ადრეც ეგრე იყო, თუ რამდენიმე საავტორო რეჟისორს არ ჩავთვლით.
ილფი და პეტროვი რო იყვნენ ამერიკაში 1920-იანებში. მაშინ ჰოლივუდში მიიწვია MGM-ის შეფმა თუ არ ვცდები და
მერე წერდნენ, საბჭოთა კავშირში რო კინოს გადაღებას ეძახიან,
იქ გაკეთებას და ისევე აკეთებენ, როგორც ჩვენთან ტრაქტორებსო.
მოთხოვნა-მიწოდების ბაზარია ზოგადად.
არ მიდის მასა ინტელექტუალურ ფილმზე.
იანკებს უაზრო ბეისბოლი და კიდე უფრო უაზრო ამერიკული ფეხბურთი ურჩევნიათ ნამდვილ ფეხბურთს.
რაზეა საერთოდ საუბარი.
ეს საერთო ფონია, თორემ ისე გამონაკლისებიც ბლომადაა.
მაგალითად ნოლანი, ზემეკისი, შიამალანი, რავი ბევრი კაი ფილმის მკეთებელია.
და ბევრიც მოდის.
ევროპაში სხვანაირ კინოს იღებენ.
უფრო ადამიანურს.
იაპონური შოუები როა, შპაკატით სირბილში რო ეჯიბრებიან ერთმანეთს და მსგავსი კვერცხობები.
იქაური აუდიტორია აფანატებს მაგაზე. ჰენტაი მომღერლები ყავთ და ჰენტაი ნაშები უკვე.
ამას ქართველი რას გაიგებს. და არც უნდა გაიგოს.
ჩვენ ჩვენი ჰენტალიტეტი გვაქ, ჩვენი ღირებულებები და ფასეულობები, მაგრამ ეს იმას ხო არ ნიშნავს, რომ იაპონელები პაგალოვნა სირები არიან.
ეხლა შენ რო კინო მოიყვანე მაგალითად
ისეთი პონტია ქართულ კინომატოგრაფზე ერმალო მაღრაძის "აპოკალიპსით" რო იმსჯელო.
კაი ბიჩი ხარ, საჩირბოროტო ტემებს ხსნი...
This post has been edited by zumbito on 19 Apr 2016, 20:15 
კინემატოგრაფია გაუფასურდა და ჩაბანძდა
