა დამეხმარება ხალხი თუ მე ვეღარ შევძლებ ვიდგე ქუჩაში. არ ვიცი უბრალოდ რა ვაკეთო ინტერნეტით ვაფრცელო ეს ყოველივე ვიქონიო მოლოდინი იმის რომ ვინმე დამეხმარება.
* * *
ძალიან ძნელია ყოველ დღე ქუჩაში დგომა დახმარების მოლოდინით, რომ ვინმე გამვლელი კეთილი ადამიანი დამეხმარება თუნდაც 5 თეთრით. ბევრია ისეთი ხალხი ვინც გადის მიყურებს სიძულვილით ზოგი მამცირებს დამცინის მაყენებს შეურაწყობას ზოგს თაღლითი ვგონივარ უბრალოდ მათხოვარი და ასე შემდეგ, მაგრამ ცოტამ თუ იცის რა ტკვილი მაქვს მთელი დღე როგორ ვცდილობ გაუძლო ამ ყოველივეს და მივაღწიო ჩემს ოცნებას შევძლო და დავაგროვო სამკურნალოდ საჭირო თანხა. ეს კი ძალიან რთულია ჩემთვის ხშირად ვკარგავ იმედს ძალას ყველაფრისას რადგან ვხვდები რომ ესე მარტოს არაფერი არ გამომივა.როდესაც ვზივარ ქუჩაში მარტო სიცივესა თუ სიცხეში. ვფიქრდები როდემდე უნდა ვიყო ქუჩაში დახმარების თხოვნით რა მოხდება მერე როდემდე მომიწევს ესე ყოფნა არ მაქვს ამაზე პასუხი უბრალოდ ვერ ვხედავ გამოსავალს იმედს თუ რა გავაკეთო. უბრალოდ ვიიმედებ თავს რომ შევძლებ ყველაფერს და მივაღწევ მიზანს, ხშირად ვეხად ნაცნობ სახეებს მაგრამ უცნობ ხალხს რომლებიც მესალმებიან დახმარებას მიწევენ. ვხედავ მოხუცებს თავადაც რომ უჭირთ მაგრამ რო მხედავენ ესე რომ ვარ დახმარებას მიწევენ ძალიან რთულია ეს ყოველივე ჩემთვის ძალიან მცხვენია ესე რომ ვარ სულ გული მტკივა ესეთი ცხოვრებით რომ ვცხოვრობ და გამოსავალი კი ჯერ არ მაქვს არ ვიცი როდემდე შევძლებ როდემდე გავუძლებ რადგან ყოველი დღე ჩემთვის ძალიან დიდი ტკივილით არის სავსე. ღმერთს მადლობას ვუხდი ყოველ დღე იმისათვის რომ არ მტოვებს მარტოს და უფლის იმედით მაქვს ძალა კიდევ შემიძლია ვებრძოლო ცხოვრებას და მივაღწიო ჩემს ოცნებას რა თქმა უნდა კეთილი ყურადღებიანი ხალხის დახმარებით შევძლებ და მივაღწევ ყველაფერს. მინდა ყველას ყველა მაგანს ვინც კი დამხმარებია ოდესმე ვინც გულთან მიიტანა ჩემი მდგომარეობა ყველას უდიდესი მადლობა მოგიხადოთ მე თვითვეული თქვენი დამსახურებით ვარსებობ დღემდე და ყველას მიმართ უზომოდ მადლობელი ვარ.
