
გუშინ აეროპორტში კიდევ ერთი მობრუნებული ემიგრანტი გავაცილეთ უკან. ასე 7-8 თვის წინ ჩამოვიდა, 18 წლის წინ წასული. იმ იმედით რო შეძლებდა საქართველოში ისევ დაფუძნებას.
ძალიან სამწუხაროა, რო ეს არ მოხდა.
ძალიან.
შეიძლება ბევრს არ ესმის, თუ რა ცხოვრება აქვს ემიგრანტს.
რა პროცესების გავლა უწევს. როგორც ფიზიკური ისე მორალურ-ემოციური თვალსაზრისით.
ბოლო იმედი, ხანდახან ისევ საქართველოში ჩამოსვლაა
და აი. ეს იმედებიც საპნის ბუშტივით ქრება.
2 დღის ემგრანტებზე არ ვლაპარაკობ! ერთი კვირით რო ჩავლენ გერმანიაში ან ჩეხეთში (ან სხვაგან) და "კარტული რო ავიცკდებატ"
ის კი არა, ერთი ყოფილი თანამშრომელი მუშაობს აშშ "მწვანე ბარათის ლოტორეის" შესავსებ ბიუროში. და ასეთი შემოსევა არასდროს არ გვქონიაო.
რამდენიმე წლის წინ დავბრუნდი, 22 წლის წინ წასული, და რა სამწუხაროა, თუ თავში მოყვანილი ამხანაგის ბედს გავიზიარებ.
ალბათ "იმედი" ბოლოს კვტება!
ცუდია