საქართველოს დღეს აქვს "ევრპული კურსი", მაგრამ აღმოსავლეთ აზიის ქვეყნები ევროპაზე ასევე განვითარებულნი არიან
და აზიურ მოდელებს (იაპონია, სამხრეთ კორეა, ტაივანი) აქვს ბევრი უპირატესობა ევროპასთან შედარებით.
1. თვითმყოფადობა
აზიურ ქვეყნებში უდიდესი მნიშვნელობა ენიჭება ეროვნული და კულტურული თვითმყოფადობის შენარჩუნებას,
მაშინ როცა ევროკავშირში დამკვიდრდა მულტიკულტურიზმი და ეთნიკურ-რასობრივ-კულტურული სიჭრელე.
2. მიგრაციები
ევროკავშირში მულტიკულტურიზმის ფონზე ხდება უცხოელი მიგრანტების შესახლება.
ევროპელი ერები ბერდება და მათი თანდათანობითი ჩანაცვლება ხდება მიგრანტების მიერ.
აღმსოავლეთ აზიაში კი პირიქით, უდიდეს მნიშვნელობას ანიჭებენ დემოგრაფიულ ბალანსს
და გლობალიზაციის ფონზეც კი არაფერი ემუქრებათ.
3. კრიმინალი
ევროკავშირში მიგრაციების გაზრდამ გამოიწვია კრიმინალის კატასტროფული ზრდა, აღმოსავლეთ აზიის ქვეყნებში კი წესრიგია.
2016 წელს იაპონიაში, სამხრეთ კორეასა და ტაივანში იყო იმაზე უფრო დაბალი კრიმინალის დონე, ვიდრე ევროპის ნებისმიერ ქვეყანაში.
მეტიც, ჩინეთშიც კი უფრო დაბალი კრიმინალის დონე იყო, ვიდრე მიგრანტებით სავსე საფრანგეთში, ბრიტანეთში, იტალიაში, შვედეთში
და სხვა არაერთ ევროპულ ქვეყანაში.
მსოფლიოში ყველაზე დაბალი კრიმინალის დონე სამხრეთ კორეაში დაფიქსირდა, მაშინ როცა შვედეთმა უკვე რუსეთსაც გადაუსწრო კრიმინალის ინდექსით.
4. ტერორიზმი
ევროკავშირის ღია კარის პოლიტიკას შედეგად მოყვა ტერორისტული აქტების გახშირება.
მხოლოდ 2014-2017 წლებში ევროპაში მოხდა 24 ტერორისტული აქტი. დაიხოცა და დაიჭრა უამრავი ადამიანი.
მათი უმეტესობა კი ყველაზე ტოლერანტულ საფრანგეთში დაფიქსირდა
ასევე ბრიტანეთსა და გერმანიაში.
ყველა გამოკითხვით ევროპის მოქალაქეები თავს უსაფრთხოდ არ გრძნობენ.
ამ დროს კი იაპონიაში, ტაივანსა და სამხრეთ კორეაში არც ერთი ტერორისტული აქტი არ მომხდარა.
5. ეკონომიკა და პოლიტიკა
დღეს დასავლეთის ეკონომიკებში კაპიტალისტური კორპორაციები კულისებიდან მართავენ პოლიტიკურ პროცესებს.
სწორედ მათ მიერ ხდება მიგრაციების წახალისება და იაფი მუშა ხელის შემოყვანა ქვეყანაში,
რასაც შემდეგ "მულტიკულტურიზმის" სახელით აპრავებენ მათ მიერ დაფინანსებული პარტიები, ენჯეოები და ტელევიზიები.
აღმოსავლეთ აზიაში კი პირიქით, სახელმწიფო ძლიერია და აქტიურად ერევა ეკონომიკაში. მკაცრ კონტროლსაც უწევს და დახმარებასაც.
იაპონიამ, სამხრეთ კორეამ და ტაივანმა სწორედ სახელმწიფო ბანკებისა და ინვესტიციების საშუალებით მოახერხეს უსწრაფესი განვითარება
და თან ისე, რომ იაფი მუშა ხელის შემოსახლებას პრაქტიკულად არ ახდენენ.
დღეს კი ჩინეთი ვითარდება მსგავსი მოდელით და მორიგ ეკონომიკურ სასწაულს ახდენს.
ერთ მხარეს არის იაპონია, სამხრეთ კორეა და ტაივანი, რომლებიც ერთდროულად არიან ზე-განვითარებული და ამავე დროს კონსერვატიული ქვეყნები.
მეორე მხარეს კი ევროკავშირი, სადაც ეროვნული ნიჰილიზმია და ადგილობრივ ერებს უცხოელი მიგრანტები ანაცვლებენ.
რომელი მოდელი და გირჩევნიათ?
This post has been edited by androabuladze on 25 Jun 2017, 15:39
საქართველოს აზიური კურსი, ძალა აზიაშია