* * *
ქართველი ექიმები რატომ მექცევიან ყოველთვის ცუდად ვერ ვხვდები. ჩემი მკურნალობის ზუსტი დიაგნოზი ჯერ კიდევ გაურკეველია. ეს ყველაფერი ჯერ კიდევ ბავშვობიდან დაიწყო როცა დამიდგინეს რომ მაქვს თავზე სიმსივნე და საოპერაციოდ მომამზადეს ქირურგი ეუბნება მშობელს მე ოპერაციას გავაკეთებ ან გადარჩება ან არაო თან იცინის და როგორც მახსოვს ნასვამიც იყო. და ოპერაცია ერთ საათში იყო დანიშნული რა თქმა უნდა ოპერაცია საქართველოში არ გავიკეთე. მას მერე მრავალი წელი გავიდა შეიცვალა ტექნოლოგიები გახდა თანამედროვე სავადმყოფოები აღიჭურვა ტექნიკით. მაგრამ დღევანდელი ექიმების პასუხები ცოდნა ისევ უცვლელი რჩება. როდესაც მივდივარ ექიმთან რეაბილოტოლოგთან იმის იმედით რომ ჩამიტარდება მკურნალობა და განვიკურნები. ექიმი მპასუხობს ესე შენ რომ აგროვებ დახმარებას შენთვის რათ გინდა შენ დაეხმარე სხვებს შენ მაინც დიდი ხარ და არაფერი აღარ გეშველება... და ამ პასუხით მპასუხობს ექიმი რომლის დახმარების იმედად მივედი.... შემდგომ სხვა ექიმის იმედად რომ რაიმეს მეტყვის და მიმკურნალებს მაგრამ მპასუხობს შენ რაღა გიშველის მთავარია უარესი არ დაგემართოსო... მივდივარ ნერვოპათოლოგთან ის მეუბნება არ გაწუხებს შენ არაფერი ნუ იგონებო თავის ტკივილი რა შუაშია თვალთანო .... და ასე ემდეგ თუმცა რომ თვალზე პრობლემა სიმსივნის ოპერაციის შემდგომ გამიჩნდა .... მაგრამ როგორც იქნა გამოჩნდა ექიმი ვინც გამომიტანა დასკვნა რომ საქართველოში არ არსებობს კლინიკა სადაც მე მიმკურნალებენ.... და დასკვნა აუცილებელია საზღვარგარეთ მკურნალობა....
* * *
ჩემი ცხოვრება სადღაც გაჩერდა ყოველ დღე იმაზე ვფიქრობ რა იქნება მერე რა მოხდება როგორ ვიცხოვრო რა ვაკეთო რას შევძლებ, ნუთუ მთელი ცხოვრება მომიწევს დახმარების იმედად ვიყო, მარა როდემდე შევძლებ როდემდე ჩემი ჯანმრთელობით მე დიდხანს ესე ვეღარ გავუძლებ. მარა არანაერი გამოსავალი არ მაქვს ველოდები ვინმეს ველოდები იმ საოცრებას რომ ვინმე გაიგებს ჩემს შესახებ ვინმე ვინც შეძლებს და გამიწევს დახმარებას ისე რო დამიბრუნდეს სიცოცხლე. ყოველ ღამე მესიზმრება ჩემი სახლი რომელშიც გავატარე მთელი ცხოვრება სახლი რომელიც ჩემთვის ყველაფერი იყო ყოველი მოგონება ყველაფერი იყო ის სახლი ჩემთვის ადგილი სადაც გავიზარდე და გავატარე მთელი სიცოცხლე ერთ დღესაც უბრალოდ გაქრა ყველაფერი ბანკმა წაიღო ერთი ხელის მოსმით ის წარსული რითაც ვცხოვრობდი და მხოლოდ მტკივნეულ მოგონებად დამრჩა სახლთან ერთად კი დავკარგე ის ყველა ნივთი და ყველაფერი რაც წლობის მანძილზე გამაჩნდა. უბრალოდ ყველაფერი გაქრა ეხლა ვიქეცი მტოლვილად ჩემსავე ქალაქში სადაც უბრალოდ აღარ მაქვს სახლი არ მაქვს აღარაფერი მხოლოდ მოგონება და ტკივილი ცრემლი ჩემი ცხოვრების წარსული. მარა როგორია რეალობა და მომავალი ეს არ ვიცი არ ვიცი როდემდე შევძლებ ხალხის დახმარებით მოგროვილი თანხით ქირის გადახდას როდემდე რამდენჯერ შევიცლი მისამართს როდემდე ვივლი ქირიდან ქირაში. როდემდე გავძლებ ჩემი გართულებული ჯანმრთელობით ამ ყოველივეს. როდესმე თუ ექნება ამას ბოლო როდესმე თუ შევძლებ დავაგროვებ ან კი იქნებ და მოხდეს საოცრება და ვინმემ ვისაც აქვს საშუალება ჩემი ტკივილი გულთან მიიტანოს და ჩემი პრობლემის მოგვარება რასაც ჩემი წვალებით წლები ჭირდება მან ერთ დღეში მოაგვაროს არ ვიცი რა მოხდება არ ვიცი როგორია ჩემი მომავალი მხოლოდ ის ვიცი იმ რეალობაში რომელშიც ეხლა ვარ მხოლოდ ტკივილი ცრემლი სიცივე და წარსულის მოგონებებია.
