ახლა ასე პირდაპირ ნუ გაიგებთ, 80 წლის ბებიები გაჟიმეთო არ უთქვამს.
45-50 წლის ქალი ხშირად ბებია ხდება და ქმრისგან მივიწყებული თვლის რომ ცხოვრება დამთავრდა და
თავი შვილიშვილების მოვლას უნდა შესწიროს.
დიდად კეთილშობილური საქმე იქნება კიდევ ერთი გაფანცქვალების შანსის მიცემა მათთვის.
პრინციპში არც სხვებს აწყენდა ეს.
ერთი კარგი ლექსი აქვს შოთა ნიშნიანიძეს ამასთან დაკავშირებით.
ისეთი ვინმე რომ შემხვდებოდეს,
გამიღვიძებდეს წამით იმედებს,
ჩემი ცხოვრების შემოდგომამდე
ერთ აპრილს მაინც წამიკიდებდეს.
მასულელებდეს, მიბნევდეს თავგზას,
მისი თვალების ჩუმი ბრძანება.
გოშიასავით ატეხდეს წკავწკავს
ჩემი ლომური ამპარტავნება.
არ დავირცხვენდი, გითხრათ სიმართლე
არა და არა, არ დავირცხვენდი.
ოღონდ მიყვარდეს, მართლა მიყვარდეს,
გახელებამდის... თავდავიწყებით...
ოღონდაც, ღმერთო, გარდასულ ყრმობის
ისევ მარგუნე უცხო თრიაქი...
ის ღვთაებრივი მაცდური თრობა
შიში, ცახცახი და ფორიაქი...
ვინც გაიგებს, გაიგებს. ვინც არა და ....
ქოცი - განვითარების უმდაბლესი საფეხური.
აცდუნე ბებია!
