წვიმდა და ერორს ებურა თალხი,
დუმდა მიხეილ და მისი ხალხი.
გულღვიძრად იყო ნაცების შირმა,
ლურსმნებს კუბოსთვის კვლავ სჭედდა ირმა -
ისევე მოთქმა, და ისევ ცრემლი!
გაფითრებული იდგა ნაცმრევლი.

თქვენ ძმანო ჩვენო, ავო ნაცებო,
ზოგნო ვერაგნო, ზოგნოც კაცებო,
ძველმა მდინარემ, ძველი დინებით
ხომ არ გაგგუდათ პირღებინებით.

შენ ჩემო ტემარტ, შენც ჩემო დიდგორ,
ადესის ხომ არ გაწყინათ სიტკბომ,
ჩემო ექსპერტო, მახო და ლევან
ნამეტან გასხვლით რომ ავნეთ მტევანს.

გასრულდა, გაქრა ოცნება თქვენი,
არც სილაღე გაქვთ, არც ვნება მერნის.
დასრულდა ჩხუბები, მიორჩა დებოში,
მატარებელი შედგა დეპოში.