ბევრი წელი გავიდა ამ ამბიდან და გულში მიდევს ვერც ვერავის ვეუბნები
ამიტომ გადავყწვიტე აქ მაინც დავწერო
პატარები ვიყავით და ვარკეთილში სადაც ვიზრდებოდით ერთი ამაღლებული მიტოვებული შენობა იყო, იქიდან კვერცხებს ან პატარა ქვებს ვესროდით ხოლმე მანქანებს. მერე ჩერდებოდნენ მძღოლები და გინებით მოგვზდევდნენ, მაგრამ რას დაგვიჭერდნენ ისეთი საძრომიალო ადგილები იყო რომ გავრბოდით და კაციშვილი ვერ გვპოულობდა. ხშირად ჩაგვიმტვრევია კიდეც მანქანის შუშა.
ერთხელ მახსოვს ჩვენი უფროსი უბნელი დავინახეთ ამ "ბირჟაობის და უსაქმურობის დროს" მოდიოდა ტროტუარზე. ჩვენ ზევიდან ვუყურებთ ჩვენი ადგილიდან სადღაც 20 მეტრით მაღლა ვართ. ჩემმა მეგობარმა (მაშინ ვმეგობრობდით) მოზრდილი ქვა აიღო და ჩვენც უცებ აღტაცებით გადავიხედეთ აბა თუ მოარტყამდა. იმ მომენტში რაღაც სხვანაირი გრძნობა გვქონდა არც გვიფიქრია რომ მართლა მოხვდებოდა ან დაზიანდებოდა ან რამე მსგავსი, თვითონ ადრენალინის მომატებით ვიღებდით კაიფს
ამანაც ისროლა ქვა და ვუყურებთ როგორ უახლოვდება საკმაოდ მოზრდილი ქვა ნელა, თან ჩქარა მიქრის მისი თავისკენ. ეს კაცი ჩვენს კორპუსებთან ცხოვრობდა, მოჩხუბარი და ბრაზიანი მეზობელი იყო, ხმაურზე და გინებაზე სულ შენიშნვებს გვაძლევდა და არ გვიყვარდა საერთოდ.
ბოლო კადრები მახსოვს რომ უკვე 100%ით დარწმუნებული ვიყავი რომ ეს ქვა მოხვდებოდა თავში, რატომღაც უზუსტესი სროლა გამოუვიდა ჩემს მეგობარს
მოხვდა და ხმა ჰქონდა ისეთი გეგონებოდა ხის მაგიდაზე დავარდა მძიმე რკინა, რაღაც მოგუდული ხმა იყო. ეგრევე შემოვბრუნდით და უხმოდ გავიქეცით. სხვა შემთხვევებში მოვრბოდით და ვიცინოდით, ვყვიროდით ხოლმე, გვიხაროდა. ამ შემთხვევაში მარტო სირბილის და ხმამაღალი სუნთქვის ხმები გვესმოდა ერთმანეთის. ყველანი სახლებში გავიქეცით. მე პირადად 2 კვირა აღარ ჩავდიოდი ეზოში.
ეს თემა იმდენად დიდი სტრესი იყო ჩვენთვის რომ ამან განაპირობა თუ გარდატეხის ასაკმა და სკოლის არდადეგების დამთავრებამ არ ვიცი მაგრამ ეს მეგობრებიც აღარ მინახავს შემთხვევით თუ ვნახავდი ხოლმე ქუჩაში ან სახლში მისვლისას. არც გვილაპარაკია მომხდარზე. ტაბუ დაედო ავტომატურად თემას.
მაშინ ვიქნებოდით 15-16 წლისები.
2 წლის წინ ვნახე ეს კაცი ინვალიდების სავარძელში, თავისი შვილი მოაკატავებდა, ეს კაცი ჩუმად იჯდა და გაშტერებული იყურებოდა. იმ წამსვე გული ამიჩქარდა, მაგრამ თავი დავიმშვიდე სიბერის გამო იქნება მეთქი. (არადა არარის ეგეთი ხანშესულიც). გუშინ ვნახე კიდევ ეზოში. კაცს ბურთი მიუგორეს შემთხვევით ბავშვებმა და რეაქცია არ ჰქონდა. არც გაუხედავს.
ის მეგობარი რომელმაც ქვა ისროლა დღეს პოლიტიკაშია... ახალგაზრდა ბიჭია, კიდევ კარგი წარმატებული ვერაა მაგრამ უმრავლესობამ იცით ვინც არის. სახელს და გვარს ვერ ვიტყვი შეგნებულად. ეს ცოდვა გულზე მადევს რამდენი წელია უკვე, ხან მიმავიწყდება ხან მახსენდება. რაც დრო გადის უფრო მძაფრად.
თავი დამნაშავე მგონია მეც.
არ ვიცი რატომ ვწერ აქ ალბათ იმიტომ რომ რეალობაში ვერ მოვუყვები ვერავის. მაგრამ ბოდიში მინდა მოვუხადო იმ ოჯახს და იმ კაცს
ბავშვობის ცოდვა, აღიარებითი ჩვენება
