ზღაპარი უსათაუროზე, ერთად დავწეროთ ანდერსენცი

იყო და არა იყო რა, ტიმზე უკეთესი რა იქნებოდა, იყო ერთი უსათაუროელი.

» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «

დალშე გააგრძელეთ

მას ერქვა დათო
ანუ ტრაკი

მიიხედა ამ უსათაუროელმა, მოიხედა და იგრძნო, რომ მარტო იყო.
მერე მაღლა აიხედა და ტიმს უთხრა:

» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «

დალშე გააგრძელეთ

MRlurch
მშრალად იწყებ, სასიუჟეტე განვრცობის დიაპაზონს კვეც, ცოტა დრამატურგია უნდა გაგერია

...ცხრა მთასა და ცხრა ზღვას იქით, იქ სადაც ყოველ დღე-ღამ სინათლისა და სიბნელის ჭიდილის ფონზე, სრულ ქაოსში, ერთი თავზე ხელაღებული შავი მარგალიტი - სახხელად "უსათაურო" ბრწინავდა.
დღეში ას გზასაცდენილ მეტორს იზიდავდა, მარგამ მისი განსაკუთრებულობა ოთხმოცდაცხრამეტს ჰაერში წვავდა და მიწაზე ფერფლად ადენდა...
ამ შავ მარგალიტს შეჩვეოდა, ფესვებიც კი გაედგა უსათაუროს ლეგენდას, ვინმე ტიმს...
ტიმი იყო (დალშე განაგრძეთ)...

ტიმი ერთი ხელ მოცარული, მარტოხელა კაცი იყო. ძირითად დროს ქუჩაში ხეტიალსა და ამაო ფიქრში ატარებდა.
მას არავინ იცნობდა, თუმცა კი მთელი ქალაქი იცნობდა, უფრო კი სცნობდა რადგან არასოდეს რჩებოდა მისი შესახედაობა თვალს მიღმა.
იგი იყო(დაახლოებით ისეთი ტიპი როგორიც მე ვარ, კაი როჟა ) ამიტომ მანდილოსნები მას მუდამ ეტრფოდნენ, ტიმს კი სხვა საფუქრალი ჰქონდა, მას უაზრობაზე უნდა ეფიქრა, მთელი მსოფლიოს უაზრობა მას ეტვირთა რათა სხვებს თავიანთი ცხოვრება აზრიანად გაეტარებინათ, ეს იყო მისი მსხვერპლშეწირვა.

ერთხელაც ტიმი მოდის და მაგარი გოგო გაეჩითა
გააგრძელეთ
(ვაახ ჩემი მუზა მოვსდღან, სდ წავიდა, ეხლა საშაურმეში რომ არ ვიჯდე უკეთესს დავწერდი)