* * *
ჩემი ისტორია ბავშვობიდან დღემდე... თუ გაინტერესებთ... ბავშვობაში ვიყავი ჩვეულებრივი ადამიანი, დავდიოდი სკოლაში ძალიან მიყვარდა სწავლა და სულ ვცდილობდი კარგად მესწავლა... მიზნად მქონდა რომ უნდა მეკეთებინა რაღაც რაც სხვისთვისაც კარგი იქნებოდა და ჩემთვისაც მინდოდა სწავლა მაგრამ ვერ ვსწავლობდი ყოველთვის როცა წიგნის წაკითხვას დავიწყებდი თავი მტკივდბოდა... თავიდან ამას ყურადღერბას არავინ აქცევდა..თუმცა დრო და დრო მიძლიერდებოდა ტკივილები მაშინაც კი როცა არაფერს ვაკეთებდი მტანჯავდა გაუსაძილისი ტკივილი ამას თან დაემატა ნერვული კრუნჩხვები რომეელიც ხშირად მქონდა ლოგინადაც ვიყავი ჩავარდნილი ვერაფერს ვეღარ ვაკეთებდი... ვიყავი ბავშვობიდანვე ჩაკეტილი... არ მყავდა მეგობრები ... როცა სათამაშოდ გავდიოდი ყველა მერიდებოდა.. არ ვიცი რატომ მაგრამ არავის არ უნდოდა ჩემთან მეგობრობა.. ეს უფრო მეტად მკეტავდა... როცა უკვე ძალიან სისტემატური გახდა ტკივილები და უკვე ვერანერი წამალი ვერ მშველოდა დედაჩემმა მიმიყვანა ექიმთან მაგრამ სანერვიულო არაფერიაო.. შემდეგ დასასვენებლად ვიყავით წასულები და როცა იქედან ჩამოვედი უკვე ცუდ მდგომარეობაში ვიყავი... დამეწყო ხელ ფეხის ჩამორთმევა კონტროლი დავკარგე ხშირად ვერც დავდიოდი.. დედაჩემმა ბევრ სხვა ექიმებთან წამიყვანა ... ექიმმა თქვა რომ ეს იყო თავის ტვინის სიმსივნე.. როცა დედამ ეს სიტყვები გაიგო ტირილი დაიწყო ჩემს დიაგნოზის პასუხზე და გავიგე რაც მჭირდა ძალიან შემეშინდა და მივხვდი რო რაღაც უნდა მომხდარიყო ძალიან ცუდი მაშინ მივხვდი მთელი ჩემი ცხოვრება რატოც ვიყავი ესეთი... ამის შემდეგ დაინიშნა ოპერაცია ოპერაციამდე ნახევარი საათით ადრე შემოვიდა "ნასვამი" ექიმი იმ დროისათვის საუკეთესო და ღიმილით უთხრა დედაჩემს ჩემი თანდასწრებით "მე ოპერაციას გავაკეთებ, მაგრამ არ ვიცი გადარჩება თუ არა"... იმწამსვე დავტოვეთ საავადმყოფო.. მერე მოხდა ისე რომ ბევრი ადამიანის დახმარებით გავფრინდით მოსკოვში.. როცა ბურდენკოს კლინიკაში მივედით და ექიმმა ალექს გალანოვმა ნახა ჩემი ანალიზის პასუხები პირველი წინადადება ასეთი იყო.. " საქართველოში 100% ით მოკვდებოდი.." ოპერაციამ დადებითად ჩაიარა მაგრამ.. საბოლოოდ ექიმმა გვითხრა რომ 1 წლის შემეგ დამჭირდებოდა მეორე ოპერაცია გაცილებით რთული.. 1 წლის შემდეგ გავიკეთე მეორე ოპერაცია.. და ზუსტად ამის შემდეგ დავრჩი ინვალიდად... ექიმმა მითხრა რომ თუ ერთი თვის განმავლობაში იქ დავრჩებოდი და გავივლიდი რეაბილიტაციის კურსს საქართველოში დავბრუნდებოდი სრულიად ჯანმრთელი ლი ადამიანი, მაგრამ ამითვის თანხა აღარ იყო საკმარისი და დავბრუნდი საქართველოში ინვალიდი... გავიდა რაღაც დრო..