axalirevolucia
Super Mishist
ჯგუფი: Members
წერილები: 27534
წევრი No.: 99354
რეგისტრ.: 8-September 09
|
#55379349 · 18 Oct 2019, 08:36 · · პროფილი · პირადი მიმოწერა · ჩატი
ანაგრძნობის ანატომია
მარტივია არადა.
ვის ადგილზეც თავს წარმოიდგენ, იმას გულშემატკივრობ.
მინახავს კადრები ფილიპინებიდან, სადაც
ექსტრემისტ ქრისტიანთა სექტის ათამდე ( რაც ჩანდა კადრში) წარმომადგენელი მეტრნახევრიანი გაშიშვლებული ხმლებით დაერივნენ პოლიციელებს მათი მოკვლის მიზნით. პოლიციელები გარბოდნენ და როდესაც თავზემოთ ხმალამოწვდილი თავდამსხმელი ყიჟინით მიუახლოვდებოდა, ესროდნენ პისტოლეტით და კლავდნენ.
ჩემს თვალწინ 4 თუ ხუთი კაცი მოკლეს.
პოლიციელები გარბოდნენ და თავდამსხმელები მისდევდნენ, სანამ ტყვია არ გააჩერებდათ.
ეს ამბავი ჩემთვის 5 წუთიანი აღშფოთება შეშფოთებისა, სინანულის, გულისრევისა და თანაგრძნობის შემდეგ, გადაიქცა უცნაურ ამბად იმის საილუსტრაციო ამბათ, თუ როგორი შეიძლება იყოს ქრისტიანი ეხსტრემისტი და რომ რელიგიური ექსტრემიზმი ფილიპინებზე ავიდა ასეთ მწვერვალზე. იმ ადამიანების სიკვდილები ( პირდაპირ ეთერშტ) ჩემთვის ფოლკლორული, გეოგრაფიული, სოციოლოგიური და ფსიქოლოგიური თვალსაზრისით საინტერესო შემეცნებით ფაქტად დარჩა.
ამ შემთხვევაში თანაგრძნობა არ გამიჩნდა ადამიანების მიმართ, ვის ადგილზეც ვერაფრით წარმოვიდგინე თავი. საქმე ( მარტო) სიშორეში არაა, არამედ იმ ადამიანების საქციელშია, მე მათ ვერაფრით ვუთანაგრძნე სიცოცხლეში და.. ვერც მათმა სიკვდილმა გამიჩინა 5 წუთზე მეტი ხანგრძლივობის თანაგრძნობა.
თუ კურიერში მეტყვიან, რომ მომცრო თვითმფრინავი იგივე ფილიპინებში ჩამოვარდა, თანაგრძნობა მექნება, მაგრამ იგივე თვითმფრინავი აქეთ რომ ჩსმოვარდეს ართვინში, სტავროპოლში, განჯაში ან სტეპანაკერთში, თანაგრძნობა გაცილებით მეტი მექნება.
თუ მეტყვიან რომ ტერორისტმა თავი აიფეთქა ოღონდ გეგმით გათვალისწინებულზე ადრე და სხვა არავინ მომკვდარა, სულაც არანაირი თანაგრძნობა მექნება,
თუ მითხრეს, რომ თერორისტის აფეთქების შედეგად ავტობუსში 7 სკოლაში მიმავალი ბავშვი მოკვდა, ალბათ ერთი კვირა ვიფიქრებ ამ კოშმარზე.
თუ მეტყვიან, რომ სამმა პოლიციელმა ალაბამაში ხელკეტებით სასიკვდილოდ სცემეს მოზარდი ზანგი, აღვშფოთდები, თუ მეტყვიან რომ თეთრი მოზარდი, უფრო აღვშფოთდები და ვუთანაგრძნობ, თუ მეტყვიან რომ იგივე ამბავი საქართველოში მოხდა, ბრაზისგან და თანაგრძნობისგან, ამ ამბავს არასდროს დავივიწყებ.
მოკლედ, მეტად ვუთანაგრძნობ მას, ვის ადგილზეც მეტად წარმოიდგენ თავს.
მე ნაკლებად ვუთანაგრძნობ ერაყში და ავღანეთში დაღუპულ ამერიკელებს, მეტად ქართველებს, უფრო მეტად საქართველოს ომებში დაღუპულებს და სრულიადაც არა ჩვენი ომების მოწინააღმდეგე მხარეზე მებრძოლის დაღუპვას.
