ადამიანს ბედნიერებისათვის სჭირდება დიადი სამშობლო, ქართველებს გვაქვს დიდებული სახელოვანი ისტორია

აშკარაა, რომ ქართველებმა 1990 წლის შემდეგ დავკარგეთ ერთმანეთის სიყვარული და მას შემდეგ რაც დრო გადის, მით უფრო გულგრილნი ვხდებით ერთმანეთის მიმართ. ჩვენი პატრიოტიზმიც მოიკოჭლებს. ჩვენ ვეღარ ვიღწვით ჩვენი სამშობლოს სიდიადისთვის. ოთხი საუკუნის წინ ირანში გადასახლებულ ფერეიდანელ ქართველებს შემორჩათ საქართველოს ის სიყვარული, რომელიც ჩვენ აღარა გვაქვს. ისინი ცდილობდნენ ცისარტყელაში გადახტომას რათა სამშობლოში დაბრუნებულიყვნენ. რას ფიქრობთ ასე რამ დაგვაძაბუნა და რა უნდა ვქნათ, რომ სამშობლოს სიყვარული დავიბრუნოთ?

ვაჟა ყავა დალიე თუ სტოპკა ჩოურტყი დილაადრიან?

მსგავს პათეტიკას რომ უკუეფექტი აქვს, ვეღარ უნდა მიხვდეთ?

ადამიანურ ენაზე რომ ვთარგმნოთ - სწავლა და შრომა აღარ არის მოდაში, შესაბამისად - კომპეტენცია და პროფესიონალიზმი, ენთუზიაზმი გვაკლია ყველაფერში
* * *

ისე არის სიმართლე ამაში. მანანამდე სახელმწიფო ადმინისტრაციაზე რუსები ზრუნავდნენ, შესაბამისად ჩვენც მეტი დრო გვრჩებოდა ერთმანეთის სიყვარულისთვის.

ეგ კი არა და, ბონუსად ნატაშებსაც ვესიყვარულებოდით ხოლმე.