ვცდილობდით მენახა ექიმი ვინც გამომაჯანმრთელებდა მაგრამ უშედეგოდ გადიოდა დრო და ამ დროის განმავლობაში მეც უფრო ვიზრდებოდი და უფრო მეტად ვრწმუნდებოდი იმაში რომ ჩემს სიცოცხლეს არანაირი აზრი არ ქონდა.. უფრო მეტად ვიკეტებოდი ჩემს თავში, მტანჯავდა ის რომ არ შემეძლო ვყოფილიყავი ჩვეულერბრივი ტკივილი ფიზიკური და სულიერი უფრო მატულობდა უკვე გარეთ აღარ გავდიოდი თუ ვინმე მოვიდოდა სახლში ვიკეტებოდი ჩემს ოთახში მრცხვენოდა ჩემი ინვალიდობის.. დროთა განმავლობაში ოთახიდან მარტო მაშინ გამოვდიოდი როცა დარწმუნებული ვიყავი რომ არავინ არ იყო სახლში.. გარეთ საერთოდ არ გავდიოდი იმიტომ რომ ჩემივე თავის სიძულვილი გამიჩნდა.. ვცდილობდი რომ გამეჩინა მეგობარი ერთი მაინც მაგრამ არავინ ზედაც არ მიყურებდა... ეს უფრო მეტად მტანჯავდა და თანდათან ვრწმუნდებოდი იმაში რომ ჩემი არსებობა ზედმეტი იყო.. მინდოდა მყოლოდა მეგობარი ვინც აზრს მისცემდა ჩემს ცხოვრება მაგრამ არა ასე არ მოხდა.. ყოველთვის მრიყავდა ყველა თუ ვინმე დამიმეგობრდებოდა მხოლოდ სახში მაკითხავდა არსად არ მპატიჟებდნენ არასოდეს არ მთვლიდა არავინ ჩვეულებრივ ადამიანად ყველასთვის ერთი ინვალიდი ვიყავი ვინც უნდა ყოფილიყო სულ გარიყული და სულ სახლში მჯდომი და ამის მერე უკვე გადავწყვიტე რომ მთლიანად გამეწყვიტა კავშირი საზოგადოებასთან.ხშირად ვფიქრობდი თვითმკვლელობაზე გადიოდა წლები მაგრამ ყველაფერი უცვლელი იყო მატულობდა მხოლოდ ტანჯვა ტკივილი მარტოობა.. ხშირად ვცდილობდი რაიმე შემეცვალა არ ვნებდებოდი და ვებრძვოდი ცხოვრებას მაგრამ ყოველთვის უშედეგოდ მთავრდებოდა ყველაფერი მიუხედავად ამისა მე ყველაფერს ვცდილობდი რომ მეცხოვრა სხვებისთვის მე თუ ესეთი ცხოვრება მარგუნა ღმერთმა მე მივცემ იმ ყოველივეს სხვას რაც მე ესე მაკლია და არ მაქვს უბრალოდ ყველაფერს ვაკეთებდი სხვების კარგად ყოფნისთვის... ხშირად დავდიოდი ეკლესიაში, ვლოცულობდი ღმერთს ვთხოვდი რომ ჩემი ბედი სხვას არ გაეზიარებინა და დაეცვა ყველა ამ საშინელებისგან.. მაგრამ მაინც სახლში ვიყავი ჩაკეტილი.. ასე გადიოდა წლები...მე კი უფრო მირთულდებოდა ჯანმრთელობა უფრო მეტად დეპრესიული გავხდი მატულობა აზრები თვით მკვვლელობაზე ვოცნებობდი სიკვდილზე რომ დამთავრებულიყო ჩემი ტანჯვა, სრულიად ჩავიკეტე სახში უკვე აღარაფერი შემეძლო...მხოლოდ სიკვდილზე ფიქრით ვერთობოდი, სიკვდილი ჩემთვის ერთადერთი რამ იყო რაც მამშვიდებდა და იმედს მაძლევდა რომ ერთხელაც დამთავრდებოდა ეს საშინელება. ყოველ დღე მხოლოდ სიკვდიკლს ვხედავდი... გადავწყვიტე გავქცეოდი ცხოვრებას გავმქრალიყავი სამუდამოდ.. თან ვიცოდი რომ ამით მხოლოდ მშობლებს მივაყენებდი ტანჯვას რადგან სხვას არ ვედარდებოდი არავის...მიუხედავად ამისა მაინც გადავწყვიტე დავწერე წერილი და წავედი მივდიოდი გა ცრემლს ვერ ვიჩერებბდი არ მინდოდა ამის გაკეთება ვერ ვაპატიებდი ჩემს თავს მშობლების ესეთ ტანჯვას და ვერც ღმერთი მაპატიებდა ამ ცოდვას... ამიტო მოვბრუნდი გადავწყვიტე უფრო მეტად მეცხოვრა რწმენით მეტი შემართებით მიუხედავად იმისა რომ მე არავინ მყავდა სრულიად მარტო ვიყავი მაგრამ ჩემთან იყო უფალი და მშობლები ვინც ზრუნავდა ჩემზე და ვისაც მთელი ეს წლები ესეთი ტანჯვა გამოიარეს ჩემი კარგად ყოფინისთვის. გადავწყვიტე ცხოვრების ახლებურად დაწყება მაგრამ გავიგე რომ მალე უსახლკაროდ ვრჩებოდით... როცა სახლი ჩამოგვართვა ბანკმა და ამან უფრო იმოქმედა ჩემზე..