რატომ?
იმიტომ რომ მათ ადგილას მე ვერცართ შემთხვევაში აღმოვჩნდები.
აი, გაზი თუ აუფეთქდა ოჯახს მეტად ვუთანაგრძნობ, ვიდრე მანქანაში თუ აუფეთქდა გაზის ბალონი, რატომ? ისევ და ისევ იმ მიზეზით, გაზი სახლში მაქვს, მანქანაში კი არა.
მე თქვენთან ერთი კითხვა მაქვს, რატომ გაუჩნდა ჭედიას, გვირგვლიანსა და სომხიშვილს შორის ყველაზე მეტი თანაგრძნობა გვირგვკიანის მიმართ?
ჩემს პასუხს იგივე პრინციპით ვხსნი.
ჩვენ უფრო ნაკლებად წარმოვიდგინეთ საკუთარი თავი წვერიახოს მთაზე ან გელმანდის პროვინციაში, ვიდრე ყირაზე მყოფ თავხედად შარდენზე.
პოტენციურ გაერთიანებულ საშუალოსტატისტიკურ "ჩვენს" მოკვლა გაუბედეს შარდენზე, ომში კი გიჟები წავიდნენ.
გუშინწინ წყალდიდობას მძინარე ადამიანები ემსხვერპლნენ / პლიუს 27 განგაში თავში/ მაგრამ ისინი ხო გარაჟში ცხოვრობდნენ /მინუს 22 ძილისპირული/.
ბოროტი ვარ .
მაგრამ ვითომ შენზე უფრო?
გუშინ ტვ-ში იყო, " კოსტა რიკაში ძლიერი მიწისძვრის შედეგად 55 წლის ქალბატონი გარდაიცვალა"
კარგია რომ 55 ადამიანი არა და მხოლოდ ერთი 55 წლის ქალბატონი.
მაგრამ ცოდვას ვამხელ, კოსტა რიკადან სულ არ მინდა მიწისძვრის შესახებ ინფო, თუკი მხოლოდ ერთი ადამიანი დაიღუპა.
7 მილიარდიან დადამიწაზე ხომ ყოველდღიურად 200 000 ადამიანი კვდება, რომელთაგან 2000 სიკვდილი ჩეხოვის, ჩოხელის და ოჰენრის ხელში გულსაც აგიჩუყებს და მთელი ცხოვრების მანძილზე დაგამახსოვრებს.
დანარჩენი 198000 ადამიანის სიკვდილი კი რუტინაა, რომელსაც ვერ შეცვლი და აფც უთანაგრძნობ, იმიტომ რომ ფიზიოლოგიური სიბერე და ასაკით კუთვნილი სიკვდილი ჯერ ადრეა.
აი, მიწისძვრაში ჩემი თავი მეტი ალბათობით წარმომიდგება, იმიტომ რომ მიწისძვრა შეიძლება აქ და ახლა მოხდეს და არა ათწლეულების შემდეგ.
მე მაინტერესებს, რატომ უთანაგრძნო საქართველომ უფრო მეტად გვირგვლიანსა და ვაზაგაშვილს ვიდრე ჭედიას და დვალიშვილს?
დავიჯერო ასე ძნელია წარმოიდგინო თავი წვერიახოს მთაზე მდბრძოლად და ასე ადვილია წარმოიდგინო თავი გვირგვლიანად და ვაზაგაშვილად?
და თუ ასეა, რატომ?
და კიდევ, რატომაა ასე ძნელი უთანაგრძნო ბიძინას?
ცუდი ჯარისკაცები ხართ და თავი გენერლად (წინამძღოლად ) ვერ წარმოგიდგენიათ?
არადა, არა ხართ ცუდი ჯარისკაცები, ღრმად ისუნთქეთ და თქვენც შეძლებთ პრეზიდენტის თანაგრძნობას.
--------------------
ტვინის კერხერი VS ტვინის უნიტაზის მარჯანი.
ბიძინა უნდა გაბანძდეს!
|
თანაგრძნობის ანატომია, რემეიკი. 1 სიტყვა შევცვალე. ექსპერიმენტია.
