ერთი ფენომენის შესახებ, განვაზოგადოთ რათაცდავინახოთ მეტი

თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით გახლდით მივვლინებული რაიონულ სააავადმყოფოში.

იმის მიუხედავად, რომ დრამატული სიტუაციებიც იყო, რიგებიც, ლოდინიც, ადგილების უკმარობა, დერეფანში პაციენტების წოლა, საკაცეებზე პაციენტთა საათობით გაჩერება.. ათი დღის განმავლობაში 1 (ერთი) ხმამაღალი სიტყვა, საყვედური , მითუმეტეს ჩხუბი არ გამიგია მოქალაქეთაგან.

პირადი გამოცდილებიდან მსგავსი სიტუაციებში ხალხის ქცევს შესახებ შემიძლია მოგიყვეთ თბილისსა და მცხეთის საავადმყოფოებიდან.



თუკი ჩემს ბოლო მასპინძელ ქალაქს თავხედობის ინდექსს მივუყენებთ 0%-ს
გამოვა რომ მცხეთის თავხედობის ინდექსი 5%-ია
ხოლო თბილისის 35%.
(თანაფარდობაა ესეთი, არ აურიოთ თავხედ ვიზიტორთა პროცენტში).


რატომაა მეტი თავხედობა თბილისსა და მცხეთაში?



ჩემი პასუხი იგივე კანონზომიერების მნიშვმელობას ეყრდოლნობა, რომლითაც ჭრელ აშშს ჰყავს იმაზე მეტი პატიმარი, ვიდრე ჰომოგენურ ოთხჯერ მრავალრიცხოვან ჩინეთს.

კანონზომიერება ჟღერს ესე:



ჭრელ საზოგადოებაში კრიმინალისკენ მიდრეკილი სეგმენტი თავხედდება.
ჰომოგენურ საზოგადოებაში კრიმინალური იმპულსები ითრგუნება.



და ვინაიდან


თბილისი და საქართველო იყო და იქნება ჭრელი, მის ციხეში მეტი ხალხი მოხვდება ვიდრე ჰომოგენური სომხეთის ან აზერბაიჯანის ციხეში.


რას იტყვით სოციოლოგებო, კრიმინალისტებო და ფსიქოლოგებო (ანუ ფორუმელებო)?

This post has been edited by axalirevolucia on 15 Dec 2017, 21:25

axalirevolucia