და უფრო მეტი გააზრებით დავიწყე ყველაფრის თავიდან შექმნა მივხვდი რომ ყველაფრის მიუხედავად უნდა შევძლო და დავეხმარო მშობლებს უნდა შევძლო ყველაფერი მაგრამ რა არ ვიცოდი გამოსავალს ვეძებდი და ზუსტად ამ პერიოდში გავიცანი ერთი ადამიანი.. დღესაც ჩემი მეგობარია.. ზუსტადამ ადამიანმა მირჩია რომ დახმარება მეთხოვა ხალხისთვის შევქმენი ჩემი დახმარების ფონდი... თავიდან დავიწყე უბრალოდ ფურცლები დარიგება სადაც იყო ტექსტი ჩემს დახმარებაზე და დახმარების ნომრები რითაც მინდოდა რაიმე შელებოდა რომ დედას დავხმარებოდი ამ ურთულეს დროში.. მერე უკვე გავაკეთე დახმარების ყუთი რომ ხალხის დახმარებით შემძლებოდა რომ თანხა დამეგროვებინა ბინის ქირაობისა და ბანკის გადასახადი ვალის დასაფარად და გამოვედით პეკინზე.. რომლითაც დღემდე პეკინზე ვარ.. ერთხელაც აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულზე გამოჩნდა ადამიანი რომელმაც გამომიყო თავშესაფარი.. მთელი ცხოვრების განმავლობაში ვიქნები ამ ადამიანის მადლობელი... შემდეგ უკვე გადამაწყვეტინა ჩემმა მეგობარმა რომ თავისთვის უნდა მიმეხედა. წავედი ექიმთან მეორე მესამე ექიმთან.. პასუხი ასეთი იყო რომ მე არაფერი აღარ მიშველიდა.. ცოტა ხნის შემდეგ წავედი ჯანდაცვის სამინისტროში იქედან გამგზავნეს სხვა ექიმთან გაეცნო ჩემს ისტორიას და დასკვნა ასეთი იყო რომ საქართველოში არ აქვთ შესაბამისი ტექნიკა რომ მიმკურნალონ და რომ სხვა ქვეყნებში სრულიად განვიკურნები.. და ახლა ვცდილობ რომ ამისათის შევაგროვო თანხა... არ ვიცი რამდენი დრო დაჭირდება ამას მაგრამ მე მაინც არ ვკარგავ იმედს რომ უფლის წყალობით რაღაც გამოჩნდება და რომ ოდესმე მეც ვიქნები სრულყოფილი ადამიანი.. ამიტომ ვითხოვ დახმარებას უკვე 2 წელია..მიუხედავად იმისა რომ დღემდე ყოველ დღე ვარ ტკივილებით რომ ყოველ დღეს ვატარებ ქუჩაში ყინვასა თუ სიცხეში ვუძლებ ძალიან ბევრ ტკივილს წვალებას მე მაინც არ ვკარგავ იმედს რომ შევძლებ და მთელი ჩემი ცხოვრების ოცნებას ავიხდენ რა თქმა უნდა ხალხის დახმარებით... ამ ყველაფრის დაწერა კი გადავწყვიტე იმიტო რომ ბევრი მეკითხება რატომ ვარ ქუჩაში რატომ ვითხოვდახმარებას ბევრი სიძულვილით მიყურებს ბევრი მამცირებს მატყურა ვგონივარ ბევრიც კი თბილად მექცევა და ცდილობენ დახმარებას და ამიტო მინდოდა მომეყოლა ჩემს ცხოვრებაზე რომ იცოდეს ყველამ თუ რატომ ვარ სულ ქუჩაში დახმარების თხოვნით. უფალს ვთხოვ რომ ყველას გაშოროთ ასეთი ტანჯვა, მაგრამ თუ ჩემს ადგილას წარმოიდგენთ თავს ან უბრალოდ წარმოიდგენთ როგორ<
გთხოვთ დახმარებას, ბესიკ ჯანყარაშვილის დახმარების ფონდი
